Mezalians. Intrygi i namiętności. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 01.2023)

Miłość jest czymś delikatnym. Powinno się o nią dbać, pielęgnować. Najsłodszy smak ma ta pierwsza, która wywołuje delikatny trzepot motylich skrzydeł, uśmiech, na wspomnienie o ukochanej osobie, radość, spowodowaną perspektywą spotkania z nią. Co jednak, kiedy miłość staje się kartą przetargową? „Walutą”, która zostaje wykorzystana do osiągnięcia celu? Czy w świecie, w którym rządzą interesy, jest na nią miejsce…? „Mezalians” to powieść, która rozpoczyna nową serię „Intrygi i namiętności”. I ten tytuł dokładnie oddaj fabułę, w której miesza się pokusa i beztroska z przebiegłością i sprytem. Autorka osadziła wątek romantyczny na fundamencie wydarzeń historycznych XIX wieku. To, co zachwyciło mnie, to drobiazgowość i rozmach, z jakim nakreśliła ona tło powieści. Poza główną nicią fabuły, to właśnie realia epoki stanowią prawdziwą ucztę dla fanów gatunku. Elżbieta Pytlarz pochyla się nad przedstawieniem wydarzeń kulturalnych, jak i opisami warstwy społeczno-obyczajowej. Bo to właśnie relacje i zależności stanowią tutaj, moim zdaniem, clou całej opowieści, która wyszła spod jej pióra. Społeczeństwo Warszawy, w którym doszło do szybkich przemian po upadku Powstania Styczniowego, próbuje się odnaleźć w nowych realiach. Swój triumf świętują przemysłowcy żydowskiego pochodzenia, do których grona zaliczyć można z pewnością jedną z najbardziej barwnych postaci, czyli Leona Złotkiewicza, który korzysta z pozycji i przywilejów, jakie daje mu bycie bogatym bankierem. Dla kontrastu mamy przedstawicieli znanych szlacheckich rodów, którym ciężko się pogodzić z tą „zamianą ról” na drabinie społecznej, którą determinuje bez wątpienia pieniądz. Jedni próbują przetrwać, nie tracąc twarzy, inni żyją ponad stan, trwoniąc ostatnie pieniądze na hazard i rozpustę. Jednak, jak to w życiu, za beztroskę trzeba będzie zapłacić, o czym przekona się młody arystokrata Henryk Długopolski. To, co poza opisanym z rozmachem tłem historycznym, zasługuje na uwagę, to fakt, że autorka oddała pole męskim bohaterom. To oni wiodą prym w tej powieści, dając się poznać z każdej, nawet tej najmroczniejszej strony. Panie, choć stanowią równie ciekawe osobowości, w moim odczuciu są jedynie tłem dla panów, których dylematy, rozterki oraz prywatne umowy i powstałe na tym polu niesnaski, wysuwają się na pierwszy plan. Podobało mi się to, że w moim odbiorze, żadna z postaci nie jest jednoznacznie dobra, ani zła. Może być jedynie nijaka. Elżbieta Pytlarz przedstawiła swoich bohaterów z szerokiej perspektywy, co sprawia, że są wręcz namacalnie trójwymiarowi. Nawet jeśli kogoś odbieraliśmy negatywnie, to mając możliwość spojrzenia na tę postać w kontekście wydarzeń z jej przeszłości, lub wszystkich pobudek, jakimi się kierowała, jesteśmy w stanie nawet „rozgrzeszyć” jej potknięcia i niekoniecznie etyczne zachowania. To doświadczenie było dla mnie bardzo ciekawym „dodatkiem” do samej fabuły, która już od pierwszej strony wciągnęła mnie bez reszty. „Mezalians” to jednak nie tylko porywający i jakże udany, w moim odczuciu, wstęp do sagi, ale także opowieść o aranżowanym związku. I ta konfiguracja uczuć również zasługuje na wyróżnienie. To historia dwojga ludzi, którzy zostali ze sobą niejako połączeni, niekoniecznie za ich zgodą. Opowieść o błędach młodości, za które trzeba zapłacić, ale także o młodzieńczych marzeniach, pragnieniach i ideałach, które zostają zdeptane w imię wyrachowania i intratnych, zdaniem niektórych, interesów. Historia młodych ludzi, którzy jeszcze nie do końca odnaleźli się w świecie dorosłych, których życie zostało z góry zaplanowane. Czy uda im się zbudować wspólną przyszłość? Podsumowując: Ogromnie doceniam te powieści, w których autor pochyla się nad wiarygodnym przedstawieniem realiów epoki. I to właśnie w książce Elżbiety Pytlarz mnie zachwyciło, sprawiając, że poza samą fabułą, tak wyraźnie czułam klimat tamtych czasów, co ułatwiło mi odnalezienie się w nich i zrozumienie rozterek wykreowanych przez autorkę bohaterów. „Mezalians” to wielowymiarowa opowieść o bezdusznej rzeczywistości, w której to pieniądz odgrywa decydującą rolę w relacjach międzyludzkich. O miejscu kobiety, która mimo wykształcenia i majątku jest jedynie marionetką w rękach mężczyzny, która nie ma prawa o decydowaniu o własnym losie. Szerokie spojrzenie na społeczeństwo Warszawy końca XIX wieku to fascynująca podróż w czasie, która sprawia, że czyta się ją z dużym zaciekawieniem. Aż wreszcie opowieść o uczuciu, które stało się kartą przetargową. Kto w tej rozgrywce okaże się zwycięzcą, a kto przegranym...? Polecam.

Fajna książka. Czyta się ją szybko, zaciekawiła mnie.

Fajnie się czyta, wciągająca. Oczekuje z niecierpliwością dalszej części.

Polecam ,bardzo interesujący obraz życia w dziewiętwiecznej Polsce.

Polecam

Gdy słyszę słowo mezalians, od razu na myśl przychodzi mi „Trędowata” czy „Titanic”. Dwoje zakochanych bez pamięci ludzi, którzy różnią się pochodzeniem, statusem majątkowym, wykształceniem. Z nastawieniem na podobną historię wzięłam się za lekturę pierwszego tomu serii „Intrygi i namiętności” pt. „Mezalians” autorstwa Elżbiety Pytlarz. Po kilkunastu przeczytanych stronach poczułam rozczarowanie. Poznajemy lokalną społeczność Warszawy końca XIX wieku. W zaborze rosyjskim ludzie zmagają się z sankcjami nałożonymi przez zaborcę po upadku powstania styczniowego. Jedni tracą dobra, innym udaje się dorobić sporego majątku. Zapoznajemy się z losami dwóch rodzin pochodzących z różnych warstw społecznych: Złotkiewiczów - Żydów, którym dzięki umiejętnie prowadzonym interesom finansowo powodzi się bardzo dobrze i Długopolskich – polskich arystokratów, borykających się z kłopotami finansowymi. Żadnego płomiennego romansu…Raczej powieść społeczno-obyczajowa. Jednak w miarę czytania przekonałam się, że to zarysowane tło tłumaczy takie, a nie inne zachowanie bohaterów, wybory przez nich dokonywane i nie sprawia, że fabuła nie wzbudza zainteresowania. Już z prologu dowiadujemy się, że Emilia, niezbyt urodziwa i uważana za naiwną córka żydowskiego bankiera zostaje wydana za zmuszonego do tego małżeństwa Henryka, hulakę, hazardzistę i bawidamka z rodziny Długopolskich. „Długopolscy koligacili się już z książętami, potomkami rodów królewskich i sławnymi wodzami, ale nigdy w sześćsetletniej historii rodu nie znajdziesz tam tak podłego mariażu.” Dlaczego tak się stało? Wyjaśniają nam to krok po kroku kolejne rozdziały. Taki zabieg retrospekcyjny wcale nie odbiera przyjemności czytania tej książki. Z pewnością to zasługa sprawnego warsztatu pisarskiego autorki, iż ciekawość wzrasta wraz z każdą kolejną przeczytaną stroną. Elżbieta Pytlarz ma tę umiejętność, że potrafi zaintrygować czytelnika i z lekkością, w plastyczny sposób snuć opowieść o dwóch różnych rodzinach na tle niełatwej epoki. Znajomość realiów epoki i jej odzwierciedlenie na kartach powieści to duży plus dla autorki. Walorem jest też stylizacja językowa spotykana w utworze. Kto z was wie co to jest szapoklak, ekwipaż albo emablowanie? Na marginesie, moim zdaniem, przydałoby się wyjaśnienie w przypisach tych dawnych wyrazów. Każdy rozdział prowadzony jest z perspektywy innego bohatera, co sprawia, że mamy wgląd w psychikę postaci. To kolejny atut tej powieści. Lektura „Mezaliansu” daje do myślenia. Zatrzymajmy się chociażby na jednym zdaniu tej powieści: „Ludzie tylko wtedy będą szczęśliwi, jeśli pogodzą się ze sobą, swoim miejscem w świecie i przestaną niepotrzebnie pragnąć tego, co niemożliwe.” Czy zgadzacie się z tym stwierdzeniem? Sama autorka w posłowiu informuje nas: „Książkę tę napisałam, aby pokazać nam, żyjącym w początkach dwudziestego pierwszego wieku, jak wiele – wbrew pozorom – mamy wspólnego z końcem wieku dziewiętnastego.” Zakończenie książki pozostawia w zawieszeniu dzieje głównych bohaterów. Jak potoczą się dalsze losy Emilii i Henryka oraz ich zawartego w nietypowy sposób małżeństwa? Czy na kartach kolejnego tomu wybuchnie płomienny romans? Jak otoczenie zareaguje na taki mariaż? Cóż pozostaje nam z niecierpliwością czekać na drugą część „Intryg i namiętności”. Ja z pewnością po nią sięgnę, a „Mezalians” z wielu względów gorąco polecam!

"Skoro już rozmawiamy szczerze... Nigdy nie zastanawiała się pani, dla jakiej przyczyny miałbym się z panią żenić? Chyba zdaje sobie pani sprawę z różnicy między naszymi rodzinami, między nami? Nie jest pani głupia, musiała więc pani o wszystkim wiedzieć!"... Henryk Długopolski, młody pan hrabia, żyje sobie na luzie, dogadza i nie martwi się przyszłością. Zakochany, wpatrzony w oczy ukochanej Izabelli, robi wszystko, aby jej stopy stąpały po najlepszym gruncie, obsypując prezentami i dobrociami. Trwoni majątek, pożycza pieniądze, podpisuje weksle. Te wszystkie jego pożyczki, skrupulatnie zbiera Leon Złotkiewicz vel Goldbau. Informuje o tym ojca Henryka, hrabiego Alfreda, który doznaje szoku, że syn jego ma długi na ponad dwadzieścia tysięcy rubli. Leon Złotkiewicz to bogaty żydowski bankier, który ma iście szatański pomysł, na wyjście z długów Henryka. Proponuje mu pracę w swoim banku, oraz ożenek z jego córką Emilią. Oczywiście Henryk nie zgadza się na te warunki! Ale życie tak go zakręci i zaskoczy, że chłopak zaczyna pracę u Złotkiewicza i żeni się z młodziutką Złotkiewiczówną, która w książce ukazana jest jako brzydkie kaczątko. Autorka naszych bohaterów osadziła w XIX wieku, w Warszawie, po upadku Powstania Styczniowego. Pięknie pokazuje sytuację społeczną tamtych czasów. Przechadzamy się uliczkami starej Warszawy. Widzimy zmiany zachodzące w rozwoju gospodarczym. Poznajemy obyczaje, miejsce kobiety w społeczeństwie. Widzimy świat zdominowany męskimi układami i prawem. Historia ta idealnie pokazuje nam warstwy społeczne. Traktowanie drugiego człowieka w zależności od tego, w jakiej urodził się rodzinie. Złotkiewiczowie mieli pozycję i pieniądze, ale byli Żydami. Długopolscy z pięknym szlacheckim drzewem genealogicznym posiadali majątki, ale nie umieli ich utrzymać. Ciężko było im znieść myśl, o lepszej pozycji w świecie pieniędzy żydowskiej rodziny. "Mezalians" czyta się idealnie! Czas z nim płynie szybko. Książka wciąga w wydarzenia, wywołuje szok i niedowierzanie za zaistniałe intrygi, kłamstwa i kombinacje. Można też pośmiać się i zamyślić. Czułam smutek i żal z tego, jak została potraktowana Emilia. Obudziło to we mnie sprzeciw i niezgodę. Myślę jednak, że autorka ma dobry plan dla tej dziewczyny. Książka spodoba się kochającym sagi, klimat historii, rodzinne zawirowania i obyczaje. Elżbieta Pytlarz podkreśla, że to co napisała, jest fikcją. Jednak kiedy skończyłam czytać, wcale nie jestem tego taka pewna! To wszystko jest tak realne, że mogłabym nawet się pokusić i napisać, że takie rzeczy mogły dziać się naprawdę!. Bardzo Wam polecam zapoznać się z tą historią.

Mezalians” to pierwszy tom świetnie zapowiadającej się sagi rodzinnej. Autorka zabiera nas do XIX wieku, do świata arystokracji. Poznajemy przystojnego Henryka Długopolskiego, który był lekkoduchem. Każda praca go nudziła i bardziej wolał wydawać pieniądze niż je zarabiać. Był synem bogatego Hrabiego z rodu Długopolskich, który w ostatnich latach trochę podupadł finansowo. Musiał opłacić leczenie żony i dobrze wydać córkę, a na dodatek syn miał bardzo duże długi. Jego weksle trafiły do bankiera Leona Złotkiewicza, który był Żydem i jego marzeniem było wydać za mąż córkę i mieć kogoś, kto będzie z nim pracować, a później przejmie po nim bank. Tym kim miał być Henryk Długopolski. Czy jednak udało mu się namówić mężczyznę i do pracy i do ożenienia się z Emilią? Przekonajcie się sami. Książkę czyta się bardzo szybko. Właściwie strony same się przekładają. Autorka świetnie ukazała nam Warszawę pod koniec XIX wieku, w której nie prawdziwa miłość, korzyści płynące z interesów miały największe znaczenie. Emilia to młoda i głupiutka dziewczyna, która szybko uzmysłowiła sobie, że chociaż pochodzi z dobrego domu, to nie ma żadnych praw i nie wiele może zrobić bez zgody mężczyzn. Hrabia Henryk to z kolei postać przebiegła, ale czy wystarczająco by przechytrzyć starego bankiera? W książce tej nie ma za wiele postaci, ale te, które zostały w niej przedstawione świetnie oddają ducha minionej epoki. Oprócz świetnie wykreowanymi postaciami i prawami rządzących w XIX- wiecznej Polsce, jestem zachwycona językiem jakim posługuje się pani Elżbieta. Posiada ona na pewno lekkie pióro, a zarazem dba o szczegóły. Zakończenie książki może nie jest zaskakujące, ale na pewno zachęcające do tego, by sięgnąć po kolejny tom sagi o barwnym życiu rodziny Długopolskich. Komu polecam tę książkę? Na pewno każdemu fanowi sag rodzinnych, zwłaszcza tym, którzy lubią czytać o bohaterach pochodzących z różnych warstw społecznych. Polecam również każdemu, kto lubi powieści obyczajowe z wątkiem miłosnym i chce poczuć klimat XIX-wiecznej Warszawy. Mnie książka porwała od pierwszych stron i już nie mogę doczekać się kolejnych części. [współpraca reklamowa] Wydawnictwo Prószyński i S-ka

Jeśli lubicie powieści historyczne, to do jakich czasów najbardziej lubicie się przenosić? Ja kocham powieści, które osadzone są pod koniec XIX i na początku XX wieku, więc z przyjemnością zasiadłam do „Mezaliansu”, którego akcja toczy się właśnie w Warszawie końca XIX wieku. Rzadko zachwycam się książką już na samym początku, ale muszę Wam przyznać, że już prolog tej lektury bardzo mnie zaintrygował, jednak zaraz po nim lektura płynęła początkowo spokojnie, nakreślając nam świat, w którym historia się toczy. A były to czasy pełne zawirowań, zmian, czasy, w których mieszało się ziemiaństwo z inteligencją, czasy, w których wciąż rządziły konwenanse, układy i rodzinne koligacje. Zanurzamy się w opowieści, która pokazuje, jak nadal te konwenanse determinują opinie o innych ludziach, jak nie pozwalają patrzeć szerzej i bardziej otwarcie zarówno na innych, jak i na możliwości rozwoju, pracy… I na tym tle rozgrywa się historia wymuszonego związku młodego arystokraty, ale i hulaki, Henryka Długopolskiego z nieatrakcyjną, ale bogatą córką bankiera żydowskiego pochodzenia, Emilką Złotkiewiczówną. Autorka w rewelacyjny sposób dozuje napięcie i intryguje historią. Powoli pokazuje nam świat, w którym wielu szlacheckich potomków nie radzi sobie w ówczesnym świecie, nie potrafi zarządzać, myśleć perspektywicznie, pracować, a co za tym idzie, trwoni pieniądze, z czego problemy i długi rosną i napędzają się jak kula śnieżna. Jedynym w tym momencie wyjściem dla naszego głównego bohatera jest ożenić się z panną z solidnym posagiem, lecz ten mezalians… zamyka oczy Henryka na Emilkę, która jest dla niego tylko brzydką żydówką. To pełna emocji, zwrotów akcji i niedopowiedzeń historia, w której z jednej strony rodzi się niewinna miłość, a z drugiej strony ktoś silnie uprzedzony nie pozwala sobie na poznanie drugiej osoby, jak i w ogóle całej rodziny. To z jednej strony trochę niespieszna historia, ale jak już się rozkręca, to nie pozwala się odłożyć, serwując nam cały kalejdoskop uczuć bohaterów - zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych. Piękna historia i intrygujące zakończenie, które sprawia, że już nie mogę się doczekać drugiej części!

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją książki Mezalians autorstwa Elżbiety Pytlarz. Jest to powieść, która otwiera cykl "Intrygi i namiętności". Muszę przyznać, że tytuły zarówno serii, jak i jej pierwszej części są niezwykle adekwatne do treści. Moją ulubioną postacią jest córka bankiera żydowskiego pochodzenia Emilia Złotkiewiczówna. Dziewczyna nie jest urodziwa, ale jest dobrym człowiekiem o gołębim sercu. Ojciec postanowił wydać ją za mąż za hrabiego Henryka Długopolskiego. W XIX wieku, w którym autorka umieściła wydarzenia powieści mariaż arystokraty z Żydówką nie jest często spotykany. Małżeństwo jest dla Emilii nie tylko szansą na awans społeczny, ale także szczęście, miłość i piękną przyszłość. Niestety tylko z jej punktu widzenia. Bardzo szybko okazuje się, że zarówno Leonem Złotkiewiczem, jak i Henrykiem Długopolskim kierowało czyste wyrachowanie. Pierwszy z nich liczy na to, że znalazł sobie godnego następcę, a drugi liczy na majątek, który pozwoli mu wyjść z długów powstałych wskutek hulaszczego życia. Co z tego wyniknie? Odpowiedzi czekają na kartach powieści. Zachęcam do sięgnięcia po nią bo autorka stworzyła niesamowity klimat dla opisywanych przez siebie wydarzeń. Nie brakuje intryg oraz mniejszych i większych dramatów. Ogromnym plusem Mezaliansu są wyraziste i bardzo nietuzinkowe postaci. Nie mogę doczekać się kontynuacji.