Mani. Wędrówki po Peloponezie (okładka  miękka, wyd. 11.2013)

Książka padła moim łupem z powodu wyjazdu na Peloponez, który już za dwa dni. Chciałam odpowiednio przygotować się do podróży, dowiadując się jak najwięcej o największym greckim półwyspie. Nie spodziewałam się, że trafię na brytyjską odmianę Bolesława Prusa, a autor, opisując Mani - jeden z "palców"Peloponezu" - będzie cofał się do, bez przesady, zarania dziejów. Opisy są tak szczegółowe, a zdania tak wielokrotnie złożone, że siadając do książki o 23:00 walczy się z każdym zdaniem, żeby nie zasnąć. Nie jest to turystyczny przewodnik po Peloponezie, ani książka lekka, łatwa i przyjemna. Niewątpliwie, jest jednak skarbnicą wiedzy o Peloponezie, zarówno typowo książkowej, historycznej, jak i zupełnie ludzkiej, społecznej, bo Patrick w swoich wędrówkach nastawiony był przede wszystkim na kontakt z ludźmi i weryfikowanie swojej niezwykle bogate wiedzy o Grecji na podstawie rozmów z Grekami. Warto dodać, że opisana podróż ma miejsce krótko po drugiej wojnie światowej, więc czytając, należy brać poprawkę na fakt, że wiele się od tamtych czasów zmieniło.
Przy odrobinie wysiłku jest możliwe wyłuskanie z potoku informacji tych, których szukałam - o zakątkach, gdzie mało kto zagląda, dzięki czemu można tam poczuć prawdziwą grecką Grecję. Sprawdzę je już za kilka dni.

Wow - tylko to mi przychodzi do głowy po przeczytaniu tej niezwyklej książki. Autor w niezwykły, naprawdę fascynujący sposób pisze o swojej podróży po Peloponezie. Aż chciałoby się jeszcze dziś wsiąść w samolot i polecieć prosto do Grecji i tak samo jak autor rozkoszować się niesamowitymi krajobrazami, pysznym jedzeniem, uprzejmością tubylców. Z każdą kolejną stroną czułam ogromną chęć się tam znaleźć, poczuć promienie słońca otulające twarz... Książka przypadnie do gustu zarówno miłośnikom podróżowania, jak i miłośnikom pięknej literatury a to za sprawą kunsztu autora, jego niezwykle plastycznego języka, który pobudza wyobraźnię. Polecam!