Coś na osłodę (okładka  miękka, wyd. 08.2023)

Lubicie książki o sportowcach?
Kristen Callihan serwuje nam historię hokeisty i aktorki.
Lucian Osmond jest w życiowej formie. Jako kapitan, prowadzi swoją drużynę do kolejnych zwycięstw. Hokej jest jego życiem i jednocześnie tym, co to życie może zakończyć. Przez problemy zdrowotne Luc rezygnuje z gry i by poskładać swoje zmiażdżone serce, zaszywa się w rodzinnej posiadłości w Rosemont.
Emma Maron to młoda aktorka, która jako serialowa księżniczka Anya podbiła serca milionów. Wiedzie się jej dobrze zarówno w strefie prywatnej, jak i zawodowej. Do momentu, kiedy to dowiaduje się, że jej postać zostanie uśmiercona. Ta informacja ją załamuje, ale gwoździem do trumny będzie przyłapanie swojego partnera między nogami innej. By uleczyć rany, trafi do posiadłości Amalie Osmond, gdzie spotka pewnego marudnego hokeistę, który zaskakująco dobrze piecze.
„Coś na osłodę” to historia dwójki osób, które tracą panowanie nad własnym życiem.
Luc nie wie, kim jest, bo od lat to hokej go definiował. Jeszcze niedawno jego dni uzupełniały treningi, kontrakty i mecze, a dzisiaj bawi się w budowlańca i cukiernika.
Mężczyzna jest zamknięty w sobie i nienawidzi litości. Ze wszystkim chce mierzyć się sam. I wtedy spotka Emmę, która jakimś cudem, widzi te wszystkie małe rzeczy, które go niepokoją.
Podobał mi się sposób, w jaki zmieniła się relacja naszych bohaterów. Najpierw postrzegali siebie jako atrakcyjnych seksualnie osobników, a z każdą rozmową, czy spotkaniem odkrywali siebie.
Emma to postać, która mimo swojej perspektywy, pozostawała nieodkryta, To takie idealne odzwierciedlenie jej zawodu. Chociaż była zagubiona, robiła wszystko, by pomóc Lucianowi. Uwielbiałam ich gierki słowne i nawiązywania do sztuki.
Podobała mi się dojrzałość naszej bohaterki. Bo chociaż Lucian się jej podobał, ba, ona zaczynała do niego czuć coś więcej, to w chwili, gdy miała pewność, że on nie chce związku, to stawiała siebie na pierwszym miejscu. Nie chciała mieć złamanego serca, więc póki jeszcze była pora, wolała się wycofać.
Luc z kolei powoli zaczyna się odkrywać, jednak wciąż jest przy tym uparty jak osioł. I tutaj muszę przyznać, że mam problem z jego postacią.
Rozumiem, że sytuacja, w której się znalazł była dla niego jak kubeł zimnej wody. Musiał zrezygnować z czegoś, co kocha i na domiar złego, musi nauczyć się żyć od nowa. Dodatkowo jego zdrowie daje mu os sobie znać w najróżniejszych momentach, co czasami bywało kłopotliwe. Jest coś, w czym Luc jest tak samo dobry, jak w hokeju, i jest to cukiernictwo. A on będzie to wypierał i nie będzie w ogóle brał tego pod uwagę. Jednak największy minus dostaje ode mnie za traktowanie Emmy.
Chryste! On był tak niezdecydowany i tak wodził Emmę za noc, że ja na jej miejscu bym go sobie odpuściła.
A gdy doszliśmy do pewnego momentu w tej historii, w której Luc podejmuje pewną decyzję, to ręce mi opadły. Luc, ja wiem, że miałeś uszkodzony mózg, ale chłopie, serio?
Kristen Callihan pokazuje nam życie sportowca zza kulis. Moje serce skradł wątek z cukiernictwem i przysięgam, że podczas czytania o śniadaniowych koszykach Emmy robiłam się głodna.
Postacie drugoplanowe są wyraźne i wiele wnoszą do fabuły.
Historię czyta się bardzo szybko i możemy poczuć się pełnoprawnymi uczestnikami wydarzeń.
Czasami jednak odnosiłam wrażenie, że książka śmiało mogłaby być krótsza, bo niektóre sceny niewiele wnosiły do fabuły.
Mimo to spędziłam z Lucianem i Emmą miło czas i jak chcecie przeczytać coś lekkiego, to „Coś na osłodę” może się tu sprawdzić.

Niezwykle wciągająca, piękna historia doprawiona pikantnymi szczegółami 😍 extra!

Polecam

Mega

CUDOWNA!! KOCHAM, KOCHAM, KOCHAM ❤️