Lunia i Modigliani (okładka  miękka)

Polecam

Książka wybitna. Czarująca słowem i otulająca historią. O tyle piękniejsza, że bohaterowie istnieli naprawdę. Dzięki autorce mogłam przenieść się w świat emigracji, prosto do Paryża, pić kawę z Modiglianim i Picasso i próbować zagłębić się w sztukę. Poznać wybitne osoby, tak zwaną inteligencję polską na wygnaniu oraz posmakować malarstwa z tej ciemnej strony. Dzięki barwnym opisom śmiało możemy poczuć jakbyśmy przechadzali się po uliczkach Paryża pod rękę, nie z byle kim, ale z genialnym artystą, człowiekiem który widzi świat inaczej. Ta pozycja traktuje o sztuce i o miłości, tak jakby ani jedna nie mogła żyć bez tej drugiej. Główna bohaterka próbuje poznać duszę artysty i zostaje jego muzą. Zgłębiamy życie z Modiglianim, jego ciało i duszę, jego rozterki i podboje, jego być i nie być i jego tragizm. 8⭐️. Czy wiecie, że to dzięki Polakom wielki Modigliani narysował swe największe dzieła? Lunia to bohaterka niezwykle specyficzna. Po części marzycielka, kobieta barwna i radosna, pełna palet i kolorów, a po części rozsądna i twardo stąpająca po ziemi. Nieśmiała, pochodząca z robotniczej biednej rodziny szuka swojego domu na emigracji. Gdy poznaje wielkiego Modiglianiego żyje już tylko dla niego i jego sztuki. Chce zrobić z niego artystę światowej sławy. Nie jest już żoną, nie jest także kochanką, staje się powiernicą, muzą i wybranką. Dzięki niej poznajemy historię Modiglianiego, malarza, który ciągle czegoś poszukiwał. Kroczymy dumnie obok niego i chłoniemy jego wielkość, ale i tragizm.

Niestety czytadło. Szkoda czasu i pieniędzy. „ Polki na Monoarnasie” są genialna książka i na taka jakość i poziom liczyłam kupując „ Lunie” ale wstawki o masturbującej sie Ludwice w otoczeniu obrazów Modiglianiego masakrycznie żenujące. Tego nie powinno być w tej książce i to jest tam zupełnie niepotrzebne. Generalnie, wielkie rozczarowanie.

Język Mniszkównej, egzaltacja level hard, wiedza level encyklopedia, emocje level zero. Słabe, przereklamowane.

Sylwia Zientek stworzyła niezwykłą, delikatną, lecz poruszającą opowieść o sztuce, miłości i cierpieniu. „To po prostu udręka miłości”. U schyłku belle époque, na tle ogarniętego wojną Paryża, poznajemy bolesną historię włoskiego artysty malarza, Amedeo Modiglianiego i polskiej imigrantki, Ludwiki „Luni” Czechowskiej. Kiedy w 1916 roku Lunia poznaje Modiglianiego nie ma pojęcia, że ten ubogi, kapryśny, chorowity i uzależniony artysta zawładnie całym jej życiem. Jest urzeczona nie tylko jego malarstwem, ale również nim samym. Natychmiast staje się jego muzą, przyjaciółką, powierniczką i najzagorzalszą orędowniczką jego niedocenianej twórczości. Modigliani staje się dla niej pewnego rodzaju przekleństwem, ale też największym szczęściem i sensem życia. Powieść w dużej mierze jest przejmującą historią ich wieloletniej tłumionej namiętności, platonicznej miłości, tyleż głębokiej, co nieszczęśliwej. „Kiedy jestem z Modiglianim w tym samym pomieszczeniu, całą sobą czuję jego obecność. Moje ciało jest inne, gdy jego ciało jest blisko. Gdy on tańczy wokół sztalug i dopieszcza swoje płótna, staję się jednym wielkim wyczekiwaniem na jego spojrzenie, gest, dotyk”. „Modigliani w niezrozumiały sposób oddziałuje na moje „ja”. Nie mogę powiedzieć, że się przed nim odkrywam (…). Raczej poddaję się wizji artysty bez zahamowań i skrupułów. Mam wrażenie, że ciemnymi bystrymi oczami czyta we mnie jak w otwartej księdze”. Obok tej trudnej relacji toczy się barwne, choć przygnębiające życie paryskiej bohemy artystycznej skupionej wokół Montparnassu, rywalizującej ze sobą, upodlonej, niedocenianej, nierozumianej, nieustannie walczącej o przetrwanie. Wkraczamy także w świat paryskiej obyczajowości i kultury, zależności i stosunków społecznych, epokowej pruderii i konwenansów. Powieść jest hołdem złożonym sztuce, miłości i oddaniu. Napisana przepięknym, pełnym liryzmu poetyckim i nieco staroświeckim językiem adekwatnym do epoki. Skomponowana w lekkim stylu, nie przytłacza faktami przedstawiając historię z subtelnym wyczuciem i wdziękiem. Opowieść toczy się spokojnie, niemal leniwie, a mimo to porywa i zniewala cudowną, kameralną atmosferą. Na uwagę zasługuje bogactwo języka, wyszukane słownictwo, wyważone, lecz zachwycające opisy malarstwa, kolorów, doznań i emocji. Ta powieść tak naprawdę jest jedną wielką emocją. Zawiera ogromy ładunek chyba wszystkich możliwych uczuć, jakie trawią człowieka. Jest przesycona nie tylko miłością, pasją tworzenia, wiarą, że sukces nadejdzie, ale także smutkiem, osobistymi dramatami i utraconymi nadziejami. „Po prostu kiedy maluję, odłączam się od swojego „ja”, rozumiesz? Istnieję tu i teraz, a jednocześnie ustaje bieg myśli. Mam taki defekt, ciągła gonitwa myśli, nadmiar wrażeń, to wszystko bardzo mnie męczy. Tylko w trakcie malowania mogę odetchnąć od siebie. To jest prawdziwe ukojenie.” Kilka lat temu, kiedy przeczytałam „Pasję życia” Irvinga Stone’a nie sądziłam, że kiedykolwiek jeszcze w moje ręce trafi książka równie wspaniała i równie przejmująca, będąca czystą kontemplacją sztuki. Sylwia Zientek ponownie przeniosła mnie do przepięknego, ale niewdzięcznego świata artystów. Powieść mnie oczarowała, otuliła intensywnością doznań i zwróciła na „piękno, które jest owocem najwznioślejszego wysiłku duchowego”. Nietuzinkowa, warta zapamiętania historia, za którą dziękuję Wydawnictwu Agora.

Pełna emocji opowieść o ludziach, którym artystyczne, piękne dusze i niebywała wrażliwość nie pozwoliły zaznać spokoju i prawdziwego szczęścia... Ludwika Czechowska wychowała się w Krakowie, w ubogiej, robotniczej rodzinie. Kiedy jako uczennica wybrała się z klasą na wystawę sztuki w Sukiennicach, w jej wnętrzu wydarzyła się rewolucja. Portret kobiety namalowany przez Wojciecha Weissa obudził w niej marzenie o byciu muzą. Jej pomysł na życie i ambicje nie mieściły się w murach szarych, krakowskich kamienic. Z radością więc przyjęła możliwość wyjazdu do Paryża. Tam wkroczyła w środowisko bohemy z Motmartre'u. Zaprzyjaźniła się z mieszkającymi we Francji Polakami, Leopoldem i Hanką Zborowskimi. On, poeta, postanawia zostać marszandem. Pod swe skrzydła bierze wybitnego, acz niedocenianego jego zdaniem artystę. Amadeo Modigliani, dziś jeden z największych malarzy, wtedy uznawany był za szaleńca, budzącego swoimi "bohomazami" niesmak i oburzenie społeczeństwa. Leopold wziął sobie jednak za cel pokazanie światu, jak wielkim darem jest ten utalentowany Włoch. Lunia szybko ulega urokowi artysty. Pomaga Zborowskim szukać kupców na dzieła Modiglianiego. Przejęta jego słabym zdrowiem, a jednocześnie zafascynowana otaczającą malarza mgłą tajemnjcy, robi wszystko, by pomóc mu wspiąć się na szczyt. Kiedy otworzysz tę książkę, wprost zaleją Cię głębokie, ludzkie, prawdziwe emocje. Paryż, raj artystów, to w na początku XX wieku także siedlisko biedy i nieszczęścia. W takim świecie przyszło żyć Modiglianiemu. Choć to miasto kochał i podziwiał, to jego serce zawsze ciągnęło do rodzinnego Livorno. Mimo, iż otoczony ludźmi, którzy w niego wierzyli, mężczyzna szukał ukojenia swych niespełnionych ambicji w alkoholu i haszyszu. Niszczył tym siebie, ranił osoby, które były gotowe poświęcić dla niego tak wiele. "Lunia i Modigliani" chwyta za serce. Autorka doskonale oddała klimat miejsc. Czytając miałam wrażenie, jakbym razem z bohaterami przemierzała paryskie uliczki, wdychała zapachy i obserwowała, jak powstają dzieła sztuki. Lektura tej książki to piękna, pełna wzruszeń podróż do świata paryskiej bohemy początków ubiegłego wieku.

Przez kilka pierwszych stron miałam wątpliwość, czy to będzie książka dla mnie. Trochę naciągane poczucie humoru, na siłę cięty język i przesadzona ironia. Jednak góra pozytywnych opinii, na którą trafiłam w sieci zanim sięgnęłam po tę książkę sprawiła, że postanowiłam dać jej szansę. I bardzo dobrze zrobiłam. Dość szybko przekonałam się do stylu autorki i choć rzeczywiście momentami wydaje się, że treść jest zabawna na siłę, to już po chwili dociera do człowieka, że to nie żaden chwyt, tylko życie 😀 Zrozumie każdy, kto ma dzieci, a kto nie ma, ten się trzy razy zastanowi zanim się na ich powołanie na świat zdecyduje 😅 Joanna, pracująca matka dwójki dzieci, żona, przyjaciółka, pokazuje życie rodzinne pozbawione lukrowej polewy. Matka może i siedzi z tyłu, ale stery trzyma. Można jednocześnie kogoś kochać bezgranicznie i chcieć odstawić do okna życia? Okazuje się, że jak najbardziej. Możliwe, że staniesz jak lwica w obronie stworzenia, które jednocześnie sama masz ochotę udusić gołymi rękoma trzynaście razy na dobę? A jakże! Ponoć z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciach. Autorka pokazuje, że niekoniecznie. Niektórzy mają szczęście do dobrych relacji rodzinnych. Zresztą na te przyjacielskie Joanna też nie narzeka. Mieć przyjaciółkę, która Ci powie, że wyglądasz dziś jak koszmarek, albo że ostatnio przytyłaś, to prawdziwy skarb. Jeśli dołożyć do tego dystans do siebie i codziennych problemów, życie może być znacznie przyjemniejsze. Warto czasem poluzować gumę w portkach i podejść do życia z większą dawką humoru. Zdecydowanie łatwiej wtedy znieść codzienność, szaloną czasami i złośliwą. Lżej przeżyć kolejną popełnioną przez siebie gafę stulecia i przetrwać kolejny dzień pełen nieplanowanych szaleństw, jeśli nie żyjemy z ciągłym ciśnieniem na to, by wszystko przebiegało idealnie. Zdrowy dystans, uśmiech, wsparcie od bliskich i znalezienie chwili na zaopiekowanie, choć troszkę, siebie, to klucz do spokojnego życia, w którym wariactwo macierzyństwa okazuje się być nie tylko do zniesienia, ale może nawet przynosić sporo satysfakcji .

Życie artysty nigdy nie było łatwe, zresztą z artystą również. Rozdarte emocjonalnie, odczuwające mocniej i intensywniej osoby często kończą tragicznie nie mogąc odnaleźć się w świecie. Podobnie było z Modiglianim, artystą malarzem, który sławę i uznanie zdobył dopiero po śmierci. Pełne pasji tworzenia, niezwykle intensywne a zarazem krótkie życie Modiglianiego przepełnione było ekscesami alkoholowymi oraz narkotykowymi. Niezmiennie jednak otoczony był aurą niezwykłości i mimo wszystkich jego defektów potrafił zjednać sobie sympatię kobiet, których miał na pęczki. Modiglianim zauroczona była również Lunia, polska emigrantka, która do Paryża trafiła za sprawą szkolnego wyjazdu, następnie w wyniku różnych życiowych perturbacji stała się pomocnicą Amadea. W swojej najnowszej powieści Sylwia Zientek przenosi nas do paryskiego świata artystów, w którym rządzi alkohol, przypadkowy sex i narkotyki, jednocześnie rzeczywistości ukształtowanej realiami wojny. W niezwykły i obrazowy sposób przedstawia Modiglianiego, a także jego skomplikowane relacje z Lunią. Emocje aż wylewają się z kolejnych stronnic lektury, często trawione goryczą wojny i biedy, a także nieustanną wiarą Luni w niezwykłość Amadea i jego twórczości. Autorka idealnie obrazuje destrukcyjny wpływ Amadea na otaczające go środowisko. Uwielbiam historie oparte na faktach, pełne emocjonalnych wzruszeń, a książka „Lunia i Modigliani” bez wątpienia taką lekturą jest.

Piękna prawdziwa historia przyjaźni Luni Czechowskiej oraz Amadeo Modiglianiego. Historia przedstawiona w towarzystwie I Wojny Światowej, na ulicach przesiąkniętego deszczem, papierosami i winem Paryża. Czytając tą książkę czułam się jakbym sama wędrowała uliczkami miasta nad Sekwaną. Historia bardzo burzliwa, ukazująca drugie oblicze artystów, malarzy. Oblicze często bardzo egoistyczne, zasłonięte kotarą alkoholu, namiętności. Książka kończy się smutnie, wręcz tragicznie, końcem ostatecznym. Bardzo fajnym zabiegiem jest kilka zdań o prawdziwym życiu bohaterów umieszczonych przez autorkę na końcu książki. Bardzo zachęcam wszystkich do czytania. Dziękuję Wydawnictwu Agora za egzemplarz recenzencki. @my_lifes_cornerr