Kto porwał Daisy Mason? (okładka  miękka, wyd. 10.2018)

Wow. KsiaKa napisana genialne przez autorkę a zakończenie zapiera dech w piersiach. To jest jedna z niewielu ksiazek która ma zaskakujące zakończenie które uwielbiam.

Bardzo wciągająca ,trzymająca w napięciu. Przeczytałam w 3 dni ,po pracy leciałam do domu ,żeby móc dokończyć. Polecam

Od dawna interesuję się tematyką kryminalną i z uporem godnym maniaka czytam (i słucham!) o wszelkich kryminalnych zagadkach, a za jedną z bardziej intrygujących spraw od dłuższego już czasu uważam tę z JonBenét Ramsey na pierwszym planie. Kiedy więc przeczytałam okładkowy opis literackiego debiutu Cary Hunter (który niemal do złudzenia przypomina część historii młodziutkiej miss! :o ), wiedziałam, że nie dam rady przejść koło niego obojętnie. Tym bardziej, że "Kto porwał Daisy Mason?" jest ponoć najlepiej sprzedającym się thrillerem psychologicznym roku na Wyspach Brytyjskich. Ciekawi Was, czy zasłużenie? Widzicie... Mnie też ciekawiło ;) Daisy Mason ma osiem lat, starszego brata i kochających - podobno - rodziców. Daisy Mason jest sympatyczna, ciekawa życia i rezolutna. Daisy Mason... nagle znika. I nikt, dosłownie nikt, nie ma pojęcia, co się stało. Sprawę zaginięcia ośmioletniej dziewczynki prowadzi mający bolesną przeszłość detektyw Adam Fawley. Podejrzenia niemal od razu padają na dziwnie zachowujących się rodziców Daisy, a medialna nagonka, która wybucha szybciej niż wulkan Hekla, wcale nie łagodzi sytuacji. Wszak zwykle sprawcą jest ktoś dobrze znany ofierze... A może wcale nie? Traf chciał, że chwilę przed literackim debiutem Cary Hunter miałam (ogromną!) przyjemność czytać inny thriller psychologiczny, rewelacyjne "Kiedy ciebie nie ma" Lisy Jewell. Przypuszczam, że gdyby kolejność sięgania po te powieści była nieco inna, to "Kto porwał Daisy Mason?" zrobiłoby na mnie większe wrażenie, a tak... Cóż, nie było źle, ale fenomenalnie z pewnością też nie. Choć motyw z zaginionym dzieckiem jest już dosyć oklepany (wystarczy przypomnieć sobie chociażby "Dziewięć dni" Gilly MacMillan czy "Gdzie jest Mia?" Alexandry Burt), to trzeba przyznać, że pani Hunter poradziła sobie z nim naprawdę nieźle. Świetnym pomysłem były wstawki z mediów społecznościowych (genialnie obrazujące siłę oddziaływania opinii publicznej), zapiski z przesłuchań i inne policyjne notatki. Liczne retrospekcje co i rusz podsuwały nam pod nos nowych podejrzanych, po to tylko, by za kilkanaście kolejnych stron wywieść nas na manowce. Poszlak było pełno, hipotez jeszcze więcej, a prawda... Hm. Jeśli mam być szczera to zakończenie nieco mnie rozczarowało. Owszem, było zaskoczeniem, ale na pewno nie pozytywnym. Mam wrażenie, że wybrano je z braku laku; że koniecznie chciano dać czytelnikom przysłowiowego pstryczka w nos i powiedzieć mu "A widzisz, spryciarzu, tego nie przewidziałeś". Fakt, trudno było je przewidzieć, może dlatego, że nie miało ono za bardzo ani ładu, ani składu. Poza tragedią rodziny Mason dostajemy też strzępki informacji o osobistym dramacie detektywa Fawleya, prowadzącego śledztwo w sprawie porwania Daisy. I tak, dostajemy dosłownie strzępki - jest ich tak mało, że rozbudzają naszą ciekawość, ale nijak jej nie zaspokajają. Cichutko liczę na to, że w swej kolejnej literackiej odsłonie pani Cara Hunter rozwinie nieco wątek Fawleya i jego syna, bo - KURCZĘ! - naprawdę zasługuje on na uwagę. Podsumowując - czy warto czytać? Warto, choć stary wyjadacz thrillerów na pewno na kilometr wyczuje debiutanta ;) "Kto porwał Daisy Mason?" to całkiem niezła książka, która kilka razy zrobi Wam mętlik w głowie. Nie będę kłamać i zapewniać Was, że jest fantastyczna (bo - co już ustaliliśmy - niestety nie jest), ale naprawdę daje radę. Jestem pewna, że umili Wam niejeden jesienny wieczór ;)

„Kto porwał Daisy Mason?” to książka, która na polskim rynku miała swoją premierę w październiku. Właściwie z miejsca zapragnęłam się z nią zapoznać. Fakt, musiała trochę poczekać na swoją kolej, ale to typowa sytuacja w przypadku nałogowego książkoholika :) Jasne jednak było, że prędzej czy później ją przeczytam i powiem Wam, że liczyłam na kawał naprawdę dobrej literatury, zwłaszcza że opinie innych czytelników sugerowały, że to jeden z lepszych thrillerów psychologicznych. Powieść Cary Hunter pod względem fabuły dobrze wpisuje się w popularną w ostatnim czasie literaturę. Zaginione dziecko to częsty i bardzo nośny motyw współczesnych thrillerów. Lubimy taką tematykę i chętnie po nią sięgamy. Nic więc dziwnego, że coraz więcej pisarzy wychodzi naprzeciw naszym oczekiwaniom. W ostatnim czasie sporo czytałam książek, których fabuła również koncentrowała się wokół poszukiwań dziewczynki, która niespodziewanie zniknęła. Za pierwszy z brzegu przykład niech posłużą powieści „Jak mogłaś” Heidi Perks oraz „Rok we mgle” Michelle Richmond. One jednak nie umywają się do tego, co oferuje nam Cara Hunter w „Kto porwał Daisy Mason?”. Wspomniałam na początku, że powieść Hunter to przykład dobrej literatury z dreszczykiem. To prawda, chociaż autorce nie udało się ustrzec drobnych błędów i powielania schematów. Najczęstszą wadą książek aspirujących do miana thrillera są: kompletny brak akcji, mozolne tempo i przewidywalność fabuły. Można by pomyśleć, że to ostatnie to najpoważniejszy grzech, ale to nieprawda. Wystarczy przypomnieć sobie przewidywalne do bólu „Za zamkniętymi drzwiami”, które po dziś dzień uważam za jeden z najlepszych thrillerów, jakie KIEDYKOLWIEK miałam okazję czytać. A w swoim życiu thrillerów przeczytałam niemało ;) Co zatem jest kluczem do sukcesu? Myślę, że to suma kilku czynników, z których najważniejsze są: napięcie, intrygująca narracja oraz zaskakujące zwroty akcji. Cara Hunter dorzuca nam coś jeszcze – zakończenie, którego nie sposób przewidzieć. Kiedy poszczególne elementy układanki wreszcie zaczynają tworzyć sensowną całość, docieramy do epilogu, który wywraca wszystko do góry nogami. Nie będę ukrywać, że epilog wywołał u mnie mieszane uczucia – z jednej strony cieszę się, że autorka wprowadziła element zaskoczenia, w przeciwnym razie książkę musiałabym uznać za przewidywalną, ale z drugiej… hm… nie jestem do końca usatysfakcjonowana rozwojem wypadków. „Kto porwał Daisy Mason?” to bardzo solidny thriller, który może i powiela popularne schematy fabularne, ale zdecydowanie wyróżnia się na tle innych dreszczowców. Książkę czyta się szybko, przyjemnie i z rosnącym zainteresowaniem. Akcja co prawda nie pędzi na łeb, na szyję, ale Cara Hunter bez wątpienia wie, jak zaskoczyć czytelnika i sprawić, by chciał sięgnąć po kolejne jej powieści. Polecam i czekam na więcej!

"Tutaj nie ma żadnego księcia - wybawiciela na pięknym białym rumaku. Jest tylko ciemne niebo i potwory, i cienie." Sympatycznie przebiegłam przez strony książki, dałam się wciągnąć przyjaznej narracji, dynamicznym rytmom i frapującemu pomysłowi na fabułę. Chętnie dotrzymywałam tempa odkrywaniu warstw prawdy związanej z porwaniem ośmioletniej dziewczynki. Mimo powielanego wielokrotnie w thrillerach scenariusza zdarzeń oscylującego wokół nagłego zniknięcia dziecka, autorce udało się odpowiednio podrasować przybliżaną opowieść, nadać intrygujących perspektyw i interesujących ujęć. Zgrabna mieszanka kilku spojrzeń na dramatyczny incydent, włączenie do akcji różnych osób, odwołanie do instrumentów social mediów, pozwoliło na ciekawe przedstawienie kontrastowych nastawień opinii społecznej i zbudowanie szerokiej palety emocji bohaterów, w których miłość przenika strach, przyjaźń przesiąka zazdrością, zaś obcość nie pozwala na zrozumienie. Niektóre elementy wydawały mi się mało realne czy przekonujące, ale doceniam ich wpasowanie w ogólną atmosferę powieści, która spodobała mi się. Hunter sięgnęła także po tematykę zachowań charakteryzujących współczesną młodzież, widać jak wiele zmieniło się w społeczeństwie na przestrzeni dwóch ostatnich dekad. Przyznam, że takiego zakończenia powieści nie brałam pod uwagę, dałam mu się zaskoczyć, w zasadzie wypłynęło w ostatnim momencie, kiedy wszystkie fakty i interpretacje tworzyły już w mojej głowie zgrabną, poukładaną i satysfakcjonującą całość. Taki ostry i niespodziewany pazur na końcu historii mile widziany. Ośmioletnia Daisy Mason znika podczas własnej imprezy urodzinowej, nikt nie wie, gdzie mogła się podziać, z kim udać, ani co nią kierowało. Trudno znaleźć świadków zdarzenia, bliscy opornie współpracują, zaś lista tajemnic i kłamstw wydaje się nie mieć końca. Detektyw Adam Fawley, naznaczony osobistą traumą, staje przed wyjątkowo trudnym wyzwaniem. Okazuje się, że to jednak odpowiednia osoba wytypowana do rozwikłania tej wyjątkowo trudnej sprawy. Zwłaszcza pierwsza połowa książki zajmująco wessała mnie w wir dramaturgii, druga odsłona też miała plusy, lecz już nie w tak intensywnym stopniu. Ochoczo sięgnę po drugi tom serii, zapowiada się obiecująco, trzymać będę rękę na pulsie kryminalnych zagadek z udziałem rezolutnego Fawleya. bookendorfina.pl

Jeżeli oczekujecie, że thriller psychologiczny ,,Kto porwał Daisy Mason?” będzie ociekającą krwawą historią to już na wstępnie wam powiem, że na to nie liczcie. Autorka skupia się tutaj w dużej mierze na psychologicznych portretach bohaterów. Wprowadza mnóstwo poszlak, które nie raz wyprowadzą Was na manowce. Nie raz jak ja, wytypujecie, kto stoi za porwaniem ośmioletniej dziewczynki , aby za chwile zaskoczyć się, że nie jest tak jak przypuszczaliście. Sam pomysł na fabułę mi się podobał, to całe zagmatwanie, poplątanie i mylenie czytelnika miało w sobie to coś. Chociaż na początku ciężko było mi się w tym wszystkim odnaleźć. Miałam mieszane uczucia. Jednak kiedy na światło dzienne wychodzi coraz więcej faktów robi się naprawdę ciekawie. Sama forma powieści również jest interesująca. Możemy śledzić co działo się na portalach społecznościowych w trakcie poszukiwań. Osobiście jestem przerażona jak łatwo ludzie wydają osądy nie znając całej prawdy. Jak chorągiewki na wietrze zmieniają zdanie z każdą pojawiającą się nową poszlaką. Mamy dostęp do policyjnych notatek, przesłuchań świadków. Liczne retrospekcje, które za każdym razem rzucają świeże spojrzenie na sprawę. Poruszane przez autorkę wątki dają czasami do myślenia. Zwraca naszą uwagę jak łatwo możemy się pogubić w naszym życiu. Jak dramatyczna przeszłość ma wpływ na nasze późniejsze wybory. Główny bohater, Adam Fawley jest postacią dość intrygującą. Sam stara się uporać z własnymi demonami i pogodzić się z ogromną stratą. Możliwe, że ma to wpływ na jego zaangażowanie w akcję poszukiwawczą. Samo zakończenie wprawiło mnie w osłupienie, nie spodziewałam, że tak potoczą się losy bohaterów. I nie do końca podobało mi się to rozwiązanie. Choć pewnie nie jeden z Was będzie miał podobne przypuszczenia i na końcu zostaniecie zaskoczony. ,,Kto porwał Daisy Mason?” to thriller, pełen kłamstw i przerażającej prawdy, która z biegiem czasu wychodzi na jaw. Mimo, że akcja nie mknie jak szalona, to pewne zwroty akcji sprawiają, że ciekawość, co wydarzy się dalej jest spora. Mroczna opowieść o tym jak zazdrość, zdrada, brak szacunku może wpłynąć na nasze życie. Jeśli macie ochotę na psychologiczny thriller, gdzie napięcie budowane jest stopniowo, mamy wiele zagadek, poszlak i zaskakujących faktów, jest to książka dla Was.

Przeszłam z tą książką przez różne etapy: od znużenia do zachwytu. Jak sami widzicie: działo się! ;) Do setnej strony czułam się nieco przytłoczona toczącym się śledztwem. Nigdy nie ukrywałam, że wolę, gdy rozwikłaniem tajemnicy zajmują się same osoby poszkodowane - zwykli ludzie, którym przytrafiło się jakieś nieszczęście/są prześladowani/ktoś czyha na ich życie. Za opisami drobiazgowego śledztwa policyjnego raczej nie przepadam. Z tego powodu poczułam się trochę zniechęcona początkiem powieści, a potem nagle coś zrobiło PYK i z książki, którą można opisać hashtagiem #meh, zrobiła się książka #wow! Nagle na jaw zaczęło wychodzić coraz więcej sekretów członków rodziny Masonów, a zapewniam Was, w tej rodzince nikt nie jest święty! Jedni wrabiają drugich, każdy myśli o sobie, a dobro Daisy schodzi na dalszy plan. Świetnym dodatkiem są dyskusje prowadzone na Twitterze/Facebooku - dodają fabule nieco świeżości. Interesująca jest również postać detektywa Fawleya, którego - jakżeby mogło być inaczej - dręczą demony z przeszłości. No i samo zakończenie - co kilka rozdziałów podejrzewałam inną osobę o porwanie (i zamordowanie?) małej Daisy, ale to, co miało miejsce na kilku ostatnich stronach było dla mnie totalnym szokiem. Nie ma szans, żeby ktokolwiek domyślił się takiego rozwiązania zagadki. A jeśli komuś się jednak udało, to chylę czoło!

Przyjęcie wyprawione w ogrodzie przez Sharon, kończy się poszukiwaniami jej ośmioletniej córeczki, która znika bez śladu. Pomimo dużej ilości zaproszonych osób nikt nic nie widział, ani nie słyszał, dziewczynka dosłownie rozpłynęła się w powietrzu. Sprawą zajmuje się detektyw Adam Fawley, który niedawno przeżył osobistą tragedię. Mężczyzna po latach pracy i doświadczenia podejrzewa, że sprawcą jest ktoś z bliskiego otoczenia ofiary. Rozpoczyna się śledztwo podczas którego zostają przesłuchani najbliźsi dziewczynki, a wraz z ilością padających pytań mnożą podejrzenia, wobec członków rodziny, bo nikt tu nie ma czystego sumienia... Książkę czytało mi się z ogromną przyjemnością. Styl autorki bardzo mi przypadł do gustu, jest lekki i łatwy w odbiorze. Podczas czytania uczestniczymy w prowadzonym śledztwie oraz przesłuchaniach, dzięki czemu sami możemy próbować wskazać sprawcę, co wcale takie proste nie jest. Dodatkowo śledzimy to co dzieje się w mediach społecznościowych. I tu mamy do czynienia z niezwykle ciekawym zjawiskiem jakim jest łatwość z jaką ludzie wydają osąd na innych, nie wiedząc nawet do końca co się wydarzyło. Ludzie w internecie nie potrzebują wyroku sądowego, ani śledztwa, aby dokonać wirtualnego linczu, oni już wiedzą kto jest winny... Polecam👌

Ośmioletnia dziewczynka znika podczas imprezy urodzinowej. Nikt nie zauważył momentu w którym Daisy opuściła to wydarzenie, z kim, oraz dlaczego. Uczestnicy nie potrafią udzielić odpowiedzi, które naprowadziłyby na rozwiązanie tej sprawy, podczas rozmów wychodzą na jaw sąsiedzkie tajemnice, pojawiają się także kłamstwa, które nie ułatwiają odnalezienia dziewczynki. Detektyw Adam Fawley ma przed sobą spore wyzwanie. Cały czas zastanawiamy się, co mogło się wydarzyć, czy Daisy została porwana, czy nic jej nie jest? Tajemnice, które wychodzą na jaw dodatkowo komplikują nam te rozważania, sprawiają, że jesteśmy jeszcze bardziej ciekawi przebiegu całej sprawy. Tradycyjnie, jak przy tego typu książkach, autorka sprawia, że gdy pojawia się kandydat na sprawcę, wkrótce pojawia się kolejny, więc ostatecznie ciężko określić, jak to się zakończy, napięcie jest budowane stopniowo. Ciekawym elementem książki są komentarze z portali społecznościowych odnośnie sprawy zaginięcia Daisy. Świetnie pokazane jest to, że ludzie bardzo łatwo oceniają, często nie znając całej sprawy. Ciekawą postacią był dla mnie detektyw Fawley, który w rewelacyjny sposób prowadził dochodzenie. Oprócz poznania go od strony zawodowej, mamy okazję odkryć tajemnice, jakie skrywa poza swoją pracą.

Bardzo dobra książka, przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Kto lubi zagadki i kryminalne tajemnice, z pewnością spodoba mu się historia z Kto porwał Daisy Maison? Mnie osobiście spodobała się najbardziej konstrukcja psychologiczna poszczególnych postaci, co stanowiło ciekawe urozmaicenie książki Cary Hunter. Jest to na pewno kryminał nietuzinkowy, choćby ze względu na fabułę oraz ogólny klimat. Akcję śledziłam z uwagą, kilka rzeczy zdążyło mnie jednak zaskoczyć i to akurat cenię sobie w różnego rodzaju kryminałach, pewnego rodzaju nieprzewidywalność. Polecam miłośnikom dobrych pozycji z tego gatunku.