Ksiądz z Dachau. Wspomnienia więźnia niemieckich obozów koncentracyjnych (okładka  miękka, wyd. 02.2024)

Na pewno warto po nią sięgnąć, szczególnie jeśli kogoś interesuje tematyka obozowa.

Ks. Ludwik Walkowiak urodził się 22.08.1908 roku w Sławinie w województwie wielkopolskim. Zmarł 26.10.1989 roku w Poznaniu. Miał chłopskie pochodzenie. Usposobienie dobra, co znakomicie i dogłębnie zostało przedstawione w kalendarium życia tegoż patrioty. Opisuje z pietyzmem służbę Bogu pomimo dehumanizujących okoliczności. Relacjonuje z niezwykłą starannością okrucieństwo stosowane przez Niemców głównie w obozach koncentracyjnych tj. Fort VII „Jednej z największych katowni hitlerowskich na polskiej ziemi”, jak również w Guzen i Dachau. Zastanawia się nad humanizmem i istotą człowieczeństwa w miejscach, które przesiąknięte są krwią niewinnych. Rozprawia o dobru i złu. Wielokrotnie przywołuje modlitwy pozwalające wytrwać pożogę wojenną. Odwołuje się do Biblii, relacji z Najwyższym, transcendencji. Cytaty mogą przytłoczyć, tak wiele ich jest. Opisuje trudne realia osób uciemiężonych przez nazistów w powyższych katowniach, łącznie z pracą w kamieniołomach. Nie mogłam w trakcie lektury oprzeć się wrażeniu, że działania Niemców to mrzawka wobec tego, co czynili naszym przodkom Ukraińcy( polecam przeczytać o 362 sposobach na zabicie Lacha). Nie patrzy na morderców jednowymiarowo. Dzieli się posługą i miłością do drugiego w potrzebie, co łatwo dostrzec, chociażby poprzez zgłoszenie się na ochotnika do opieki nad chorymi na tyfus w Dachau. Oddaje cześć kapłanom i współwięźniom, którzy zapisali się na ławce jego pamięci. Nie sposób tego wszystkiego spamiętać, ale na szczęście jest ogromny indeks nazwisk. Wartością dodaną są liczne fotografie uwypuklające karty historii i klarowny podział na rozdziały. Przybliża pokrótce sylwetki ważnych dla niego postaci( rodziny, przyjaciół), wypowiada się o wyzwoleniu.Kreśli zdania np. o ks. Laskowskim,któremu zakończono żywot w najgorszy z możliwych sposobów. Nie epatuje okrucieństwem. Stara się delikatnie przedstawić eksterminację duchowieństwa i inteligencji polskiej oraz traumatyczne wspomnienia. Miał serce na dłoni. Szukał znaków od Maryi, które wleją w serce nadzieję, że można przetrwać piekło. Przytacza te momenty. Podróż jednostki obrazuje uniwersalne przeżycia części naszego narodu. Można je odczytywać w dwójnasób. Przez wzgląd na to, jak wiele świadectw o tej tematyce było mi dane przeczytać, nie mam przeświadczenia, że dowiedziałam się czegoś więcej. Jednakże patrząc na obecny kryzys wiary na świecie i próby zakłamywania prawdy historycznej przez naszych sąsiadów, nie sposób nie docenić, że powstają tak wartościowe książki. Niezłomnych, hardych i empatycznych ludzi z silnym kręgosłupem moralnym, jak ks. Walkowiak nam trzeba, którzy całą swoją ziemską drogę stosowali się do słów Jana Pawła II: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj".

Z dużą dozą ciekawości sięgnęłam po obozowe wspomnienia księdza Ludwika Walkowiaka, ponieważ o ile mnie pamięć nie myli, nie czytałam jeszcze relacji z obozu napisanej przez osobę duchowną. Prześladowania nie ominęły nawet tej grupy zawodowej.  Hitler miał szczególną awersję do  kapłanów, umyślił sobie bowiem, że mają oni znaczący wpływ na wzmacnianie hartu ducha w narodzie, który z taką namiętnością unicestwiał. Kiedy więc burzenie przydrożnych kapliczek i krzyży nie przyniosło oczekiwanych rezultatów, bez żadnych skrupułów zabrał się za aresztowania każdego, kto tylko nosił sutannę. Setki księży znalazło się w obozie Dachau, w tym też ksiądz Walkowiak. Dość szczegółowo opisuje obozową rutynę wypełnioną modlitwą, cierpieniem i ciężką pracą. W jego wspomnieniach przewijają się postacie, których zapomnieć nie sposób. W mojej głowie utkwił obraz kapłana, który na każdy cios odpowiadał dobrym gestem. Jest coś niezwykle poruszającego w obrazie człowieka, który swojego oprawcę głaszcze po dłoni. To było coś więcej niż biblijne nastawianie drugiego policzka. Niezwykle ciekawym przypadkiem była też historia pewnego poświęcenia. Młodziutka siostra zakonna ofiarowała swój najcenniejszy dar w intencji życia przyszłego księdza. Nie doszukuję się tu cudu, lecz siły umysłu. Stało się, jak postanowiła. Umysł, siła woli, siła myśli... Piękne świadectwo Walkowiaka pokazuje jasno i wyraźnie, że nawet w takim piekle, jakim były obozy koncentracyjne, dało się być człowiekiem empatycznym, mimo bólu odczuwanego dzień i noc, mimo śmierci, która zbierała swoje największe żniwo XX wieku. „Pozwól mi Pani być dobrym człowiekiem, bo tylko wówczas jestem, gdy jestem dobry”. IG @angelkubrick

Tematyka "Obozowa" jest mi bardzo bliska. Już od szkolnych czasów, gdy tylko były lektury związane z II Wojną Światową pochłaniałam je bez zbędnej motywacji 😊 Nie bez przyczyny na maturze ustnej również miałam temat czasów powojennych i min "Szklanych domów" . Jeżeli tak to można ująć, to KOCHAM zagłębiać się w książki z tamtego okresu. Bardzo ubolewam, że mając babcie i dziadka którzy przeżyli te czasy, byłam za młoda I głupia aby chłonąć od nich bezpośrednio wspomnienia. Muszę się Wam przyznać, że religijne tematy w obozach dotychczas mnie nie interesowały, więc gdy otrzymałam możliwość zrecenzowania tej książki czułam małą ekscytacje 😊 Książka opisuje historie i wspomnienia księdza Ludwika Walkowiaka, który został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau. Udostępnione zdjęcia z życia księdza sprzed święceń oraz z późniejszego życia nadają tej historii barwniejszy wyraz. Obóz koncentracyjny Dachau został założony wiosną 1933 roku. Położony w południowej części niemiec w górskim klimacie. Obóz ten powstał na dość bagnistym terenie, otoczony oczywiście płotem z drutów kolczastych i szerokim murem z wieżami dla strażników 😔 Z książki dowiadujemy się, że księża, podobnie jak inni więźniowie, byli poniżani i traktowani jak bezosobowe numery. Po przybyciu do obozu byli obowiązkowo kąpani, goleni i ubierani w łachmany, pozbawieni całkowicie swojej indywidualności. Ksiądz Ludwik opisuje jak ważna do przetrwania była dla niego wiara i modlitwa, i że piekło istniało również na ziemi... Nie jest to łatwa książka, aczkolwiek myślę że wspomnienia zostały bardzo subtelnie przedstawione. Kolejna jakże ważna historycznie książka 💔

"Ksiądz z Dachau" to historia księdza Ludwika Walkowiaka więźnia obozów koncentracyjnych takich jak Dachau oraz Gusen. Ks. Ludwik pełnił posługę w Swarzędzu, a następnie w parafi Św. Trójcy na poznańskim Dębcu.1 grudnia 1939 roku został aresztowany wraz i innymi kapłanami trafił do Kazimierza Biskupiego, a później poznańskiego Fortu VII. W maju 1940 został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, a stamtąd przewieziony do kamieniołomu w Gusen. Do Dachau wrócił w grudniu 1940. Ta książka to wspomnienia księdza, choć temat obozów nie należy do łatwych. Tę książkę czyta się ekspresowo, dodatkowo w środku znajdziemy wiele zdjęć z życia księdza Ludwika. Po wyzwoleniu obozu wyjeżdża do Francji, gdzie dwa lata spędza jako kapelan żołnierzy polskich. W październiku 1947 wrócił do kraju i został proboszczem w Miejskiej Górce. Ksiądz Ludwik Walkowiak zmarł 26 października 1989 roku w Poznaniu. Bolesne, prawdziwe wspomnienia z obozowych dni są bardzo cenną pamiątką. Pokazują jak Niemcy traktowały duchownych, a co mnie zaskakuje w tej książce to precyzyjność z jaką Ksiądz wspomina i przytacza dane sytuacje. Polecam serdecznie przeczytać

Literatura obozowa to bardzo przejmująca część literatury. My jako młodzi ludzie możemy poznać historię tylko z książek lub filmów czy świadectw jeszcze żyjących osób. Mnie od zawsze ciekawiła historia, a w szczególności II wojna światowa. Moja miłość do książek zaczęła się od książki „Dziewczynka w czerwonym płaszczyku”, którą pożyczyła mi moja polonistka. Przeczytałam z pewnością kilkanaście książek o tematyce obozowej, dlatego z ogromną przyjemnością i wdzięcznością przyjęłam propozycję zrecenzowania tej pozycji. Na wstępie zaznaczę iż dla mnie osobiście wystawianie oceny książkom o tematyce obozowej jest bardzo ciężkie. Każda z nich jest przejmująca i pokazująca ogromne okrucieństwo. „Ksiądz z Dachau” to książka, która poruszyła mnie bardzo. Świadectwo księdza Walkowiaka na zawsze pozostanie w mojej pamięci. Człowiek o ogromnym sercu. Przetrwał piekło w którym po prostu pozostał dobrym człowiekiem. Pełnym miłości, ciepła i wiary. Niezwykle poruszająca pozycja, która ukazuje realia obozów oraz codziennego życia w nich. W książce znajdziecie również zdjęcia, które pozwolą Wam zobaczyć wiele wspomnień.

Wstrząsające relacje, zresztą jak każde, które dotyczą niemieckich obozów zagłady. I pomyśleć, że w owych czasach był to najlepiej wykształcony naród na świecie.