Kroniki Saltamontes. Tom 2. Tajemnicze bractwo (okładka  miękka, wyd. 06.2015)

Świetna książka dla nastolatków i nie tylko. Córka pochłonęła tom 1 w dwa dni i poprosiła o kolejny.

Jak na polskie warunki to bardzo pionierskie, nowatorskie podejście do powieści dla młodzieży. Autorka napisała książkę z rozmachem, wychowawczą i piętnującą zachłanność i chęci wykorzystywania innych ludzi do własnych celów.

Jest to taki Dan Brown bez taniego efekciarstwa i pozerstwa, widowiskowych pojedynków i wywoływania kontrowersji w związku z potencjalną obrazą uczuć religijnych. Wartościowa dla dzieci i familii.

Blef jest bardzo ważny kiedy pragniemy kogoś przestraszyć, autorka wykorzystuje go bardzo często w zagrywkach pomiędzy stronami w powieści. Jeśli podobają wam się szarady i łamigłówki, lubicie pokerowe pojedynki i wyprawy wśród zabytków przeszłości, to drugi tom kronik jest książką dla was.

Nieproszeni goście, tajemnicze bractwo jest ciągle aktywne i zagraża światu. Ścieżki nastoletnich już chłopców zdają się być na stałe połączone z planami stowarzyszenia i sekretami strzeżonymi przez podziemia.

O pogoni za szczęściem w miłości, w braterstwie. O wielkim znaczeniu nauki i otwartości rozumu i poglądów, ale również żarliwych uczuciach łączących dwoje młodych ludzi.

Recenzja również na: http://bookparadisebynatalia.blogspot.com/ W drugiej części Kronik Saltamontes znów spotykamy się z Adamem, Aleksem, Annabell, Barbarą oraz wieloma innymi osobami, które wystąpiły w pierwszej części. W ich życiu wiele się zmieniło, można nawet powiedzieć, że zaszły drastyczne zmiany. Aleks, Adam oraz Amelia zostali adoptowani przez Annabell oraz Alberta. Wspólnie zamieszkali w Toskanii, mieście, w którym nie brakuje dobrego wina. Wyremontowali tam piękny dom, aby wspólnie cieszyć się sobą. Barbara związała się z Danielem, dawnym szczurołapem. Swój stary fartuszek zamieniła na piękne ubrania i nareszcie poznała miłość, która mówi do niej po francusku. Aleks jest już prawie dorosłym chłopakiem. Nie w głowie mu zabawy, myśli o dziewczynach, a szczególnie o jednej, Katarzynie, którą poznał będąc w sierocińcu. Od dawna się nie widzieli i jego myśli krążą ciągle wkoło niej, pragnie odwiedzić, zobaczyć swoją ukochaną. Adam nadal konstruuje swoje maszyny, nie zrezygnował ze swoich marzeń. Jest mu przykro, że Aleks jest taki dorosły, chociaż dzieli ich zaledwie kilka lat różnicy. Nie rozumie swojego starszego brata, brakuje mu wcześniejszych zabaw. Amelia, młodsza siostra chłopaków, zapatrzona jest w swojego najstarszego brata, marzy o tym, aby zostać jego żoną. Ciągle chodzi oburzona, ponieważ bracia nie chcą jej zabierać na wspólne przygody i odkrywanie tajemnic. Po wcześniejszych wydarzeniach wszyscy starali się zapomnieć o tajemniczym bractwie. Nikt nie chciał o nim rozmawiać prócz Aleksa oraz Adama. W swoim uporze postanowili przekonać mamę Annabell, aby pozwoliła im zejść do podziemi, w których czają się złe stwory i zgłębić szczegóły Bractwa Saltamontes. Przyparta do muru, pozwoliła zająć im się ich marzeniami, pod warunkiem, że zabiorą ze sobą Fabiena, tak samo zafascynowanego Bractwem. Na ich drodze staje wiele przeszkód, jednak z uporem dążą do wyznaczonego celu. Z początku myślałam, że książka z perspektywy kilku lat do przodu nie spodoba mi się. Zazwyczaj nie czytam takich książek, ponieważ mi się nie podobają, a jednak tutaj zostałam miło zaskoczona. Książka idealnie trafiła w mój gust. Historia przepełniona nastoletnimi problemami oraz tajemnicami jest genialna. Fajnie się czyta o przygodach dwójki chłopców. Zostałam przeniesiona w świat pełen magii i miłości. Byłam zachwycona jak okazało się, że Aleks ma własnego konia! Opisywanie jego miłości do niego, było świetne, chociaż nie powiedziałabym, że spocony koń wydziela mdły zapach, jednak to indywidualna sprawa. W drugiej części możemy zobaczyć, jak w ciągu czterech lat zmieniają się ważniejsi bohaterowie. Książkę się dosłownie pochłania, mimo tego, że ma prawie 400 stron. Jednak oczywiście mam kilka zastrzeżeń do tej lektury. -Przede wszystkim ciężej czytało mi się historię skierowaną dla młodzieży. Przy poprzedniej części śmiało mogłam stwierdzić, że jest to książka dla dzieci, młodzieży oraz dorosły. Druga część zdecydowanie dla dzieci nie jest. -Zauroczenie Amelii nie podobało mi się. Od pierwszej części mnie męczyła, jednak teraz to się zaogniło. Na pewno każda z nas w życiu, będąc dziewczynką zauroczyła się w starszym koledze, ale ona... ona to już jest tak nachalna, że aż mnie mdliło, nie lubię takich osobowości. Oczywiście muszę pochwalić wszystkie rysunki, jakie znajdują się w tej książce. Zdecydowanie są lepsze, niż te w pierwszej. Jeśli miałabym porównać obie części, to zdecydowanie są na tym samym poziomie i od siebie nie odbiegają.

Własnością świata i ludzi jest zmienność, starzejemy się, nabieramy doświadczenia, poznajemy tajemnice życia. Postacie podobnie, autorka potrafiła uchwycić ten proces, przemijanie, upływ czasu.

Szlachetna walka o równość i wolność, a także powszechną sprawiedliwość. Nie urodzenie nas określa, a nasze działania. Postać kapitana, który uwalnia niewolników jest szalenie emocjonująca.

Opowieść o potrzebie bycia niezależnym, nie uwiązanym do rodziców i domu. O konieczności ruszenia w świat i szukania przygody, która pojawia się u każdego dojrzewającego nastolatka.