Całun nieśmiertelności. Kroniki Nicci. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 09.2018)

Jako wielkiemu fanu twórczości Goodkinda ta trylogia jest czymś niesamowitym... brakuje mi tu trochę Richarda, ale z drugiej strony pod koniec serii był on już na takim "poziomie", że mam wrażenie, że zbyt łatwo czytalby ludzi w miejscu gdzie znaleźli się nasi bohaterowie. Książka wciągająca, ma mniej przewidywalne zakończenie niż wiele z poprzedniej serii, co jest mocno na plus. Osobiście nie spodziewałem się do samego końca kim będzie lustrzana maska. Serdecznie polecam tę część, tę trylogię a także całą serię i twórczość Terryego 😁

Ktokolwiek, kto czytał książki Terrego Goodkinda i jest fanem jego twórczości nie potrzebuje zachęty. Książka jest mistrzostwem stylu fantasy, jest pasjonująca i szybko się czyta. Zachęcam do przeczytania, najlepiej zaczynając od sagi o mieczu prawdy. Czekam z niecierpliwością na tom 3 Kronik Nicci.

Akcja pierwszego tomu była bardzo przewidywalna i oczywista...drugi tom okazał się inny. Akcja pochłonęła mnie całkowicie. Wszystko się zmieniło i nic już nie jest takie oczywiste i proste do przewidzenia.. to jest naprawdę świetna opowieść. Polecam.

Masakra - tego nie da sie czytac, nie wiem czy to wina autora czy tlumacza

„Miecz prawdy” Terry’ego Goodkinda absolutnie uwielbiałam, choć teraz już wiem, że częściowo dzięki bohaterom serii, a przez to jak topornie mi idą „Kroniki Nicci”, mam ochotę wyć z rozpaczy. Troje bohaterów kontynuuje swoją podróż przez rozległe tereny Starego Świata z nadzieją dotarcia do miasta, które widzieli z Kol Adair. Nathan, napędzany chęcią odzyskania swojej magii, i Nicci zdeterminowana, by nieść ludziom wolność obiecaną przez Richarda, dostają okazję do wypełnienia swoich misji w mitycznym Ildakarze. Bannon tymczasem niespodziewanie będzie mógł naprawić prześladujący go błąd z przeszłości. Ciężko mi się czyta książkę z której bohaterami w żaden sposób nie rezonuję – Nathan zawsze wydawał mi się napuszony, Nicci niemal ślepo podążająca za swoimi przekonaniami i ciągle wracająca do nieodwzajemnionej miłości Richarda, oraz zwyczajnie naiwny Bannon. „Całun nieśmiertelności” rozkręca się bardzo wolno. Zanim nasi bohaterowie podejmą jakiekolwiek działania, muszą się rozejrzeć, a tego nie ułatwiają im władcy Ildakaru, więc historia nabiera tempa dopiero w drugiej połowie. Jednocześnie ciężko nie zauważyć pewnych powtarzających się motywów z „Miecza prawdy”, jak np. Morazeth, dziwnie przypominających Mord-Sith. Sama końcówka drugiego tomu kończy się sceną, po której miałam ochotę natychmiast sięgnąć po trzeci tom, by dowiedzieć się, jak nasze trio poradzi sobie z nowym przeciwnikiem. Lubię styl pisania autora, ale w „Kronikach Nicci” irytuje mnie ciągłe wracanie do ubiegłych wydarzeń – wspomniana już wcześniej miłość Nicci do lorda Rahla, życie Nathana w Pałacu Proroków i utrata magii, a w przypadku Bannona jego dzieciństwo. Jak dla mnie o pewnych rzeczach wystarczy wspomnieć raz na książkę, a nawet zaryzykuję stwierdzeniem, że raz na serię, o ile nie liczy kilkunastu tomów. Naprawdę nie ma co non stop wyciągać tych samych tekstów. W pewnym momencie zaczęłam na nie patrzeć jak na zapychacze treści – by objętość powieści była jak największa. Trzeci i czwarty tom zdecydowanie przeczytam – niezależnie od tego, ile będę je męczyć. Nadzieja, że Richard i Kahlan jeszcze się pojawią lub będzie jakaś informacja o ich dalszych losach, jest mocniejsza od wszelkiej nudy i niechęci, którą mogłabym odczuć. Poza tym jestem ciekawa co zrobią z nową przeszkodą. Moja ocena 6/10