Kroniki kota podróżnika (okładka  miękka, wyd. 04.2018)

Książka spokojna, ale wciągająca; złapałem się na tym, że z niecierpliwością czekałem na moment, kiedy będę mógł usiąść i dalej śledzić losy kota i jego pana. Do przeczytania książki zachęciła mnie recenzja na jednej ze stron internetowych, a ponieważ nie jest to moja pierwsza pozycja z japońskiego kręgu kulturowego, wiedziałem czego można się spodziewać i nie zawiodłem się. Co ciekawe, dopiero czytając, zdałem sobie sprawę, że uświadamiam się nie z człowiekiem, panem kota, a z samym kotem, który wielokrotnie zastanawia się nad ludzkim zachowaniem i decyzjami, jakie podejmuje człowiek. Powieść napisana jest lekkim i przyjemnym językiem, ma swój rytm i tempo, czyta się z zainteresowaniem. Sam mam kota, i psa, i po przeczytaniu tej powieści zacząłem się zastanawiać, co te moje zwierzaki chciałyby mi powiedzieć.

Szczerze nie spodziewałam się wiele po tej książce. Jak bardzo się myliłam! Od dawna nic aż tak nie chwyciło mnie za serce. Historia, styl, klimat, i nietuzinkowy narrator: kot Nana - wszystko to składa się na niezapomnianą opowieść o... przyjaźni. Zarówno tej ludzkiej jak i międzygatunkowej. Jeszcze długo będę myśleć o tej historii, i pewnie za jakiś czas do niej wrócę. Na szczęście stoi na półce w oczekiwaniu na ponowne westchnienia w jej kierunku.

Piękna, wzruszająca, zaskakująca. Polecam wszystkim, którzy lubią książki, przy których czuje się spokój.

Zabawna i wruszajaca . Jestem psiara ale z tym kotem chetnie bym potozmawiala :)

Cudowna opowieść z perspektywy kociej ale niekoniecznie gorszej

Przepiękna książka ❤️ polecam każdemu nie tylko fanom kotów !!

Polecam

Sama się zastanawiałam, już po zamówieniu egzemplarza recenzenckiego, co mnie podkusiło by sięgnąć po tę pozycję. Po pierwsze niezbyt przepadam za kotami, po drugie zmęczona Murakamim, którego nie potrafiłam czytać (a tym bardziej zrozumieć), obiecywałam sobie, że literaturę japońską ograniczę do komiksów. Jednak jest coś takiego w tym tytule, może chodzi o piękną okładkę, może o porównanie wydawcy do "Oskara i Róży", że nie mogłam sobie darować. I muszę się przyznać, jest to jedna z lepszych, pobudzających zmysły i wyzwalających uczucia książek jakie przeczytałam w tym roku. Srebrny van był jego stałym miejscem odpoczynku. Ciepła maska sprawiała, że kot nawet w zimie czuł względne ciepło. No i właściciel vana często przynosił coś dobrego do jedzenia. A to kawałek mięsa a to garść suchej karmy. Kot, w przeciwieństwie do innych dachowców, czuł się szczęśliwy. Jednak pewnego dnia zdarzył się nieszczęśliwy wypadek. Jadący z nadmierną prędkością samochód potrącił Kota i połamał mu tylną łapę. Doczołgawszy się do srebrnego vana zwierzę, zaczęło miauczeć wzywając pomocy. Zjawił się właściciel samochodu i zabrał poszkodowanego do weterynarza. Od tej pory pomiędzy mieszkającym samotnie Satoru oraz nazwanym Nana czworonogiem wywiązała się przyjaźń na śmierć i życie. Pięć lat później, w wyniku pewnych "okoliczności" Satoru zmuszony został do znalezienia nowego domu dla swojego pupila. Z kotem w samochodzie podjął się wyprawy po japońskich wyspach w poszukiwaniu przyjaciół z przeszłości, którzy mogliby przygarnąć zwierzę. Jeszcze nigdy nie czytałam powieści drogi, w której jednym z głównych bohaterów jest kot. Na samym wstępie miałam dość mieszane uczucia. Prosty, często naiwny czy wręcz banalny styl autora sprawił, że zaczęłam się zastanawiać, jaki typ czy grupa wiekowa czytelników jest targetem tej książki. Czy to powieść dla dzieci? A może dla młodzieży? Wydawca nigdzie o tym nie wspomina. Jednak z biegiem czasu ( i fabuły) zdałam sobie sprawę z uniwersalnych wartości przemyconych w tej książce, oraz z jej niezwykłości. Większość czytelników, zarówno polskich jak i zagranicznych, recenzując powieść wspomina, że jest ona niezwykle smutna. Część popłakała się podczas czytania, część tylko mięła w rękach chusteczki. Lekturę ukończyłam dopiero kilka godzin temu, więc może nie jest jeszcze czas na wyciągnięcie ostatecznych wniosków, jednak ja odebrałam tę powieść w zupełnie inny sposób. Oczywiście fabuła jest smutna, szczególnie kiedy czytelnik się w końcu domyśli powodu przymusowego rozstania z kotem, jednak moim zdaniem autorowi zależało na tym, by zasiać w czytelnikach ziarenko nadziei i wiary. Zamiast płakać, powinniśmy cieszyć się z tego, jak twardą osobą był Satoru, jak bardzo zależało mu na najbliższych i jaką odwagą wykazał się w swoim życiu by oszczędzić swoim najbliższym cierpienia. Tak naprawdę jest to książka o tym, żeby się nie poddawać, że nic w życiu się nie kończy, nic nie ginie bezpowrotnie, a w naszych sercach powinna być radość nie smutek- choć smucić się jest łatwiej. Nie spodziewałam się, że ta niepozornych rozmiarów książka, okaże się dziełem na poły filozoficznym, szczególnie kiedy głównym narratorem jest kot. I to kot nie byle jaki, ale taki z krwi i kości. Jeśli kiedykolwiek w życiu,ktoś by mnie zmusił do scharakteryzowania psychiki tych zwierząt, odesłałabym go do tej właśnie powieści. Nano, jest jak żywy przedstawiciel tego gatunku : złośliwy, chodzący własnymi drogami, przemądrzały i zamknięty w sobie. Z drugiej strony lojalny, wierny i ufny, choć to cechy dość rzadkie u kotów. Podobnie rzecz się ma z Satoru, gdyż jego psychika również została tutaj obnażona. Po przeczytaniu tej książki, zdajemy sobie sprawę, że ta dwójka była sobie przeznaczona i to nie tylko ze względu na zbieżność charakterów. Po prostu taka jest karma. Dwie "osoby" spotkały się w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie i ich losy zostały ze sobą splecione na zawsze. Podróż Satoru z Nano to podróż ścieżką wspomnień, przyjaźni i sentymentów. Młody mężczyzna, którego osierocili w młodości rodzice, i zmuszony był mieszkać wraz z ciotką w coraz to nowych miejscach, wyrusza na poszukiwania swoich przyjaciół z dzieciństwa. Na każdym przystanku, podczas tej wycieczki, czeka na nas rozbudowana retrospekcja, w której cofamy się do szczenięcych lat Satoru. Lat wypełnionych zarówno cierpieniem jak i beztroską, które w szczególny sposób ukształtowały naszego bohatera. Poznajemy najbliższe mu osoby, jego otoczenie i pasje. Wraz z nim przechodzimy szczenięce zauroczenie i czas studiów. Dowiadujemy się wszystkiego o narodzinach przyjaźni, tej prawdziwej do grobowej deski.

Jakaż to przyjemna, pełna ciepła historia, a jednocześnie poruszająca i wyciskająca łzy z oczu. "Porządkujemy wspomnienia z jednej podróży i wyruszamy w następną. Myśląc o tych, którzy wyjechali przed nami, i o tych, którzy do nas dołączą. I kiedyś spotkamy wszystkich, których kochamy, za tamtym horyzontem." "Kroniki kota podróżnika" to powieść o przyjaźni łączącej ludzi na długie lata, ale przede wszystkim powieść o niezwykłej więzi, która połączyła dobrego człowieka z bezdomnym kotem. Satoru, to wrażliwy mężczyzna, potrafiący doskonale odczytywać zachowania zwierząt. Jako dziecko został naznaczony rodzinną tragedią i od tamtej pory, pozostając pod opieką swojej ciotki często zmieniał miejsce zamieszkania. Już jak dorosły i niezależny mężczyzna spotyka pewnego dnia w pobliżu swojego samochodu kota, który do złudzenia przypomina kocurka, którego miał w dzieciństwie. Od tego czasu kot jest regularnie przez niego karmiony i dopiero gdy zostaje potrącony przez samochód trafia do domu Satoru. Mija pięć szczęśliwych lat. Satoru z powodu "zaistniałej sytuacji" jest zmuszony szukać nowego domu dla swojego przyjaciela. W tym celu odbywa podróż do różnych części kraju, by odwiedzić swoich drogich przyjaciół, a przy okazji przekonać się, gdzie Nanu będzie najlepiej. To pełna sentymentu oraz wspomnień podróż, zawierająca prawdy dotyczące natury ludzi i zwierząt. Podróż pełna miłości, gdyż Nanu nie godzi się zostawić swojego właściciela, mając świadomość, że niewiele już wspólnego czasu im pozostało. Jako czytelnicy wyruszamy razem z nimi, by poznać świat oczami mądrego kota, a przy okazji retrospektyw również oczami jego ukochanego pana.