Kości Skryby. Alcatraz kontra Bibliotekarze. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 05.2017)

To, że uwielbiam książki Brandona Sandersona, to nie tajemnica. Można to łatwo zaobserwować, czytając moje opinie na ich temat. Ale tego, że spodobają mi się książki kierowane do bardzo młodego czytelnika, nawet ja się nie spodziewałam. „Alcatraz kontra Bibliotekarze. Kości Skryby”, to drugi tom serii o przygodach młodego Alcatraza Smedry, który odkrywa, że jest Okulatorem, a fakt, że niszczy praktycznie wszystko czego dotknie, to nie przekleństwo, tylko wyjątkowo potężny talent. W drugim tomie Alcatraz będzie musiał wejść do niebezpiecznej Biblioteki Aleksandryjskiej, aby spróbować uratować swojego dziadka i odnaleźć ojca. Wraz z przyjaciółmi stawi czoło mrocznym Kustoszom biblioteki, którzy wszelkimi sposobami będą się starali odebrać im duszę. Ale to nie wszystkie niebezpieczeństwa. Tropem Alcatraza wyruszy potężny i przerażający Bibliotekarz z sekty Kości Skryby – Kiliman. Mimo wielu starań, walka z nim będzie nieunikniona, a jej wynik niepewny. Fabuła powieści, tak samo jak w Piasku Raszida, jest pełna niespodziewanych zwrotów akcji, i zaskakujących wydarzeń. Do tego dochodzi wspaniale prowadzona narracja, i nie chodzi tylko o to, że jest pierwszoosobowa (choć ja za taką nie przepadam, to w tym przypadku jestem nią zachwycona), dzięki czemu wiemy o wszystkim czego doświadcza Alcatraz, ale jako narrator, młody Smedry rozmawia ze swoimi czytelnikami, często przerywa akcję swoimi dygresjami nie na temat, rozbawia opowiastkami i oczekuje wykonywania przez czytelnika dziwnych poleceń. Powieść naszpikowana jest poczuciem humoru, docinkami i żartami. Autor ma ogromny dystans do samego siebie, potrafi śmiać się z siebie oraz pisarstwa jako takiego. Nie obawia się kpić z pisarzy i ich dzieł, ale robi to w niezwykle zabawny i uroczy sposób. Nawiązując do różnych książek, bawi czytelnika, pozwala mu wyłapać drobne smaczki, dzięki czemu powieść bez problemu przypadnie do gustu starszemu czytelnikowi. Kości Skryby napisana jest prostym językiem, akcja jest bardzo dynamiczna, a fabuła pełna tajemnic do odkrycia i zagadek do rozwikłania. Prócz tego autor w przystępny sposób mówi o rzeczach ważnych, takich jak przyjaźń, wsparcie i pomoc przyjaciołom, wiara we własne siły i troska o najbliższych. Mówi również o tym, że bycie bohaterem wcale nie oznacza brak strachu i lęku, ale właśnie pokonywanie swoich lęków i działanie pomimo strachu. Książkę czyta się bardzo szybko. Akcja jest wciągająca, momentami bawi do łez, a pomysł na to, żeby tymi „złymi” byli Bibliotekarze, wciąż mnie zdumiewa i rozbawia. Jako osobie, która od dziecka lubiła spędzać czas w bibliotece, fakt, że to miejsce jak i jego pracownicy mogą być źli i rządni władzy nad światem jest dla mnie tak niedorzeczny, że aż cudowny. Jestem pełna zachwytu nad tą serią. Uważam, że B. Sanderson stworzył wspaniały świat, cudownych bohaterów, wrzucił ich w wir niesamowitych przygód, a to wszystko okrasił ogromnym poczuciem humoru. Wbrew pozorom, Kości Skryby, tak jak i poprzedni tom Pisaek Raszida, to książki, które spodobają się każdemu fanowi twórczości Brandona Sandersona, niezależnie od wieku. Oprócz tego, to świetna przygoda dla młodszego czytelnika, pełna tajemnic, zagadek, magii i zabawy. Zdecydowanie sięgnę po każdy nowy tom przygód Alcatraza, a to co mnie cieszy, to fakt, że mają być wydawane w niedużych odstępach czasu. Mój blog: Moje Czytanie, czyli czytelniczo - filmowy miszmasz

Ksiązka szalona i stawiająca świat na głowie. Dzieciakom daje do myślenia, a dorosłych zaskakuje i bawi - na co dzień nie mamy zazwyczaj czasu, by spojrzeć na świat z odmiennego niż nasz standardowy punktu widzenia. Przygody Alcatraza są zabawne, świetnie opisane i wciągające. Znakomita lektura w młodszych i starszych czytelnikach budząca chęć pójścia pod prąd, przeanalizowania dostępnych danych i krytycznego myślenia. Polecam entuzjastycznie! :)

Alcatraz Smerdy powraca! Tym razem staje przed trudnym zadaniem - infiltracja samej Biblioteki Aleksandryjskiej! Co więcej, poznaje kolejnych członków swej rodziny, poznaje też matkę Bastylii - oraz dowiaduje się nieco więcej o własnym pochodzeniu. Ale to nie wszystko! czas odszukać ojca, który wcale nie umarł i odkryć tajemniczy złoty sarkofag... Przy tym wszystkim, rzecz jasna, trzeba spróbować uratować dziadka Smerdy`ego i ujść z życiem. I to wszystko musi zrobić nastolatek! Zaczyna się dość niewinnie. Alcatraz czeka na lotnisku na swojego dziadka. Ten, jak już wiemy z poprzedniej części, spóźnia się. Nieoczekiwanie nasz bohater dostrzega niepokojącą osobę, która wyraźnie tu być nie powinna... i rozpoczyna się szaleńczy pościg, ucieczka i lot. Tak! Ruszamy w podróż nie do końca konwencjonalnym pojazdem do Nalhalli. Dość już bowiem Alcatraz spędził czasu w Ciszlandii - czas poznać rodzinne strony i na chwilę uciec Złym Bibliotekarzom! Ale nie może być prosto. Dostając się na pokład niezwykłego pojazdu, nasz bohater nieoczekiwanie kontaktuje się z własnym dziadkiem i... rusza do Biblioteki Aleksandryjskiej! Co, sądziliście, że jest dawno zniszczona, co? O nie, nie tędy droga! Korzystając z pomocy stryja Kaza i jego nietypowego talentu (Ale każdy u Smerdych ma taki talent) oraz kuzynki Australii, oraz z wojowniczych umiejętności matki Bastylii, rycerz Draulin - trafiają na miejsce. A tam czeka na nich śmiertelne niebezpieczeństwo, masa zagadek oraz nieoczekiwane odkrycia! Czy Alcatraz odzyska ojca? Czy raz z przyjaciółmi wykorzysta swe talenty, uratuje dziadka i wraz ze wszystkimi uratuje własne życie? To pytania, na które odpowiedź znajdziecie w tej książce. Co więcej. Dowiecie się też, co wspólnego mają króliczki z bazukami... Przyznaję - po przeczytaniu pierwszego tomu odłożyłam książkę na półkę z pytaniem: "Co ja właśnie przeczytałam?" - ale było w tym sporo zachwytu i śmiechu. Lekka, młodzieżowa powieść, która absolutnie zaskakuje i rozbraja. I wciąga. Brandon Sanderson stworzył niesamowity świat wyjawił nam, Ciszlandczykom prawdę o świecie naszym i tym ukrytym, w którym jest Nahalla i bibliotekarze pragnący przejąć władzę nad światem. Wykreował wciągający świat, który bawi i rozbraja, ale i sprawia, że nie możemy się od czytania oderwać. Jeśli pierwszy tom był dobry, ten jest zdecydowanie - jeszcze lepszy. Fabuła jest pozornie prosta - bohater musi trafić do domu. Ale, ponieważ dostaje przekaz od dziadka, rusza mu na ratunek. Sprawy zaczynają się komplikować. Z każdą stroną komplikują się zresztą bardziej. Już nie wiadomo, co jest proste i prawdziwe, a co nie. Nie mniej, śledzimy uważnie każdą sytuację, każdy krok Alcatraza, kibicujemy mu. Obserwujemy jego potyczki ze Strażnikami Biblioteki - złodziejami dusz - i więcej dowiadujemy się o Bibliotekarzach. Czego wymagać bardziej? Mamy tu dosłownie wszystko - akcję, przygodę, humor. Akcja pędzi na łeb na szyję, nie można się zatrzymać - i co więcej, nie da się przewidzieć kroków bohaterów. No co tu można powiedzieć? Genialne. Tak! Ge-nial-nie! Co więcej, autor posunął się nawet do tego, że wprowadza interakcję z czytelnikiem. Snuje opowieść o króliczkach, każe pisać cyfry a później odwracać książkę (taaak, to sławetne zapewne już: "Och, to głupio wygląda, że czytasz tą książkę obróconą. Tylko głupcy czytają książki pod kątem. Obróć ją." by na kolejnej stronie przeczytać: "Nie tak idioto, teraz jest do góry nogami."). Ci, co czytali cykl Lemony Snicket - będą zachwyceni. Ci, którzy tego nie zrobili - ale ruszyli na spotkanie Alcatrazowi - nie będą rozczarowani. Dzieje się dużo, dzieje się nieoczekiwanie i jest bardzo zaskakująco. Duży i mały czytelnik znajdzie tu dla siebie wystarczająco wiele, by w którymś momencie unieść głowę i zapytać na głos: "ale jak to?" - i nie dostanie się odpowiedzi. Trzeba czytać dalej! A bohaterowie? Jak to u Sandersona bywa, wykreowani są świetnie. Alcatraz, Bastylia i Australia, Kaz i Draulin, dziadek Smerdy oraz... a nie, nie zdradzę ;) Powiem tylko tyle, że kreacja bohaterów widziana oczyma nastolatka w tej powieści to absolutny strzał w dziesiątkę. Może troszkę brakowało mi rozwinięcia sytuacji ze złodziejami dusz i Kilimanem, ale... nie będę narzekała. Było i tak bardzo dobrze. Ciężko zarzucić cokolwiek. Olbrzymim bonusem jest też przyciągająca wzrok okładka - absolutnie podbiła moje serduszko! oraz, już chyba tradycyjnie, klimatyczne ilustracje w środku, pozwalające nam na wyobrażenie sobie niektórych scenek. Bomba! Rewelacja! Zachwytom nie ma końca ;) Podsumowując - "Alcatraz konta Bibliotekarze. Kości Skryby" to kolejny tom akcji, humoru i nieoczekiwanych wydarzeń, które wciągają i sprawiają, że świat poza nami nie istnieje, a spisek Bibliotekarzy staje się realny i namacalny. Dorośli i młodzież spokojnie znajdą tu coś dla siebie i chętnie będą wracać do tej powieści - bo ja wrócę. I to nie raz. Polecam, bardzo gorąco. Wszystkim. Nawet Bibliotekarzom ;) http://kaginbooks.blogspot.com/

Wybaczcie mi, że muszę to napisać już na samym wstępie, ale ciągnie mnie ku temu nieprzemożona chęć wyżalenia się światu z tego, co właśnie przeczytałam. Ta książka nie jest dla was. Nie czytajcie jej. Serio. Nie kłamię. Totalnie zniszczy wam mózg – najpierw wypierze go w perwollu, potem powiesi na sznurku, żeby ładnie wysechł, odpowiednio się przy tym kurcząc i… nie chcecie wiedzieć co dalej (niezbadane są wyroki Autorskich Praczy Mózgu, stworzyli swoje własne reguły, których my, zwykli śmiertelnicy, nie poznamy, póki nie odczujemy ich na własnej skórze). Brandon Sanderson to najgorszy autor fantastyki, jakiegokolwiek poznałam (oczywiście poprzez jego pióro, nie osobiście) – sam nawet stwierdził, że nie powinniście czytać jego dzieł i lepszym ich zastosowaniem jest atak na wrogów, bo to całkiem spore cegły! Zastosujcie się do tego nakazu. Naprawdę. Autorów należy słuchać, tak samo jak recenzentów. Dobra, żartowałam. Muszę przyznać, że po prostu udzielił mi się ten iście spiskowy humor autora, który starał się wcisnąć pomiędzy karty powieści zgrabne i w efekcie zabawne kłamstewka. Jeżeli ktoś dobrnął do tego momentu i raczył przynajmniej w połowie przeczytać moją recenzję, na pewno się nie nabierze, efekty tego testu mogą okazać się zabawne, prawda? Dobrze, a teraz przejdźmy do konkretów. Kości skryby to już drugi tom z serii opowiadającej o bibliotekarskich zmaganiach młodego Alcatraza. Jak myślicie – spełnił moje oczekiwania? A może był gorszy niż jego poprzednik? Nie będę was dłużej trzymać w niepewności – drugim tom był po prostu genialny. W przeciwieństwie do pierwszej części, gdzie początek nie był zachęcający, a wręcz odrobinę zniechęcający, tu mamy już pewną wiedzę na temat wykreowanego przez Sandersona świata, tak więc łatwiej jest nam się po nim poruszać i nie potrzebujemy zbyt wielu statycznych, tłumaczących elementów – zamiast tego mamy więcej dynamiki. Już od pierwszych stron autor rzuca nas w wir zdarzeń. Mamy nową sytuację, nowego wroga, a także nowych bohaterów – tym razem wyruszają oni do Biblioteki Aleksandryjskiej, której istnienie Bibliotekarze owiali tajemnicą, niedostrzegalną gołym okiem dla zwyczajnych Ciszlandczyków (czyli nas). Alcatraz staje się przywódcą drużyny i zarządza ratunek dziadka Smedry’ego, który (jak to ma w swoim zwyczaju) podjął się szalonej misji. Zazwyczaj mam ogromny problem z napisaniem recenzji książki, która łączy w sobie w większości pozytywne aspekty, teraz jest jednak inaczej. Dlaczego? Bo ta książka jest tak różnorodna, że naprawdę mam o czym pisać! Gorzej jest z tym, że nie wiem od czego zacząć! Może od bohaterów? Muszę przyznać, że w tym tomie bardzo polubiłam Alcatraza i Bastylię – dawno nie miałam już tak szerokiego uśmiechu na twarzy, kiedy nastąpiła między bohaterami scena lekko romantyczna (nie, wcale nie jaram się trzynastolatkami). Na tłukące się szkło! (Tak, przesiąkłam już słownictwem książkowym) Oni powinni być ze sobą! Są dla siebie trochę złośliwi i ironiczni, ale potrafią się sobie wyżalić – istnieje między nimi taka blada (jeszcze) nić porozumienia. Na dodatek Bastylia została całkiem nieźle rozbudowana (nie, żeby pakowała na siłce między pierwszym a drugim tomem...) – w końcu dowiadujemy się trochę o jej rodzinie, pochodzeniu, byciu rycerzem, a także o jej niepewności. Sanderson po raz kolejny pokazuje, że nikt nie jest idealny i każdy ma jakieś obawy, lęki oraz wady. Tak samo było z Alcatrazem – znów nam udowodnił, że główny bohater nie musi być takim superbohaterem, bo czasem bywa też i tchórzem. Pojawiają się również nowe postacie, takie jak matka Bastylii – Draulin (trochę despotyczna bryła lodu), oraz nowi członkowie rodziny Alcatraza – Australia (jego fajtłapowata kuzynka, która ma talent do budzenia się rano i wyglądania naprawdę brzydko – uwierzcie mi, to jednak bardzo przydatne w tym uniwersum), oraz Kazań – w skrócie Kaz (lilipuci wuj Alactraza, który słynie z tego, że zawsze się gubi). To właśnie ten cudowny zespół wyrusza na ratunek dziadkowi Smedry’emu. Kreacje bohaterów są jak najbardziej zadowalające. Bardzo polubiłam Kaza, to jego podążanie za ryzykiem i listę plusów, które dotyczą bycia niskim – genialne. Trochę mniej polubiłam Australię (która nawet mnie odrobinkę irytowała) oraz Draulin – na szczęście nie pojawiały się tak często jak reszta bohaterów. Ach, prawie bym zapomniała. Są jeszcze pomysłowi kustosze z Biblioteki Aleksandryjskiej. Za każdym razem pojawiali się w najmniej oczekiwanym momencie i kusili cię jak dilerzy książek, szepcząc do ucha: „ej, oddaj nam duszę to pozwolimy ci przeczytać nasze książki”. Straszliwie mnie tym bawili! [WIĘCEJ NA: http://zniewolone-trescia.blogspot.com/2017/06/recenzja-ksiazki-brandon-sanderson.html#more ]

Alcatraz kontra Bibliotekarze 2. Kości Skryby to druga części powieści przygodowo fantastycznych dla (nastoletniej) młodzieży. Alcatraz to trzynastoletni chłopiec, który jest skrzyżowaniem Emila z Lönnebergi, Ukochanego Urwisa i po części również Harrego Pottera. Jego przygody przypominają również perypetie, jakich doświadczył Indiana Jones. W tej części Alcatraz infiltruje Bibliotekę Aleksandryjską, która w/g autora książki nie została zniszczona i znajduje się w jednym z najniebezpieczniejszych miejsc na ziemi. Alcatraz szuka w niej swojego ojca i dziadka, a towarzyszą mu jego przyjaciółka Bastylia, jej mama oraz jego kuzynka i wuj. Biblioteki jednak pilnują kustosze, którzy z cierpliwością namawiają każdego do wypożyczenia książki, jest jednak pewien warunek… Kto sięgnie po książkę, ten w zamian musi oddać swoją duszę. Czy Alcatraz wyjdzie z tego miejsca bez szwanku? Kim są wśród Bibliotekarzy Kości Skryby? Czy uda się chłopcu odnaleźć ojca i dziadka? Jak wspomniałam wcześniej podczas dzielenia się z moimi czytelnikami opinią na temat pierwszej części (Alcatraz kontra Bibliotekarze 1. Piasek Raszida), jako dziecko, czy też młodzież, bardzo lubiłam czytać tego typu opowieści. I tym razem zdecydowałam się na powrót do takiej tematyki. Motywacją była przede wszystkim chęć odkrycia swoich reakcji po przeczytaniu książki dla dzieci będąc już mamą dorosłych dzieci, a nawet babcią. A skoro ja – osoba bardzo dorosła dałam się porwać tej niesamowitej książkowej magii, to z pewnością i młodsi czytelnicy dadzą się porwać. Przeżycia Alcatraza i jego przyjaciół to pełne ciekawych zwrotów akcji przygody grupy osób o magicznych zdolnościach. Każdy z nich ma w sobie coś, co wyróżnia go od innych. Razem tworzą zgrany zespół, zdolny pokonać najgorsze przeciwieństwa. Autor książki, co jakiś czas stara się przedstawić czytelnikowi, jako kłamca czy osoba nieistniejąca (wiem trochę to brzmi jak absurd), ale tymi swoimi wywodami potrafi często rozbawić do łez. Myślę, że nie tylko mnie – czyli osobę dorosłą. Ta niepozbawiona humoru i dużej dawki fantastyki (jaką potrafi wyobrazić sobie nie tylko młody czytelnik) powieść, wciąga niemal od samego początku. A z każdym kolejnym rozdziałem jest dużo trudniej oderwać się od jej stron. Magia fikcji działa. Brandon Sanderson pisze w osobie pierwszej, za wszelką cenę próbuje przekonać czytelnika, że są to jego przygody spisane pamiętnikowo, które chce przekazać innym. Ale często wygląda to tak, jakby chwalił się swoimi osiągnięciami. Oczywiście ON jako ALCATRAZ. Wielu młodych ludzi ma tak wielką wyobraźnię, że potrafi opowiadać o swoich „przygodach” w nieskończoność, za każdym razem dodając inne szczegóły. Moim zdaniem taki przekaz fabuły jest najodpowiedniejszy dla młodego czytelnika, ponieważ bardziej zbliża go głównego bohatera. Co jest ciekawym dodatkiem w tej książce, to z pewnością sporo ilustracji. Sama łapałam się na tym, że przerywałam czytanie i analizowałam obrazek. Chociaż… muszę się przyznać do tego, że niektóre z tych rysunków przyprawiały mnie o dreszcze. Co innego sobie coś lub kogoś wyobrazić, a co innego zobaczyć. Nigdy nie przepadałam za horrorami, a tu… niektóre ilustracje są dokładnie jak wycięte z najstraszniejszego horroru. Pamiętam jednak z okresu nastoletniego, że czasami sami dążyliśmy do tego, aby podniósł się nam poziom adrenaliny. Czytaliśmy mroczne opowieści, ukryci pod kocem przyświecając sobie latarką. Albo opowiadaliśmy niesamowite historie, w których duchy, strzygi czy inne zjawy były na pierwszym planie. Ta książka z pewnością jest dla odważnych. Polecam tę powieść jako mama i babcia, ponieważ ujęła mnie w jej fabule, pięknie ukazana bohaterskość i solidarność zuchów tej książki. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego – to motto, które z pewnością miał na myśli autor, wymyślając fabułę. Polecam tę powieść nie tylko dzieciom w wieku 12-14 lat, ale również dorosłym. Może czasami nawet lepiej jak rodzic pierwszy przeczyta książkę skierowaną do dziecka, bo przynajmniej wie, o czym dana lektura jest. Jeśli chodzi o mnie to przyznam szczerze, że bawiłam się przy tej powieści znakomicie, chociaż w pewnych momentach czułam dreszcz grozy i strachu. To taki mały powrót do lat młodości. Czasami warto na chwilę cofnąć się w czasie.

Choć po przeczytaniu pierwszego tomu przygód dzielnego Alcatraza (recenzja tutaj) nie byłam zbyt zachwycona tą serią i nie miałam ochoty sięgać po jej kolejne części, wiedziona ciekawością przeczytałam jednak drugi tom. I całe szczęście, bo jest o wiele lepszy od pierwszego! Tym razem Alcatraz wraz ze swoją przyjaciółką Bastylią wyrusza do Biblioteki Aleksandryjskiej (tak, tak, ona wciąż istnieje, to tylko wredni Bibliotekarze wmówili nam że została zniszczona, by ukryć w niej wszystkie książki, jakie kiedykolwiek powstały na naszej planecie) aby ratować swojego ojca, który ponoć zaginął w jej czeluściach. Na przeszkodzie stają demoniczni kustosze tejże biblioteki oraz Kości Skryby, kolejna potężna organizacja bibliotekarzy. Aby wyjść z tarapatów Alcatraz musi ponownie użyć swoich nietypowych „talentów” oraz dzielnie współpracować z nowymi towarzyszami niedoli. Czemu druga część wydaje mi się lepsza od pierwszej? Cyba więcej tu porządku i logicznego ciągu zdarzeń. O ile „Piasek Raszida był dla mnie jednym wielkim chaosem, o tyle „Kości Skryby” przypominają coś w rodzaju gry planszowej czy komputerowej w której każdy ruch wynika z poprzedniego i jest zapowiedzią następnego. Po drugie, ja sama zaczęłam dostrzegać w tej powieści drugie dno przez co nie wydaje już mi się niedopracowaną fantasy dla młodszych nastolatków, lecz książką z psychologicznym przesłaniem. Alcatraz – jak wiedzą wszyscy ci co czytali część pierwszą – jest fajtłapą, życiowym nieudacznikiem, którego życie jest pasmem klęsk. Nagle spotyka on na swojej drodze osoby, które twierdzą, że tak naprawdę jest on przywódcą znamienitego rodu i posiada talenty pozwalające uratować ludzkość przed zagładą. Przekonany o tym chłopiec zaczyna wreszcie wierzyć w siebie i rzeczywiście dokonuje nadzwyczajnych czynów (z jakże świetną autosugestią mamy w tym przypadku do czynienia!). Co ciekawe, wszelkie wady jego i jego krewnych do tej pory utrudniające im życie (takie jak np. spóźnianie się, psucie przedmiotów, gubienie się) nagle zaczynają być uważane za „talenty”, dzięki którym można uniknąć wielu niebezpieczeństw i wyjść cało nawet z najgorszych opresji. I znów genialna technika psychologiczna: słabość charakteru staje się zaletą, „talentem”, pomaga w życiu, a nie utrudnia go. Tyle z nowości. W drugim tomie przygód Alcatraza Brandon Sanderson wciąż zachowuje cechy charakterystyczne dla jego stylu: wplata dygresje na temat swego sposobu pisania, przekomarza się z czytelnikiem, wprowadza go w błąd by za chwilę okrutnie wykpić :-) (I tu niestety WIELKA pomyłka Wydawcy: największy sekret książki, tajemniczy zwrot akcji do którego Sanderson prowadzi nas przez szereg zagadek i niedomówień, zostaje nieopacznie zdradzony w zajawce kolejnego topu serii). Mniej jest tu za to (na szczęście!) magii związanej z okulatoryjnymi soczewkami, dzięki czemu łatwiej mi się w tej książce połapać (w poprzedniej ich nadmiar bardzo działał mi na nerwy). Całość – podobnie jak pierwszą część – ubarwiają świetne, nieco komiksowe rysunki autorstwa Hayley Lazo. Bohaterowie niestrudzenie toczą ciągłą walkę o informacje, bo – jak twierdzi dziadek Smedry - „Informacja, chłopcze. (…) Potężniejsza od każdego miecza czy pistoletu.” Pojawia się zatem kolejne przesłanie tej książki: wygrywa nie siła, lecz wiedza. Brandon Sanderson już zapowiada, że wkrótce ukaże się trzecia część cyklu zatytułowana „Rycerze Krystalii”. Póki co akcja się rozwija, kunsztu nabiera też pisarstwo Sandersona, także mam nadzieję, że będzie już tylko lepiej. Po przeczytaniu drugiego tomu przygód Alcatraza cofam to co napisałam w poprzedniej recenzji i zachęcam do sięgnięcia po tę serię, choć może lepiej zacząć ją zgłębiać od drugiego tomu (mimo że sam Brandon Sanderson przestrzega, że jest to „bardzo zły nawyk – gorszy nawet niż noszenie niedopasowanych skarpetek).

Świat pełen jest niespodzianek, o czym nie raz przekonał się Alcatraz. Mroczni bibliotekarze tylko czekają na potknięcie z jego strony, by uzyskać przewagę i wprowadzić jeszcze większy zamęt. Młody Smedry wyrusza do Biblioteki Aleksandryjskiej, która istnieje mimo mylnych informacji na ten temat. Okazuje się, że wypożyczanie książek i chęć zdobycia wiedzy mogą być bardzo niebezpieczne – można stracić duszę. W podróży towarzyszy mu Bastylia, lecz nie tylko. Poznaje kolejnych członków rodziny. Przyjdzie im zmierzyć się z mrocznymi i bezwzględnymi najemnikami Kości Skryby. Kto wygra tę rozgrywkę? Jakie zagadki skrywa tajemnicza Biblioteka Aleksandryjska? Lektura pierwszej części serii „Alcatraz kontra Bibliotekarze” („Piasek Raszida”) okazała się przyjemna i pełna przygód. Sądziłam, że wiem czego oczekiwać po tomie drugim i muszę przyznać, że się nie zawiodłam. Kolejna część okazała się lepsza od poprzedniczki, o czym postaram się Was przekonać. Dla miłośników książek, już sama biblioteka kojarzy się z regałami po brzegi wypełnionymi książkami, a co dopiero Biblioteka Aleksandryjska. Miejsce, w którym gromadzona jest wiedza z każdej dziedziny. Z zewnątrz wygląda niepozornie, ale wewnątrz pełna jest ukrytych przejść, pułapek i mrocznych kustoszy. Łatwo w niej się zatracić i pozostać na zawsze. Jest niczym labirynt, w którym trudno przewidzieć, co czyha za rogiem. To w jej zakamarkach przyjdzie zmierzyć się Alcatrazowi z Kośćmi Skryby. Kto lub co to jest? Tego Wam nie zdradzę, lecz cechuje ich bezwzględność i mrok w sercu oraz olbrzymia siła. Fabuła po raz kolejny świadczy o bogatej wyobraźni autora. Jest ciekawie i dynamicznie. Cały czas coś nowego się dzieje i na nudę narzekać nie można. Bohaterowie co rusz trafiają na kolejne przeszkody, bądź łamigłówki do rozwikłania. Wynik niektórych jest dosyć zaskakujący. Sceneria, w której rozgrywają się wydarzenia przyciąga klimatem i intryguje. Któż nie chciałby znaleźć się w takim miejscu, pełnym zagadek i wypełnionym książkami. To trochę jak poszukiwanie skarbów, chociaż cel tej wyprawy nie na tym polega. Alcatraz podąża śladami dziadka, równocześnie poszukując ojca, którego jeszcze nie zdążył poznać. Bohaterowie stanowią oryginalną gromadkę o niebanalnych talentach. Alcatraz ma talent do psucia, o czym można było się przekonać w poprzedniej części, chociaż i w tej bardzo mu się przyda. A co powiecie o talencie do gubienia się? To atrybut jednego z nowych bohaterów. Takie talenty mogą mieć tylko Smedry, a w tej części pojawią się kolejni członkowie tej niesamowitej rodziny. Alcatraz pod względem charakteru przypomina mi trochę Gregora z serii „Kroniki Podziemia”. Nie chce być bohaterem, ani przywódcą, ale siłą rzeczy wciąż musi mierzyć się z nowymi przeciwnościami losu i często łut szczęścia sprawia, że wychodzi cało z opresji. Postać wzbudza sympatię i z uwagą śledzi się jego los. Sympatię wzbudza też Bastylia, chociaż z pozoru stara się robić wiele by tak nie było. W tej części pojawia się Kaz – bratanek Alcatraza, który wprowadza do opowieści sporo humoru, szczególnie zbiorem faktów dotyczących niskich ludzi. Jest jeszcze Australia, dosyć nieporadna, ale miła. „Kości Skryby” to intrygująca przygoda rozgrywająca się w klimatycznej scenerii i wypełniona oryginalnymi bohaterami. To wyprawa w ciekawym gronie do niezwykłej, przepastnej i tajemniczej biblioteki. Do tego należy wspomnieć o nietypowej narracji. Alcatraz sam opowiada o swoich przygodach, wtrącając anegdotki wzbudzające uśmiech. Ciekawa jestem, czym autor zaskoczy czytelnika w kolejnym tomie. http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2017/07/29/kosci-skryby-brandon-sanderson/

Alcatraz Smerdy nie jest zwykłym nastolatkiem. Ma talent do psucia rzeczy, osobliwą rodzinę i umiejętności, które dopiero poznaje. Jego długo wyczekiwaną podróż do ojczyzny przerywa niespodziewana wiadomość. Natrafiono na trop jego ojca, który przed laty zaginął bez śladu. Chłopak decyduje się na odważny czyn i razem ze swoją drużyną postanawia zinfiltrować Bibliotekę Aleksandryjską. Po piętach depcze mu niebezpieczny przeciwnik, a upiorni kustosze pragną podstępem odebrać mu duszę. Jakie tajemnice zostały ukryte głęboko pod ziemią. Czy Alcatraz zdoła uratować dziadka, który wpadł w tarapaty i poznać los, jaki spotkał jego ojca? Osoby, które czytają mnie od dłuższego czasu, powinny już być zaznajomione z moją miłością do twórczości Brandona Sandersona, która rośnie z każdą kolejną przeczytaną książką. Seria o przygodach Alcatraza Smerdy'ego, choć jest skierowana do młodszego odbiorcy, to w niczym nie ustępuje humorem, czy oryginalnością fabuły innym książkom autora. Historia Alcatraza porwała mnie od pierwszych stron i z każdym kolejnym rozdziałem staje się coraz ciekawsza. Chłopiec jest naprawdę wyjątkowym narratorem, który niczego nie ubarwia, pisze wprost, co mu leży na sercu, często również straszy czytelnika, daje się pochłonąć myślom i własnym rozważaniom. „Piasek Raszida” był bardzo dobrym rozpoczęciem serii, który wprowadził nas do całej historii, zaznajomił ze światem i bohaterami. W pierwszej części głównym wątkiem było odzyskanie piasku i infiltracja biblioteki. W drugim tomie również mamy do czynienia z biblioteką, jednak już całkiem innego kalibru. Biblioteka Aleksandryjska jest miejscem, o którym krążą najróżniejsze opowieści i legendy. Nikt przy zdrowych zmysłach z pewnością by się tam nie zapuścił, gdyż jeśli chcesz przeczytać książkę, musisz zapłacić za to własną duszą. Jednak mamy do czynienia z Alcatrazem, a po nim możemy spodziewać się praktycznie wszystkiego. Książka jest przepełniona humorem i to każdego rodzaju. Do grona bohaterów dołączyło kilka nowych postaci w tym Kaz – stryj Alcatraza, który ma nieco ponad metr wzrostu i ciągle się gubi oraz Australia, czyli jego kuzynka, która każdego ranka po obudzeniu potrafi wyglądać niezwykle brzydko. Nie można zapomnieć także o matce Bastylii, która wprowadza do całej historii powiew chłodu, gdyż w relacjach z innymi jest bardzo oficjalna i sztywna. Cała ta osobliwa drużyna, do której zalicza się oczywiście jeszcze Al i Bastylia doprowadza do dość wielu komicznych sytuacji. Również komizm słowny nie daje o sobie zapomnieć, a u Sandersona nigdy nie są to głupie i puste żarty, gdyż kryją one w sobie coś więcej. „Kości skryby” to bardzo dobra kontynuacja, pełna zwrotów akcji i humoru, która jeszcze bardziej rozbudza ciekawość czytelnika. W oryginale ukazało się pięć tomów z serii, a autor zapowiedział już kolejny, jednak ze zmianą narratora. Bardzo się cieszę, że Wydawnictwo IUVI wydaje tę serię tak szybko i nie trzeba długo czekać na kontynuację przygód Alcatraza. Po dość nagłym i zaskakującym zakończeniu „Kości skryby” nie mogę się doczekać kolejnego tomu, który ukaże się już w październiku. Książkę polecam oczywiście fanom autora, ale także osobą, które szukają rozrywki i humoru na wysokim poziomie, gdyż „Alcatraz kontra Bibliotekarze” to jedna z najlepszych serii dla młodego czytelnika, jaka powstała. https://someculturewithme.blogspot.com/2017/08/okulator-na-tropie.html

Pierwszy tom z serii o Alcatrazie Smedrym pt. "Piasek Raszida" tak mnie zachwycił i wciągnął, że przeczytałam go w jeden dzień nie mogąc oderwać się od przygód 13-letniego chłopca. Na szczęście dostałam możliwość przeczytania dalszych jego losów w kontynuacji pt. "Kości Skryby". Życie Alcatraza Smedry'ego uległo diametralnej zmianie przed trzema miesiącami, gdy na progu jego domu pojawił się dziadek Smedry, którego do tej pory chłopiec nie znał. Wówczas dowiedział się, że żyje w kraju pod panowaniem złych Bibliotekarzy, którzy mamią umysły ludzi, a tak naprawdę urodził się w jednym z Wolnych Królestw - w Nalhalli, gdzie Bibliotekarze jeszcze nie dotarli. Jego umiejętność psucia wszystkiego w około okazała się być bardzo wyjątkowym darem, a nie utrapieniem, jak zawsze myślał. Teraz razem z przyjaciółką Bastylią udają się do Biblioteki Aleksandryjskiej, którą władają jedni z najgorszych kustoszy na świecie, aby pomóc dziadkowi oraz ojcu, którego Alcatraz jeszcze do niedawna uważał za zmarłego... Największą zaletą tej powieści jest narracja. Pierwszoosobowe relacjonowanie wydarzeń zawsze wyzwala więcej emocji w czytelniku, gdyż łatwiej jest się wczuć w myśli narratora, jednak Sanderson wyprowadził narrację pierwszoosobową na całkiem inny poziom. Alcatraz jest zabawny, mimo że wszystko mówi na poważnie, ma ogromny dystans do siebie, gdyż uważa, że wcale nie jest miłym chłopcem, lecz na każdym kroku kłamie i oszukuje i najlepiej w nic mu nie wierzyć. Jego utrapieniem od zawsze było psucie wszystkiego, jednak w jego świecie jest to ogromny talent. Choć jeszcze ciekawszym wydaje się umiejętność... spóźniania się. Chyba dobrze jest się spóźnić na kulkę z pistoletu zmierzającą w naszym kierunku, prawda? Taki własnie dar otrzymał dziadek Alcatraza, dzięki któremu uniknął wielu ran oraz oszukał śmierć wielokrotnie. Starszy pan Smedry to w ogóle jedna z ciekawszych postaci w książce. W tej części jednak poznajemy wielu nowych bohaterów, fabuła idzie do przodu i cała historia, również ta związana z pochodzeniem głównego bohatera, zaczyna nabierać konkretnych kształtów. Poczucie humoru w Alcatrazie jest bardzo dziwaczne i oryginalne. Ta historia nie byłaby aż taka ciekawa, gdyby nie główny bohater. Sanderson wyraźnie nie powstrzymuje niczego, co stworzy się w jego głowie jeśli chodzi o ten szczególny styl humoru. Brandon ma niesamowitą wyobraźnię, on bawi się pisaniem. Mam wrażenie, że pisał co mu ślina na język przyniosła, nie zastanawiając się długo nad treścią, co jednak dało zdumiewające efekty. Bardzo dobrze jest się czasem oderwać od trudnych książek i sięgnąć po twórczość tak wielkiego pisarza i śmiać się do rozpuku podczas kilkugodzinnej lektury. Nie mam pojęcia, jakie odczucia mają dzieci po przeczytaniu tej książki, jednak ja, jako dorosła osoba ubawiłam się niezmiernie. I jak małe dziecko ekscytowałam się czytając opisy tych wszystkich magicznych przedmiotów, np. soczewek okulatora, samolotu w kształcie smoka, pragnąc takie posiadać na własność... Nie czytajcie tej serii od drugiej części, bo to bardzo nie spodobałoby się Brandonowi Sandersonowi (a właściwie Alcatrazowi Smedry'emu, który przecież pisze pod pseudonimem). Polecam zacząć od pierwszego tomu, aby nie ominęła was dobra zabawa z prozą Sandersona oraz żeby mu nie podpaść... Bo pisarze to podobno lubią znęcać się nad czytelnikami!

Do niedawna nie sądziłem, że książki dla dzieci będą w stanie mnie zainteresować i zapewnić kilka godzin interesującej lektury. A jednak! Taką książką okazał się być Piasek Raszida Brandona Sandersona. Jest to niezwykle zabawna i pełna humoru opowieść, którą można czytać w każdym wieku. Przyszedł więc czas, aby poznać dalsze losy Alcatraza i jego przyjaciół. Ponownie dają o sobie znać Bibliotekarze, którzy ścigają Alcatraza, a w trakcie ucieczki chłopak otrzymuje wiadomość od swojego dziadka z Biblioteki Aleksandryjskiej. Postanawia mu pomóc i wplątuje się w kolejną niesamowitą przygodę. Biblioteka ta bynajmniej nie została zniszczona, lecz wciąż istnieje i jest to obecnie jedno z najniebezpieczniejszych miejsc na ziemi, strzeżone przez mrocznych kustoszy. Alcatraz będzie musiał się zmierzyć z wieloma nowymi niebezpieczeństwami i jednocześnie odnaleźć swojego dziadka, a także zaginionego ojca. Czy on i jego przyjaciele zdołają wyjść cało z tej przygody? Wszyscy, którzy czytali pierwszy tom przygód Alcatraza, wiedzą jak bardzo nietypowa jest to książka. W drugiej części jest nie inaczej. Powieść jest prowadzona w narracji pierwszoosobowej - jest to w końcu autobiografia Alcatraza Smedry'ego. Nie to jednak jest niezwykłe, lecz fakt, że narrator rozmawia ze swoimi czytelnikami, gra na ich emocjach, zwodzi, oszukuje, a często zasypuje dygresjami zupełnie nie związanymi z główną historią. W ten sposób mamy okazję poczuć niesłychaną więź z autorem, jak również Alcatrazem. Co więcej, w trakcie powieści autor nie stroni od dowcipów, docinek dotyczących własnych książek, jak i ogólnie powieści fantastycznych. Nie brakuje również nietuzinkowych poleceń, by obrócić książkę, czy aby spojrzeć na ostatnią stronę. Interakcja z czytelnikiem na niesamowitym poziomie. Fabuła tej powieści jest w gruncie rzeczy prosta i ponownie obejmuje krótki wycinek czasu. Dzięki czemu możemy lepiej skupić się na przygodach bohaterów, ich relacjach, aniżeli kreacji świata. Nie brakuje za to niespodziewanych zwrotów akcji, dynamicznych scen pościgu, ale również nowych wiadomości o okulatorstwie, okularach i tajemnicach rodziny Smerdy. Jednocześnie autor opowiada jak ważna w życiu jest przyjaźń, pomoc przyjaciół i troska o najbliższych, a bycie bohaterem nie polega wcale na rzucaniu się w pojedynkę na przeważających wrogów, lecz na pokonywaniu własnych lęków i słabości. W powieści pojawia się kilkoro nowych postaci. Jedną z najciekawszych jest Kaz - niski człowiek, który ma pod tym względem duży kompleks. Posiada nawet listę argumentów, dlaczego niscy ludzie są lepsi od wyższych. Zaś jego talentem jest zdolność... do gubienia się. Jest również Australia Smedry, kuzynka Alcatraza oraz Draulin, matka Bastylii. Razem z pozostałymi postaciami, tworzą niezwykłą mieszankę charakterów i osobowości, co obfituje w wiele przezabawnych scen i sytuacji. Zwłaszcza Kaz, cytujący niektóre punkty ze swojej listy, potrafił rozbawić mnie do łez. Kości skryby to nie kolejna, zwyczajna książka dla dzieci, lecz niesamowita i interaktywna lektura, która może być czytana przez czytelników w każdym wieku. Brandon Sanderson kolejny raz nie zawodzi i pokazuje, że potrafi stworzyć również powieści zupełnie niepoważne, a przez to niesłychanie przezabawne. Polecam! hrosskar.blogspot.com