Haiti. Komisarz Maciejewski. Tom 6 (okładka  miękka, wyd. 04.2014)

„HAITI” – i jej autor Marcin Wroński - w oczach czytelnika …......

Spotykamy się już szósty raz z komisarzem przedwojennej policji komisarzem Zygą Maciejewskim i jego współpracownikami. Jak zawsze jest to szalona ekipa, nie dająca się nudzić swoim przełożonym, jak i czytelnikom.

Komisarz dalej jawi się nam jako mistrz dyskusji ze zwierzchnikami w policji, urzędzie śledczym czy z sędzią śledczym . Jest autorem genialnych pomysłów śledczych.
Jego powiedzenie „glina nie urzędnik , musi mieć wyobraźnię” - sprawdza się każdego dnia . Ukryte, jednak trafne porównania i ironie przynoszą aprobatę w oczach ekipy, ale także są z aplauzem przyjmowane przez przesłuchiwanych. Potrafi zapędzić w kozi róg największych cwaniaków , kieszonkowców czy włamywaczy. Co dziwniejsze, oni się z tym zgadzają i mu pomagają w śledztwach. Świadomie czy niechcący, to już nie jest takie ważne. Zyga to twardy policjant z zasadami , może dopasowanymi do jego potrzeb
i trochę naciąganymi , ale to i tak lepsze, niż glina szuja...Choćby jego pseudo kolega komisarz Borowik.
Zyga zawsze ma genialne pomysły śledcze. Chyba tylko on do spółki z Zielnym, mógł wymyślić numer z prostytutką podstawioną wikaremu. Oczywiście wszystko to było zrobione – dla dobra śledztwa.

W „Haiti” mamy przykład już na początku akcji z jakimi naciskami przyszło mu się borykać , jak wielu wpływowym osobom musiał się narazić. Zyga jeszcze nie rozpoczął formalnego dochodzenia a już sędzia śledczy Rudniewski sugerował mu, jaki ma obrać kierunek prowadzonego śledztwa . Odciągał go, wbrew logice i zasadom kryminalistyki od badań laboratoryjnych krwi, czy śladów . Było wręcz sugerowanie przyczyn śmierci denata znalezionego w boksie ,przy torze wyścigowym. Najwygodniej dla sędziego - było stwierdzenie czyjegoś zaniedbania i uznanie śmierci mężczyzny jako niezawinionego wypadku. Powód był jasny dla wszystkich. „Haiti” była klaczą wyścigową i należała do bardzo zamożnego ziemianina , z licznymi koneksjami . Książę Świętopełk-Czetwertyński , jej właściciel, był zbyt potężny ,aby się mu narażać . Tak uznali zwierzchnicy komisarza , ale oczywiście nie on . Można się tu zastanawiać – czy był frajerem , czy faktycznie chciał dobrze i dbał o praworządność i literę prawa. Nawet jeżeli miał to oficjalne prawo w głębokim poważaniu .

Czytając „Haiti” mam wrażenie, że jest to powieść kryminalno-historyczna. Dzięki Wrońskiemu poznaję historię miasta i województwa lubelskiego od 1920 roku do lat
powojennych. Codzienne życie mieszkańców, problemy socjalne i narodowościowe.
Jest to napisane tak realnie, że żyję w tamtych czasach i uczestniczę na bieżąco w całej akcji. Coś mnie przeniosło w przeszłość, jakaś machina czasu. Panie Wroński – to jest
niebezpieczne, Pan działa na podświadomość czytelników i nimi manipuluje !

Kiedy czekałem na wydanie „Haiti” - w ciągu ostatnich 2 tygodni odświeżyłem pamięć, czyli sięgnąłem do poprzednich powieści Marcina Wrońskiego. Chciałem sobie przypomnieć niektóre wątki, wrócić pamięcią do jakiś znamiennych akcji. W efekcie przeczytałem wszystkie 5 powieści od początku do końca. Bo inaczej nie da się ich czytać. Każda z nich, każdy rozdział i ustęp – są ważne i stanowią całość. Z najnowszą „Haiti” -
to już „sześciopak” - i tak trzeba je traktować , jako komplet.

Zawsze pasjonowały mnie powieści kryminalne, jednak do niedawna preferowałem kryminały z lat PRL-u – nazywane obecnie powieściami milicyjnymi .


Przez Marcina Wrońskiego a może dzięki niemu, sięgam teraz coraz chętniej do powieści
umiejscowionych w okresie międzywojennym, opisujących akcje prowadzone przez Policję
Państwową II RP, Urzędy Śledcze czy II Oddział Sztabu Generalnego.

Moim zdaniem, Marcin Wroński – za promowanie Lublina, jego historii, urbanistyki
i pamiętnych zdarzeń - winien otrzymać od obecnych władz miasta – tytuł Honorowego
Obywatela Miasta Lublin !
Pisząc „Haiti” , jak i 5 poprzednich wydań o komisarzu Maciejewskim, zrobił więcej dla
swego miasta niż redakcje przewodników i biura promocji urzędów administracji.

„Haiti” - tytułowa klacz , praktycznie dość biernie uczestniczy w toczącej się zawiłej
akcji. I raczej nie pomaga Zydze w śledztwie . A komisarz jak mówi - lubi konie - pod warunkiem , że stoją od niego ponad kilkanaście metrów. Bo on służył w piechocie
a nie w ułanach.
Autor tworząc postać „Haiti” w tej powieści – chciał chyba przy jej udziale ,symbolicznie
zamknąć jakiś historyczny etap i część życia Zygi Maciejewskiego. To jak gest pomocy
dla uwolnienia komisarza z jego dawnej, przedwojennej przeszłości, nawet nie formy
rozgrzeszenia.
„Haiti” jako przedwojenny, sanacyjny koń wyścigowy z książęcej stajni – nie przystawał
później do realiów lat 50-tych , wczesnego PRL-u.
I został przez nową władzę skazany . Koń miał symbolicznie odcierpieć całą winę Zygi za jego policyjną pracę w II RP .
Zyga został sam, bez pracy i perspektyw na najbliższy czas. Tylko, że „koń by się
uśmiał” , jeśli to ma być prawda. My już znamy Zygę , on zawsze spadnie na c

Słabo znam twórczość polskich autorów. Jeśli już coś mi wpadnie w ręce to za zwyczaj przypadkiem. "Haiti" dostałam w promocji przy okazji zakupu innej książki, a wiadomo jak dają to co mam nie brać;) Podobała mi się czasoprzestrzeń w której akcja się rozgrywa, opisy miasta, ludzi. Sposób w jaki wówczas ludzie się do siebie odnosili - nie wiem jak to nazwać współcześnie ale babcia mówiła "kindersztuba" :) Natomiast sama akcja - nudnawa, intryga kwadratowa, absolutnie żadnych zwrotów akcji, a poczucia humoru jak na lekarstwo. Ogólnie - z nudów można przeczytać ale coś czuję, że nieprędko będę się aż tak nudziła żeby przeczytać wcześniejsze tomy...

Brak posiadania kolejnego tomu serii o komisarzu Maciejewskim spowodował, że dawno nie sięgałem po twórczość Marcina Wrońskiego. Gdy w końcu udało mi się dorwać w antykwariacie „Haiti”, niemal natychmiast zabrałem się za czytanie tej książki. Marcin Wroński urodził się w 1972 r. w Lublinie. Ukończył polonistykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 90. związany z nurtem trzeciego obiegu – publikował m.in. w artzinach „Lampa i Iskra Boża”, „Mała Ulicznica”, „Brytan OD NOWA”. Debiutował w 1992 roku zbiorem opowiadań „Udo Pani Nocy”. Tworzył piosenki i skecze dla prowadzonego przez siebie kabaretu „Osoby o Nieustalonej Tożsamości”. Był felietonistą radiowym i prowadził audycję literacką „Fikcja o północy”, nauczycielem języka polskiego w liceum, później kilka lat pracował jako redaktor w wydawnictwach Wydawnictwo Paweł Skokowski, Fabryka Słów i Red Horse. Zajmował się również m.in. powieściami Romualda Pawlaka i tłumaczeniami z rosyjskiego Eugeniusza Dębskiego. W lipcową niedzielę Zyga Maciejewski zostaje poinformowany, że podczas II Krajowej Wystawy Koni Remontowych w stajennym boksie znaleziono ciało mężczyzny o nieustalonej tożsamości. Twarz ofiary jest zmasakrowana, jak gdyby denat został kopnięty przez konia, klacz o imieniu Haiti… Po wielu latach, w zupełnie innych czasach, wiosną 1951 r. Maciejewski nie jest już policjantem, niechlujny i zapuszczony pracuje jako dozorca i zajmuje się starą klaczą Haiti, która zostanie posłana do rzeźni. Przedwojenna przeszłość niespodziewanie powraca, odzywa się bliskim echem. To już moje szóste spotkanie z komisarzem Maciejewskim. Muszę przyznać, że bardzo wciągnęła mnie ta seria i sięgam po kolejne książki Marcina Wrońskiego z coraz większą przyjemnością. W „Haiti” znalazłem wszystko to, za co tak polubiłem twórczość tego autora. Jest sarkastyczny Zyga i niezwykle plastycznie przedstawiony przedwojenny Lublin. Znów pojawiają się nieśmiały Fałniewicz i mój ulubiony lowelas Zielny. Są rewelacyjni drugoplanowi bohaterowie, ze wścibską Kapranową i przezabawnym emerytowanym złodziejem Myszkowskim na czele. No i w końcu, jest duża dawka dobrego humory, czasami bardzo inteligentnego. Kolejną zaletą tej lektury są umiejscowione na początku każdego rozdziału notki prasowe z końcówki lat trzydziestych, które pokazują nam, jak bardzo gorący był to czas w Europie. Nie zabrakło też ciekawych smaczków. Dowiadujemy się wreszcie, z czego wynika nieśmiałość Fałniewicza do kobiet. Natomiast wielbiciele polskiego kina, na pewno wyłapią bardzo fajne nawiązania do „Vabanku” Juliusza Machulskiego. Z minusów tej książki w zasadzie mogę wymienić tylko szukanie za każdym razem w pudełku niespalonej zapałki. Przy każdym sięgnięciu po papierosa przez Maciejewskiego, a robi to dosyć często, podkreślone jest, że szuka dobrej zapałki. O ile za pierwszym razem ma to swój urok, to za którymś razem dosyć mocno mnie to irytowało. „Haiti” to rewelacyjna lektura, którą czytało mi się bardzo lekko i niezwykle przyjemnie. Marcin Wroński staje się jednym z moich ulubionych pisarzy, a jego nazwisko na okładce, gwarancją co najmniej dobrej książki. Jeżeli szukacie wciągającego kryminału, to śmiało sięgajcie po „Haiti”. Opinia pochodzi z mojego bloga: www.oczytany.eu

Na szczęście fabuła kolejnego tomu opowieści o komisarzu Maciejewskim wróciła tam gdzie jej miejsce, czyli do przedwojennego Lublina. Nie lubię i nie podoba mi się ten zimny, twardy i okradzony ,,nowy" porządek więc z ogromną ulgą przyjęłam zabieg Wrońskiego żeby rok 1951 potraktować jako pretekst do zaprezentowania szerokiej retrospekcji z lipca 1938 r. Łącznikiem staje się klacz Haiti, to w jej boksie pewnej upalnej niedzieli zostaną znalezione zmasakrowane zwłoki nieznanego mężczyzny, w potem w czasach stalinizmu jej opiekunem będzie Zyga.

Tym razem zagadka kryminalna nie jest specjalnie skompliwana. Bardzo szybko się wyjaśni co wcale nie psuje powieści. Najważniejszy w niej jest wyjątkowy klimat i nostalgiczny powrót do czasów ułańskiej fantazji i ułańskiego honoru. Dla naszych bohaterowie, zabrawionych w najciemniejszych uliczkach Lublina, zaznajomionych z prostytutkami i złodziejami będzie to nowe doświadczenie ale szybko podejmą subtelną grę, w której wszelkie chwyty są dozwolone.

,,Haiti" to już szósty tom serii ale czyta się go rewelacyjnie. Wolta chronologiczna sprawiła, że wrócili starzy znajomi oraz zmniejszyła się bolesna świadomość strat. Znowu towarzyszył retro-nastrój dzięki realistycznie nakreślonemu obrazowi miasta tętniącego życiem. Wroński przekonująco pokazuje ludzi, miejsca i środowiska dając nam zakosztować tego co bezpowrotnie odeszło. Nawet zbrodnia w takim wykonaniu nie jest tylko aktem agresji ale nabiera specyficznego wyrazu i odsłania prawdziwe oraz paradoksalnie ,,szlachetne" oblicze sprawcy.

Polecam, szczególnie tym, którzy byli już zmęczeni tą serią. ,,Haiti" tchnie w nią nowego ducha i zachęca do sięgnięcia po kolejne części.

Najbardziej niechlujny, nieokrzesany, porywczy i... najlepszy glina w Lublinie stoi przed nowym wyzwaniem: wyjaśnienia dwóch zazębiających się przestępstw, a mianowicie morderstwa na miejscowym hipodromie i włamania do kasy ogniotrwałej. W tropieniu wyjątkowo bezczelnego przestępcy komisarz może liczyć na pomoc zaledwie kilku "swoich" ludzi. Za to rzucaniem mu kłód pod nogi są zainteresowani zarówno wpływowi przedstawiciele władzy, jak i wysoko postawieni urzędnicy wymiaru sprawiedliwości. Kolejna odsłona śledztw komisarza Maciejewskiego - jak zwykle znakomita!
Agnieszka Golianek, empik Olsztyn

Maciejewski powraca to w bardzo dobrym klsycznym stylu, który ja lubię najbardziej. Tym razem akcja trochę skacze w obrębie 13 lat, a komisarz wraca do sprawy śmierci z którą miała coś wspólnego klacz o imieni Haiti. Książki Wrońskiego podobają mi się, bo są klasycznymi kryminałami z domieszką wstawek historycznych. Czyta się je bardzo dobrze a Haiti to jedna z najlepszych części.

Staram się czytać wszystkie powieści Wrońskiego, szczególnie te z cyklu o komisarzu Maciejewskim. Wroński ma świetny styl pisania i genialne wyczucie czasu, który opisuje. Ta jego tęsknota za II Rzeczpospolitą jest wręcz zaraźliwa. Bardzo lubię jego książki. To zawsze jest pozycja, która wiem, że mnie nie zawiedzie. Teraz czekam właśnie na tą powieść, zapowiada się zachęcająco.

Dla mnie kolejna część z komisarzem Maciejewskim jest rewelacyjna, by nie powiedzieć, jedyna w swoim rodzaju. Jak zwykle mroczna historia z zagadką w tle tak mnie wciągnęła, że książkę przeczytałam błyskawicznie. Znakomicie prowadzona, chwilami bardzo zaskakująca akcja oraz pełnokrwista postać Maciejewskiego - to jest to!

Pięcioma częściami cyklu Wrońskiemu nie udało się mnie do końca przekonać. Po przeczytaniu Haiti jestem całkowicie przekonana, że dołącza on do mojej czołówki polskich pisarzy. Nie tylko ze względu na samą fabułę i pomysł, lecz przede wszystkim za styl, precyzję i perfekcję w każdym calu. To nie kryminał, to majstersztyk!

Wspaniały kryminał retro. Wartka akcja, żywe i niezwykle naturalne dialogi pisane piękną polszczyzną, oraz niebanalne i nieoczekiwane zakończenie, to tylko przedsmak niepowtarzalnej lektury. Wielotorowe wątki i dezorientowanie czytelnika sprawdzają się kapitalnie w wykonaniu pana Marcina Wrońskiego.