Karty na stół (okładka  twarda)

Nie lubię kryminałów

Świetna ksiazka

Piękne wydanie

Lubię to!

Ok

Pan Shaitana ma iście egzotyczne usposobienie i… Nietypowe hobby. Przejawia bowiem żywe zainteresowanie zbrodnią – nie tyle zresztą zbrodnią samą w sobie, co głównie sposobem jej zadawania; szczególny podziw Pana Shaitany wzbudza tzw. ‘przestępstwo doskonałe’, zaś bezkarni sprawcy – cisi geniusze mordu ukryci wśród społeczeństwa – zostają przez niego obdarzeni wielką estymą. Shaitana staje się niejako kolekcjonerem ludzkich okazów; dzięki sprytowi, przebiegłości i wyrachowaniu, zdobywa on wiedzę na temat popełnionych czynów oraz osób za nie odpowiedzialnych. Gdy podczas przyjęcia, na którym ma dojść teatralnej demaskacji, ktoś ginie, światowej sławy detektyw Hercules Poirot, postanawia odkryć wszystkie karty.   ****   Elementy książek Agathy Christie często bywają zbieżne, a motyw grupy podejrzanych występuje niemal w każdej z nich. To zadziwiające, że pomimo tak dużej powtarzalności, Christie nadal potrafi zaskoczyć swego czytelnika. Wynik skrupulatnie przeprowadzonego śledztwa – czy to za sprawą Poirota, Panny Marple, czy jeszcze innych postaci – nigdy nie sprowadza się do banalnych wyjaśnień. Jeśli jednak ów banalne argumentacje się pojawiają, to po pierwsze – tylko pozornie, po drugie – zawsze pozostają ubrane w fantastycznie nieoczywistą otoczkę; doprawdy trudno wówczas nie poczuć respektu przed bystrym umysłem autorki. W ,,Kartach na stół’’ mamy więc do czynienia z podobnymi okolicznościami. Tajemnica ‘zamkniętego pokoju’, ‘zbrodnia w białych rękawiczkach’, teatralna inscenizacja skrytobójstwa, zawiła intryga i wręcz nierozwiązywalna zagadka śmierci, składają się na powieść zarówno nieprzeciętną, jak i szalenie pociągającą. Kreacja bohatera o hedonistycznym usposobieniu, objawiającym się nawet w jego powierzchownej – mefistofelicznej – osobowości, z miejsca zwraca uwagę, jednocześnie przełamując pewien schemat. Bo Christie już na samym początku tej historii postanawia jasno nakreślić czynniki, dziś powiedzielibyśmy, kryminogenne. Pierwszy plan zajmuje postać dwuznaczna, ze specyficznymi zainteresowaniami, z równie niecodziennymi przekonaniami, kierująca się wątpliwym kompasem moralnym. Indywidualność Shaitany wzbudza oczywistą ciekawość, doprowadzając odbiorcę do złożonych refleksji; z kolei potencjalnych sprawców – prowokując ku popełnieniu morderstwa uwarunkowanego konkretnym motywem. Akcja nabiera tempa w momencie odkrycia zwłok, a próba rozpracowania przez Poirota zmyślnego spisku, może pochłonąć bez reszty. Sensacyjny aspekt dodaje całości smaczku, lecz prawdziwą fasadę ‘Kart’ budują wielowymiarowe portrety psychologiczne, błyskotliwe dialogi oraz wyjątkowo trafne spostrzeżenia dotyczące ludzkiej natury. Christie ukrywa je w gąszczu kilku pomniejszych, i wydawałoby się, nieco przeciętnych scenek kryminalnych, pozwalając cieszyć się z ich odkrycia. Całość układa w mozaikę tajemnic; nie tylko tych, które dotyczą zbrodni, ale i tych, które stoją u podstaw nieprzenikalności charakterów.  

Karty na stół to nowe jubileuszowe wydanie kolejnej z powieści Agathy Christie wydane przez Wydawnictwo Dolnośląskie! Po raz kolejny śledzimy śledztwo jednego z najsłynniejszych detektywów świata - Herkulesa Poirota. Pan Shaitana nie żyje, a miał dość nietypowy sposób na sport ekstremalny, a mianowicie lubił rozgrywać brydża z mordercami. Poirot znajduje się wśród zaproszonych na brydża i to teraz on rozdaje karty! (Ciekawostka: W świecie gdzie żyje Poirot są książki z Sherlockiem Holmesem, więc raczej nigdy się Panowie nie spotkają, A SZKODA!) Nie wiem ile razy miałbym się zachwycać książkami Agathy Christie byście po nie sięgnęli, ale mówię serio - jest to jedna z tych autorek po które sięgam całkowicie w ciemno bo wiem że to będą naprawdę dobre książki (a tym razem wydane tak ładnie że można jeszcze je podziwiać na półce). Agatha Christie miała niesamowity umysł i zbrodnie obmyśliła z chirurgiczną precyzją. Czytelnik dostaje puzzle, które musi ułożyć w całość, a najpiękniejsze jest to, że może je ułożyć bez niczyjej pomocy! Poirot to też naprawdę charyzmatyczny i dający się polubić protagonista - momentami denerwuje jego wysokie ego, ale nie ma ludzi bez wad czyż nie? To sprawia tylko, że bardziej mogę się wczuć w realność świata przedstawionego i zapomnieć o dniu codziennym. Największą zaletą książek Pani Agathy jak i tej konkretnej są dialogi - naprawdę świetnie zapisane, trzymające w napięciu oraz hipnotyzujące! To jedna z tych książek, po które można sięgnąć w każdej chwili i przypominają jak cudowne jest czytanie książek! Czy polecam? JESZCZE JAAAAAK, musiałbym być niespełna rozumu gdyby nie polecać tak utalentowanej i niesamowitej mistrzyni kryminałów jak Agatha Christie, a Karty na Stół to tylko kolejna pozycja która utwierdza mnie w tym przekonaniu! Ps. Nie trzeba ogarniać brydża by się dobrze bawić. Jak w Gambicie królowej nie trzeba aż tak orientować się w szachach! Książkę dostarczyło Wydawnictwo Dolnośląskie do recenzji, za co niezmiernie dziękuję! Jak i za to jubileuszowe wydanie!

Czy słyszeliście nie pytam, ale czy czytaliście klasykę od Agathy Christie? @wydawnictwo_dolnoslaskie wyszło naprzeciw miłośnikom kryminałów i od jakiegoś czasu wznawia znane nam tytuły autorki w niezwykłych, retro oprawach. Tym razem na rynek zawiatalo "Karty na stół". Kontrowersyjny gospodarz, czterech śledczych i czterech potencjalnych morderców. I nagle...gospodarz umiera. Czy można wyobrazić sobie bardziej zachęcający początek? W szczególności, gdy na scenie pojawia się Hercules Poirot? Znany detektyw z pewnością siebie zaczyna prowadzić śledztwo, początkowo w niezrozumiały dla innych sposób. Ale wszystko ma swoj cel, a Poirot ciągle powtarza, że nigdy się nie myli! Książkę czyta sie szybko, z dużym zainteresowaniem ponieważ autorka podrzuca ciągle mylące tropy. Tak naprawdę nie możemy być niczego pewni do ostatnich stron. Różnorodni bohaterowie: od pewnych siebie, bo bojaźliwych, nie ułatwiają sprawy rozwiązania przedwcześnie zagadki. Tymczasem Poirot ryzykuje, prowokuje. Jestem zadowolony z powrotu do twórczości Christie. Karty na stół trzymają w napięciu, zaskakują zwrotami akcji a sytuacja z ofiarą książki dobitnie pokazuje czym kończy się niebezpieczne hobby :) :D Polecam i nie mogę napatrzyć się na oprawę. W komplecie z innymi tytułami tej serii wygląda obłędnie. Uczta dla umysłu i oczu.

„Karty na stół” to genialna pozycja, w której Hercules Poirot przygląda się sprawie zabójstwa pana Shaitany. Wspomniany ekscentryczny mężczyzna zaprosił na brydża morderców, a podczas spotkania z nimi wplata w rozmowę aluzje do popełnionych przez nich czynów, czym ściąga na siebie niechybną śmierć. „Czterech morderców i czterech śledczych: Scotland Yard, Secret Service, prywatny detektyw, autorka kryminałów. Sprytny pomysł”. Genialny umysł Agathy uknuł równie genialne morderstwo, gdzie nie dało się domyślić, kto rzeczywiście miał najbardziej wiarygodny motyw i mógł posunąć się do zbrodni w miejscu, gdzie pozostałe osoby mogły to zauważyć! Hercules niepozornie zbierał poszlaki, przesłuchując kolejne osoby. Gdy dochodzimy do końca opowieści, a tożsamość zabójcy wychodzi na jaw, niejako czułam dumę, że moje podejrzenia kierowały się właśnie w tym kierunku, by parę stron później dowiedzieć się, że mordercą był całkiem ktoś inny… Mistrzowsko napisana książka! Nawet jak nie znacie zasad brydża (jak ja), z pewnością połapiecie się w fabule. Myślę, że tak, jak była to jedna z ulubionych spraw Poirota, tak jest jedną z lepszych książek, które czytałam! ig: mojastronalustra

„Karty na stół” to genialna pozycja, w której Hercules Poirot przygląda się sprawie zabójstwa pana Shaitany. Wspomniany ekscentryczny mężczyzna zaprosił na brydża morderców, a podczas spotkania z nimi wplata w rozmowę aluzje do popełnionych przez nich czynów, czym ściąga na siebie niechybną śmierć. „Czterech morderców i czterech śledczych: Scotland Yard, Secret Service, prywatny detektyw, autorka kryminałów. Sprytny pomysł”. Genialny umysł Agathy uknuł równie genialne morderstwo, gdzie nie dało się domyślić, kto rzeczywiście miał najbardziej wiarygodny motyw i mógł posunąć się do zbrodni w miejscu, gdzie pozostałe osoby mogły to zauważyć! Hercules niepozornie zbierał poszlaki, przesłuchując kolejne osoby. Gdy dochodzimy do końca opowieści, a tożsamość zabójcy wychodzi na jaw, niejako czułam dumę, że moje podejrzenia kierowały się właśnie w tym kierunku, by parę stron później dowiedzieć się, że mordercą był całkiem ktoś inny… ♦️Mistrzowsko napisana książka! Nawet jak nie znacie zasad brydża (jak ja), z pewnością połapiecie się w fabule. Myślę, że tak, jak była to jedna z ulubionych spraw Poirota, tak jest jedną z lepszych książek, które czytałam!