Jesień (okładka  twarda, wyd. 09.2020)

instagram: readwithver | „Jesień” to pierwszy tom z cyklu „pory roku”. Autorka ukazuje aktualny świat Wielkiej Brytanii, wspominając również przeszłość oraz brexit (jednak jest to wątek poboczny). W zasadzie ciężko powiedzieć co jest głównym wątkiem tej historii, bo różne wydarzenia są ze sobą przeplatane. Tytuł oddaje „vibe” całej książki. Czytając ją w zimę, czuję jesień. Właśnie to jest jedna z wspaniałych chwil, którą doceniam- dzieki książkom możemy przenieść się w świat, w którym chcemy się znajdować. Główna bohaterka (w dorosłości) wydaje mi się od początku trochę dziwna, ciężko określić z jakiego powodu- pewne jej zachowania, trochę aroganckie były dla mnie odpychające. Możliwe, że tak miała zostać ukształtowana postać lub jest to tylko moja interpretacja. Jej relacja z sąsiadem jako dziewczynkę z ponad stuletnim Danielem oczarowała mnie- sposób w jaki została ona uchwycona, bardzo poetycko, prozaicznie. Ich rozmowy są jednymi z ulubionych momentów w tej książce. Jednocześnie nie są niestosowne. Tej książki zdecydowanie nie da się opisać jednym słowem, jest ona inna, oryginalna i nostalgiczna ze względu na wspomnienia z dzieciństwa. Miło mi się ją czytało i zamierzam przeczytać kolejny tom.

co za bełkot, kompletnie nic ztej książki nie wynika. przerost formy nad treścią

“Jesień” to pierwsza część serii “Pory Roku” Ali Smith opowiadająca o przyjaźni trzydziestoletniej Elisabeth i stuletniego Daniela. Kobieta, czuwając przy łóżku śpiącego staruszka, rozmyśla o ich dziwnej relacji, która ją ukształtowała. Mężczyzna zaś wspomina lata swojej młodości. To nostalgiczna powieść, w której autorka oprócz przyjaźni głównych bohaterów porusza wiele ciekawych wątków takich jak Brexit i rozczarowanie nim, rasizm wyspiarzy czy szukanie miłości w dojrzałym wieku, a to wszystko okraszone zostało dawką brytyjskiego humoru, który bardzo mi odpowiada. Mimo to fabuła mnie nie porwała za to wyjątkowy klimat tej historii, którą nadaje niespieszna narracja oraz jesienny nastrój już tak. Podsumowując między Ali Smith a mną, nie ma jeszcze miłości, ale na pewno jest przyjemność czytania i ciekawość kolejnych części, po które na pewno niedługo sięgnę.

Dobrze napisana. Przy czytaniu nie wywarła na mnie większego wrażenia, ale po czasie dużo o niej myślę.

Niby poetyczna, ale do mnie nie trafiła. Męczyłam się przy lekturze.

Dobra, współczesna proza.

Towar ok

Powieść zaczyna się od wizji Daniela, który wyrzucony na plażę, wierzy, że umarł, ale widzi jeszcze więcej takich jak on. Zwłoki uchodźców leżą na plaży, pomiędzy leżakami i roześmianymi dziećmi, które zdają się nie zwracać uwagi na otaczające je trupy. Na szczęście dla Daniela, scena ta jest tylko snem, a on nadal trwa w śpiączce. Przez większość dnia na krześle obok niego siedzi kobieta, która według pielęgniarek jest jego wnuczką, ale Elisabeth nie jest wnuczką, a córką sąsiadki, przyjaciółką, słuchaczką, uczennicą, osobą z którą łączy go niezwykła relacja. Ta relacja jest filarem, na którym opiera się powieść, ale nie jedyną jej treścią. Muszę przyznać, że ta książka była dla mnie sporym wyzwaniem, początkowo były momenty w których czułam się całkowicie zagubiona, ale szybko oswoiłam się ze stylem pisania autorki, poczułam to zawieszenie między jawą a snem, inaczej spojrzałam na relatywizm prawdy, podoba mi się, że nie wszystko nazywa, szanuje czytelnika i wierzy w jego intelekt. Poza tym, zachwycił mnie wątek feministyczny. Myślę, że przeczytam Jesień jeszcze nie raz, to jest książka, która z biegiem nabywania nowych doświadczeń życiowych, będzie odkrywać przede mną coraz więcej treści. Ali Smith zarzuciła wędkę, a ja złapałam się na haczyk.

Tematyka wazna i intersujaca, gubilam sie czesto przez te rozne perspektywy czasowe. Byly momenty monotonne. Na stronie 169 nie moglam juz sobie przypomniec kto to byl Hannah.

Została we mnie i siedzi :)