Bralczyk o sobie. W rozmowie z Pawłem Goźlińskim i Karoliną Oponowicz (okładka  twarda, wyd. 10.2023)

Cytując profesora " ta książka ubogaca"

Wspaniała, leka i wesoła książka !!!

ok i super jest polecam wszystkim

POLECAM KSIĄŻKA REWELACJA

Super książka. Polecam

Super książka

Super

Profesora Jerzego Bralczyka nikomu przedstawiać nie trzeba. To marka sama w sobie. Nazwisko, które zna chyba każdy, niezależnie od tego, czy interesują go językoznawcze zagadnienia. Ja od dawna lubię podczytywać profesorskie rozkminy językowe, więc tym chętniej sięgnęłam po książkę-wywiad, która w moim odczuciu okazała się czymś w rodzaju biografii profesora… Nie wiem, czy taki był zamysł „wywiadowujących”, ale uważam, że tak to wyszło. Wywiad jest poprowadzony zgodnie z chronologią życia Jerzego Bralczyka i przeprowadzający tę rozmowę dosyć konsekwentnie przestrzegają tej zasady, wielokrotnie sprowadzając profesora na właściwy tor, gdy zdarzy mu się nieco odpłynąć od tematu. Efektem ostatecznym jest barwna i okraszona humorem opowieść o trochę niesfornym chłopcu z kompleksami, który uwielbiał się uczyć i na tym koncentrował praktycznie całą swoją energię, konsekwentnie budując swój własny portret człowieka oddanego nauce, erudyty i pasjonata, uniwersyteckiego guru, ale także zwykłego Bralczyka – ojca, męża, dziadka, kolegi. To bardzo szczery i prostolinijny wywiad. I nie chodzi tu o to, że dowiadujemy się jakichś pikantnych szczegółów z życia profesora, chociaż w wielu kwestiach ocieramy się o wyznania bardzo osobiste, nawet intymne. „Fajność” tej publikacji zbudowana jest wokół lekkości mówienia o różnych, często mało chwalebnych rzeczach. Gawędziarki, błyskotliwy i lekko ironiczny ton odpowiedzi udzielanych przez profesora oddziałuje na wyobraźnię: proza codzienności naukowca, po godzinach męża i ojca, przedstawiona na tle społeczno-politycznym i obyczajowym. „(…) dla mnie zawsze celem rozmowy było i jest żartowanie. Zażartowałbym wszystko”. Podczas lektury niniejszego wywiadu cały czas towarzyszyła mi rozterka, jak powinnam go ocenić i czy w ogóle powinnam. Wydaje mi się niestosownością ocenianie cudzych wspomnień, nie wiem, czy w ogóle ktokolwiek ma do tego prawo, bo to trochę tak, jakby oceniać cudze życie, dlatego nota, którą stawiam tej książce, nic nie oznacza, a jeśli już musi coś znaczyć, to odnoszę ją do samej formy wywiadu i może jeszcze do podejmowanych wątków, które mnie akurat ciekawiły. Szczególnie interesujący był dla mnie okres krakowski Jerzego Bralczyka. "Właściwie nie tyle warto, ile nawet trzeba postrzegać świat jako przede wszystkim zbiór różnych śmiesznych zdarzeń". Na koniec: Włoszczowa jest dla mnie totalnym zaskoczeniem, a „predylekcja” to bardzo ładne słowo. Za możliwość poznania Jerzego Bralczyka „od kuchni” dziękuję Książkowej Wróżce i Wydawnictwu Agora.

Jerzy Bralczyk pochodzi z Ciechanowa. Jest jednym z najbardziej znanych polskich językoznawców. Profesor nauk humanistycznych specjalizuje się w języku mediów, reklamy i polityki. Dba o ich poprawność. Ma chłopski rodowód i preskryptywne spojrzenie na rolę języka. Postać nieszablonowa, znana myślę większości z nas. Posiadająca ogromną wiedzę na wielu płaszczyznach. Po dziś dzień wiceprzewodniczący Rady Języka polskiego. W rozmowie – rzece z redaktorem naczelnym Wydawnictwa Agora, doktorem romantyzmu Pawłem Goźlińskim i redaktorką, socjolożką Karoliną Oponowicz dzieli się chronologicznym kalendarium swojego życia. Wraca pamięcią do trudnych i wzniosłych rodzinnych doświadczeń. Do wielu ról, jakie piastuje w robinsonadzie po ziemskim padole łez. Z lekkością, zacięciem i ironią opowiada o podróżach, ciekawostkach z istnienia, smakach dzieciństwa, poszukiwaniu miejsca, które nazwie domem. Peroruje o pożodze wojennej, która dotknęła najbliższe mu osoby. A także nieodżałowanych stratach, ciekawych aspektach związanych, chociażby z faktem błędnego zapisu w akcie urodzenia. Odnosi się do kwestii wiary, która nie odgrywa w jego codzienności właściwie żadnego większego znaczenia. Pięknie mówi o miłości do żony Lucyny oraz o swoim ponuractwie, przy jednoczesnym pudrowaniu problemów humorem. Jawi się w woluminie jako mężczyzna szalenie pokorny, chłonny wiedzy od pacholęcych lat, zakompleksiony, dobrotliwy dla otaczającej rzeczywistości i jednocześnie niezwykle krytyczny wobec samego siebie. Jawnie kpi z zewnętrznej powłoki. Nie brakuje tu tła społeczno – politycznego i wtrąceń o obyczajowości rodaków. Nie znajdziecie jednak gorących, intymnych wynurzeń, przez wzgląd na szacunek do tworzonej, zmieniającej się na przestrzeni czasu paranteli.Wartością dodaną są fotografie rodzinne i klarowne rozdziały. Rozprawia o problemach komunikacyjnych wynikających ze złego doboru słów. Własne dobiera z pietyzmem. Waży je. Kreśli proste zdania o najważniejszych cechach, jakie powinna posiadać osoba chcąca wiarygodnie przemawiać do ludu. Należy bezwzględnie zaznaczyć, że między innymi za badania nad polską mową otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1988) i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1998 r.) Nie jest łatwo wyekstrapolować prawdę o zdarzeniach opisywanych przez Bralczyka, ponieważ dotąd szczątkowo dzielił się z czytelnikami odniesieniami o podstawowej komórce społecznej( mam za sobą wiekszość książek polonisty) i traum zasiadających pod woalem powiek, jak choćby dotyczących kompleksu niższości. Jednakże czytałam z niesłabnącym zaangażowaniem, dzięki umiejętności zadawania pytań przez Goźlińskiego i Oponowicz. A przede wszystkim interlokutorowi, od którego można się wiele nauczyć. Szczególnie ciekawe były opisywane kwestie języka.Bralczyk z pewnością posiada nieprzeniknioną i złożoną osobowość, która kontestuje rzeczywistość/afirmuje życie w nietypowy sposób. Będzie to zdecydowanie ciekawa pozycja dla osób, które czerpią garściami z wiedzy profesora.

Profesor Bralczyk- gawędziarz, „całkiem być może” erudyta o nieco „zwyrodniałym poczuciu humoru”. „Arystokrata myśli”, ale też mistrz podtekstów i wieloznaczeń w poszczególnych wyrazach. Osoba pełna sprzeczności. Autor mistrzowskich anegdot, a jednocześnie autoironicznych dygresji w wypunktowywaniu swoich kompleksów. Blokowany przez TikToka, a podziwiany przez swoich studentów. Wierny poszukiwacz paradoksów i sprzeczności językowych. Taki obraz Profesora jawi nam się po przeczytaniu rozmowy z nim Pawła Goźlińskiego (red. naczelny Wyd. Agora) oraz Karoliny Oponowicz (redaktorka Wyd. Agora). . Od kogo uczył się jak „prowadzić życie łagodnie ironiczne”? Jakie były jego „literackie obsesje”? Skąd w ogóle to zamiłowanie do słowa - pisanego i mówionego? Otrzymujemy odpowiedzi- wszystko w konwencji rozmowy, pełnej humoru i zabawy słowem, przekornie (chociaż zapewne też szczerze). Poznajemy zarówno dzieciństwo Profesora- świat „epicko kompletny”, łączący zarówno cechy „magicznego Macondo”, jak i „swojskiego Soplicowa”, jak i pełną dynamiki i nieoczekiwanych zwrotów akcji egzystencję w PRL-u, a potem już także RP. Trudno nie dostrzec, że to właśnie dziecięce lata były okresem, gdzie rodziła się miłość do słowa pisanego. W domu, gdzie „nie było światła, prądu, ale kontakt z literaturą już był”, gdzie od matki ma się Dickensa, od ojca – Szwejka, a z siostrą „gada się do siebie cytatami ze wspólnych lektur” – kształtuje się osobowość tego, który „wciąż stara się ten świat rozbawić”, a jednocześnie jest strażnikiem poprawności językowej oraz łowcą językowych absurdów i grafomanii. Znajdziemy także sporo rozważań Profesora o otaczającej rzeczywistości. Spostrzeżenia dotycząca języka propagandy PRL-u stanowią źródło refleksji o języku propagandy czasów obecnych (również w kontekście polityki). Niektóre fragmenty wymagały ode mnie dodatkowego reaserchu, gdyż jest pewna dawka językoznawczej terminologii. Ale to tylko jedna z wielu wartości dodanych tej pozycji. . Urzekł mnie humor, dystans Profesora do siebie i świata. Fascynujące były fragmenty dotyczące literatury. Ciekawe te odnoszące się do polityki. Bardzo polecam.