Jerzy Bralczyk, polski językoznawca, profesor nauk humanistycznych, Wiceprzewodniczący Rady Języka Polskiego, wykładowca i polonista. Człowiek stojący na straży rozwoju języka polskiego, współodpowiedzialny za wszystkie uchwały ortograficzne Rady Języka Polskiego, osoba dążąca do formułowania norm i wzorców posługiwania się językiem polskim, a przy tym ojciec, dziadek i maż. Mimo ogromnej ilości tytułów i odznaczeń ów wywiad jest tak prostolinijny, tak otwarty i tak bezpośredni, że jego lektura ewidentnie sprawia przyjemność. Może wynika to z gawędziarskiego czy wręcz felietonowego tonu wypowiedzi profesora, a może to za sprawą trafnie sformułowanych pytań przez Pawła Goźlińskiego i Karolinę Oponowicz? Jedno jest pewne – nie spodziewałam się tak wiarygodnego, tak szczerego i tak czytelniczo angażującego wywiadu. Bralczyk nie unika trudnych tematów, nie wzbrania się przed odpowiedzią na dość niewygodne kwestie, nie oddziela swojej tożsamości od ówcześnie panującej sytuacji politycznej. Wraca do swoich lat dziecięcych, do swoich kompleksów, do tego co go ukształtowało nie zapominając o tych, którzy mieli realny wpływ na to kim jest. Pięknie opowiada o domu w którym choć nie było prądu nigdy nie zabrakło tematów do rozmowy, czy do językowych doświadczeń. W którym było miejsce na rozmowy o lekturach i na miłość do języka w formie pisanej . A przy tym potrafi utrzymać dystans do siebie i do tego, co przeszedł, z czym się borykał... Pięknie opisuje miłość, dostrzega swoje przywary i potrafi być krytyczny wobec samego siebie… Próżno szukać tutaj pikantnych szczegółów z życia profesora, ale zaręczam, że i bez tego lektura tej książki niesie ze sobą ogromną ciekawość. Zarówno odkrywanie jego przeszłości w której już sama data urodzenia jawi się jako pewna nieścisłość, po poruszane kwestie językowe. Do tego niezwykle estetyczne wydanie opatrzone w fotografie – gratka dla każdego czytelnika biografii, autobiografii czy pamiętników…

Bralczyk to jeden z najbardziej znanych polskich językoznawców. Chyba każdy o nim słyszał. Książka "Bralczyk o sobie" to wywiad z profesorem Jerzym Bralczykiem. Opowiada on o swoim życiu od początku. Duże znaczenie, już od najmłodszych lat, ma w jego opowieści język. Oprócz bardzo ciekawego tekstu, w tym tytule znajdziemy wiele fotografii zarówno z dalszej jak i bliższej przeszłości tego autora. Bralczyk szczerze opowiada nam o swoim życiu, choć jak sam zastrzega, że jest szczery na tyle na ile jest to możliwe. Bo przecież nie zawsze tak się da. Wywiad czyta się doskonale. Wypowiedzi tego językoznawcy są błyskotliwe i pełne humoru. Doskonale się bawiłam podczas lektury. Muszę też przyznać, że książkę czyta się bardzo dobrze, wręcz się przez nią płynie. Byłam zaskoczona kiedy ten wybitny polski językoznawca opowiadał jak cierpiał na kompleks niższości i jak bardzo potrafił bywać krytyczny wobec siebie. To książka po którą warto sięgnąć. Polecam!

Gdyby sam prof. Bralczyk się wypowiadał, ta książka miałaby 5 gwiazdek. Jednak autorzy natrętnie się na jego plecach promuja: notka o Bralczyku ma jedną linijkę, o autorach: po trzy na każdego, gdzie wymienione są takie osiągnięcia, jak podcasty (!); notki opatrzone oczywiście stylizowanym zdjęciem. Autorzy zamiast tylko pytać, wyrażają swoje opinie, używają wulgaryzmów, choć sam profesor mówi, że nie znosi nawet o nich mówić. Słabizna i miałkość wyłazi z tych pogrubionych treści.

😊