Igor Mitoraj. Polak o włoskim sercu (okładka  miękka)

Zawsze biorąc do ręki biografie mam obawy, czy autor da radę. Czy będzie potrafił ubrać czyjeś życie w ciekawe słowa? Czy będzie potrafił stworzyć płynną, ładną "powieść"? Czy zaintryguje czytelnika czyjąś historią? Czy może wręcz przeciwnie, poczęstuje jedynie mało zajmującymi treściami powielonymi z różnych źródeł? Książka Agnieszki Stabro pozytywnie moje zaskoczyła, a nawet dała mi znacznie więcej niż się spodziewałam. Poza opowieścią snutą z dbałością o każde słowo, dużo w niej kolorowych zdjęć, wszystko podane na ładnym papierze, "ubrane" w ciekawą okładkę. Mam wrażenie, że i forma i treść bardzo na siebie wpływają, jak tu bowiem nie dbać o język w tak pięknie wydanej książce, a i piękne wydanie zobowiązuje. Można rzec układ idealny. Co o treści? Historia rodziców Igora, a później pierwsze lata jego życia, rodzą wiele pytań bez odpowiedzi. Autorka nie próbuje na siłę im sprostać. Stawia pytania, wyobraża sobie jak mogły ich losy wyglądać, czytelnik jednak łatwo potrafi rozróżnić granicę między faktem a przypuszczeniem. Późniejsze lata, to życie na emigracji, dużo tu więc "włoskości". Czytelnicza podróż po Toskanii wciąga w klimatyczny świat artystów i restauracji z dobrą kawą. Co bardzo istotne, książka w zdecydowanej części poświęcona jest twórczości Mitoraj. Ta podróż w sztukę (i po sztukę) cieszy mnie tym bardziej, że autorka nie szuka taniej sensacji i z kart wybrzmiewa uszanowanie prywatnego życia rzeźbiarza. Wpływ Tadeusza Kantora, inspiracje Federico Fellini, ciekawie się o tym czytało. Ponadto autorka pokusiła się o interpretację wielu prac. I choć można uznać, że (względne) piękno sztuki polega na mnogości jej znaczeń to mnie Stabro przekonała; wskazała kierunek, wyjaśniła genezę powstania rzeźb. Duże wrażenie zrobił na mnie opis tworzenia metodą wosku traconego. Niesamowite! Uzupełnieniem biografii jest wywiad Tomasza Ziółkowski z Mitorajem (nawet Andrzej Wajda ma tam swój udział) i jest to szczera, zwyczajna rozmowa, którą bardzo polecam. W ogólnym rozrachunku, bardzo książkę polecam choć smutek wielki dopadł mnie po tej lekturze. Kolejny raz utwierdziłam się w przekonaniu, że Polska to dziki kraj, miliony osób zajmuje żenujące życie "cichopków" a wielkich artystów nie docenia się ani za życia, ani po ich śmierci.

Igor Mitoraj. Polak o włoski sercu” opowiada historię uznawanego za jednego z najważniejszych rzeźbiarzy XX wieku, który za granicą Polski, był bardzo szanowanym artystą, jednak u nas w kraju… w czasie gdy tworzył, nie widziano jego geniuszu. Historia została napisana na podstawie licznych opowieści osób, które miały styczność z Igorem, jednak pojawią się także fragmenty, gdzie autorka domyśla się jak mogła konkretna sytuacja wyglądać, co działo się w czasie, który nigdzie nie został opisany - co troszeczkę zaburzało mi odbiór, również co do autentyczności wydarzeń, które zostały spisane na kartach historii. W opowieść wplecione zostały liczne krótsze bądź szersze opisy miejsc, w których artysta przebywał. Niekiedy miałam wrażenie, że pojawiły się one niepotrzebnie, ale rozumiem, że autorka chciała czytelnika jak najbardziej wprowadzić do świata Igora. Autorka opowiedziała historię imienia artysty, jak z Jurka zmienił się w Igora. Od kiedy przejawiał pierwsze zainteresowania sztuką, jak wyglądała jego kariera. Bardzo podobały mi się fragmenty, gdzie analizowane są pracę artysty oraz ukazywana jego jego wrażliwość na sztukę! 🙌🏽 Na zakończenie książka została podsumowana bardzo błyskotliwym wywiadem z Igorem, który przeprowadził Tomasz Ziółkowski w 2003 roku. Całość została wzbogacona w liczne zdjęcia prac, miejsc oraz portrety samego artysty. Książka jest idealna dla każdego, kto chce bliżej poznać historie Igora Mitoraja oraz tego, dlaczego nazywany jest „Polakiem o włoskim sercu”. 🫶🏽

Odradzam tym, którzy liczą, że dowiedzą się wielu faktów z życia Igora Mitoraja. Autorka buja w poetyckich obłokach. Grojec, to miejscowość pomiędzy Oświęcimiem a Krakowem. Tymczasem Grojec, co łatwo sprawdzić w google maps leży 8 km od Oświęcimia i 73 km od Krakowa. Autorka, zamieszkała w Krakowie, pomyliła Grojec w powiecie chrzanowskim z Grojcem w powiecie oświęcimskim, dobrze, że nie pojechała do Grojca na Mazowszu. Usprawiedliwia się, że ktoś jej nie chciał udzielić informacji, jednocześnie niewiele zrobiła, żeby dowiedzieć się więcej o ojcu Mitoraja, o okresie grójeckim w jego życiu. W książce próżno szukać śladów poszukiwań archiwalnych. Książkę dobrze się czyta, bo autorka ma lekkie pióro, ale nie ma serca do poszukiwań, do rozwiązywania zagadek, trzeba zatem poczekać na prawdziwą biografie o polskim rzeźbiarzu z włoskim sercem.

Mam dzisiaj dla Was recenzję biografii światowej sławy rzeźbiarza. A jest to książka Agnieszki Stabro pod tytułem "Igor Mitoraj. Polak o włoskim sercu" od @dom_wydawniczy_rebis Jest to w głównej mierze historia o twórczości Mitoraja, który znany jest z wielkogabarytowych rzeźb przedstawiających uszkodzone ludzkie korpusy. Jedną z jego prac możemy wszyscy podziwiać bo jest to głowa znajdująca się na krakowskim rynku. Autorka zaczyna biografię od jego narodzin w 1944, przez dzieciństwo, dorastanie a następnie studia na Krakowskim ASP. Jedna wystawa w Paryżu całkowicie zmieniła bieg jego kariery. Dalej mamy opisaną historię jego pobytu we Włoszech. Życie zawodowe i prywatne, wzloty i upadki aż do śmierci artysty w 2014 roku. Autorka zgłębiała wiedzę o artyście w trakcie rozmów z przyjaciółmi artysty, przeczesała archiwa i literaturę, by to była jak najbardziej wiarygodna pozycja. Zaskakuje fakt, że rozmowy z autorką odmówili wszyscy członkowie rodziny Mitoraja. Książka opatrzona jest licznymi fotografami co pozwala nam wszystkim jeszcze lepiej Go poznać. Zakończenie książki wieńczy wywiad z Igorem przeprowadzony w 2003 roku przez Tomasza Ziółkowskiego. Ciekawa książka o wielkim artyście, który moim zdaniem jest mało znany szerszej polskiej publiczności.

Po tę książkę sięgnęłam po powrocie z miasteczka Pietrasanta. Była dopełnieniem mojej podróży po świecie Mitoraja. To nie jest zła biografia... Czytałam jako wielbicielka artysty i to, co przedstawia nam autorka, wystarczy. Książka drażni momentami, bo za dużo subiektywnych przemyśleń autorki, nie popartych faktami, o tym co sobie sama wyobraża na temat, co myślał Mitoraj, jak patrzył, którędy szedł. Tego za dużo, dlatego te wewnętrzne przemyślenia autorki w takim nadmiarze momentami męczą. To jedyny minus książki. Poza tym, książka jest napisana z klasą, szacunkiem, dyskrecją. Nie trzeba więcej. Mamy portret pięknego człowieka i artysty. Taki właśnie był Igor Mitoraj. To nie jest zła biografia. To jest bardzo dobra biografia. Dziękuję autorce za tę przyjemność bliskości ze wspaniałym człowiekiem.

Jestem bardzo rozczarowana treścią. Autorce brak umiejętności pisania, za dużo tu dywagacji, pytań, na które nie ma odpowiedzi. Zbyt kwieciście i emocjonalnie opisuje wiele miejsc i sytuacji, przedstawiając je subiektywnie wedle swojej własnej wyobraźni, bez poparcia faktami. Kiepskie, stracone pieniądze niestety.

Ciekawie napisana biografia jednego z najsłynniejszych polskich rzeźbiarzy. Warto przeczytać!

Super książka! Polecam!

Zastanawiam się dlaczego nie potrafimy się szczycić i chwalić wielkimi artystami? Gdybyśmy zrobili sondę uliczną i zapytali o znanych polskich rzeźbiarzy to pewnie usłyszelibyśmy nazwisko Mitoraja i Magdaleny Abakanowicz. Warto przeczytać tę książkę, by choć przez chwilę poprzebywać w świecie Igora Mitoraja.

Momentami nie wiadomo czy książka jest o autorce czy artyście. Bardzo słabo napisana...