Historie o zwykłym szaleństwie (okładka  miękka, wyd. 11.2015)

Kolejny piękny zbiór!
Jeśli przeczytałeś wszystkie poprzednie wydania Charles'a Bukowskiego z Noir sur Blanc możesz momentami poczuć deja vu, ponieważ Bukowski pisał głównie o swoim burzliwym i awanturniczym życiu. Danemu wydarzeniu niekiedy poświęcał więcej niż jeden wiesz lub opowiadanie. Dlatego tematyka zbioru opowiadań "Historia o zwykłym szaleństwie" w kilku miejscach pokrywa się z historiami z innych zbiorów. Natomiast mnie to zupełnie nie przeszkadzało. Tak samo zaśmiewałem się z szaleństw Chinaskiego oraz zastanawiałem nad pokręconą filozofią dobra i zła pielęgnowaną przez autora, jak w wypadku poprzednich lektur.
Dobra pozycja na początek znajomości z twórczością tego znakomitego pisarza i obowiązkowa pozycja dla jego wiernych fanów.

Rubaszne poczucie humoru. Książka nie przypadła mi do gustu.

pozycja obowiązkowa dla każdego fana Bukowskiego :-)

coś starego ale nowego

Obdarowany zadowolony

Bukowski rządzi

Jako ciekawostkę można potraktować informację, że Bukowski napisał te opowiadania w latach 60. i 70. Pojedynczo ukazywały się w "Berkeley Barb", "Open City" i "Nova Express". Pierwotnie jako zbiór wydano je (dokonał tego Lawrence Ferlinghetti - właściciel City Lights Publishers) pod tytułem "Erekcje, ejakulacje, ekspozycje i rozmaite opowieści o zwyczajnym szaleństwie" dopiero w 1972 roku z dedykacją dla dziewczyny Bukowskiego - Lindy King. W 1981 nakręcono film w reżyserii Marca Ferreriego na podstawie zaczerpniętych z nich wątków. W obrazie zagrali Ben Gazzara i Ornella Muti. W 1983 roku wydano te opowiadania po raz drugi. Tym razem podzielono je na dwa tomy "The Most Beautiful Woman in Town" (w 1996 roku ukazało się polskie tłumaczenie - "Najpiękniejsza dziewczyna w mieście") i "Tales of Ordinary Madness" ("Historie o zwykłym szaleństwie" - omawiana tu pozycja to pierwsze polskie wydanie).

Każda historia mocno uderza mimo że większość z nich zajmuje tu nie więcej niż 5 stron. Najdłuższa liczy sobie tylko 17. Zasadniczo wszystkie opowiadania tworzą jedną opowieść o piciu, wyścigach, narkotykach, wyobcowaniu, włóczeniu się, córce, marzeniach. Autor kreśli tu ponurą wizję nie tylko amerykańskiego społeczeństwa. Umacnia pojęcie, że nie trzeba być tym kim nam każą. Przygląda się czynnikom motywujących innych ludzi. Można tu również odnaleźć zabawną krytykę i słowa pochwały skierowane w stronę znanych osób (nie tylko jego kolegów i koleżanek po fachu). Nie szczędzi tu także uszczypliwości pod adresem bogatych i sławnych. Dodatkowo warto wspomnieć, że choć niektóre z utworów mogą wydać się pesymistyczne czy nawet złośliwe to jednak autor właśnie dzięki nim mocniej uwypukla wady otaczającego nas świata, w którym (według niego) ciężko jest żyć ludziom o zdrowych zmysłach... Tak. Nie ma tu czasu na nudę.

Jego słowa są zarówno piękne i brzydkie. Trzeba przyznać, że Bukowski zręcznie zaciera tu granice między fikcją a faktami. W przeciwieństwie do prozy Chucka Palahniuka te opowiadania nie szokują ze względu na sam szok. Nie sądzę, żeby intencją Bukowskiego było szokowanie czytelnika. Jednak dziwne opowiadania mogą sprawić, że zaczniecie się zastanawiać jakiego rodzaju narkotyki zażył przed ich napisaniem. Niektóre z tych historii mogą wydać się Wam wręcz pozbawione sensu. Chociaż w utworach Bukowskiego ciągle powracają te same tematy a jego proza jest arogancka (a nawet miejscami plugawa) to jednak jego teksty mają to "coś" co mnie stale przyciąga. Można powiedzieć wręcz, że mnie uzależniło. To bijąca z nich szczerość i uczciwość. Podobne odczucia pojawiały się u mnie, gdy czytałam niektóre utwory Jacka Kerouaca. Niestety ukazany tu obraz kobiet psuje trochę odbiór tej lektury. Przedstawicielki płci pięknej to postacie słabe, zdominowane, poddawane przemocy...

Już od dawna chciałam zacząć swoją przygodę z twórczością Bukowskiego i pierwszą jego książką, jaka wpadła w moje ręce były właśnie niedawno wydane w Polsce "Historie...".

"Historie..." są zbiorem opowiadań, którego tytuł jest bardzo adekwatny do treści. Każda z przedstawionych historii przedstawia coś niezwykłego w szarym codziennym życiu, ale nie, nie są to cuda czy niesamowite rzeczy. To różne ludzkie dziwactwa, pokręcone pijackie sytuacje, często kontrowersyjne i niekiedy obrzydliwe.

"jak człowiek czuje, że ma duszę na wyczerpaniu, to znaczy, że jeszcze ma duszę"

Uważam siebie za cynika i realistkę, ale nigdy nie byłabym w stanie dorównać Bukowskiemu. Jego opowiadania, w których często można dopatrzeć się elementów autobiograficznych, są mocne i nie ma w nich nic optymistycznego. Świat jest zły, pełen głupoty, wyzysku i alkoholu. Widać, że pisał to człowiek, który czuł, że przegrał swoje życie, był outsiderem niepodążającym za tłumem. Czasami jego przemyślenia są fascynujące, czasami przerażające, ale zawsze gorzkie. Nie jest to lekka optymistyczna lektura, wręcz doradzałabym pełnoletnim coś mocniejszego jako dodatek :)

Polubiłam styl pisania Bukowskiego. Lubię taką szczerość, pisanie w zgodzie ze swoimi poglądami i samym sobą. Nie stara się nikogo udawać ani ulepszać swojego pisarstwa, wie, że jest dobry. Nie moralizuje, nie ocenia - po prostu opowiada to, co ma do opowiedzenia. Ja to kupiłam.

"pokój był, jak to mówią, ciasny, ale własny. rozległo się pukanie do drzwi. pomyślałem, że ktoś przyszedł wręczyć mi Nagrodę Nobla albo Pulitzera. 2 wielkich, tępych buraków."

Podsumowując - jeśli jesteś optymistą i nie lubisz opowieści o cuchnącym oparami alkoholu i narkotyków mieście, o seksie, o trudnym pisarstwie i tytułowych szaleństwach, to lepiej nie sięgaj po tą książkę. Jeśli jednak lubisz przeczytać coś, co skłania do refleksji i ukazuje życie w szarych barwach, to to jest obowiązkowa lektura.

[http://withcoffeeandbooks.blogspot.nl/2016/03/23-historie-o-zwykym-szalenstwie.html]

Jak dobrze czyta się Charlesa Bukowskiego. Facet był rzeczywiście niezły w sztuce pisania. Przymierzałam się dosyć długo do tych opowiadań, zawsze było coś innego do przeczytania. W końcu udało się a spotkanie z Bukowskim było wielkim przeżyciem. Charles Bukowski nie uznawał żadnych granic, czy to w życiu czy w swoich książkach, lecz nawet jeśli pisał o czymś obrazoburczym, miało to w sobie niesamowity koloryt i pewnego rodzaju soczystość.Takie są też te opowiadania, Bukowski to mistrz realizmu, realizmu aż do bólu. Jednak kto nie zgodzi się z tym że ma to w sobie mnóstwo niepowtarzalnego uroku?

Historie o zwykłym szaleństwie zawiera niepublikowane do tej pory w Polsce opowiadania Charlesa Bukowskiego. Ja uwielbiam tego pisarza przede wszystkim za jego cięty język, nieprzeciętne poczucie humoru i oczywiście dystans do świata. Oprócz tego, ze jestem zachwycony samą formą, podoba mi się, że pisarz popada trochę ze skrajności w skrajność. Z jednej strony w opowidaniach znajdziemy teamty związen z prostytucją, a za chwilę pojawiają się rozważania filozoficzne na miarę Kanta. To wszystko jest jednak niezmiernie ciekawe i lekkie. Na pewno będziecie zachwyceni!