Gladiatorzy (okładka  miękka, wyd. 11.2020)

Niestety jak dla mnie (prawie) całkowite rozczarowanie. Poza świetnym opowiadaniem Magdaleny Ratajczak - dalsze pozycje tejże autorki zamierzam uważnie śledzić - reszta bardzo słaba (podlewski, kozak), słaba (jak np. biedrzycki), albo lekkopółśrednia. Nawet mój ulubiony autor Grzędowicz zdecydowanie zawiódł moje oczekiwania. Czyta się szybko, ale w zdecydowanej większości bez euforii. Mam takie wrażenie jakby ci autorzy (nie wszyscy, lecz w większości) dostali zadanie i odwalili chałturę, byle tylko mieć to z głowy. To jednak moje zdanie i jak widać po innych opiniach, każdy ma prawo ocenić to inaczej.

Super, polecam

,,Gladiatorzy” to zbiór dwudziestu jeden opowiadań, w których znajdziemy teksty zarówno dobrze nam znanych autorów, jak i debiutantów, przy czym siły zostały podzielone mniej więcej po równo. Jak nietrudno się domyślić, tematem przewodnim są tytułowi gladiatorzy, choć trzeba przyznać, że spotykamy tutaj dość luźne podejście do tematu przewodniego. Gladiatorzy kojarzą nam się przecież ze starożytnym Rzymem i walkami niewolników, a tu proszę, już w pierwszym opowiadaniu w czytelnika uderzają elementy rodem z powieści science-fiction. A to przecież dopiero sam początek przygody w różnych czasach i światach, które łączy jedna rzecz – zmagania kończące się rozlewem krwi. Ze zbiorami opowiadań jest ten problem, że rzadko się zdarza by wszystkie teksty zachwyciły czytelnika, zdarzają się opowiadania lepsze, gorsze, a także całkowicie nijakie, które szybko wypieramy z pamięci. ,,Gladiatorzy” nie są w tym przypadku wyjątkiem, choć trzeba przyznać, że różnorodność stylów oraz pomysłów na temat przewodni antologii sprawia, że jestem pewna iż każdy znajdzie tu dla siebie coś miłego. Co więcej owe niestandardowe podejście do tematu walk na arenie sprawia, że nawet jeżeli jakieś opowiadanie nam się mniej spodoba, wciąż jesteśmy ciekawi co zgotował dla nas kolejny autor. I tym sposobem nawet nie wiedzieć kiedy, docieramy do ostatniego opowiadania i przychodzi nam zakończyć naznaczoną krwią poległych czempionów lekturę. A skoro już wspomniałam o ostatnim opowiadaniu to bez bicia się przyznam, że tak jak pierwsze nieszczególnie mnie porwało, to wieńczący zbiór ,,Hymn pierzastego węża” Michała Puchalskiego skradł moje serce. Być może nie była to szalenie oryginalna opowieść, można wręcz powiedzieć klasyczna, ze szlachetnym wojownikiem, któremu kibicuje się w jego zmaganiach, ale właśnie owa klasyczność oprawiona w azteckie realia miała niesamowity posmak i mile połechtała moje czytelnicze kubki smakowe. Z kolei najbardziej oryginalnym i niezwykłym opowiadaniem z całego zbioru był ledwie kilkustronicowy ,,Czempion” Wojciecha Kowalskiego, który stanowi idealny przykład na to, że czasami krótka forma potrafi kryć w sobie o wiele więcej głębi niż nie jedna powieść. Gdyby potraktować zbiór opowiadań jako swego rodzaju pojedynek między młodą krwią, a znanymi już pisarzami, zdecydowanie szala zwycięstwa w moim przypadku przechyla się na stronę debiutantów. Z zainteresowaniem będę wypatrywała kolejnych pozycji ich autorstwa, a tymczasem nie pozostaje mi nic innego jak i Wam polecić wizytę na arenie i to nie jednej. Czeka Was bowiem nietypowy mix gatunków i styli, krótszych i dłuższych historii, opowieści science-fiction, klasycznego fantasy, trochę post-apo (przyjdzie nam nawet zajrzeć do Zony) i sporo tekstów z pogranicza różnych gatunków. Dla każdego coś się znajdzie. Pod warunkiem, że macie dość odwagi by stanąć wraz z bohaterami na arenie. Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

Morituri te salutant! Wydana niedawno przez Fabrykę Słów antologia "Gladiatorzy" to od wielu miesięcy było coś, na co się CZEKAŁO. Z antologiami bywa różnie, jednak w tym przypadku człowiek intuicyjnie czuł, że to będzie naprawdę COŚ! Instynkt i intuicja mnie nie zawiodły :) To była zdecydowanie najlepsza antologia jaką miałem ostatnio w rękach i niezaprzeczalnie jedna z najlepszych czytanych przeze mnie książek mijającego roku :) W książce znajdziemy 21 opowieści autorstwa 21 - jakże różnych od siebie! - autorów. Tak zawsze bywa z zebranymi w jednym miejscu odmiennymi historiami: w sposób nieunikniony różnią się one od siebie. Te jednak mają ze sobą także wspólne punkty. Wspólnym mianownikiem zamieszczonych tutaj tekstów jest z całą pewnością walka, emocje, napięcie, śmierć i niecierpliwe oczekiwanie czytelnika na każde z 21 literackich roztrzygnięć. Czytając książkę autentycznie można poczuć się tak, jak starożytny widz walk w Koloseum, którzy chłonie całym sobą krew, wrzaski, emocje, zmagania, a na koniec oczekuje w napięciu na werdykt cezara, który albo uniesie kciuk w górę, albo skieruje go w dół, ku przesiąkniętemu krwią piaskowi areny. Jeśli taki był zamysł autorów, to wyszło znakomicie! "Gladiatorzy" to jednak nie tylko piach Koloseum i historycznie pojmowana starożytność. Ta antologia to wielka mnogość i różnorodność aren, tych dosłownych i literackich. W trakcie lektury wejdziemy oczywiście na areny starożytne, ale także na rzymską drogę Via Appia, przeczytamy teksty utrzymane w konwencji science-fiction, post-apo, fantasy, a nawet zahaczymy o cyberpunk i odwiedzimy krwawy telewizyjny show! Dawni, współcześni i futurystyczni wojownicy sięgną po rzymskie gladiusy, po elektryczne lance, noże, po broń kwantową, a w ostateczności po zwykłe pięści. Odwiedzimy różne czasy, zobaczymy różne walki i poznamy różnych ludzi, których połączy walka, adrenalina, strach, śmierć i niemożliwe do zrealizowania (przynajmniej w przypadku co poniektórych) pragnienie przeżycia. Warto odnośnie zamieszczonych w książce tekstów dodać, że ich autorzy to zaskakująca mieszanka czegoś znanego i nowego. Uznane nazwiska przeplatają się bowiem w antologii z debiutantami, którzy naprawdę potrafią świetnie pisać. Szczerze? Jeśli ktoś podsunąłby mi pod nos opowiadania z książki bez nazwisk autorów, to nie miałbym bladego pojęcia, który tekst napisał debiutant, a który rutyniarz - takie to jest dobre! To dość zaskakujące, antologie i wszelakie zbiory najczęściej mają bowiem to do siebie, że prezentują swą zawartością poziom dość nierówny. W przypadku "Gladiatorów" należy bez wątpienia z zaskoczeniem (pozytywnym!) skonstatować, że tutaj poziom tekstów jest szalenie równy. Długo zastanawiałem się nad tym, czy wyróżnić jakieś opowiadania, a inne skrytykować... Nie będę tego robił. Nie przeczę, że niektóre historie podobały mi się bardziej od innych, jednak całość jest tak dobra, a poziom autorów tak wysoki, że wielką niesprawiedliwością byłoby wywyższanie jednych przy jednoczesnym krytykowaniu drugich. To znamienite towarzystwo na to nie zasługuje, a antologia - uwierzcie na słowo - naprawdę broni się sama. Tak na koniec koniecznie chciałbym też zaznaczyć, że zamieszczone tu historie to nie tylko walka, krew, śmierć i nie opuszczające czytelnika ani na moment emocje. To także niejednokrotnie interesujące moralne dylematy, morały, sytuacje zmuszające czytelnika do samodzielnych przemyśleń oraz porywające historie jednostkowych bohaterów, spośród których np. jeden walczy na arenie dla dobra swej córki, inny jako jedyny przeżywa rzeź, ale woli zginąć niż dać sobie znów założyć kajdany, a jeszcze inny przez całe lata poluje na potwora, który powoli wysysa ze swego otoczenia energię życiową i się nią potajemnie żywi przedłużając sobie tym samym życie. To historie unikalne, z których każda ma w sobie coś niepowtarzalnego. I jest tego o niebo więcej niż tylko to, co można sprowadzić do czystej rozrywki płynącej z czytania. Jeśli czegoś można w przypadku "Gladiatorów" żałować, to dwóch rzeczy. Po pierwsze tego, że pomimo potężnej objętości (760 stron to nie byle co) czytanie mija błyskawicznie i zostaje na koniec autentyczny żal i zdumienie, że to już koniec, a po drugie... brak twardej lub choćby wzbogaconej w skrzydełka okładki... No ale nie można zawsze mieć wszystkiego ;) Fabryka Słów - dziękuję! #Gladiatorzy #Antologia #MirituriTeSalutant #FabrykaSłów https://cosnapolce.blogspot.com/2020/12/gladiatorzy-andrzej-pilipiuk-jarosaw.html