Fire Force. Tom 10 (okładka  miękka, wyd. 06.2021)

BRATOBÓJCZA WALKA Każda manga, nawet najbardziej wtórna, ma w sobie coś, za co się ją lubi. W przypadku „Fire Force”, serii, która aż za bardzo przypomina wiele shounenowych tytułów, jest humor. A konkretne sceny wypadków, które kończą się przypadkowym rozebraniem pewnej bohaterki. Może i brzmi to głupio, ale bywa autentycznie zabawne. A poza tym przygody strażaków to kolejny całkiem udany bitewniak, który czyta się szybko, lekko i przyjemnie i jeśli ma kilkanaście lat na karku, na pewno da się całości uwieść. Shou kontra Shinra! Walka trwa, Shinra jednak, mimo pomocy Lichta, może nie mieć szans na zwycięstwo. Jakie sekrety skrywa moc jego brata? I jak potoczy się to starcie? Na początku wspomniałem o jednej z charakterystycznych cech „Fire Force”, która sprawia, że cykl jest udany. Ale opowieść ta ma jeszcze jeden podobny element: główny bohater ma swoisty tik, przez który uśmiecha się wtedy, kiedy powinien wyrażać przeciwne temu emocje, co bywa kłopotliwe. Cała reszta to już typowy shounen, wypełniony wszystkimi elementami, jakie w bitewniaku tego gatunku powinny się znaleźć. Bo „Fire Force” to po prostu typowy przedstawiciel tego typu mangi. I to do tego stopnia, że wręcz pełnymi garściami czerpie z innych shounenowych hitów. Na tym polu najbardziej w oczy rzucają się elementy zapożyczone z „Ao no Exorcist” (bohater skrywający w sobie demona, treść o walce sił religijno-militarnych ze złem, urządzenie świata, etc.), choć widać tu i inspiracje „Naruto”, „My Hero Academią” i tym podobnymi dziełami. Mimo to seria ma też swój charakter, jest sympatyczna i nie pozwala się nudzić. Głównie dlatego, że mamy tu szybkie tempo, dużo walk, postacie, które zapadają w pamięć, nieźle podany humor, odrobinę erotyki, fantastykę z elementami grozy i dużo gatunkowej lekkości. Czyta się to szybko i przyjemnie, przyjemnie też ogląda, chociaż „Fire Force” graficznie jest dość prosty, a i bywa, że koślawy. A wszystko to razem wzięte daje nam naprawdę niezły shounen, do szybkiego poczytania, rozerwania się i pośmiania

POPKULTUROWY KOCIOŁEK : Tomik dziesiąty w przeważającej większości nadal skupia się na dokończeniu wątku walki ósemki w podziemnych tunelach (głównie starciu dwóch braci). Podobnie jak w poprzedniej części jest więc mocno widowiskowo i zaskakująco. Tym razem jednak twórca obok samej akcji postanowił zaserwować odbiorcy również pewną porcję retrospekcji przeszłości głównego bohatera. Mamy dzięki temu okazję zobaczyć jego relacje z bratem oraz to jak był traktowany przez otoczenie po śmierci swoich bliskich. Taka przeszłość ma ogromny wpływ na jego obecne zachowanie i nic dziwnego, że jest on gotowy do największych poświęceń. Bagaż przykrych doświadczeń dodaje mu siły, aby przekraczać swoje limity i stawać się coraz potężniejszym. Przekraczanie pewnych barier może nieść ze sobą jednak pewne bardzo groźne konsekwencje, o których będzie można się przekonać pod koniec tego tomiku. W tomie tym autor przedstawił również kluczowe elementy budowanego przez siebie świata, dając tym samym większy obraz całości. Na pewno nie pozwala to jednak na snucie przypuszczeń jak seria może potoczyć się dalej, bo w historii nadal drzemie sporo niedopowiedzeń i tajemnic.

Fabularne Fire Force nadal wypada solidnie. Jest tutaj trochę zwrotów akcji ciekawych postaci i fajnych scen. Całość ociera się o coś na najwyższym poziomie. Jednak po przeczytaniu kolejnych tomów nadal brakuje mi tego ostatniego kroku w kierunku najwyższej ligi. Treść tomów 9 – 11 daje nadzieje, że tytuł wykona ten przeskok. Jest tak głównie ze względu na sceny skupiające się na traumie bohatera i jego przeszłości. To jak chłopak postrzega siebie i tragedię, w której utracił rodzinę, jest naprawdę ciekawe i zostało przedstawione w świetny sposób. Mocno liczę na więcej podobnych momentów, bo w nich skrywa się gigantyczny potencjał tego tytułu.