Face The Music (CD)

Piąta płyta zespołu Electric Light Orchestra „Face the Music” z 1975 jest zbiorem ośmiu bardzo udanych piosenek rockowych, w tym zaś wydaniu powiększonym o cztery bonusy.
Dotychczasowe rozbudowane i dla niektórych za długie formy rockowo-symfoniczne z poprzednich płyt zostały tu zastąpione spójnymi utworami około-pięciominutowymi. Choć pobrzmiewa w nich i psychodelia („Fire On High”), i country („Down Home Town”), to jednak jest to ciągle oryginalny rockowy styl ELO. Ponadczasowy urok kompozycji Jeffa Lynne’a jest faktem i ten zbiór znakomicie tego dowodzi. Po ponad 40 latach ta muzyka brzmi świeżo i może stanowić inspirację dla dzisiejszych rockmanów. Zwłaszcza, że choć mody zmieniają się, to melodia zawsze będzie decydować o przetrwaniu dzieła. Gwoli ścisłości, ta melodyjność jest obecna i w tych wcześniejszych prekursorskich, skądinąd bardzo ciekawych utworach (patrz suita „Eldorado”) i, rzecz jasna, w lżejszym repertuarze zapoczątkowanym płytą „Discovery” z 1979.
„Face the Music” rozpoczęła najciekawszy okres w historii zespołu, z powodzeniem kontynuowany dwoma kolejnymi wspaniałymi albumami: „A New World Record” i „Out of the Blue”. Ta trójka dokumentuje najlepszy w dokonaniach ELO (moim zdaniem) okres między eksperymentami a późniejszymi wpływami muzyki tanecznej.
Zawiera ona tak atrakcyjny i zróżnicowany materiał, że gdy się kończy, chciałoby się słuchać jeszcze – zwłaszcza że końcowy „One Summer Dream” wciąga niemal hipnotycznie. Toteż cztery dodatkowe utwory bardzo przyjemnie pozwalają wrócić na ziemię.
Mam, znam i cenię cały dorobek ELO, niemniej zawsze najwyżej cenię proste (w dobrym tego słowa znaczeniu) rockowe granie.
„Face the Music” jest tego stylu perełką.
Osobiście jeszcze dodam, że dwa tytuły z tego albumu („Evil Woman” i „Strange Magic”) były pierwszymi nagraniami ELO, które poznałem. Polubiłem je od razu a potem („Telephone Line” i inne) było już coraz ciekawiej. Polecam.

Wydawało mi się, że dobrze znam dorobek ELO i uważałem, że ich najlepsze płyty tworzą tryptyk: A New World Record – Out Of The Blue – Discovery... A tu się okazuje, że to słynne brzmienie i swój styl grupa stworzyła na wcześniejszym albumie Face The Music w 1975 roku, po raz pierwszy nagrywając w monachijskich studiach Musicland (te kolejne też tam powstawały, również z udziałem utalentowanego inżyniera dźwięku Reinholda Macka). Mamy tu więc wszystkie elementy charakterystyczne dla Elektryków: pompatyczny wstęp, rozbudowane aranżacje, duuuużo smyczków i piękne melodie! Do tego największe hity ELO: Evil Woman i Strange Magic. Równie atrakcyjnie po latach brzmią też Waterfall, Nightrider i przede wszystkim zamykający płytę One Summer Dream! Brzmienie zremasterowanego nagrania doskonałe, a na dodatek mamy tu 4 bonusy! W sumie - jak dla mnie - miła niespodzianka i duża przyjemność z zakupu!

ELO za starych czasów; Prawdziwy fan powinien mieć ją w swojej kolekcji

"Evil Woman" i "Strange Magic" - dodatkowy komentarz staje się zbędny.

ELO kto słucha ten wie, że trzeba to mieć w swojej kolekcji.

Ten album kupiłam sobie niedawno i słucham go praktycznie na okrągło. Bardzo lubię to charakterystyczne brzmienie muzyki Electric Light Orchestra. Miłośnicy dobrego rocka z wyższej półki mają tutaj prawdziwą muzyczną ucztę. Świetna muzyka, bo na "Face the Music" przewijają się echa również innych stylów.

Super album z wielkim przebojami ,w dodatku atutem jest orkiestra symfoniczna pod batutą Louisa Clarka , który doskonale łączy muzykę symfoniczną z muzyką rockową .