Dziunia (okładka  miękka, wyd. 07.2015)

"Dziuniość to stan umysłu, który może być kłopotliwy. Więc ostrożnie z tą książką. Nie ma twardych dowodów na zaraźliwy charakter dziuniości. Z drugiej strony nie istnieją dowody pozwalające twierdzić, że czytającemu nic nie grozi. Aberracje potrafią się udzielać. Zostałeś ostrzeżony. "

To słowa autorki, które znajdują się na tylnej okładce. Prowizorycznie można rzecz co grozi czytającemu, który pochłania 382 strony i z każdą przewracaną stroną nie wierzy co czyta !!! Tak zostałam ostrzeżona przez autorkę ale nie zmienia to faktu jaka jest ta książka. A jest dobra :)

"Nie mam przyjaciół - tylko ludzi- którzy mnie używają"

Dziunia skąd wzięła się dziunia ?? a wzięła się z połączenia głupiego plemnika z jeszcze głupszą komórką. Dziunia to główna bohaterka powieści, która już od urodzenia miała ciężko- "leży w tym inkubatorze taka jakaś.. blee...pokręcona, wygląda, jakby ja przeżuł pies" i do tego " to małe gówno śmierdzące z trzema punktami na dziesięć jednak przetrwa" . Nie ma to jak kochająca rodzina. Nasza Dziunia przetrwa ale będą z nią same kłopoty bo w przedszkolu już umie czytać i posługuję się słownictwem, które nie jednemu dorosłemu sprawiłoby kłopot. Uznana za ułomną, której zwoje mózgowe nie przetwarzają danych albo z nadmiaru wiadomości się przegrzewają , ponieważ Dziunia ma problem z usuwaniem zbędnych informacji pamięta wszystkie zasłyszane słowa i sytuacje. Ma dobre serce i nie potrafi odmówić a kocha wszystkich, którzy są dla niej dobrzy.

Życie naszej bohaterki od samego narodzenia to istne piekło uważana za dziwoląga spędzała całe dnie pod stołem bo tam czuła się bezpieczna. Rodzice Dziuni to życiowa porażka ojciec alkoholik a matka to kobieta, która nie widzi alkoholizmu męża i przymyka oko na wszystko zło, które dzieje się w domu nie wiem czym różniła się od ojca Dziuni chyba tylko tym, że nie piła. Teraz najważniejszy punkt metody wychowawcze, które stosowali PAŃSTWO DOCHTORÓWNI wobec córki to bicie krowią sondą. bicie w pysk (tak pysk nie twarz) czy gadanie jak do słupa. Kiedy rodzice już dali sobie spokój z wychowaniem córki oddali się swoim pasja ojciec połówce z ogórkiem na zagrychę a matka pielęgnowaniem trawy. Dziadkowie ze strony ojca traktowali ją jak przybłędę jedyne wsparcie miała u Dziadostwa czyli rodziców jej matki.

Wiecie dlaczego dałam ten opis na stępie "Nie mam przyjaciół - tylko ludzi- którzy mnie używają" dlatego, że tak właśnie było Dziunia była używana dosłownie na kolanach starszego pana jako siedmiolatka, później jako uczennica Pana Profesora i jego piwnicę, koledzy w szkole nabijali się z niej, że jest wioską i że jej słoma wychodzi z butów przychodzili tylko po pomoc w napisaniu referatu, ojciec prał ją jak chciał a matka po prostu jej nie kochała. Skłamałaby miała jedną przyjaciółkę Bunię tak Dziunia i Bunia :)

Autorka w perfekcyjny sposób potrafi stworzyć psychologiczny obraz domu z lat gierkowskich. Kiedy szczytem dla kobiet było noszenie futer z lisim pyskiem na ramieniu a mężczyźni pili i bili do woli. A noszenie dżinsów peweksu to był szczyt nad szczytami. Nasi bohaterowie mieszkają w miejscowości Zadupie gdzie głowa wioski to ksiądz i sklepikowa, która wszystko wie kot z kim i dlaczego.???

Książka na początku czytania wydawała mi się śmieszna ale jak już zaczęłam doczytywać pewne fragmenty stała się dla mnie niesmaczna taka bez ogródek. Autorka nie szczędziła humoru aby zamaskować drugie dno powieści. Jest to książka, która przedstawia opis jak dzieci zostają dziećmi i jak wychowują swoje dzieci. Dla mnie Dziunia to inteligentna dziewczyna, której nikt nie okazał miłości i zrozumienia za to dostała dom pełen alkoholowych wojaży ojca i wytyki matki, że jak by nie pojawiła się to miałaby inne życie. Smutne jest kiedy dzieci słyszą takie rzeczy z ust rodziców a później wypłakują się na leżance u psychologa jak nasza Dziunia.

Polecam wam tą książkę abyście zobaczyli jak to jest z ta Dziunią, że nie jest dziewuchą która ściąga na siebie problemy bo to dziewczyna, która ma wielkie pokład miłości w swoim sercu. Zakończenie jest smutne tej powieści jednak znieczulica u ludzi jest wparta w ich tok myślenia. Jest drugi tom tej powieści ale za nim po niego sięgnę muszę przetrawić to co zrobiła autorka z moimi myślami.

W sumie autorka ostrzega czytelnika :)

Polecam tą książkę każdemu poszukującemu czegoś więcej w życiu. W sposób zabawny, prosty a czasami bardzo poruszający autorka pokazuje życie Dziuni - czyli wydarzenia, które chociaż w części mogą być udziałem każdego z nas i sprytnie ukazuje jak Dziunia na to reaguje. Reakcje te są zwykłe, ludzkie, ale i zaskakujące. Dziunia dąży do prostoty życia, tak jak wielu z nas. Warto przeczytać.

Przyjemna. Zabawna. Dobra na wakacje.

"Dziunia" to pierwsza książka Anny M. Nowakowskiej po jaką sięgnęłam. I nadal, po tygodniu od przeczytania, mam mieszane uczucia. Nie mogę się zdecydować czy mi się podobała czy nie. Jedno wiem na pewno: nie podoba mi się styl pisania pisarki, przez co raczej nie sięgnę po kolejną książkę tej autorki.


"Dziunia" to książka nieszablonowa, pozbawiona schematów. Powieść opisuje życie pewnej dziewczynki, od samych urodzin do wieku piętnastoletniego. Dziewczynka ta, to tytułowa Dziunia. Została ona poczęta w wyniku mezaliansu - ojciec pochodzący z bogatej rodziny, natomiast matka z niższych sfer. Urodziła się w szkolnej ubikacji, była dzieckiem niechcianym, co słyszała przez całe swoje życie. Była ewidentną wpadką. Rodzina ojca Dziuni nie miała zamiaru opiekować się "bękartem" w związku z czym nasza bohaterka wczesne dzieciństwo spędziła z mamą u dziadków. Najbezpieczniej czuła się pod stołem. Po pewnym czasie pojawiła się szansa na normalną rodzinę i normalny dom. Matka Dziuni pogodziła się z jej ojcem i razem zamieszkali na wsi. Jednak do normalności dużo brakowało - Dziunia z brak z miejsca spała w szafie a ojciec zaczął pić i bić dziewczynkę gumową sondą do badania krów. Jedną normalną "rzeczą" było pojawienie się nowego członka rodziny - Lubusia.
Dzieciństwo Dziuni jest przez autorkę bardzo szczegółowo opisane. Jesteśmy świadkami jak dziewczyna dorasta, jak się zmienia, poznaje nowych ludzi i jak bardzo różni się od rówieśników. Nikt jej nie lubi, jest wyśmiewana i wiecznie kompromitowana. Ponadto nie szanuję jej rodzina, w której Dziunia jest wyzywana od najgorszych i uważana za intruza. Jedynymi, którzy ją kochali byli dziadkowie ze strony matki i tylko na nich mogła liczyć. Dziewczyna próbuje znaleźć swoje miejsce na świecie, jednak jej to nie wychodzi. Dopiero po jakimś czasie poznaje Bunię i to z nią się zaprzyjaźnia. Co więcej, zakochuje się w niej najprzystojniejszy chłopak we wsi i... historia się powtarza.
Autorka porusza bardzo ważny temat jakim jest patologia w rodzinach, bo inaczej tego nazwać nie można. Dziecko jest zaniedbywane i poniżane, w dodatku nikt z dorosłych nie ma w tej powieści zielonego pojęcia o wychowaniu dzieci. Można powiedzieć, że to historia o ludzkiej głupocie.
"Dziunia" to książka, która bardzo wstrząsa czytelnikiem, a przynajmniej wstrząsała mną. Będąc świadkiem niektórych głupich zachowań ludzi, świadkiem tego, co potrafią powiedzieć do bezbronnej dziewczynki - miałam ochotę przeklinać okrucieństwo tego świata, bezmyślność i głupotę ludzi. Brak mi słów na to, jak rodzice mogę nie czuć żadnej więzi ze swoim dzieckiem, nie rozumieć jego potrzeb i być wobec niego tak okrutnym. Książka jest aż do bólu prawdziwa. Bo przecież takie historie chodzą po ludziach, a zazwyczaj nie mówi się o nich i zamiata pod dywan.
Książka jest napisana bardzo specyficznym językiem. Wydaje mi się, że albo się go polubi, albo nie - w moim przypadku to drugie. Pomimo tego że historia bardzo ciekawa, przez ten dziwny język autorki książki nie czytałam książki z przyjemnością a wręcz męczyłam się nad nią. Również nie wciągnęła mnie tak, jak wciągają dobre książki, więc nie miałam problemu z odłożeniem książki i poczytaniem później.

Podsumowując, "Dziunia" to powieść wstrząsająca, straszna, okropnie smutna i zarazem wesoła. To historia o nietolerancji i braku akceptacji, o dziewczynce, która mając dopiero 15 lat, przeszła już przez piekło niezrozumienia, odrzucenia i niekochania. To bardzo dobra powieść, ale ze względu na specyficzny styl pisania autorki, nie każdemu może się spodobać.

Brak akceptacji, deficyt miłości, czułości, brak przystosowania, przeciętność a może wyjątkowość, której nie sposób docenić w Polsce epoki PRL. "Dziunia" to krzywe zwierciadło polskości tamtych czasów. I oby tylko tamtej, bo mimo że "co jej nie zabiło, to ją rozśmieszyło", to jednak "dziuniość to stan umysłu, który może być kłopotliwy". Chyba niestety nadal. Naprawdę dobra książka pisana o ważnych sprawach w sposób zupełnie nietypowy. Dlatego warto moim zdaniem poznać "Dziunię".

Bardzo specyficzna książka. Nie czyta się jej lekko. Z pewnością doskonale ukazuje pozoranctwo i obłudę pewnych sfer. Dziunia to postać raczej tragiczna, bo żyła w okolicznościach nie do pozazdroszczenia, jednak wszystko co jej się przytrafiało przyjmowała jakby to było naturalne, przez co nie wzbudza większego współczucia. Nie jest to książka, która bawi, wręcz przeciwnie- ma smutny wydźwięk.

Dziunia to książka niezwykła, tak jak i tytułowa bohaterka. Nieczęsto się bowiem zdarza, żeby książka tak mnie poruszyła i wywarła na mnie tak duże wrażenie. Postać Dziuni została przedstawiona bardzo wyraziście, wielokrotnie współczułam i utożsamiałam się z nią. Pod względem przekazywania emocji ta opowieść to mistrzostwo.

O tej książce mam jak najlepsze zdanie, zarówno jeśli chodzi o treść jak i język autorki. Dziunia jako literacka bohaterka niezwykle zapada w pamięć, obok tej historii nie da się przejść bez emocji. Opowieść na pewno niełatwa, bo chwyta za serce i porusza, lecz uważam że naprawdę warto przeczytać.

Cudowna książka, ciekawa i wzruszająca historia. Bardzo polecam