Dzień wagarowicza (okładka  miękka, wyd. 06.2020)

Będąc zwolenniczką umiaru oraz zdrowego podejścia do czytelnictwa nie mogę zignorować istnienia literatury ‘mniej poważnej’. W przerwie od wertowania opasłych tomiszczy lubię wrzucić na ruszt coś typowo rozrywkowego. Lekka, nieprzesadnie odmóżdżająca historia nigdy mi jeszcze nie zaszkodziła, raczej odwrotnie – relaksowała, odprężała, często poprawiała humor. I właśnie z tych powodów zdecydowałam się sięgnąć po najnowszą powieść Roberta Ziębińskiego. ,,Dzień wagarowicza’’ szybko wylądował na moim regale. Jest marzec 1956 roku. Umiera Bierut, kraj na moment wstrzymuje oddech, a wraz z nim córka wysoko postawionego polityka komunistycznego. Śmierć byłego prezydenta RP spektakularnie przekreśla dotychczasowe plany Ingi - wiosenny wyjazd nad jezioro Śniardwy w towarzystwie znajomych. Nastolatka pogodzona z takim zwrotem akcji nawet nie podejrzewa, że dla Edwarda Ochaba umieszczenie córki na odludnej wsi będzie idealnym rozwiązaniem części kłopotów. Podekscytowana Inga wraz z paczką znajomych rusza na podbój Mazur. Niestety, piękne okolice kryją w sobie makabryczne zbrodnie. Slasherowy szał ominął Polskę. Patrząc na to z perspektywy czasu trzeba przyznać, że mamy czego żałować. W Stanach Zjednoczonych lata 80 były złotym okresem dla horrorowej kinematografii, bo właśnie wtedy narodziły się takie hity jak ,,Piątek, trzynastego’’, ,,Bal maturalny’’, ,,Koszmar z ulicy wiązów’’, ,,Prima aprilis’’ oraz wiele, wiele innych. Dynamiczna akcja, odpowiednio budowane napięcie, krwawe sceny, a także tragiczny finał zawsze przyciągały mnóstwo widzów. Jednak dla Polaków był to czas przemian i nic dziwnego, że obok kinowej makabry przeszliśmy niemalże obojętnie. Jedną z osób, która zapragnęła przywołać klimat tamtych czasów jest Robert Ziębiński. Aby zrekompensować rodakom ‘utracone’ lata, stworzył coś, co łączy w sobie klasyczny slasher z polską rzeczywistością. W efekcie Ziębiński w ogóle nie odszedł od schematu cechującego ów gatunek, raczej przeciwnie – maksymalnie go uwypuklił, a do głównego wątku dodał mnóstwo elementów nadających całości oryginalności i nietuzinkowości. Dlatego ,,Dzień wagarowicza’’ to nie tylko powolne, konsekwentne i makabryczne eliminowanie bohaterów, ale to również komunistyczna rzeczywistość, eksperymenty, spiski czy polityczne zagrywki. Szybko więc okazuje się, że czas oraz umiejscowienie akcji były strzałem w dziesiątkę. A ponadto książka jest bardzo przyjemnym czytadłem. Napisana lekkim, przystępnym językiem szybko przekonuje do siebie czytelnika. Odpowiednie tempo, wciągająca fabuła, dwójka przyzwoicie nakreślonych bohaterów oraz horrorowe smaczki, to dodatkowe uatrakcyjnienie tej lektury. W przypadku ,,Dnia wagarowicza’’ nie ma mowy o nudzie. Idealna pozycja na długie jesienne wieczory i.. poprawę humoru. Zapewniam Was, że literatura ‘mniej poważna’ potrafi wyleczyć z wszelkich bolączek czytelniczych.

💬Raz, dwa, trzy w lesie zginiesz ty... 💬 Pierwsze moje spotkanie z tym autorem i napewno nie ostatnie. Osadzenie fabuły w komunistycznej Polsce już mnie przekonało. Do tego Mazury i czego chcieć więcej. Zaliczona jest do kategorii horror czego początkowo nie zauważyłam. Jednak im dalej w las tym robiło się coraz bardziej mrocznie. Autor tak skonstruował fabułę, że nie da się tak poprostu odłożyć książki. Musisz czytać i czytać. Są szybkie zwroty akcji, przerażająca historia i oni młodzi i niczego nie świadomi. Wypaczeni psychicznie ludzie, spaczone myśli i bum tragedia gotowa. ------ Na mazurskiej wsi giną ludzie w sposób bliżej nie wyjaśniony. Ofiary odnalezione wyglądają co najmniej dziwnie. Jakby nie zrobił tego człowiek. Tymczasem w Rosji zostaje ujawniony bezmiar zbrodni Stalina. Zszokowany Bierut umiera na miejscu. Toczą się potyczki polityczne. To wszystko nie ma znaczenia dla młodej Ingi, córki najważniejszego człowieka w kraju. Mimo wszystko wyjeżdża na Mazury z przyjaciółmi. --------- Kto jest sprawcą tych zbrodni? Czy były wojskowy jest w stanie pomóc młodym? Czy przeżyją swój dzień wagarowicza? Jak daleko jest w stanie posunąć się człowiek w swoim szaleństwie. Polecam

Zapowiadało się dobrze mocno, niestety ta moc w trakcie gdzieś uleciała. "Dzień wagarowicza" skusił mnie ciekawym opisem i dobrymi opiniami i przyznam, że pomysł na książkę był świetny. Zapomniana wioseczka w mazurskich lasach, rosyjskie laboratorium i grupa młodzieży o wysoko postawionych rodzicach. Jeśli paru ludzi zniknie z wioski nikt nie zauważy, ale co z tą ważną młodzieżą. Zniknięcia mają związek z tym rosyjskim laboratorium, w którym eksperymenty wyrwały się spod kontroli samym laborantom. Brzmi fajnie, prawda? Niestety według mnie autor wpadł na fajny pomysł na książkę, ale pisanie go znudziło. Pierwszy raz muszę przyznać, że trup ściele się za często i za gęsto. Nie zdążymy się rozczytać i rozsmakować w historii, a tu już prawie wszyscy wymordowani i koniec historii. Poza tym niekonsekwencja autora- mamy trupa z wyrwanym kręgosłupem, ale po paru zdaniach bohater patrzy na jego odsłonięty kręgosłup... Gdyby potencjał historii został do końca wykorzystany, książka mogła by być dwa razy grubsza i ciekawszą, a tak mamy fajny początek, a potem szybko i łatwo do celu..

Naprawdę super. Ja ogółem bardzo boję się horrorów i ich nie oglądam ani nie czytam, ale dla mnie nie było to jakoś bardzo straszne. Były momenty starszne to fakt, tak gdzieś od połowy. Ale wtedy poprostu nie czytałam w nocy i było dobrze. Podsumowując POLECAM mega było

Dla mnie to takie 4.5. Książka była przyjemna i dobrze mi się ją czytało. W samej akcji nie było zbyt wielu strasznych rzeczy, a najlepsza akcja zaczyna się od połowy książki. Ja jednak polubiłam autora i mogę polecić tą książkę

Bardzo dobry horror. Pierwszy raz spotkałam się z tym autorem i mam nadzieję nie po raz ostatni. W nocy miałam koszmary , czyli treść naprawdę inspirująca. Polecam gorąco.

Dobry polski horror klasy b, klimat filmów amerykańskich grupka znajomych las, i tajemnicze coś. Polecam

Dobra książka.Nawet wciąga.Zakończenie mi się podobało.Polecam. :-)

Super książka, autor ma kolejną mega książkę. Polecam serdecznie

Lubicie straszne historie? Ja też! A najbardziej przemawiają do mnie te nasze, rodzime, osadzone w dowolnym czasie lub miejscu. To właśnie dlatego tak mocno zachwycam się ostatnimi książkami Artura Urbanowicza i Pawła Majki, co jakiś czas wypatrując tytułu, który w podobny sposób zawładnąłby moją wyobraźnią. Widząc zapowiedź nowej powieści Roberta Ziębińskiego, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że może być to coś w tak cenionym przeze mnie stylu. Już sam tytuł mocno działał na wyobraźnię, kojarząc się z licznymi filmowymi slasherami, a obietnica zawarta na tylnej stronie okładki zwiastowała podróż do odległych, komunistycznych czasów Polski Ludowej. Korzystając z uprzejmości wydawcy, na kilka dni przed premierą zagłębiłem się w świat wykreowany na stronach Dnia Wagarowicza, aby już dziś móc opisać swoje wrażenia. No i ostatecznie potwierdzić, czy powyższy tytuł jest wart ogólnego zainteresowania. Ziębiński zabiera nas w nieco nostalgiczną podróż do dość już odległego 1956 roku, wprost na gęsto zalesione Mazury. To właśnie tu, w partyjnym ośrodku wraz z grupą najbliższych przyjaciół zechce spędzić czas Inga Ochab, córka jednego z najważniejszych ludzi w kraju. Nic dziwnego, młodzi zawsze chcą się bawić, a że za chwilę zacznie się wiosna, okazja do uczczenia święta wszystkich uczniów jest wprost nie do odpuszczenia. W lasach okalających jezioro Śniardwy od wielu lat ukrywa się niejaki "Trop", czyli Roman Kielecki, niegdysiejszy lekarz służący podczas II Wojny Światowej w szeregach Armii Krajowej. To właśnie on pierwszy trafia na ślady czegoś nieludzkiego, co brutalnie zabija jego dwa wierzchowce, następnie rozszarpując wracającego do domu mieszkańca pobliskiej miejscowości. Kim lub czym może być okrutny napastnik? Zmęczony ukrywaniem się i odwieczną walką Roman nawet nie podejrzewa, że wszystko czego dotychczas doświadczył wkrótce zblednie w obliczu zagrożenia, z którym przyjdzie mu walczyć. Czy tego chce czy nie, starcie z mrocznymi siłami przybliży go do celu, który obrał sobie już dawno temu. Tytuł Dzień Wagarowicza nawiązuje i reklamowany jest jako powieść grozy typu slasher. Nie mogę zgodzić się z tym do końca. Choć powieść wykorzystuje wiele z podstawowych elementów występujących we wspomnianym gatunku, nie zawiera jednego dość istotnego składnika. Nikt nie gania po mazurskich lasach z kosą czy nożem, które zazwyczaj są głównymi narzędziami zbrodni w filmach grozy. Nazwałbym więc powieść Ziębińskiego horrorem z elementami slashera. Drobny szczegół, lecz wymagający szybkiego wyjaśnienia. Jest tu za to wiele innych interesujących detali. Autor konstruuje treść książki tak, aby opowiedzieć historię wielu bohaterów. Z jednej strony mamy Romana i jego ciężkie problemy z przeszłością, z drugiej nastoletnią Ingę i grupę jej rozbrykanych znajomych, ale oprócz nich zyskujemy możliwość zaznajomienia z wieloma interesującymi postaciami drugoplanowymi. Do tej grupy należą okoliczni mieszkańcy oraz pewna grupa naukowców, wykonująca tajemnicze i cokolwiek złowrogie doświadczenia. Oczywistym jest, że przy takiej liczbie bohaterów trup będzie ścielił się gęsto i faktycznie w Dniu Wagarowicza wypadki działają w ten sposób. Opisy rzezi są często brutalne, choć nie wychodzą przesadnie poza to, co każdy szanujący się fan horroru mógł już kiedyś przeczytać. Autor umiejętnie buduje napięcie, prowadząc akcję tak, aby ani na chwilę nie opuściło nas uczucie niepewności. Zyskuje na tym także fascynacja ze stopniowego odkrywania zagadki. Choć powieść jest dość krótka, Ziębiński znajduje czas aby starannie przedstawić wszystkie wątki i pomysły. Sporo dowiadujemy się o poszczególnych postaciach (nawet tych mniej istotnych), tajemnica potworów grasujących w lesie dawkowana jest z odpowiednim wyczuciem, a lekkie pióro autora sprawia, że łatwo jest utożsamić się czytelnikowi z głównymi postaciami (nawet z dzieciakami, które w tym gatunku pełnią często funkcję mięsa armatniego). Jakby tego było mało, w finale powieści zyskujemy okazję na spojrzenie na całą sytuację oczami bestii. Więcej nie zdradzę, warto dotrzeć do tego miejsca samemu. Oprócz wątku grozy, dość ważna pozostaje w Dniu Wagarowicza kwestia ówczesnej sytuacji w kraju. To w końcu realia, w jakich autor uknuł całą fabułę, toteż oczywistym jest, że ta kwestia powinna odgrywać niemałą rolę. Ma to duże znaczenie nie tylko w opisywaniu wydarzeń czy motywacji najważniejszych bohaterów, ale również przy prezentacji ciekawego zwrotu akcji, który następuje kilkadziesiąt stron przed finałem. Jest to na tyle dobre, że skłania czytelnika do zgłębienia historycznych faktów, o których często wspomina książka (ja bynajmniej tak zrobiłem). Wskazując ewentualne minusy powieści, zwróciłbym uwagę na zbytni pospiech w samym finale historii. Sprawia on wrażenie, jakby Ziębiński chciał nazbyt szybko pozamykać wszystkie wątki i oddać książkę do druku. Najbardziej ucierpiało na tym ostateczne starcie z monstrum, które w moim mniemaniu mogłoby być bardziej rozbudowane pod względem fabularnym.