Dwadzieścia jeden uderzeń serca (okładka  miękka, wyd. 06.2019)

Jest to świetnie wykonana i umiejętnie napisana powieść, a jej debiutancka książka czyni ją jeszcze bardziej niezwykłą. Byłem absolutnie zafascynowany i całkowicie zanurzony w zwartej społeczności, którą autor tworzy poprzez głosy bohaterów. To, że Ryan obejmuje tak wiele w tak krótkim czasie i że naprawdę wierzymy we wszystkich ludzi i postrzegamy ich jako takie osoby, należy pochwalić. Większość z nich jest uwięziona i często jest ofiarą, ale nigdy nie jest jednowymiarowa. Książka, którą warto przeczytać. Prawdziwy talent, nie ma wątpliwości.

Czy głównym bohaterem książki może być kryzys? Po tym jak firma budowlana splajtowała, pozorna równowaga pewnej społeczności przestaje istnieć. W następstwie tego wydarzenia kolejne osoby tracą pracę i zostają przyparte do muru. Wydarzenia poznajemy z perspektywy dwudziestu jeden osób. Każda z nich ma inne poglądy i inne doświadczenia życiowe. Przez ich pryzmat inaczej postrzegamy rozgrywające się wydarzenia. Przyznam, że pierwszy raz spotkałam się z takim zjawiskiem i ogromnie mi się ono spodobało! Co prawda, jako człowiek, który ma niemały problem z imionami czy nazwami, chwilami plątałam się w tłumie kolejnych bohaterów i musiałam wracać o kilka stron, by jak najmniej mi umknęło, ale nie było to uciążliwe. Odczuwałam to raczej jako potęgowanie chaosu, który zapanował, gdy Irlandię opanował wielki kryzys ekonomiczny. I kryzys ten stanowi dla mnie głównego bohatera. To o nim wypowiada się każda kolejna osoba, to on rządzi ich obecnym życiem. Ludzie są przytłoczeni ciężką sytuacją. Ciągłe napięcie prowokuje do kłótni i nieprzemyślanych czynów. Dzięki sposobowi, w jaki autor kreuje akcję, bez problemu możemy wczuć się w emocje człowieka zwiniętego w pozycję embrionalną, który już na nic nie ma siły. W osobę, która nie wie, za co jej rodzina będzie żyć. W człowieka, który od kilku lat nie może znaleźć pracy. Z ust bohaterów wybrzmiewa krytyka państwa, ale jednocześnie są oni już nią zmęczeni. Chaos i zrezygnowanie determinuje tę książkę, a w centrum jest kryzys, który nie oszczędza nikogo. Podoba mi się pomysł, by każdy rozdział był napisany z perspektywy innego bohatera. Dzięki temu możemy poznać wydarzenia z zupełnie innego punktu widzenia. Możemy zahaczyć o tematy takie jak pedofila, znęcanie się, depresja oraz inne zaburzenia. Nie są one pogłębione, temat jest jedynie liźnięty, ale zrobione zostało to w sposób bardzo naturalny. Początkowo w mojej głowie pojawiła się myśl, że autor zbyt szybko kończy rozdziały. Zbyt szybko urywa bohaterom możliwość przedstawienia się. Po przeczytaniu całości myślę jednak, że wszystko zostało świetnie poprowadzone. Wspomniane są poważne tematy, ale stanowią one jedynie tło dla największego problemu. Jak dla mnie to zabieg, który nadaje książce autentyczności. Donal Ryan pisze lekko. Nie boi się ciężkich tematów, ale jego styl pozwala czytelnikowi spokojnie płynąć przez historię, którą stworzył. Co jakiś czas wlewa w nasze serca uczucie bezradności i frustracji, przez co na koniec czułam się rozbita, ale bardzo lubię, gdy książki tak mocno na mnie oddziałowują. „Dwadzieścia jeden uderzeń serca" to książka trudna i nie dla każdego, ale w moich oczach jest piękna i warta uwagi. Myślę, że to jedna z tych powieści, która na długo zostaje w człowieku. Za tytuł ten dziękuję wydawnictwu Relacja. „Dlaczego nie mogę chcieć być sobą?"

Nie jest to z pewnością pozycja na wieczorny relaks z kubkiem herbaty z motywem śniegowych płatków, nie poczujecie się po nich też lekko jak piórko. Będzie za to szczerze do granic możliwości. Momentami aż do bólu. A czy to właśnie nie ta emocja zmusza do głębokich przemyśleń i przewartościowań? Nie pozwala nam stać w miejscu i być biernym obserwatorem? To historie niczym reportaże. Wnikliwe i autentyczne, a jednak to wciąż fikcja, którą odczułam każdą komórką siebie. Jedna sytuacja, a tak wiele perspektyw i punktów widzenia. W zależności kto patrzy, słucha i czuje. Samotna matka, ojciec, który przegrał dzieciństwo własnego syna, dziecko, wkraczające w ten świat z bagażem negatywnych uczuć rodziców, mężczyzna, który ma bliskich na utrzymaniu. Czy mówi do nas Bobby, Lily, Frank lub inny z dwudziestu jeden bohaterów. Irlandzki kryzys ekonomiczny i upadłość firmy budowlanej w niewielkim miasteczku. Łatwo się domyślić, że to jedno z głównych źródeł utrzymania w tak małej społeczności, a więc musi pociągnąć za sobą bolesne konsekwencje. Czy rzeczywiście chodzi tylko o to? A może pewne zdarzenia po prostu obnażają ciemne strony ludzkiej natury i stanowią tylko tło... Znajdziemy tu plotki, zdrady, zaburzenia psychiczne, załamania i śmierć (czy to morderstwo?), ale przez te gęste chmury przebije się też wrażliwość, czy wiara w człowieka, choć tych jest tu zdecydowanie mniej. To dwadzieścia jeden uderzeń ludzkich serc, a w każdym z nich dezintegracja, rozpad i trudne interakcje między ludźmi, które często mają swoją przyczynę w przeszłości. Uznana za książkę dekady na Dublin Book Festival, ponadto uzyskała Irish Book Awards dla Książki Roku. Donal Ryan w szczególny sposób poruszył mnie jednym. Nie szuka medialnych tematów historii z pierwszych stron gazet, a dostrzega małe społeczności, ich dramaty, które w dzisiejszym świecie mogą nie wydawać się szczególnie atrakcyjne. Okazuje się jednak, że nawet w tym co codzienne, niepozorne i małomiasteczkowe kryją się mroczne tajemnice i niespodziewane zwroty akcji. Jeśli miałabym wybrać jedno słowo będące adekwatnym określeniem książki byłby to epitet 'gorzkie'. I choć często nie mamy apetytu na gorzki smak, to czy bez niego nie byłoby zbyt mdło? Chcę poznawać realne życie, ludzi i emocje, a gorycz jest jednym z ich nieodłącznych elementów. Jeśli więc masz dość lukru, utopijnych historii i cukrowanych relacji międzyludzkich, przeczytaj. Może staniesz oko w oko w przeszywającą na wylot prawdą...

"Dwadzieścia jeden uderzeń serca" to dzieło irlandzkiego pisarza. Osadzona jest również w realiach pogrążone w kryzysie Irlandii, która nazywana jest zieloną wyspą, a wielu migrantom kojarzy się z "krainą mlekiem i miodem płynącą". Ryan obnaża przywary grupy ludzi tworzących społeczność małego miasta ogarniętego kryzysem ekonomicznym. Upadek jednej firmy budowlanej pociąga za sobą szereg nieszczęść, które nawiedzają lokalną społeczność. Wieloosobowa narracja, de facto dwudziestu jeden narratorów umożliwia czytelnikowi zobrazowanie fatalnej sytuacji z niemal każdej strony. Zarówno kobiety, mężczyźni, jak i dzieci stają się ofiarami błędów drugiego człowieka. Książka ta obnaża najgorsze ludzkie przywary. Można odnieść wrażenie, że wnika się w umysł każdego narratora. Poznajemy najgorsze myśli ofiar systemu. Towarzyszymy imigrantowi, kobiecie lekkich obyczajów, schizofrenikowi czy porywaczowi dziecka, jak również matce, której dziecko zmarło wiele lat temu. Nie można przejść obojętnie obok tak smutnej i przygnębiającej, ale jednocześnie tak prawdziwej lektury. Każda kolejna narracja to uzupełniający fragment strasznej rzeczywistości mieszkańców małej miejscowości, gdzie znają się wszyscy. Do czego są w stanie posunąć się ludzie, gdy nie mają z czego spłacić kredytu, a wierzyciel puka do drzwi? Jakie najmroczniejsze sekrety i myśli tkwią w głowie zdesperowanego człowieka? Pozycja ta to dawka pesymistycznych przemyśleń, depresyjnych myśli oraz złości zarówno na siebie, jak i oskarżania innych o swój zły los. Ale przecież życie leży w naszych rękach i po najgorszych wydarzeniach musi kiedyś wstać nowy, lepszy dzień. Dzieło Ryan'a jest bez wątpienia pozycją bardzo wymagającą. To nie jest książka na letni wieczór celem relaksu. Istotna problematyka, realne wydarzenia, których podmiotem może stać się każdy z nas, przygnębiające wizje przyszłości bez cienia nadziei na lepszy czas sprawiają, że to ważna, dojrzała literatura na pewno nie dla oczu i umysłu nonkonformisty.