Duchy. Historia seansów spirytystycznych, zjawisk paranormalnych i pogromców duchów (okładka  miękka, wyd. 10.2021)

Nudne trochę jest ale opisują jak kiedyś się odbywały stare seanse artystyczne

Książka ma nierówno dociete kartki przy krawedziach.

Seanse spirytystyczne nie są tylko zapisami na kartach historii, funkcjonują nie tylko na ekranach telewizorów w horrorach o wywoływaniu duchów, czy tez na kartach powieści, ale są faktem, Również w Polsce w przeszłości, na przełomie XIX i XX wieku były bardzo modne, zresztą organizowało je i w nich uczestniczyło wielu znanych ludzi, w tym literatów czy polityków. Niezależnie czy uczestnicy seansów byli sceptykami, czy też byli przekonaniu, iż są w stanie wejść w kontakt z duchami, równie chętnie zasiadali do stolików. Była to pewna forma rozrywki, a także niezwykle intratny interes dla medium. Zresztą wszelkiej maści spirytyści oraz rzutcy oszuści zarabiali na duchach fortunę, posuwając się do wszelkiego rodzaju sztuczek i tworząc niekiedy scenerię niczym z filmów grozy. W kontaktach z duchami wystarczył stolik, kilka osób uczestniczących w seansie i odpowiednio uzdolnione (w tym aktorsko) medium. Czy jednak rzeczywiście te seanse spirytystyczne były tylko sposobem na biznes i wielkim oszustwem? A może przeciwnie, może właśnie te seanse spirytystyczne rzeczywiście były formą kontaktów ze zmarłymi? Jeśli tak, to jakie niebezpieczeństwa ze sobą niosły? Na część pytań, które nasuwają się w związku z wywoływaniem duchów odpowiada Peter H.Aykroyd oraz Angela Narth w fenomenalnej książce pt. „Duchy. Historia seansów spirytystycznych, zjawisk paranormalnych i pogromców duchów”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Replika pozycja, ze wstępem Dana Aykroyda, to prawdziwa gratka nie tylko dla tych, którzy w duchy wierzą, ale i dla wszystkich kulturoznawców, historyków, a także tych osób, które są otwarci na różne prawdy, w tym tę o istnieniu duchów i zjawiskach paranormalnych. W książce, napisanej przez ojca znanego aktora Dana Aykroyda, odbija się życie prowadzone w czasach, kiedy duchy, rozmowa o nich, były częścią funkcjonowania. Ta opowieść o rozwoju spirytyzmu, okraszona wieloma szczegółami, napisana niezwykle plastycznie, jest lekturą wręcz nieodzowną dla każdej osoby zainteresowanej tematem. Przeniesiemy się także do rodzinnego domu autora w Toronto, bowiem uporządkowanie go po śmierci dziadka, przypadło w udziale jemu oraz siostrze Judy. Poznamy definicję spirytualizmu – tę oficjalną i tę preferowaną przez autora, osobę Emmanuela Swedenborga i jego poglądy dotyczące reinkarnacji oraz historię ruchu spirytualistycznego. Uczestniczymy ponadto w wielu seansach spirytystycznych, między innymi prowadzonych przez znajdującego się w transie Waltera – poznamy przy tym duchy, które pojawiają się w trakcie seansów. Dowiemy się ponadto, czym jest ektoplazma i czy jest warunkiem powodzenia seansu. Lektura książki niezwykle wciąga, szczególnie że autor przybliża również sposoby, z jakich korzystali organizatorzy seansów, by uprawdopodabniać pojawianie się duchów – autor przybliża tu m.in. osobę Margery Crandon, która posuwała się nawet do kreowania odcisków palców w plastycznej masie, czy sylwetki parapsychologicznych artystów wykorzystujących – jak twierdzili – umiejętności przekazywane z zaświatów przez dawnych mistrzów. Wszystko to sprawia, że zaczynamy patrzeć na duchy i ich wywoływanie z zupełnie innej perspektywy. Znacznie szerszej, ale również napełniamy serca sceptycyzmem, wierząc jednak mimo wszystko, że „coś w tym jest”.

Duchy to bardzo interesująca książka dla osób zainteresowanych tematem seansów spirytystycznych, duchów i historii spirytyzmu. Powoli prowadzi nas przez historię tego zjawiska, przybliża sylwetki postaci, ale też tłumaczy trudniejsze stwierdzenia czy wyjaśnia pojęcia. Historię zaczynamy już na początku XX wieku, a kończymy na czasach współczesnych. Przechodzimy przez przypadki mniej lub bardziej prawdziwe, a także przez oszustwa i jawne kłamstwa. Próbujemy zrozumieć modę na spotkania z medium, kontakty ze zmarłymi i odkrywanie rodzinnych, dawno zapomnianych sekretów. Niezmiernie ciekawie czyta się o ludziach, którzy wierzyli czy to prawda. Że mogą porozmawiać z kimś kto już dawno odszedł. Że mogą ponownie usłyszeć głos ukochanej osoby, czy zapytać o niedopowiedziane sprawy. Ale czy to naprawdę jest nieprawda? Na to pytanie książka jednoznacznie nie odpowiada. Owszem wskazuje na oszustów i naciągaczy, ale nie daje nam jednej wersji zdarzeń. Historia spirytyzmu została przedstawiona trochę jak ówczesna moda na ten rodzaj zabawy, która przetrwała do naszych czasów. Bo dalej lubimy się bać, odkrywać nieznane i szukać odpowiedzi. Nie ukrywam, że minimalnie się na niej zawiodłam. Liczyłam raczej na coś w stylu powieści fabularnej z elementami ,,eksperckich” wstawek, przypisów czy tabelek. Coś w stylu opowieści dziadka do wnuka, który snuje historię wyjaśniając co trudniejsze fragmenty. Tutaj jednak tych elementów fabularnych brak. Można więc powiedzieć, że to jest bardziej reportaż, książka popularnonaukowa, książka faktu niż powieść. Mamy w niej masę krótkich biografii, opisów konkretnych przypadków itp. Na końcu dostajemy historię, która była inspiracją dla powstania słynnych Pogromców Duchów. Czy polecam? Sama nie wiem. Dla osób naprawdę zainteresowanych tematem będzie to świetne źródło wiedzy, ale z drugiej strony zdecydowanie nie jest to książka dla osób, które liczą na historie o duchach oraz straszne historie. Natomiast jeśli ciekawi Was historia duchów od drugiej strony to z pewnością nie będziecie się nudzić.

Bardzo ciekawa pozycja na temat zjawisk paranormalnych, kultury wokół duchów i madiumizmu, tego jak kiedyś ta tematyka była elementem codzienności, a seanse spirytystyczne odbywały się cały czas, Zdecydowanie must- read dla zainteresowanych tematyką duchów i niewyjaśnionych zjawisk. I fanów Pogromców Duchów ;)

Bardzo ciekawa pozycja, polecam

Czekam. Zapowiada się świetnie.