Dopóki nie zajdzie słońce. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 08.2019)

W miłości, na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone!!! Tak właśnie było w przypadku lektury I część " DOPÓKI NIE ZAJDZIE SŁOŃCE"!!! Nadal nie mogę się pozbierać. Historia Samuela, bardzo mnie poruszyła i wzruszyła. Choć nie jest to moja pierwsza pozycja książkowa, gdzie jest poruszony w fabule motyw wojny i jej skutki ( wcześniej miałam przyjemność przeczytać o tym w książkach autorstwa Corinne Michaels, czy Walcząc o odkupienie Kate McCarthy) Wojna odbiera mężczyznom człowieczeństwo. Oni nie są już tacy sami zanim wyruszyli na front.Tam stracili nie tylko zdrowie, ale również chęć do życia. ( oczywiście niektórzy..) . Oni wracają z wojny z niezłym bagażem doświadczeń, których my do końca nie rozumiemy. Dla nich normalna rzeczywistość to prawdziwy koszmar. ( Nie mam tu tylko na myśli Żołnierzy amerykańskich , czy australijskich. W dużej mierze chodzi mu tutaj o naszych chłopców , którzy w dużym stopniu przeszli piekło). Dla nich normalność to zła strona niebios w której nie potrafią się odnaleźć ze wszystkich sił. dlatego też popadają w nałogi, bądź popełniają samobójstwa, by przestać cierpieć. Jednak z drugiej strony bardzo pragną wrócić na front i walczyć, który dla nich jest dobrą stroną piekieł. Taki los żołnierza-weterana. Jedni świetnie sobie radzą z symptomami PTSD , a inni w ogóle sobie nie radzą i potrzebują pomocy. Tak właśnie było w przypadku Samuela. Na początku nie potrafił się odnaleźć w codziennym życiu, a na dodatek spadł na niego obowiązek sprawowania opieki nad młodszym rodzeństwem (czterema uroczymi siostrzyczkami). Samuel jest tym żołnierzem, który popadł w uzależnienie od alkoholu i leków. tylko po to by przestać rozpamiętywać o demonach przeszłości, które w dalszym ciągu go prześladują. Jednak dla dobra sióstr, które kocha ponad wszystko i zrobiłby dla nich wszystko. Odnalazł w sobie wewnętrzną siłę i odwagę z pomocą przyjaciół by stawić im czoła. Dla niego najważniejsze były jego ukochane siostrzyczki za które był odpowiedzialny. W najmniej niespodziewanym momencie los uśmiechnął się do Samuela, stawiając mu na drodze pięknego i cudownego anioła, który zawładnął jego ciałem, duszą i przede wszystkim sercem. Choć sam Samuel wzbraniał się przed uczuciem do pięknej Jessie , to i tak strzała Kupidyna go ugodziła na dobre. Nie ważne jaki mamy bagaż syfu, którego nie możemy się pozbyć. Osoba która obdarzy nas uczuciem jest w stanie nas zaakceptować i kochać takim jakim jesteśmy naprawdę. Nie byłoby Samuela bez Jessie . A Jessie nie byłoby bez Samuela. Ta książka jest tak niesamowicie dopracowana w każdym calu, że nie mam się do czego przyczepić. No cudo. Brylantowe cudo.Emocje i uczucie jakie rodzi się między bohaterami widać na każdej stronie. Owszem oboje boją się miłości. Jednak starają się dać szansę by w ich sercach zapłonął dziki ogień miłości. A już tym bardziej nie spodziewałam się tego, czego udało mi się wyczytać między wierszami. To dopiero był dla mnie totalny szok. A zakończenie wcisnęło mnie w fotel. Czyżby moje podejrzenia co do bezdomnego były słuszne. No cóż tego dowiem się w listopadzie jak wpadnie w me ręce drugi tom :) Świetnie dobrana muzyka. Polecam!!!

Uwielbiam książki Ewy Pirce. To jak nawiązała i połączyła wątki poprzedniej powieści Zapisane w pamięci zrobiło na mnie duże wrażenie . Uwielbiam jej książki pochlaniam je w jeden dzień . Czekam na kolejny tom i przede wszystko inne powieści .

Genialna! Po przeczytaniu pierwszej części nie było mowy o poprzestaniu na niej. Tego samego dnia zabrałam się za drugą część. Piękna historia. Trzymająca w napięciu. Wzruszająca.

Cudowna książka! Czytając zapomniałam o Bożym świecie. Pochłonęła mnie od pierwszej do ostatniej kartki. Czekam na częśc drugą z niecierpliwością!

Piekna, pełna emocji książka. Czyta się jednym tchem, cieżko się oderwać. Polecam

Dobrze i szybko się czyta

W ciemno bierzemy każdą książkę od Ewy. Wiemy, że nie zawiedziemy się ani na fabule, ani na bohaterach. Jesteśmy przekonane, że za każdym razem spotkamy się z bohaterami, którzy mają poharatane dusze i będzie im ciężko posklejać się do kupy. Tym razem było tak samo, a nawet lepiej. Historia Samuela i Jess bardzo nas poruszyła. Wryła się w nasz umysł i duszę i nawet po przeczytaniu książki ich losy i to jak ich relacja się potoczyła siedzi nam w głowie. Oboje walczyli z przeszłością, choć przeszłość Jess może nie tak bardzo została tutaj ujawniona i autorka bardzo skupiła się na Samuelu, co wyszło jej tu bardzo na plus. Jeszcze nigdy nie wczułyśmy się tak w bohatera jak w tej książce. Otrzymałyśmy jego stan umysłu i próbowałyśmy żyć i walczyć z cieniami jego przeszłości. W jego krwi wciąż płynęła wojna, w umyśle tkwiły obrazy, przez które nie jeden człowiek mógł się załamać i zwariować. Sam musiał się podnieść, musiał stawić czoła swoim nałogom, musiał zawalczyć o rodzinę o siostry, tylko nie wiadomo kiedy do tej walki również stanęła Jess. Więź, która między nimi się nawiązała była mocna i silna, ale miejscami miała swoje cienkie miejsca, które mogły w każdej chwili się zerwać. Nie raz będą musieli podjąć walkę o tą relację, o tą przyjaźń, a może i miłość? Ale tego nie wiemy.... Żadne z nich się nie przyzna do uczuć... Sam były wojskowy przeszedł piekło na misji w Afganistanie. Późniejsza jego praca również pozostawiła mroczny ślad w jego umyśle i duszy. W jego krwioobiegu płynie wojna i chęć niesienia bólu, co tworzy z niego potwora. Sam próbuje zagłuszyć swoją wewnętrzną bestię. Sięga po alkohol i leki, nie wie tylko że tym może nie tylko zniszczyć siebie, ale także swoją rodzinę i już nigdy nie odzyskać swoich sióstr. Został z nimi sam po śmierci rodziców. Musi być teraz dla nich nie tylko bratem, ale również ojcem.Bycie żołnierzem to ciężki zawód, ale to co go czeka przy czwórce dziewczyn niesie również spore poświęcenie. "Zaufanie można utracić w ułamku sekundy. Odbudowanie go wymaga dużo więcej czasu." Sam próbuje zagłuszyć głosy przeszłości. Mrok wojny kładzie się cieniem na jego umyśle, tworzy barierę, przez którą nie może nikt przejść...a jednak, światło, które skrywa Jess przebija się przez pancerz i dociera do jego środka. Tylko on musi pozwolić mu w nim zostać. "W najbliższym czasie nie zamierzałem wchodzić na grząskie tereny przeszłości. Długo pozbywałem się wspomnień związanych z Afganistanem. Wiele przeszedłem, zanim wydostałem się z tej matni beznadziei, w której mnie zamknięto." Ta historia to nie jest zwykły romans, przewidywalny i oklepany. To historia pełna bólu i cierpienia, poświęcenia i walki o swoje życie. Zdajemy sobie sprawę, że nie każdemu taki rodzaj książki może się spodobać. Przy tej pozycji nie złapiemy oddechu, ani się nie wyluzujemy. Jeżeli na to tu liczycie, to raczej tego tu nie znajdziecie. Oczywiście w tej powieści odnajdziemy również miłość, ale to nie ona jest tu najważniejsza. Najważniejsza jest rodzina i walka o człowieka, który poświecił życie dla Ojczyzny i przypłacił tym swoją duszą. Wojna zrobiła sporo złego w jego sercu, jednak Sam ma obok siebie ludzi, którzy wierzą w niego i będą go zawsze we wszystkim wspierać. Jess jest kuzynką Evy i wie ile bólu i cierpienia niosła przez swoje życie. Mając za sobą również nieciekawą przeszłość Jess stara się nadać nowy sens życiu Samuela. Wie, że dzieją się z nim dziwne rzeczy. Psychika jest nadwyrężona, koszmary nawiedzają głowę Sama i odpycha Jess w najbardziej dotkliwy sposób. Czy ta odważna kobieta da radę takiemu mężczyźnie jak Sam? "-W tej baśni ty jesteś Piękną, a ja Bestią.-Chłód w jego głosie doskonale komponował się ze spojrzeniem, które mi posłał. - Z tą różnicą, że nasza historia nie zakończy się happy endem. Ty pozostaniesz Piękną, a ja Bestią. Nie istnieje na tym świecie siła, która by mnie zmieniła. Moja brzydota to nie tylko powłoka... To przede wszystkim zgniłe wnętrze, którego nie da się uratować." Nie spodziewałyśmy się takiej książki od Ewy. Widać, że sporo pracy i serca włożyła w tę powieść. Tak dobrze wykreowanej postaci męskiej w książkach jeszcze nie spotkałyśmy. Ewa pokazała tu swoją dojrzalszą stronę, nie ujęła jednak ciętego jeżyka i dialogów, które wywoływały uśmiech na twarzy. Dodała za to do całości sceny intymne, które idealnie pasowały do całokształtu tej historii. Grała nam na emocjach do samego końca i powiemy Wam szczerze, że zakończenie było dla nas zaskoczeniem i na pewno tego się nie spodziewałyśmy. W tej powieści autorka skupiła się na Samie i próbie uciszenia jego wewnętrznej bestii, jednak odnosimy wrażenie, że ten potwór, który czai się w zakamarkach duszy, tego złamanego człowieka, pojawi się wraz z drugą częścią powieści. Wręcz jesteśmy przekonane, że dzika strona Sama da ujście i pokaże swoją prawdziwą twarz,ale na to musimy jeszcze poczekać... Jak zakończy się historia Sama, który musi odnaleźć w sobie człowieczeństwo i dopuścić miłość do siebie ?

Życie nie jest i nigdy nie będzie bajką. Nie każda opowieść kończy się szczęśliwym zakończeniem. Dobro nie zawsze zwycięża, a przystojny książę nie zawsze przybywa na ratunek dobrej i skromnej dziewczynie. Życie nie jest proste, ale czy ktoś mówił, że będzie? Czasami szara rzeczywistość tak bardzo przyciąga nas do ziemi, iż nie jesteśmy w stanie się do niej oderwać. Strach odbiera nam spokojny oddech, a sen zamienia się w niekończący koszmar. Coś o tym wie główny bohater powieści pt."Dopóki nie zajdzie słońce". Sam jest młodym mężczyzną z ogromnym bagażem doświadczeń i kiedy myśli, że już gorzej być nie może, wali mu się cały świat. Czy będzie w stanie zawalczyć o swoje szczęście? A może podda się demonom przeszłości? Zapraszam do przeczytania mojej opinii! Jeden rozkaz, jedna chwila, jedna śmierć. To właśnie całkowicie i bezpowrotnie zmieniło życie Samuela Remseya. Przeszłość, którą chciał za sobą zostawić, nie pozwalała o sobie zapomnieć, pustosząc jego serce i umysł. Złamany, zraniony i pogrążony w smutku zapomniał o tym, co powinno stać się jego siłą – o rodzinie. Bez przerwy prowokował śmierć, śmiejąc jej się w twarz. Jednakże wszystko, co robimy, wraca do nas ze zdwojoną mocą. Przyszedł w końcu czas, że śmierć zadrwiła z niego. Został zepchnięty na samo dno egzystencji. Czekał na zgubę. Lecz zamiast tego otrzymał pomocną dłoń. Dzięki danej mu szansie uwolnił się od widm dnia wczorajszego, budując na nowo swoje życie. Pozorny spokój zaburzyła jednak osoba, która jako jedna z niewielu była w stanie w ciągu minuty zarówno go rozśmieszyć, jak i wyprowadzić z równowagi. Była jak mina przeciwpiechotna – niepozorna, ale cholernie niebezpieczna. Czy mężczyzna z tak burzliwą przeszłością jest w stanie pokochać? Czy zdoła otworzyć serce przed kobietą, która nie wierzy w miłość i nie chce jej w swoim życiu? Czy tych dwoje podda się przeznaczeniu, czy nieustannie będzie z nim walczyła? Wiecie co? Ja naprawdę jestem kiepska w pisaniu recenzji. Może i jestem od ponad pięciu lat aktywna w blogosferze, ale pisanie o fantastycznych książkach, wciąż sprawia mi niesamowitą trudność. Nie wierzycie? Sami zobaczcie, a raczej przeczytajcie. Wczoraj w nocy skończyłam czytać fenomenalną, wręcz zajefajną powieść i od tego czasu mam ogromną pustkę w głowie. Jeżeli jesteście aktywni na Instagramie i mnie obserwujcie to na pewno zauważyliście, iż od kilku dni jaram się najnowszą powieścią Pani Ewy Pirce. Mam nadzieję, że słyszeliście już o "Dopóki nie zajdzie słońce", bo jest to hit sierpnia i nie możecie tej premiery przegapić. Ta książka jest nadzwyczajna, ponieważ opowiada o człowieku, który w swoim życiu już dotknął dna, ale się nie poddaje. Cały czas upada i się podnosi i walczy o własne szczęście i swoich bliskich. Przez całą powieść podziwiałam głównego bohatera za jego determinację, a jednocześnie nienawidziłam go za słabości jakie okazywał. Choinka, nie wiem jak mam to opisać, ale mam nadzieję, że jakoś mnie zrozumieliście. W każdym razie, jeżeli zdecydujecie się na przeczytanie tej opowieści to na pewno ogarniecie o co mi chodzi. Sam jest niezwykle trudną postacią, ale jestem pewna prawie na 101 %, że go pokochacie. Moi Drodzy! Musicie mi dzisiaj wybaczyć ten chaos w opinii, ale ja na serio mam taką pustkę w głowie. A doskonale wiem, że kochacie moje recenzje na "gorąco", bo jak to często formułujecie czujecie się tak jakbyście czytali tę książkę razem ze mną. Bardzo bym chciała, żebyście tak samo czuli się czytając tę opinię, ponieważ "Dopóki nie zajdzie słońce" totalnie zbiło mnie z tropu. Ta historia sprawiła, iż miałam krokodyle łzy w oczach i nie mogłam znieść tego co czytam. Do teraz nie mam bladego pojęcia czy tę książkę kocham, a może jednak nienawidzę. Tak na marginesie zakończenie mi się nie podobało, oj nie podobało! Droga Autorko! Ja się pytam gdzie jest drugi tom? Helołłł??! Jak można w takim stanie zostawić czytelnika i pokazać mu środkowy palec na samym końcu? Tak Kochani, tak się właśnie czuję. Jestem wściekła, rozwścieczona i sfrustrowana, bo nie mam kolejnego tomu pod swoją ręką. Eh, pisarze bywają okrutni dla swoich czytelników. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i na pewno nie będzie ono ostatnie. Nie pozostaje mi nic innego jak tylko nadrobić zaległości czytelnicze związane z twórczością autorki. Jestem po prostu zakochana. Zakochana bez pamięci w stylu pisania Pani Ewy Pirce. Ja nawet nie mogę napisać, że ta książka jest dobra, bo skrzywdziłabym opowieść Sama i Jess. "Dopóki nie zajdzie słońce" jest krótko mówiąc fantastyczne! Autorka nie napisała byle jakiej opowiastki o wielkiej, wyidealizowanej, wręcz nienaturalnej miłości. Bohaterowie tej powieści walczą o swoją uczucie, ale to nie jest tak, że się w sobie zakochują i wszystko nagle się pięknie układa. Nie. Pani Ewa Pirce pokazała nam jaką trudną ścieżkę Sam musi pokonać, żeby w ogóle kogoś pokochać. Ale ta książka nie opowiada wyłącznie o miłości. Gdyby ktoś zadał mi pytanie o czym jest n

Gdy tylko dowiedziałam się, że Ewa wydaje kolejną książkę, to wiedziałam, że może się walić i palić, a musiałam ją przeczytać. To jedna z tych autorek, których twórczość mogę brać ,,w ciemno". Jednak wiecie, czasami nawet na pewniaku można się przejechać. A jak było w tym przypadku, czy był to strzał w kolano, czy też autorka nadal utrzymuje poziom? O tym będziecie musieli się przekonać czytając moje wypociny. Zespół stresu pourazowego (PTSD, ang. Posttraumatic Stress Disorder) to schorzenie będące następstwem przerażającego, zagrażającego życiu wydarzenia fizycznego lub psychicznego. Osoba, która była ofiarą napadu, uczestniczyła w wypadku komunikacyjnym lub była świadkiem trzęsienia ziemi, czy też innych traumatycznych wydarzeń, często miewa uporczywe, przerażające myśli związane z tymi wydarzeniami. Zacznę od definicji zespołu stresu pourazowego, ponieważ to zagadnienie jest, przynajmniej dla mnie, podstawą tej książki. Ze stresem pourazowym mierzyć musi się główny bohater tej książki, Samuel Remsey. Jednak ta walka z początku wydaje się być przegraną, ponieważ Sam swoje smutki topi w alkoholu. Stacza się coraz bardziej i bardziej. Zapominając, że ma dla kogo żyć. Ma rodzinę, cztery cudowne siostry, którymi musi się opiekować. Być dla nich ojcem i matką, jednak nie dowiecie się ode mnie czemu to Sam opiekuje się siostrami, będziecie musieli sami się o tym przekonać czytając tę powieść. W pewnym momencie jego życia na horyzoncie ukazuje się Jessica McAdams. Czy będzie ona w stanie wyciągnąć go dna piekła, skoro sama szczelnie otoczyła się murem, który ciężko zburzyć. Czy ta dwójka zburzy mury obronne, którymi tak szczelnie się otoczyła?? Czy pomimo całego zła jakie przeszli w życiu, będą w stanie otworzyć swoje serca na drugą osobę? Tak właśnie zaczyna się ta historia, która, możecie mi wierzyć lub nie, poruszyła moje nieczułe serduszko. Nie płakałam, ale po przeczytaniu jej czułam się jakby przejechał po mnie walec drogowy. Poważnie. Byłam zmęczona jakbym brała udział w maratonie, a nie czytałam jej w żadnych ekstremalnych warunkach. Jeżeli czytaliście jedną z poprzednich książek Ewy Pirce, Zapisane w pamięci, to z pewnością skojarzycie Sam i Jess właśnie z tej książki. A jeżeli nie, to zapraszam was do zapoznania się z moją opinią https://gypsygirlrecenzuje.blogspot.com/2019/02/zapisane-w-pamieci-ewa-pirce-patronat.html Jednak spokojnie. Dopóki nie zajdzie słońce możecie czytać bez znajomości Zapisane w pamięci. Samuel Remsey, główna gwiazda tej książki. Matko i córko. Borze zielony, liściasty i szumiący. Serce pękało mi na pół dla tego upartego jak osioł mężczyzny . Zasmucał on moją duszę, jak u potrafił mnie ,,włączyć". Bo dawno nie miałam morderczych myśli wobec bohatera, który podbił moje serce. A Sam zdecydowanie je podbił. Były momenty, a było ich kilka, że miałam ochotę wejść do książki, przytulić go, a potem udusić. Sam jak nikt potrafi wywoływać we mnie totalnie skrajne emocje. To jeden z tych bohaterów literackich, który na długo pozostanie w mej pamięci. Jessica McAdams to zupełnie inna para kaloszy. To jedna z takich bohaterek, dla której czytelnik jest w stanie zrobić wszystko byle by tylko było jej lepiej. Pokochałam tę dziewczynę całym sercem. Pamiętam jak dostałam plik z książką do przeczytania. Byłam wtedy w pracy. Jednak kit z tym. Tak czekałam na tę pozycję, że do końca mojej pracy nic już nie robiłam, tylko czytałam. I nie przeczytałam książki za jednym posiedzeniem tylko dlatego, że chciałam się nią delektować. Celebrować tę powieść tak jak na to zasługuje. Jednak za drugim, trzecim i następnym razem przeczytałam na raz. I powiem wam, że za każdym razem odnajdywałam w niej coś nowego, coś co mnie zaskakiwało. I z pewnością tak samo będzie za lat 10. A zakończenie...... EWA. TAK NIE POWINNO SIĘ KOŃCZYĆ KSIĄŻKI. Kochani, to powinno być karalne. Bo jak ja mam teraz wytrzymać do listopad, zeby przeczytac co się działo z ........ Mam pewne przypuszczenia, ale nie będę wam o tym pisać. Sami musicie się przekonać. Już miałam telefon w ręku, już miałam pisać do Ewy, żeby szybko mi pisała co tam się dalej dzieje, bo jak babcię kocham, osiwieje do premiery następnego tomu. Cóż mogę więcej napisać. Ewa Pirce tą lekturą pokazała nam, że jej książki to nie są lekkie czytadełka, które przeczytamy i zapomimy. To powieści o których czytelnik myśli na długo po ich skończeniu. A cała gama emocji jaką zaserowawała nam autorka sprawia, iż czytelnik myśli, że zwariował. No bo jak można płakać, żeby zaraz się śmiać. A chwilę potem bluźnić w cały świat. Przynajmniej ja tak się czułam. A po skończeniu książki nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Podsumowując. Ewa Pirce stworzyła epicką historię o miłości, zrozumieniu oraz akceptacji. Każdy z nas mógłby znaleźć się na miejscu głównych bohaterów, i chyba to jest w tym najpiękniejsze. To, że ta książka jest taka realna. Taka prawdziwa, że czasami aż to boli.

Życie Samuela Remseya zmieniło się diametralnie po jednej z misji. Jeden rozkaz, jedna chwila i jedna śmierć wywróciły jego życie do góry nogami. Po czymś takim jak się podnieść można by było zapytać? Kiedy przeszłość nie chciała zostawić go w spokoju i na każdym kroku pustoszyła jego umysł i serce. Do tego po raz kolejny dostał od życia potężny cios, przez który jego życie zamieniło się w jedno wielkie bagno. Alkohol, narkotyki ciągnęły go coraz bardziej na dno, przez co zapomniał o tym, co powinno być w tym momencie jego największą siłą. Rodzina. “Klęczałem na mokrej, zimnej ziemi, czując ból i wstyd. Dziewczynki stały za mną, dygotały z zimna i smutku. Z nieba siąpił deszcz, odbijając się od lakierowanego drewna ciemnobrązowych trumien. Tonąłem w oceanie wyrzutów sumienia”. Kiedy myślał, że nic już nie jest w stanie mu pomóc, pewna osoba wyciągnęła do niego rękę. Dzięki danej mu szansie zaczął budować swoje życie na nowo. Jednak jego spokój burzy pewna kobieta, która w jednej chwili potrafiła go rozśmieszyć a w drugiej doprowadzić do szewskiej pasji. “Milczenie z obcą osobą mogłoby być niezręczne, jednak kiedy masz u swojego boku przyjaciela, jest zwyczajnie wyzwalające. Rozmawiać można z każdym, milczeć tylko z bliskimi”. Jak potoczą się losy byłego żołnierza? Czy po tym wszystkim, co przeszedł, będzie w stanie otworzyć swoje serce przed kobietą, która nie wierzy w miłość? Czy poddadzą się przeznaczeniu? To moja druga styczność z twórczością Ewy Pierce i zdecydowanie nie ostatnia. Po przeczytaniu “Dopóki nie zajdzie słońce” jestem w jakimś zawieszeniu, siedzę i myślę, co by Wam tu napisać i nie mogę sklecić poprawnie żadnego sensownego zdania, ponieważ cholerka jasna kłębią się we mnie takie emocje, że nie potrafię ich ubrać w słowa. Ta książka jest piękna, wspaniała, idealna, ściskająca za serce i po części smutna. Dlaczego smutna możecie pomyśleć, a dlatego, że to, przez co przeszedł Samuel, po prostu nie mieści się w głowie. Były momenty, że śmiałam się w głos z niektórych tekstów, ale były też chwile, kiedy nie płakałam, tylko ryczałam, nawet pisząc Wam tę recenzję łezka mi się w oku kręci, kiedy to sobie wszystko przypomnę. Jest wiele książek, które wywarły na mnie ogromne wrażenie, ale ta historia po prostu żyje we mnie i tak szybko się z mojego serducha i głowy nie wydostanie. Podczas czytania czułam się tak, jakbym sama brała bezpośredni udział w całej fabule, ale to jest naprawdę świetne, chociażby dlatego, że pokazuje to umiejętności pisarskie autorki i to, że potrafi przenieść czytelnika do książki, żeby ten poczuł na własnej skórze to samo, co czuli bohaterzy. Najlepsze jest jednak to, że nie palę papierosów już od dziesięciu miesięcy, a podczas czytania miałam ochotę iść na dwór i zjarać nie jedną fajkę, a kilka. To sobie teraz pomyślcie, jakie ta książka ma w sobie emocje, że wywarła na mnie wrażenie do tego stopnia, że chciałam iść i zapalić (mój mąż by mnie chyba udusił :D). “Dopóki nie zajdzie słońce” naprawdę chwyci Was za serce. Jeśli nie wzruszacie się tak łatwo na czytanych przez Was opowieściach, to uwierzcie, że ta akurat książka wzruszy nawet największego twardziela. Ewa pisze stylem lekkim, prostym i opisowym, skupia się na najmniejszym szczególe i bardzo dobrze, bo książka jest w stu procentach dopracowana. Pomysł na fabułę jest po prostu genialny i daję Ci kochana za to dużąąąąąą szóstkę z plusem. Takich klimatów jest u nas mało na rynku wydawniczym, a szkoda, bo ja z miłą chęcią przeczytałabym tego o wiele więcej. I kto mi teraz powie, że nasze rodzime autorki nie potrafią pisać? Robią to wyśmienicie i na poziomie wielu słynnych zagranicznych pisarek, a nawet i bym powiedziała, że lepiej i na pewno wiele osób się ze mną zgodzi. Mamy tu dwutorową narrację, co po prostu kocham i cieszę się bardzo, że jednak jest więcej rozdziałów z punktu widzenia Sama, jego osoba bardziej do mnie przemawiała, ale Jessicę też lubię, żeby nie było. Fajnym zabiegiem było to, że autorka zamiast typowych rozdziałów miała je oznaczone jako Misje i do tego te cudne naboje, które się świetnie wkomponowały w całokształt książki. Co, do bohaterów są charyzmatyczni, świetnie rozwinięci pod względem psychologicznym i przede wszystkim nie są sztuczni, co od razu można zauważyć. Samuel to człowiek, który w swoim życiu przeszedł wiele. Chyba nikt nigdy nie widział na oczy tyle zła i cierpienia, co on, jest byłym żołnierzem, który cierpi na zespół stresu pourazowego, do tego zaczął staczać się na samo dno, krzywdząc po drodze najbliższe mu osoby, ale dzięki jednej pomocnej dłoni, staje na nogi i zaczyna walczyć o siebie. Kiedy poznał Jess, to ta dziewczyna wywoływała w nim wiele skrajnych emocji i wystawiała jego cierpliwość na próbę. Na całośc zapraszamy pod adres: https://girlsbookslovers.blogspot.com/2019/08/ewa-pierce-dopoki-nie-zajdzie-sonce.html