Cudzy kraj (okładka  zintegrowana)

dobra pozycja, warta poświęcenia czasu

[współpraca reklamowa] Wydawnictwo Sonia Draga „Cudzy kraj” to dziesięć lat życia kobiety w obcym dla niej kraju. Walki o siebie, o swoje miejsce w nowej rzeczywistości. Mathilde zakochuje się w Aminie. Mężczyźnie, który walczył w francuskiej armii. Gdy był w wojsku nie myślał jak inni o swoich ukochanych. Jego myśli zaprzątała ziemia, którą pragnął nawodnić i uprawiać na niej pomarańcze. Odziedziczył on bowiem gospodarstwo znajdujące się na kamienistej jałowej ziemi. Po wojnie wszystko się zmieniło. Osiedlili się w Meknesie, w Maroku. Amin był zupełnie innym człowiekiem. Więcej czasu poświęcał uprawą i coraz lepszym pomysłom na pracę w polu, niż żonie. Na swoją ukochaną patrzył z pogardą. Zdążało mu się nawet ją uderzyć. Mathilde szybko zaczyna dusić się w małżeństwie. Stawała się coraz bardziej samotna na tym odludziu. Ale problemy w domu nie są jej jedynymi zmartwieniami. W obcym kraju czuje się jak gorszy i niegodna zaufania. Z czasem jednak kobieta nauczyła się żyć nowych warunkach. Pokazała, że potrafi być potrzebna innym. Zaczęła leczyć tubylców i poznawać coraz więcej kolonistów. „Cudzy kraj” to nie to nie tylko historia kobiety, która pomimo przeciwności losu potrafiła odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Jest to również historia Arabów, którzy w skolonizowanym państwie czuli się jak w więzieniu. Dopiero w 1956 roku udało im się wywalczyć niepodległość. Jak dalej potoczyły się losy Mathilde? Czy Aminowi udało się zamienić kamienistą ziemię w rajski ogród? Przekonacie się sami. Lelia Slimani znana jest jako autorka powieści „Kołysanki”. Książka zdobyła dużą popularność. „Cudzy kraj” ma szansę powielić jej sukces. Jestem oczarowana stylem pisania autorki. Lekki a zarazem bardzo przemyślany. Dbający o detale i wspaniałe dialogi. Książkę czyta się bardzo szybko. Jest jedna z tych, które właściwie same się czytają. Nie jest jednak lektura łatwą. Główna bohaterka wyzwala wiele emocji. Jest na pewno postacią, która potrafi pokonać swoje słabości i zadbać o siebie. Gorąco polecam na długie jesienne wieczory.

To nadzwyczajna, poruszająca powieść przede wszystkim o miłości. Mathilde pod koniec wojny zakochuje się w Aminie, Marokańczyku walczącym we Francuskiej armii. Młodzi osiedlają się w Meknesie, kolonialnym mieście w Maroku, a ona szybko uczy się znosić samotność, brutalność mężczyzn i obcość kraju w którym jej mąż był na swoim terenie, ustalał zasady, wyznaczał granice skromności, podczas gdy w Alzacji podczas wojny był cudzoziemcem. Zamieszkali na wzgórzu gdzie Amin bez reszty zajął się gospodarką i cierpliwie sadził drzewka pomarańczowe gdyż chciał należeć do pionierów i nie bał się eksperymentować na niewdzięcznej ziemi, bo chciał, by surowy kraj zmienił się w rajski ogród. Nie miał więc wiele czasu dla żony, która zdana na jego łaskę po pewnym czasie udowodniła, że potrafi wiele zdziałać i wyzbyła się lęków, które towarzyszyły jej na samym początku. Zaczęła pomagać i leczyć tubylców, nawiązała kontakty z kolonistami i była świadkiem zmian, które targały mieszkańcami francuskiego protektoratu, gdyż Arabowie w skolonizowanym kraju czuli się jak w więzieniu, a w 1956 roku po okresie napięć i przemocy wywalczyli sobie niepodległość. Wraz z najbliższymi obserwowała jak na ich oczach znikał znany im dotąd świat, a wespół z Aminem stworzyli jedność i wspólnie w swoim domu strzegli pokoju i harmonii. Z całego serca polecam, tą książkę, historia Mathilde zauroczyła mnie do tego stopnia, iż przeczytałam ją w ciągu dwóch dni.