Niech trwają tylko miłe chwile (okładka  miękka, wyd. 04.2023)

Czasami człowiek mimo, że najczęściej czyta kryminały czy thrillery, to potrzebuje sięgnąć po coś lżejszego, podnoszącego na duchu i nie powodującego, że humor jeszcze bardziej siądzie. Z takimi książkami osobiście mam największy problem, bo jedne mi przypadają bardzo do gustu i je pochłaniam z zaangażowaniem godnym nie zrobienia obiadu danego dnia byleby skończyć czytać, a inne są obiektywnie świetnie napisane, wciągające, a dla mnie zwyczajne i przeciętne. Jaka w takim razie jest opowieść stworzona przez Grimaldi? Poznajemy dwie kobiety, a każda z nich jest w zupełnie innym momencie swojego życia, ale każda z nich jest matką i każda zmaga się z kryzysem. Dla jednego człowieka to byłyby sprawy błahe, dla innego bardzo trudne. Jedna z nich urodziła wcześniaka i cały jej świat nagle stanął na głowie. Lili, bo o niej mowa, w szpitalu natrafiła na sytuację, na którą wiele mam może się poskarżyć czyli na dwa rodzaje personelu. Jakże to znajome, że nie zawsze jest kolorowo i nie zawsze człowiek jest wspierany, prawda? To początek jej drogi jako matki, a już problemy się piętrzą gdy jej córeczka walczy o życie każdego dnia. Druga kobieta jest z kolei w takim momencie bycia rodzicem, że właśnie można nazwać ją mamą emerytką. Jej dzieci już wyfrunęły z gniazda i zastanawia się ona co właściwie ma ze sobą począć. To też taka typowa sytuacja, gdzie rodzice poświęcali cały swój czas swoim pociechom, dni były ustawione pod zawiezienie do szkoły, zrobienie obiadu, a w między czasie często i pracę. To opowieść, która w sobie zawiera z jednej strony historie dwóch kobiet dosyć zwykłe, a z drugiej niezwykłe. Wiecie, że istnieje coś takiego jak przytulacz do dzieci? W tej książce jest o tym wspomniane właśnie w kontekście wcześniaka i jest to niezwykle wartościowy element tej powieści. Dla mnie to opowieść zwyczajna, nie wzbudzała skrajnych emocji, jakie mogą odczuć matki, ale uważam, że może być genialnym prezentem właśnie dla mam zmagających się z różnymi problemami. Podnosi na duchu, jest wzruszająca i pełna wspaniałości, choć momentami pewnie wiele osób wyleje litry łez. Jako minus i to spory uznaję okładkę, która nie odzwierciedla tego, co w środku. Jeśli ktoś nie przeczyta opisu może założyć, że to romans, historia jakiejś pary i jest to mylące. Wspominam o tym, bo sama lubię wejść do księgarni i wziąć z półki książkę w ciemno. Choć w tym przypadku sprawdziłam na co się piszę, bo rzadko sięgam po tego typu powieści, to jednak wiem, że gdybym ją złapała na przykład na lotnisku w sklepie, to byłabym zdziwiona jej tematyką. Podsumowując, ja w tej książce nie znalazłam wiele rzeczy, które bym powiedziała, że mnie poruszyły, choć temat przytulaczy dzieci był bardzo ciekawym wątkiem i to właśnie ten element mnie najbardziej zachwycił, to zdaję sobie sprawę, że moja ocena jest subiektywna i podchodząc do tego obiektywnie powiedziałabym, że to świetna książka, idealna na prezent, bardzo emocjonalna i potrzeba w świecie, gdzie mamy często czują się po prostu osamotnione i przytłoczone macierzyństwem. Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Sonia Draga.

Moi drodzy myślałam, że drugiej takiej przepięknej książki jak opowieść o Ove nie znajdę, a tu proszę natrafiłam na tę książkę i się zakochałam. Książka opowiada o macierzyństwie pod różnymi kontami, czyli mamie emerytowanej, mamach wcześniaków, ich rozterkach, zmartwieniach, ale to opowieść nie tylko o mamach, bo tata też się tu znajdzie i też będzie musiał się zmierzyć z szarą rzeczywistością i problemami rodzicielskimi. Lili to mama, która zbyt wcześnie urodziła córeczkę, dziewczynka każdego dnia walczy o swoje życie, natomiast Elise to mama, której dzieci już wyfrunęły z gniazda. Jedna rozpoczęła swoją drogę przez macierzyństwo, a druga po wyprowadzeniu się dzieci czuje się samotna i opuszczona. My jesteśmy obserwatorami i towarzyszami obu pań, nie ukrywam, że jako mama wielokrotnie czułam się jakby przejechał po mnie czołg, choroby, nieprzespane noce, ale kiedy na macierzyństwo spojrzałam z perspektywy Elise zrobiło mi się smutno, moje dzieci też kiedyś rozpoczną swoje życie, a ja zostanę sama z mnóstwem wolnego czasu. Najbardziej zaciekawiła mnie historia Lili jej pobyt w szpitalu i personel pokazany w dwóch obliczach, jakże to prawdziwe, ludzie z tymi samymi problemami, przyjaźń, jaka się stworzy między nimi coś pięknego. Jest to książka emocjonalna, tu raz człowiek płacze po czym zaraz się uśmiecha, wachlarz emocji wylewa się z każdej kolejnej przeczytanej strony. W książce poruszany jest też temat wolontariuszy do przytulania maluszków, muszę przyznać, że bardzo ciekawy. Niby opisane zwykłe życie z jego cieniami i radościami, a poprowadzony tak dobrze, że nie można było się oderwać, ciekawość nie pozwalała odłożyć książki dopóki nie pozna się zakończenia, a zakończenie jest nie do odgadnięcia. Polecam przede wszystkim mamom, rodzicom, ale nie tylko, bo moim zdaniem oczaruje ona każdego z Was.

Dwie kobiety, dwie matki, Élise i Lily. Pierwsza czuje się bardzo samotna po tym, jak wcześniej córka, a teraz syn wyprowadza się z domu, by rozpocząć życie na własny rachunek. Jeszcze bardziej tęskni pies chłopaka, u którego weterynarz stwierdza depresję. Druga właśnie została matką zbyt wcześnie narodzonego dziecka, więc drży w obawie o jego życie. Akcja toczy się leniwie, a mimo to jest zajmująca i niezmiernie ciekawa, sprawia też, że zakończenie uderza w nas z podwójną siłą rażenia. Traktuje o macierzyństwie i wszystkich jego etapach. I mnie sprowokowała do słodko gorzkich wspomnień, w których moje dziecko zamiast "hura!" wrzeszczało na cały głos "huja!". Nie jestem w stanie określić czy podczas tej lektury więcej śmiałam się, czy płakałam, jedno jest pewne, emocji tu nie brakuje. "Słodkie chwile przemijają, ale nie znikają. Gdzieś w głębi nas pozostają na zawsze. Nazywamy je wspomnieniami". Autorka porusza problem wcześniactwa oraz syndrom pustego gniazda, który szczególnie mocno dotyka kobiety. Wypadając nagle z roli matki Élise przestała czuć się potrzebna, "zabijała" czas nie potrafiąc odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Szczęśliwym zrządzeniem losu zostaje wolontariuszką na szpitalnym oddziale neonatologii i zaczyna pracować jako przytulacz. To doświadczenie będzie jedną z wielu zmian w jej życiu. "Bezsilność w obliczu cierpienia dziecka to najtrudniejsze, przez co muszą przechodzić rodzice". "Niech trwają tylko miłe chwile" Virginie Grimaldi to powieść dla koneserów nieśpiesznego delektowania się lekturą, rozsmakowywania się w jej treści i tle społeczno - obyczajowym, dogłębnej znajomości bohaterów i relacji między nimi panujących. Te ostatnie śledziłam z pewną nutką nostalgii z faktu, że sama jestem matką wcześniaka i już drżę na samą myśl, gdy wyfrunie ona w świat.

„Niech trwają tylko miłe chwile”ta myśl może towarzyszyć mi przez najbliższy czas, a za sprawą książki, przez może całe życie. Francuska autorka nakreśliła niezwykle piękną, pełną ciepła i wrażliwości powieść, która niezwykle poruszyła mnie jako matkę. To opowieść o dwóch kobietach, które doświadczają całej gamy emocji, jako matki. Èlise przeżywa kryzys, gdyż jej dzieci są dorosłe, a w życie wdziera się przeszywającą pustka. Stara się być obecna w ich życiu, jednak wie, że musi usnąć się w cień, gdyż jej syn i córka mają już swoje życie. Zaś Lili przedwcześnie wydała na świat córeczkę i właśnie stara się zmierzyć z tym wyzwaniem. Nie może cieszyć, przytulić swojej córeczki, gdyż ona jest w inkubatorze i walczy o życie. Mierzy sie również ze swoimi oczekiwaniami, wyzwaniem jakie niesie macierzyństwo. Książka jest napisana w taki sposób, że dwie bohaterki opisują swoje sytuacje z pierwszej osoby, a ich relacje co chwile się ze sobą wymieniają. W pewnym momencie się ze sobą splatają, jak dla mnie niezwykle zaskakująco. Jedna kobieta stara sobie ułożyć życie na nowo, a druga uporać się z macierzyństwem. Bezsprzecznie refleksyjna, nostalgiczna i wzruszająca. Kroczymy od szpitalnych korytarzy, różnych podejść do macierzyństwa aż do punktu w którym nabywamy przeświadczenia, iż chwile, które są ważne tu i teraz, kiedyś staną się wspomnieniami, zatem dobrze jest dbać o nie właśnie teraz by kiedyś mogły nam służyć. Autorka ubrała w piękne słowa codzienność matek (chodź nie tylko ich) wzruszając, rozśmieszając i uświadamiając pewne sprawy. Dla mnie bardzo bliska była postać Lily, jednak i przy Elise się czegoś nauczyłam.

Gwarantuję, że po przeczytaniu tej książki każdy z Was będzie chciał przytulić swoje dziecko najmocniej na świecie. "Niech trwają tylko miłe chwile" Virginie Grimaldi nie zwiastuje ważkich treści, okładka jest radosna i lekka. Oczywiście na stronach powieści sporo jest lekkości i żartu, ale to przede wszystkim chwytająca mocno za serce opowieść o dwóch kobietach i historia ich macierzyństwa. Jedna dopiero zaczyna, druga właśnie została sama, bo dzieci wyjechały na studia. Jeśli ta fabuła na pierwszy rzut oka nie brzmi zachęcająco i odkrywczo, nie przejmujcie się, tylko uwierzcie mi na słowo, że to książka znakomita. Piękna opowieść o matkach. Opowieść, w której miłości jest po brzegi, ale pełno tam również lęku, samotności, zmęczenia, niezrozumienia, oczekiwania. Opowieść o młodej mamie, której wcześniak trafia na oddział neonatologii, przeplata się z historią pięćdziesięcioletniej matki dwójki dorosłych dzieci, która szukając zajęcia w nagle opustoszałym życiu, zgłasza się jako wolontariuszka do przytulania walczących o życie niemowląt. Ścisnęła mnie mocno za serce ta opowieść, bo odnalazłam w niej również swoje obawy i lęki, ale i bezbrzeżną miłość i fascynację maleńkimi stworzeniami, które na zawsze zmieniają nasze życie. Wspaniały język i piękne, zaskakujące i cholernie wzruszające zakończenie.

Dwie bohaterki. Każda z nich musi zmierzyć się z problemami adekwatnymi do swojego wieku. Jedna jest świeżo upieczoną mamą, pełną obaw o swoje dziecko. Druga to dojrzała kobieta, która zostaje w "pustym gnieździe", po tym jak dwójka jej dzieci wyjeżdza To powieść pełna ciepła, komfortowa i otulająca, jednak nie ma w niej nic, co mogło by wskazywać na lekturę płytką czy infantylną. Historia o macierzyństwie, o trudach, jakie spotykają kobiety na każdym etapie dorastania dzieci. Bohaterki to prawdziwe kobiety, z prawdziwymi problemami, każda z nich po trochę próbuje odnaleźć się w nowej sytuacji. Autorka ma niewątpliwy dar pisania o rzeczach bardzo prostych, codziennych, w taki sposób, że ciężko się oderwać. Ja sama przeczytałam tą książkę na dwa razy. I chociaż nie ma tu gwałtownych zwrotów akcji, czy pędzącej fabuły, uważam, że jest to powieść zajmująca i bardzo ciekawa. Myślę, że do gustu przypadnie każdej kobiecie, w szczególności matkom. Bo to książkach właśnie o nich.

Portret dwóch kobiecych bezradności – historia w każdym geście piękna, wieloznaczna i poruszająca, w przemycanych wartościach, także życiowa, dojrzała i uniwersalna. Virginie Grimaldi plastycznie wdziera się w przejmujące strony macierzyństwa, ofensywnie ściera się z dojmującą samotnością opuszczonego gniazda, przemierza także wstrząsający motyw skrajnego wcześniactwa, napełniając wyobraźnię obawami, niepewnością i naturalnie kształtującą się refleksją. Przestrzeń tej powieści upojona zostaje smutkiem, ale też nadzieją oraz budującą chęcią poszukiwania własnej tożsamości – dla wielu może okazać się ukojeniem i potrzebnym duchowo wsparciem.