Co chciałabym, żeby ludzie wiedzieli o demencji (okładka  miękka, wyd. 01.2023)

Świetnie się czyta, daje jasny przekaz jak wygląda choroba oczami pacjenta!

Nie mam najmniejszej wątpliwości, że oto pojawiła się najważniejsza książka tego roku, która może zmienić życie wielu seniorów oraz ich rodzin, na znośniejsze i przyjemniejsze, a wszystko to dzięki ogromnemu samozaparciu i dobrej woli kobiety, która zdecydowała się podzielić tym, jak widzi, odbiera i czuje świat, który JEST INNY niż ten, do którego przywykliśmy. Nasze społeczeństwo starzeje się w zastraszającym tempie i to się raczej nie zmieni. Coraz częściej w gabinecie lekarskim będzie można usłyszeć diagnozę — DEMENCJA. Będzie ona dotyczyć Twojej babci, dziadka, wujka, ale też Twojej matki lub ojca (sama autorka została zdiagnozowana w wieku 58. lat). Lekarze POWINNI umieć prawidłowo przekazać tę informację, bo to od nich zależy, czy wzmocnią pacjenta, czy też sprawią, że załamie się zupełnie już na starcie. Forma słowna, w jaką ubiera się tę chorobę, na ten moment, pozostawia wiele do życzenia. Drugą niezwykle ważną kwestią jest uświadomienie rodziny, że demencja to ZABURZENIE NEUROLOGICZNE, a nie choroba psychiczna. To, czego nie ma w książce, a co mogę powiedzieć z posiadanych informacji na temat poszczególnych znanych mi przypadków — to wybór leków, jakie aplikuje się chorym. Czasem ten wybór i dawki w szybkim tempie po prostu zabijają, bo są za duże, bardzo szybko z człowieka robi się roślinka, a potem już z górki. Zawsze KONSULTUJCIE leki i dawki u kilku lekarzy! Demencja to coś, co cały czas poznajemy, posiadanie jej nie oznacza końca życia! Trzecią istotną kwestią jest brak diagnozy, bo nie każdy senior do lekarza pójdzie, jak dajmy na to moja Babcia, która w styczniu skończyła już 88 lat :) Z wiekiem zmienia się wiele rzeczy, zmysły nie działają już tak jak dawniej, humory występują częściej, częściej też pojawiają się zachowania, których młody człowiek nie rozumie. Po przeczytaniu tej książki zupełnie inaczej podejdziecie do swoich sędziwych członków rodziny, ale też sąsiadów, którzy gdzieś tam za ścianą ŻYJĄ. Wartość tej książki nie da się przeliczyć na żadne pieniądze. Pozycja obowiązkowa. IG @angelkubrick

„Co chciałabym, żeby ludzie wiedzieli o demencji” to bardzo ważna i potrzebna książka. Choroba neurologiczna często kojarzy nam się z odizolowaniem chorego od społeczeństwa, jednak wcale nie musi się z tym wiązać. Autorka chce walczyć ze stereotypami i mitami dotyczącymi demencji. Opisując własne doświadczenia i obserwacje, przeprowadza czytelnika przez kolejne aspekty postępowania choroby. Książka ma możliwość wsparcia zarówno osób chorych, jak i ich bliskich w tym trudnym czasie. Całość jest utrzymania w przyjaznym tonie, który ma na celu pomóc zrozumieć zaistniałą sytuację. Relacje z rodziną i emocje mogą ulegać zmianom, jednak ważne jest, by nigdy nie pozostawać samemu w trudnych chwilach. Książka jest precyzyjna oraz pomocna. Pomaga zrozumieć i budować świadomość. Na końcu książki znajdują się instytucje, które pomogą choremu, jak i jego bliskim w trudnych chwilach.

Temat demencji, jest mi bardzo bliski, chociaż nie dotyka mnie osobiście. Niemniej… nigdy nie wiadomo, prawda? Czy spotkaliście się kiedyś z kimś, kto choruje na demencję? Macie wiedzę na ten temat? Chcielibyście dowiedzieć się czegoś więcej? Autorka sama boryka się z chorobą i opisuje swoje życie. Z czym kojarzy nam się słowo demencja? Jesteście w stanie wymienić chociaż kilka cech? To niesamowite jak ważna jest ta książka. Pozwala ona budować i rozszerzać świadomość społeczeństwa. Nie każda książka tego typu jest łatwa w przyswojeniu, dlatego tym bardziej polecę wam sięgnąć po nią, ponieważ język jakim jest napisana (i przetłumaczona!) pozwala na swobodne i przyjemne czytanie. Udało mi się niesamowicie dużo „wyciągnąć” z tej książki i będę do niej wracać.