Ciało (okładka  miękka, wyd. 03.2017)

Kolejny genialny i mroczny kryminał Agnieszki Krawczyk ! Zaskakujący finał. Kontrowersyjne postaci i ich nietuzinkowe zainteresowania. Makabryczne wydarzenia... nawiązanie do autentycznych wydarzeń w Krakowie potęguje przeżywane emocje! Kryminał godny najwyższej półki !

„Czy jesteś, Piękno, z nieba czy też z piekła rodem?” – pytał Charles Baudelaire w swoim Hymnie do piękna. Francuski poeta, którego kontrowersyjna twórczość często podnosiła wrzawę broniących przyzwoitości krytyków, wielokrotnie brudził swoją opinię poprzez śmiałe szukanie piękna tam, gdzie inni dostrzegali wyraźne przekroczenie ram przyjętej moralności. I tak, jak Baudelaire ubierał różne dewiacje w słowa, tak wielu artystów od lat wykorzystuje odważne motywy i wyłuskuje z nich pozbawione konwencji piękno. Iga Horn (pseudonim Agnieszki Krawczyk) w swojej nowej odsłonie pozwala szukać estetycznej wartości nie tylko w przyjętych standardach sztuki, ale też daleko poza ich granicami. Ciało niewątpliwie pobudza artystyczne zmysły, ale czy równie dobrze sprawdza się w swej kryminalnej roli? Jedna z wiedeńskich plaż niespodziewanie trafia na pierwsze strony gazet. W wodzie znaleziony zostaje bowiem swobodnie pływający fragment ludzkiej skóry, którego rychła analiza staje się priorytetem dla miejscowej policji. Zespół Maxa Haasa szuka powiązań z głośną sprawą kuśnierza znad Wisły, lubującego się w ludzkiej skórze mordercy, który nigdy nie został złapany. Chociaż szanse na powrót brutalnego sprawcy są nikłe, śledczy nie odrzucają żadnej teorii. Działania kolegów po fachu wspiera polski konsultant, Henryk Mach, który bezszelestnie wchodzi w rolę prawdziwego kompendium wiedzy i to nie tylko z zakresu policyjnych dochodzeń, ale też z szeroko pojętej historii sztuki. Trudne śledztwo nabiera dodatkowego rozmachu, gdy na skrzynkę byłej żony Maxa przychodzi nietypowy mail. Już cytat z poezji Baudelaire'a szokuje, ale załącznik przedstawiający fragment ludzkiego ciała zdaje się jawną przestrogą dla znanej historyk sztuki. Kobieta na co dzień wykłada studentom wiedzę o dziełach kontrowersyjnych artystów, ale jednocześnie angażuje się w pisanie bloga, który niemal doszczętnie poświęca okrucieństwu w sztuce. Dlaczego to właśnie Paulina Weber została wybrana na adresata wiadomości? Jaki jest cel brutalnych działań nadawcy? Zapowiedź apetycznej uczty kryminalnej pojawia się już w prologu i przez krótki czas utrzymuje czytelnika w stanie ekscytacji nad obiecującym wejściem w fabułę. W fabularnym garnku znajduje się tu bowiem nieokiełznany morderca, którego z góry można posądzić o umiejętnie rozdawanie kart, ale też mocno zgłębiona historia sztuki, która na każdym etapie trąca szeroko rozumianą kontrowersją. Tak pomysłowy splot idealnie łączy się z lekkim językiem, co wyrabia w odbiorcy chęć zaangażowania myśli w wiedeńskie śledztwo. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że Iga Horn stylowo prowadzi akcję, bezwiednie sygnalizując artystyczny wkład do kryminalnej zagadki, ale z łatwością można zauważyć, że szeroko pojęte okrucieństwo w sztuce regularnie przejmuje władzę nad właściwą ścieżką fabuły. Zauroczony ciekawostkami czytelnik mimowolnie przyjmuje zatem rolę estety, który z niekłamaną przyjemnością słucha wykładów Pauliny Weber, próbując chłonąć piękno najbardziej skandalicznych dzieł, ale płynący nieubłaganie czas nakazuje mu ocknąć się z tej tajemniczej i mocno artystycznej aury, aby wreszcie zdać sobie sprawę, że to, co powinno stanowić meritum tej powieści, już dawno zostało zepchnięte na dalszy plan. Kryminalny poczęstunek niewątpliwie zaczyna się smaczną przystawką, zawiera też wybrakowane składniki głównego dania, ale jedynie podsuwa pod nos wygłodniałego czytelnika aromat prawdziwego dochodzenia. Niektóre fragmenty aż proszą się o detaliczny opis, czego dobrym przykładem okazuje się cały proces śledczy, bazujący w znacznej mierze na szczęśliwych zbiegach okoliczności i mało autentycznych domysłach. Wiedeń w tej powieści staje się miastem kilku bohaterów, którzy całkiem przypadkowo trafiają akurat na siebie, niejako pomagając intrydze utrzymać przypisany jej przez autorkę sens. Mało prawdopodobny zdaje się chociażby fakt, że po jednym spotkaniu z dilerem narkotykowym młoda bohaterka zaprasza go do domu. Nawet artyści nie są aż tak nonszalancko nastawieni do zasad bezpieczeństwa. Niemałym rozczarowaniem okazuje się także scena finałowa, której dosłownie brakuje drapieżności. Czytelnik nie ma szans poczuć tu strachu lub chociażby cienia niepewności, gdyż finał potraktowany jest dość raptownie i bez wyraźnych emocji. Cała recenzja na stronie: http://www.mozaikaliteracka.pl/2017/03/ciao-iga-horn-gdzie-ukryte-sa-granice.html

Ludzka skóra wyłowiona z rzeki, to dopiero początek przedstawienia, jakie szykuje dla Pauliny morderca... Autorka bloga zafascynowana okrucieństwem w sztuce dostaje bowiem maile ze zdjęciami fragmentów ciał i zaczyna bać się o własne życie. Czyżby jej blog stał się inspiracją do tortur? Podczas lektury Ciała warto mieć przy sobie telefon lub komputer, żeby móc na bieżąco wyszukiwać wspomniane przez autorkę obrazy. Iga Horn zanurza bowiem czytelnika nie tylko w świecie brutalnych morderstw, ale również w świecie sztuki! Sama sprawdzałam niektóre dzieła i z rumieńcami na policzkach oglądałam rzeźby czy płótna znanych (i nieznanych) artystów... Z przyjemnością też wróciłam do ulubionych prac Salvadora Dalego (w książce wspomniano i przeanalizowano Antropomorficzną szafkę), którego wyobraźnia zawsze mnie zachwycała. Autorka zadbała o wszystko: wciągającą zagadkę, zwroty akcji, nieszablonowe postaci (studenci są genialni!) i wątki obyczajowe. Dodatkowo prowokuje czytelnika do zgłębienia wiedzy z zakresu historii sztuki. Sama miałam szczęście widzieć część z wymienionych dzieł na żywo, ale... nigdy nie patrzyłam na nie w ten sposób! Z książki można się zatem wiele nauczyć. Widać, że autorka włożyła w Ciało mnóstwo pracy i serca. Świetna intryga, mnóstwo nawiązań do sztuki i literatury oraz dogłębna analiza tematu musiały zająć mnóstwo czasu, zwłaszcza że wszystko jest dopracowane w najmniejszych szczegółach. Całą lekturę zastanawiałam się jak można napisać coś tak przerażającego i autentycznego. Pod koniec książki miałam co prawda pewne domysły co do rozwikłania zagadki, ale i tak autorce udało się mnie wiele razy zaskoczyć. Krótko mówiąc, tym razem nie widzę w książce minusów: dostałam wszystko to, czego oczekiwałam i połknęłam książkę w trzy wieczorny. Co prawda do Dana Browna jeszcze daleka droga, ale już samo połączenie krwawych zbrodni z równie drastyczną sztuką bardzo mi odpowiada. Autorka zadaje nam zagadki, prowokuje do myślenia, a przy tym pokazuje swoją wrażliwość na sztukę, zachwyca lekkim piórem i zadziwia inteligencją. Obawiam się, że muszę nadrobić pozostałe książki pisarki ukrytej pod pseudonimem Iga Horn. Swoją drogą, nie spodziewałam się tak zaskakującego kryminału po autorce powieści obyczajowych, więc tym bardziej Wam polecam. Liczę na ponowne spotkanie z Pauliną i nowe zderzenie ze sztuką. Chciałabym, aby powstawało więcej takich książek!

Doktor Paulina Weber, pochodząca z Krakowa, historyk sztuki, prowadzi bloga nt. okrucieństwa. Wykłada też ten przedmiot na wiedeńskim uniwersytecie. Pewnego dnia z rzeki zostaje wyłowiony fragment ludzkiej skóry. Sprawę prowadzi były mąż Pauliny Max Haas. Zdarzenie przypomina o tym co miało miejsce w rodzinnym mieście Weber-kilkanaście lat wcześniej. Sprawę pomaga rozwiązać profiler z Polski-Henryk Mach. Tymczasem Paulina zaczyna otrzymywać od sprawcy maile z przerażającymi zdjęciami. Wiadomo, że jest to człowiek z jej otoczenia. Tylko kim on jest? Studentem? Przyjacielem? Wrogiem? Paulinie Weber grozi coraz większe niebezpieczeństwo. Czy Max i Henryk zdołają ją ocalić? Jaką mroczną tajemnicę skrywa w swych trzewiach piękny Wiedeń? Powieść wciąga od pierwszych akapitów-Polecam!

Polecam!!! Wciąga od pierwszysz stron. Zwodzi, pobudza ciekawość, poszerza horyzonty i na pewno zapada w pamięć. Dla mnie Rewelacyjna.