Choroby duszy (okładka  miękka, wyd. 08.2019)

Czy wiesz, że zgodnie z prognozami jakie uczyniła Światowa Organizacja Zdrowia w 2020 r. co czwarty z nas cierpi lub będzie cierpiał na różnego rodzaju zaburzenia lub choroby psychiczne? Czy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo obecny pęd życia, stawiane wymagania, globalizacja, pośpiech i brak dystansu oraz odpoczynku wpływają na Twoje zdrowie psychiczne? Pewnie nie. Osoby z zaburzeniami na tle psychiki są traktowane w społeczeństwie jak trędowate. Omijamy je szerokim łukiem, udajemy, że nie widzimy, czasami może rzucamy ukradkowe spojrzenia z ukosa podszyte ironią? Nawet nie zdajesz sobie sprawy, ilu ludzi wokół Ciebie cierpi w zgiełku swojego umysłu. Choroby psychiczne są często tematem tabu. Informacje zgrabnie owiane milczeniem nie goszczą podczas spotkania na kawie z koleżanką. Bo o tym się nie mówi. Bo dalej uważamy, że przyznanie się do tego typu zaburzeń jest powodem do wstydu. Trzeba o tym mówić głośno. Nie boi się mówić otwarcie o tym Mel Lallande (vel. Małgorzata Bojarska) w "Choroby duszy". Porusza się po grząskim gruncie zaburzonej ludzkiej psychiki. Jedni mogą mówić: "oszalała" (czy nie za często używamy lekkomyślnie tego określenia?), inni "dobrze, że ktoś zaczyna w koncu poruszać ten temat". Miejsce: oddział szpitala psychiatrycznego. Bohaterowie: Amanda ze schizofrenią oraz bulimiczka, dziewczyna z depresją, anorektyczka, mężczyzna cierpiący na fobię społeczną. Autorka próbuje oddać charakter osobowości, lęków, trosk każdej z przedstawionych osób. Docieka przyczyn poszczególnych zaburzeń oraz z pełną wnikliwością usiłuje przedstawić wnętrze umysłu Amandy. Jedno jest pewne: lekko nie będzie. Nie ma tutaj zbytnio fabuły. Jest za to mnóstwo filozofii, sporo materiałów zaczerpniętych stricte z zagadnień psychologii i psychiatrii, wiele refleksji na temat codziennego życia i zjawisk społecznych, a bohaterki w rozmowach na tle oddziału w na pewno nie prowadzą przyziemnych rozmów o kolorze paznokci czy najnowszej piosence Bibera... Amandę, Veronikę i Melissę cechuje w dialogach duża otwartość, co może czytelnika nieco zaskakiwać, gdyż wielu pacjentów z podobnymi zaburzeniami niekoniecznie chce prowadzić jakiekolwiek dialogi. Nawet z personelem prowadzącym ich diagnozę i leczenie. Rozmowy te są podszyte przekonaniami, wymianą poglądów, często przemyślanymi, idealnie ujętymi lękami i obawami. Trzeba przyznać, że autorka obrała dość wymagający i trudny kurs w swojej książce. Czy Lallande udało się idealnie odwzorować choroby duszy? Pozostawiam to pytanie i odpowiedź kwestią otwartą. Temat nie jest łatwy, a to, co dzieje się w umyśle chorej osoby, wiedzą tylko ci, którzy każdego dnia muszą z nią żyć i starać się normalnie funkcjonować. "Właśnie na tym polega problem dobrych ludzi: tłumią złość oraz inne negatywne cechy, aby nie zranić ludzi, tym samym wyrządzają sobie sami krzywdę, bo emocje, które nie znajdują ujścia, zaczynają atakować ich psychikę." "Nieważne, jaką masz wiedzę, ważne jest jak głośno krzyczysz, uczciwość stała się miarą głupoty, a poniżanie miarą prestiżu. Chamstwo jest oznaką niebywałej inteligencji, dobroć synonimem idiotyzmu, bycie miłym rzuca na nas podejrzenie, że chcemy coś ugrać dla siebie, bo z jakiej innej przyczyny warto być miłym? Miłość jest równoznaczna z seksem, dobry seks: miłość istnieje, zły seks: miłości nie ma, wolimy przytulać się do komputera niż do członka naszej rodziny, sąsiad wie o tobie więcej niż ty sam, jędrne ciało jest w wyższej cenie niż jędrny mózg. Każdy zna się na wszystkim. W rzeczywistości nie znając się na niczym. Gubimy się w ciągłej rutynie, próbujemy odnaleźć siebie na nowo. Normalność dawno temu zakopano pod konsumpcyjnym stylem życia, pod egoizmem ponad wszystko. Szacunek do ludzi umarł wraz z dostępem do internetu. Brak szacunku do siebie nazywany jest dystansem. Przyjaźń nie jest długotrwałą inwestycją, to tylko pożyczka, którą człowiek będzie musiał wkrótce zwrócić. Nawet nasze dobre uczynki są podparte egoistycznymi pobudkami. Jeśli ja zrobię coś dla ciebie, ty powinieneś zrobić coś dla mnie. W dodatku ludzie nie mogą pobyć na chwilę sami lub nie śmiać się z żartów, bo od razu inni pytają, czy są chorzy albo coś im się stało."

Niewiele w naszym społeczeństwie mówi się o chorobach psychicznych, które uważane są za trochę wydumane, nieprawdziwe. Za faktycznie chorych uznaje się może co najwyżej psychopatycznych morderców, ale inne zaburzenia są bagatelizowane, mimo że trudne dla osób ich doświadczających i ich bliskich. Wizyta u psychologa lub psychiatry ciągle uznawana jest za upokarzającą, czasem ośmieszającą. Tym bardziej ważne jest, aby pojawiały się na rynku takie publikacje, jak „Choroby duszy” Mel Lallande, w których mamy okazję poznać źródła wielu psychicznych schorzeń. Bohaterki utworu spotykają się w szpitalu psychiatrycznym i opowiadają o swoich przypadkach. Amanda ma schizofrenię i słyszy w głowie różne głosy, czasami również widzi coś, czego nie ma. Melissa walczy z bulimią, Veronica próbuje wyzwolić się z depresji, a Cassandra uprzykrza wszystkim życie swoimi złośliwymi uwagami, a z czasem dowiadujemy się, że cierpi na anoreksję. Są też inni pacjenci, z których jeden uzyskuje głos, by móc opowiedzieć o swojej fobii społecznej. Z braku innych zajęć dziewczyny bardzo dużo rozmawiają. Opowiadają o tym, jak rozwinęły się w nich choroby, o niezrozumieniu lub braku zainteresowania ze strony rodziców, doznawanych ze strony rówieśników złośliwościach, które tak bardzo je raniły, że wpędziły w poważne zaburzenia. Jednak nie tylko to jest tematem ich rozmów – również filozofia, psychologia jako nauka, religia, duchowość kondycja całego społeczeństwa. Dziewczyny mają naprawdę wiele do powiedzenia, mądre i trafne przemyślenia, które pokazują, jak niewrażliwi na innych jesteśmy, z jaką łatwością ignorujemy problemy innych. Szczególnie osoby dorastające są narażone na niebezpieczeństwo zachorowania, gdyż zmiany emocjonalne i fizyczne, jakich wtedy doświadczają są drastyczne i dynamiczne, często nierozumiane przez niedojrzałe jednostki, często tez wyśmiewane przez rówieśników. Wszystkim tym dyskusjom towarzyszą głosy słyszane przez Amandę, które wtrącają swoje złośliwe uwagi wszędzie, gdzie to możliwe. Myślę, że zamysłem książki było uwrażliwienie nas na potrzeby innych ludzi, nie tylko ukazanie tego, co siedzi w głowach osób chorych psychicznie. Są choroby, które wynikają z jakiegoś defektu, braku niektórych substancji w mózgu, ale wiele powstaje w wyniku tego, jak człowiek traktuje innego człowieka. Pierwszy przypadek to schizofrenia, a drugi to pozostałe: zaburzenia odżywiania, fobia społeczna, czy też depresja. Brak odpowiedniego wsparcia, którego nie otrzymały osoby reprezentujące w książce te przypadki jest głównym czynnikiem popychającym je ku chorobie. Książkę czytało mi się dobrze, bo została napisana prostym, przystępnym językiem, jednak ze względu na formę mam trudności z nazwaniem jej powieścią. Nie wiem, czy opiera się na przeżyciach prawdziwych osób, ale bardzo przypomina reportaż, z którego dowiadujemy się o genezie choroby każdej z dziewczyn, a przy okazji krótki wykład o filozofii. Zawiera też trafną ocenę współczesnego społeczeństwa i błyskotliwą myśl, że technologie informatyczne, a przede wszystkim internet, wyzwoliły w człowieku ogromne pokłady chamstwa i nieżyczliwości, które wcześniej tak bardzo się nie ujawniały. Podobnie media, zamiast podkreślać wartość mądrości, preferują tych, którzy krzyczą głośno i wyglądają krzykliwie. Warto odnaleźć w książce ten cytat i dobrze się nad nim zastanowić.

💉💊 Czy zdajecie sobie sprawę ,że coraz więcej ludzi choruje na choroby psychiczne? Czy wiecie co to anoreksja , bulimia , depresja czy też schizofrenia? Czy zdajecie sobie sprawę ,że te osoby były kiedyś zdrowe ,lecz coś w ich psychice poszło nie tak i zachorowali. Żyjąc w XXI wieku nikt już się nie dziwi ,że są takie osoby. To już jest praktycznie na porządku dziennym. Innych da się wyleczyć innych już nie. Czy wiecie co siedzi takiej osobie w głowie? Zapewnie nie. Takie osoby są dla nas kimś niebezpiecznym i nieobliczalnym. A jak jest na prawdę? 💉💊 Autorka opowiada nam historię czterech dziewczyn w różnym wieku. Niestety mimo tego co je spotkało musiały zamieszkać w psychiatryku. Amanda nasza główna bohaterka, bo to ona opowiada nam o wszystkim co dzieje się w tym przykrym miejscu ma schizofrenię. Poznaje tam Veronicę ,która ma depresję i Melissę ,która choruje na bulimię. Jest jeszcze Cassandra ,która choruje na anoreksję i mieszka razem z Amandą w pokoju, lecz mimo tego Cassandra zamiast zaprzyjaźnić się woli robić wszystkim na złość. Amanda , Melissa i Veronica zaprzyjaźniają się. Każda po koleji opowiada swoją przejmującą historię o chorobie ,która je dotknęła. Wprowadzają nas w świat osób chorych. Co przeżywają , jak się z tym czują i jak to na nie wpłynęło? 💉💊 Nie myślałam ,że taka książka może mnie zainteresować. To lekka lektura i szybko się ją czyta. To moja pierwsza książka na wątkach psychologicznych. Fabuła spokojna ,nie było żadnej wybuchowej akcji , a całość scenerii dzieje się w zakładzie psychiatrycznym. Intrygowały mnie losy dziewczyn. Każda zdrowa osoba może zachorować i to nagle. Czasami dzieje się to przez ludzi ,ich docinki ,śmiechy ,wytykanie palcami czy też obrażanie...to powoduje u nas zaniżoną wartość siebie. Myślałam ,że przytłoczy mnie ta książka ,lecz nic takiego nie miało miejsca. Zawsze chciałam dowiedzieć się trochę o ludziach chorych i odstawionych przez społeczeństwo. Co im siedzi w głowie. To musi być trudne nie tylko dla nich samych ,lecz także dla ich rodzin. Nie wszyscy okazują im wsparcie czy też empatię.Cieszę się ,że ta właśnie książka trafiła do mnie. Dla niektórych może wydawać się ona nudna. Mogą mieć mieszane odczucia. A ja? Ja czuję ,że takie osoby powinny mieć wsparcie w każdym ,a nie być wytykanym. Powinniśmy rozmawiać o swoich problemach z rodziną to też terapia dla naszej duszy. Jednym słowem Polecam wam sięgnąć po tą pozycję. Dowiecie się tam dużo intrygujących informacji na tę choroby. Może choć trochę je zrozumiemy. 😊..."W naszym życiu pojawiają się wydarzenia ,które chcielibyśmy,żeby trwały wiecznie. Ale wiemy ,że to niemożliwe. I musimy się z nimi pożegnać. Choć gdzieś w nas fale smutku rozbijają się raz po raz, a ich szum brzmi donośniej w d niejednego krzyku. Dobre wspomnienia zbyt szybko rozpadają się na małe kawałki,do tego jest ich mało, ilekroć próbuję wyłowić je z mojej pamięci ,one przemykają sprytnie jak małe rybki między palcami,a następnie odpływają jak najdalej,chowają się wśród mrocznych wspomnień"....

Jeszcze nigdy nie czytałam takiej książki i muszę przyznać, że kilka pierwszych stron było dla mnie udręką, bo wydawało mi się, ze tematyka kompletnie nie jest dla mnie ... Choć tytuł intryguje, a okładka przeraża, to tematyka nie jest też taka prosta, ale dobrze, ze ktoś odważył się poruszyć pewne sprawy i pokazał pobyt w psychiatryku od środka, bo to, że nieraz już pokazano w filmach, co i jak, to myślę i mam wrażenie, że tutaj w książce wszystko naprawdę się dzieje, jest tak umiejętnie przekazane i powoli do umysłu czytelnika wtłaczane, że na koniec lektury człowiek się dziwi, że mimo pierwszego oporu przed lekturą i tematyką dał radę i przy okazji wiele się dowiedział i ta wiedza może mu się nawet przydać, żeby zrozumieć umysł czy postępowanie drugiego, szczególnie chorego człowieka. Amanda, Melissa, Veronica i Cassandra powoli ukazują swoje spojrzenie na świat, trudności jakie je spotkały, poznajemy ich historie, wkraczamy do ich przeszłości, do wydarzeń z dzieciństwa i w teraźniejszości podziwiamy, że takie a nie inne jest ich podejście do życia a ludzie niestety tego nie rozumieją. Książka wnika głęboko w umysł i raz pozostawia pustkę, innym razem zaś pojawia się jakieś światełko w tunelu, żeby w końcu coś zrozumieć, a to niestety jeśli idzie o umysł i duszę nie jest takie proste. Każda z dziewczyn ma inną chorobę duszy i jak to w życiu bywa niektórzy od razu wrzucają je do tzw jednego worka - ot człowiek chory i tyle ... A "normalni" ludzie boją się ich, co w wielu przypadkach jest niestety bardzo niesprawiedliwe, bo nieraz wystarczy zrozumieć, wysłuchać ... Czy psychiatryk jest zawsze ostatnim ratunkiem? Czy tabletki pomogą? Czy głosy w głowie mogą aż tyle wyrządzić zła? Czy idzie je zniwelować? Itd, Itd ... Rozmowy bohaterek ciekawią, intrygują, bo każda ma coś w zanadrzu, co potrafi zaskoczyć, a gdy dojdziemy do zakończenia książki, to już nic nie będzie takie samo ... Choroby psychiczne to wciąż temat tabu, a wystarczy p o prostu zaakceptować drugiego człowieka i jego chorobę. Każda zdrowa osoba może zachorować i to nagle i tutaj przychodzi mi na myśl sprawa z moim sąsiadem, młodym chłopakiem, który nagle z mądrego i zdolnego chłopaka stał się osobą mającą kłopoty z nauką, z koncentracją, z kontaktami z ludźmi i nikt, nawet lekarze, nie wiedzą skąd to się wzięło ... Leki z jednej strony pomagają, z drugiej otępiają i niestety nie ma tu złotego środka, a chłopak nagle dosyć, że sam czuje się zagubiony, to i społeczeństwo się od niego odwróciło ... "Nieważne, jaką masz wiedzę, ważne jest jak głośno krzyczysz, uczciwość stała się miarą głupoty, a poniżanie miarą prestiżu. Chamstwo jest oznaką niebywałej inteligencji, dobroć synonimem idiotyzmu, bycie miłym rzuca na nas podejrzenie, że chcemy coś ugrać dla siebie, bo z jakiej innej przyczyny warto być miłym? " Mocne słowa, ale jakże prawdziwe w dzisiejszym świecie ... Książka jest warta przeczytania i mimo pierwszych trudności wczytania się w treść, wciąga i czytelnik pragnie poznać bliżej losy bohaterek.

Czasami tak bywa, że zobaczymy okładkę i przepadamy. Nie zależnie od tego jaka będzie zawartość ciągnie nas, by daną publikację mieć. I tak właśnie stało się i tym razem. Opis mnie zachęcił w pierwszej kolejności. Potem ta czacha na okładce. Opis podpowiada, że to będzie taka typowo psychologiczna książka, więc fani takiej literatury na pewno znajdą to czego oczekują w tejże historii. Ale czy tak do końca to pozycja w takiej tematyce? Autorka przedstawia nam 4 kobiety, które łączy przede wszystkim pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Nie ukrywam, że jak mowa o psychiatryku to ustawiam się pierwsza w kolejce po książkę. Takie pozycje bardzo często porywają nas w świat, który nas ogromnie może zaskoczyć. Nasze bohaterki nie są naciągane. Są realistyczne i przede wszystkim obnażone ze swojej „duszy”, ze swojego „ja”. Faktycznie pozycja jest harda. Trudna i wcale nie będzie nam przy niej do śmiechu, ale czy zawsze o to chodzi, by się śmiać? I udawać, że czegoś nie ma? Kobiety, które spotykamy opowiadają o swoich chorobach otwarcie, bez owijania w bawełnę. I to jest ogromny plus, bo przecież to, że choroby nie widać na pierwszy rzut oka nie oznacza, że jest lekka i minie niczym grypa. To właśnie bulimia, schizofrenia i inne przypadłości potrafią złamać życie. Nie ma się co kryć, ze przecież nasza codzienność to nie tylko kwiatki, pszczółki i posadzenie drzewa. A tutaj autorka poprzez historię, którą stworzyła dała nam kawałek świata z tej negatywnej strony, tej prawdziwej strony. Język jakim posługuje się pani Mel ma to coś, że od pierwszych stron się wciągamy. I nie możemy już odłożyć tej książki. Nie chcemy jej odkładać. Chcemy brnąć w psychiczność jaka tutaj zostaje poruszona. Chcemy wiedzieć więcej, chcemy się przekonać na ile nas zaskoczy.