Chłopki. Opowieść o naszych babkach (okładka  twarda, wyd. 05.2023)

Książkę przeczytałam, a właściwie pochłonęłam w jeden wieczór i pół następnego dnia. Nie mogłam się od niej oderwać. Książka jest porażającym zapisem życia Kobiet, dzięki którym My jesteśmy - mam przede wszystkim na myśli kolejne pokolenia kobiet. Książka hipnotyzuje. Książka wali w głowę i uświadamia źródła naszych "atawistycznych" zachowań. Dla mnie osobiście: punkt wyjścia do przewartościowania mitów i wyobrażeń na temat własnego pochodzenia.

90% Polaków ma korzenie chłopskie. Ta książka powinna być lekturą w szkole średniej. Polecam

Nie myślałam, że ta książka zrobi na mnie aż takie wrażenie, tym bardziej że opisane są tam strony, w których spędziłam dzieciństwo, znane mi są nazwiska pojawiające się w książce, strony, gdzie mieszkali moi ukochani dziadkowie - Wadna i Józef Solarzowie.Czytając historie wielu kobiet, probuję przywoływać obrazy z życia mojej babci i wiele z nich pokrywa się z tym, o czym mówi autorka. Zawsze kochałam moich dziadków całym sercem, a dzisiaj , gdyby żyła moja babcia, wycałowałabym każdy centymetr jej spracowanych dłoni. Książka boleśnie ukazuje atmosferę wsi lat dwudziestych i trzydziestych. Dopiero dzięki publikacji rozumiem wiele zachowań moich dziadków. Kiedyś uogólniałam je stwierdzeniem - bo kiedyś była bieda, tak zresztą nam, dzieciom, mówiono. Teraz okazuje się, że problem był o wiele bardziej złożony. Okres międzywojenny np. w szkole raczej ukazywany jest przez pryzmat radości, zachłyśnięcia się tyle co odzyskaną wolnością, a ta książka uzmysławia, jak niewiele o tym okresie wiem, o ile rzeczy nie spytałam mojej babci. Warto przeczytać książkę pani Joanny chociażby dlatego, by się zastanowić zanim się powie do kogoś ,,wieśniaku" albo ,,wsióra". ,,Chłopki" to dla mnie podróż sentymentalna, która jednak odarła moje romantyczne myślenie o polskiej wsi, a która dla mnie, jako dziecka, właśnie taką była. Teraz rozumiem, dlaczego dziadkowie czekali na przyjzad córek, zięciów czy wnucząt. To był czas, kiedy mogliśmy ich choć trochę odciążyć. Na zawsze pozostaną w mej pamięci takie obrazy jak ciepłe mleko z pianką dojone bezpośrednio do garnuszka (z wcześniej umytych wymion), odstawianie kanki z mlekiem, zapach pieczonego chleba, stanie z łyżką przy maselniczce podczas ubijania masła, sianokosy, żniwa i dziadka z kosą, zwózki i młócki ... i wiele, wiele innych. Mimo iż mam dopiero 47 lat, mam wrażenie, że dane mi było dorastanie w innej epoce. Dziękuję za tę książkę w imieniu nie tylko swoim, ale też mojej uchokanej babci Wandzi.

Jestem pod ogromnym wrażeniem lektury. Autorka w sposób rzetelny ale lekki i bardzo logiczny przeprowadza nas przez losy bohaterek. Bez dramatyzowania, bez upiększania czy mitologizowania faktów, przedstawia esencję z licznych, przytoczonych źródeł. Książka ma konstrukcję i język na tyle atrakcyjne w odbiorze, że nie mogłam oderwać się od kolejnych rozdziałów. Pomimo szokujących tematów, dotykania tabu i przedstawianie rzeczy niemal niesłychanych dla nas dzisiaj, odpowiednie wpisanie w kontekst sprawi, że czytelnik nie odniesie wrażenia sprzedaży sensacji czy kupczenia banałem. Nadal nie mogę wyjść z podziwu nad lekkością pióra i jednoczesnej masie faktów, źródeł, mnogości rozmówczyń. Ujmuje mnie tytaniczna praca, której staranność widoczna jest w całej "Opowieści..." Do zakupu przekonała mnie wewnętrzna potrzeba zrozumienia mojej niespełna 90cioletniej Babci. Co prawda autorka skupia się na pokoleniach wcześniejszych, jednak daje to pewne pojęcie o tym z jakiego świata, zwłaszcza w kontekście mentalności, pochodzi moja Babcia. Nie powiem, że rozumiem wszystko, ale wiele jej zachowań i wejrzeń na parę spraw, stało się mniej mgliste. Za co serdecznie autorce dziękuję. Książkę mogę polecić jako pozycję nie tylko o sile kobiecości, ale tez o mniej popularnej stronie międzywojnia.

Książka otwierająca oczy na życie kobiet na wsi w dwudziestoleciu międzywojennym. Świetnie się ją czyta ale temat jest ciężki.

Książkę czyta się jednym tchem. Bardzo polecam . Zmienia spojrzenie na dzisiejszy świat.

Niesłychanie ważna i świetnie napisana opowieść o codzienności i trudzie kobiet, dziewcząt i dzieci żyjących na wsi w okresie przedwojennym i później. Wiele sytuacji, obowiązków znałam z opowieści babci i jej sąsiadek. Książka robi furorę wśród czytelniczek z wiejskimi korzeniami i tych, które nadal na wsi mieszkają. Wiem co mówię - kupiłam tę książkę na prezenty! bardzo bardzo polecam!

Jestem szczęśliwa, że mogłam przeczytać tą książkę. Znalazłam w niej wszystko to, o czym opowiadała mi babcia i mama. Każda przeczytana strona przypomina mi nowe szczegóły ich opowieści

Absolutnie GENIALNA książka. W trakcie czytania zaczęłam widzieć rzeczy, których wcześniej nie mogłam dostrzec - zachowania, które były i są przekazywane z pokolenia na pokolenie. I te nasze "odruchy" codzienne mamy po swoich babkach, które żyły w międzywojniu. Baardzo ciekawa pozycja, bo można się dużo dowiedzieć o nas samych (i o rodzinie, przodkach też). Lepiej można zrozumieć dzisiejsze przekonania, czy stereotypy utarte w naszych dziadkach czy rodzicach. Można się dowiedzieć sporo ciekawostek. O tym jak wyglądał zwykły dzień na polskiej wsi w XIX wieku. Z czego składała się garderoba dziada, a z czego babki. Co jedli, jak wyglądało leczenie zdrowotne, ciężka praca w polu, edukacja, wyjazd za pracą do miasta lub innego państwa.... itd. POLECAM Jak napisała jedna pani z tyłu książki: "pozycja obowiązkowa, to powinna być lektura szkolna"

Ciekawy temat o życiu na wsi ale książkę ciężko się czyta. Gęsty tekst i mała czcionka plus brak talentu literackiego sprawiają, że książka nie wciąga. To raczej zbiór reportaży i dokumentow źródłowych. Czytam po jednym rozdziale i odkładam do następnego razu. Mimo wszystko można się dużo ciekawych i szokujacych rzeczy dowiedzieć. Coś co dzisiaj dla nas jest nie do pomyślenia kiedyś działo się na porządku dziennym. Zgadzam się, że po lekturze na pewno docenimy to co mamy i czasy w których żyjemy obecnie.