Adaś Mickiewicz. Łobuz i mistrz (okładka  miękka)

Na książkę natrafiłam stosunkowo niedawno. Nazwisko Mickiewicz tylko przewijało się przez moje życie, nad samym poetą nigdy nawet nie rozmyślałam. Do momentu, gdy przyszedł czas na "Dziady" jako lekturę szkolną. Już sama poezja Adama pochłonęła mnie dość mocno, a chęć poznania jego historii była jeszcze większa. Dotychczas uważałam go za człowieka dość ponurego, który to całe życie nad kartą papieru ślęczał, a gdy informacje o nim zawarte w internecie mi nie wystarczały - nadszedł czas, by sięgnąć po książkę. Już sama jej oprawa graficzna zdecydowanie przyciąga oko czytelnika. Piękne ilustracje w środku, każda strona zdobiona ślicznymi elementami, a okładka wręcz zachwycająca. "Nie oceniaj książki po okładce" - mówi przysłowie, lecz jednak w tym wypadku strona tytułowa jest wspaniała tak samo, jak treść. Z pozoru niewinna można by rzec opowieść dla dzieci, o jednym z wielkich poetów. W fajny sposób został tu wpleciony wątek teraźniejszości, oraz dwójki naszych młodych bohaterów - Oli i Eryka. Z motywem "wciągnięcia do książki" spotykałam się już wiele razy, ale ten motyw nie został tutaj w żaden sposób zhańbiony. Dwójka rodzeństwa łamie surowy zakaz dziadka który brzmi "Pod żadnym pozorem nie wchodźcie do gabinetu", lecz ciekawość dzieci jak wiadomo, czasem bywa zbyt duża. Przenoszą się do świata w którym żył Adaś Mickiewicz, a wraz z nim przechodzą przez rozmaite etapy życia naszego wieszcza. Z początku tak jak podróż rozpoczęli samotnie, tak później dołącza do nich dziadek. Osoby które nigdy w biografii Mickiewicza się nie zagłębiały, z pewnością będą zaskoczone niektórymi faktami. Książka napisana stylem stosunkowo prostym i niezbyt zawiłym językiem - czego jednak można się spodziewać, jeżeli została wydana ona dla dzieci? A w żaden sposób książki to nie niszczy, bo Jakub Skworz zamiast jednej z nudnych, oklepanych biografii, zrobił fantastyczną i wciągającą opowieść, którą w dodatku prosto i szybko się czyta. Przeżywamy zarówno ważne momenty w życiu Adama, jak i niezbyt ważne, lecz bardzo interesujące ciekawostki. Szczerze mogę ją polecić osobom zarówno młodszym, jak i starszym. Historia wieszcza może i za wesoła w wielu momentach nie była, lecz opowieść swym lekkim stylem to wszystko nadrabia. Gdyby lekcje historii w szkole były opowiadane tak jak życiorys Mickiewicza w tej książce - z pewnością żaden uczeń by w ławce już nie zasypiał. Treść zarówno uczy, edukuje oraz jest po prostu świetną historią do przeczytania, nawet dla osób którym imię Adam Mickiewicz nic nie mówi. Szata graficzna, fabuła - niczego więcej do poprawy tutaj nie potrzeba. Z pewnością do książki wrócę nie raz, a innych gorąco zachęcam do przeczytania.

Interesująca propozycja dla dzieci 8-12-letnich. Życiorys Adama Mickiewicza wpleciony w fabułę, w której rodzeństwo spędzające czas u dziadków odkrywa niesamowite możliwości gromadzonych tam książek. Otóż są to książki, które wciągają - całkiem dosłownie - czytelników do środka. Tak dzieci trafiają do biografii Mickiewicza i podpatrują go w różnych chwilach życia.

Super książka. Czyta się ją z dużym zaciekawieniem.Potobała się również mojej 12 letniej córce.Goraco polecam

Ciekawa pozycja

O tym, że książki potrafią wciągać wiemy nie od dziś, ale żeby aż tak?! Adam Mickiewicz. Postać, której nikomu nie trzeba przedstawiać. Po wypowiedzeniu czy przeczytaniu jego imienia i nazwiska od razu na myśl przychodzą nam "Sonety Krymskie" czy "Pan Tadeusz" - według mnie najbardziej znane dzieło tego pisarza. Niestety bywa tak, że jego twórczość kojarzy nam się z przykrym, szkolnym obowiązkiem. Z czymś nudnym, nieciekawym. Z tzw. suchymi faktami. Sama pamiętam, jak musiałam uczyć się na pamięć inwokacji, którą zresztą pamiętam do dziś. A jaki Adam był naprawdę? Czy uwierzycie mi, kiedy napiszę Wam, że w dzieciństwie był niezłym urwisem? Brzmi zabawnie? Niedorzecznie? Dajcie się porwać lekturze i przekonajcie się jak było naprawdę! Ola i Eryk to rodzeństwo, które przebywa u dziadków. A wiadomo, że kto jak kto, ale nikt nie rozpieszcza dzieci bardziej niż właśnie dziadkowie. Ale nawet w ich domu panują żelazne zasady, których łamać pod żadnym pozorem nie wolno. Jednym z nich, oprócz jedzenia palcami powideł babci, jest absolutny zakaz wstępu do gabinetu pełnego książek. Ale ciekawość dzieci bierze górę i już wkrótce wkraczają do zakazanego pokoju, a stamtąd prosto pod dom małego Adasia Mickiewicza, który akurat... wypadł z okna! Od tej chwili, mimo że występek dzieci szybko wychodzi na jaw, rozpoczyna się niesamowita, książkowa podróż śladami tego polskiego poety, działacza politycznego, publicysty, tłumacza, nauczyciela akademickiego, bo jak się okazuje był to człowiek wielu talentów. "- Co robisz? - spytała Ola, gdy przyłapała dziadka w salonie na przeglądaniu książki. - Od jakiegoś czasu zastanawiam się, do których rozdziałów was zabrać... - odparł dziadek, przerzucajac strony. - Nie wszystkie są równie wciągające. - Nie mów tak, bo uwierzą i będą mieli kłopoty w szkole - zaśmiała się babcia. (...) - Dziadku, nie boisz się, że zatopisz się w lekturze? - spytała dziewczynka. - Tylko kartkuje książkę, ale rzeczywiście zdarza się, że człowiek zostaje wciągnięty niespodziewanie, wbrew sobie. Na przykład bierze do ręki w księgarni nową powieść i czyta fragment, żeby zdecydować, czy ją kupić, i już go nie ma! " To było niesamowite doświadczenie. Powieść Jakuba Skworza przeniosła mnie do niezwykłego świata, w którym wyobraźnia nie zna granic. Do krain, w których niemożliwe nie istnieje. Wyobrażacie sobie, że bez wychodzenia z domu ladujecie nagle na mroźnej Syberii, albo spacerujecie uliczkami Paryża w XIX wieku? Albo że stoicie za plecami Adama Mickiewicza w czasie kiedy on tworzy swoje najbardziej znane dzieło i czujecie z tego powodu nieopisaną radość? "Adaś Mickiewicz. Łobuz i mistrz" to powieść nie tylko dla dzieci czy młodzieży. Nam, dorosłym, też może przynieść wiele frajdy, przypomnieć nam o beztroskich latach dzieciństwa, kiedy i nam zdarzało się postępować niezgodnie z narzuconymi nam przez dorosłych zasadami. Ta książka pozwoli spojrzeć nam też z innej perspektywy na to, co, być może, w szkole spędzało nam sen z powiek. Młodzieży natomiast uzmysławi, że nie taki diabeł straszny jakim go malują, a postać Mickiewicza może okazać się niesamowicie intrygująca. Dla najmłodszych będzie to po prostu niezwykle ciekawa podróż u boku Oli i Eryka. Ja tę powieść przeczytałam dwa razy. Raz sama, drugi raz z moim prawie 6letnim synkiem, któremu najbardziej podobał się tytuł i fakt, że książki tak bardzo wciągają. Było co prawda kilka dość... niebezpiecznych momentów, które mogły zmrozić krew w żyłach, ale myślę, że jeżeli oszczędzimy najmłodszym czytelnikom jednego, czy dwóch rozdziałów, nic strasznego się nie stanie. Przecież zawsze będzie okazja, aby w niesamowitą podróż wybrać się raz jeszcze. Na uwagę zasługują również ilustracje. Na większości z nich możemy rozpoznać postać dziadka i wnuków, a także samego Mickiewicza. Jednak jest też kilka innych ilustracji. Równie pięknych, ale o ukrytej treści, do których zrozumienia potrzebna jest znajomość tekstu. Na początku myślałam o nich, że są po prostu nietypowe. Teraz już widzę więcej... Nie skłamie, jeżeli napiszę, że książka Jakuba Skworza powinna znaleźć się w każdym domu, bez względu na to, czy są w nim dzieci, czy też nie. Bo oprócz różnych ciekawostek, trochę informacji z życia prywatnego rodziny Mickiewiczów, zamknięty jest tu też kawał naszej historii jako narodu podany w bardzo intrygujący sposób. Ja z pewnością powrócę do niej nie raz 😊

JELENKA.PL Adam Mickiewicz jako polski wieszcz jawi się w umysłach swoich rodaków dwojako. Jako niedościgniony i jedyny w swoim rodzaju mistrz albo jako znienawidzony literat, którego dzieła są zakorzenionym elementem listy szkolnych lektur. W nowej książce Jakuba Skworza mamy okazję poznać Adasia Mickiewicza od kuchni. ZARYS FABUŁY Ola i Eryk spędzają wakacje u swoich dziadków. Mogą bawić się w całym domu, z wyjątkiem gabinetu dziadka. Surowy zakaz nijak ma się do niczym nieograniczonej ciekawości rodzeństwa. Pewnego dnia wchodzą do „zakazanego” pomieszczenia i przenoszą się do Polski czasów napoleońskich. TAJEMNICZE PRZEJŚCIE Motyw jakim jest tajemne przejście do innego świata często jest wykorzystywany w literaturze, nie tylko dziecięcej. Tym razem portalem jest książka. Jej dotknięcie sprawia, że delikwent przenosi się do literackiego świata. Początkowo rodzeństwo samo podróżuje w czasoprzestrzeni, później dołącza do nich dziadek, który jest swego rodzaju przewodnikiem. Ich literackie wyprawy stają się coraz dłuższe, bardziej wymagające i w przeróżne zakątki Europy. Motyw portalu do innego świata jest może i oklepany, ale zarazem idealny jeśli chodzi o bardziej obrazowe przedstawienie danej sytuacji. Bałam się, że w przypadku książki Jakuba Skworza może coś nie pasować i cała historia na tym ucierpi. Na szczęście tak się nie stało. NOWA FORMA POZNANIA Od jakiegoś czasu można zauważyć, że na rynku wydawniczym pojawiają się publikacje dla dzieci opowiadające o wielkich personach tego świata. Bardzo podoba mi się ten trend. Książka przybliżająca życie Adama Mickiewicza nie tylko idealnie wpisuje się ten temat ale jest po prostu świetną opowieścią. Tradycyjne biografie wypełnione setkami dat są po prostu nudne. Ja, mimo, że wiek dziecięcy mam dawno za sobą, czytałam „Adasia…” z dużym zainteresowaniem. A wyłapywanie faktów to była prawdziwa gratka. Poznajemy Adama Mickiewicza jako małego chłopca. Towarzyszymy mu w ważnych chwilach jego życia. Mamy okazję zobaczyć jak dorasta, jak mierzy się z problemami, poznajemy początki jego literackiej kariery. I to wszystko obserwujemy siedząc w pierwszym rzędzie. PODSUMOWANIE „Adaś Mickiewicz…” to książka nie tylko dla dzieci. Osobiście dowiedziałam się o wielu faktach z życia wieszcza, o których wcześniej nie miałam pojęcia. A to wszystko podane w bardzo lekki i subtelny sposób, bez zbędnego moralizatorskiego tonu. Jakub Skworz stworzył piękną opowieść z historią i znaną personą w tle, którą łatwo można przyswoić i która wciąga od pierwszej strony. Prócz aspektów historycznych, pięknie tłumaczy życie i ludzkie sprawy. Śmierć, miłość, wojna to tylko niektóre tematy poruszone w książce. Mimo tak trudnego ładunku emocjonalnego autor snuje opowieść niezwykle przyjemnie. Zdecydowanie polecam czytelnikom w każdym przedziale wiekowym. Świetną historię dopełnia piękne wydanie książki z intrygującymi ilustracjami. Czekam na kolejne publikacje o wielkich Polakach autorstwa Jakuba Skworza. Książka „Adaś Mickiewicz. Łobuz i mistrz” w trzech słowach: piękna, mądra, wciągająca.

Eryk i Ola przybywają u babci i dziadka. Pewnego dnia wchodzą do pomieszczenia gdzie pod żadnym pozorom nie wolno im wchodzić. Znajduje się tam gabinet, w którym ich dziadek trzyma książki, które dosłownie wciągają. Eryk i Ola otwierają jedną z nich i zostają przeniesieni do Nowogródka, gdzie urodził się Adam Mickiewicz. Jednak ich pierwsza przygoda w tym świecie nie trwa długo, bo szybko odnajduje ich dziadek, który z powrotem przenosi ich do teraźniejszości. Myślicie, że to koniec ich przygód? O nie! Tym razem wyruszają z dziadkiem i krok po kroku poznają życie Adasia. Od małego chłopca, po dorosłego już mężczyznę. Będą świadkami śmierci jego ojca, jego pierwszej miłości oraz dobrych i złych chwil jego życia. Dowiedzą się wielu ciekawostek historycznych oraz zwyczajów panujących w dziewiętnastym wieku. Ta podróż ta im również naukę, nie tylko tę historyczną. Przyznam, że nie spodziewałam się, że czytanie tej książki wciągnie mnie na tyle, że skończę ją jeszcze tego samego dnia. Zdecydowanie to nie jest lektura tylko dla najmłodszych, bo nawet taka "duża" dziewczynka" jak ja piałam z zachwytu po przeczytaniu. Macie dzieci, które na lekcjach historii ziewają z nudów? A może Wy sami jej nie lubicie, a ''suche'' fakty do Was nie przemawiają? Ta książka to zmieni! Autor za pomocą powieści w lekki i przystępny sposób przedstawia ważne daty i wydarzenia z życia, jednego z największych polskich poetów romantyzmu oraz literatury polskiej. Tworzy również tło historyczne, w którym żył Mickiewicz, nie zapominając również o przedstawieniu ważnych osobowości, którzy mieli jakiś związek z poetą. Nie zabraknie tu przygód, ani wartkiej akcji, co sprawia, że cała historia nas nie zanudza. Moim zdaniem to świetna alternatywa dla rodziców i nauczycieli, którzy pragną przyswoić najmłodszym historię znanych osobowości. Tak! Autor szykuje więcej takich opowieści. W ''Adaś Mickiewicz - Łobuz i mistrz" nie zabraknie przygód i akcji, które nie raz wywołają uśmiech na twarzy czytelnika. Pomimo tego, że to powieść, autor trzyma się ustalonej kolejności wydarzeń. Ja z pewnością zaopatrzę się w kolejne części, z myślą o swoich dzieciach. I każdemu będę je polecać. Zapomniałabym wspomnieć o pięknych ilustracjach w środku, które wręcz jeszcze bardziej umilają czytanie. Moim zdaniem to jedna z najpiękniej wydanych książek 2017 roku.

Ola i Eryk mogą bawić się u dziadków, gdzie chcą, poza jednym małym wyjątkiem – gabinetem dziadka, który jest dla nich tajemnicą. Pewnego dnia jak to u dzieci często bywa, ciekawość zwyciężyła i łamią dany im zakaz. Jak się okazuje wewnątrz znajduje się mnóstwo książek, które wciągają i to dosłownie! Dzieci trafiły na pozycję o Adamie Mickiewiczu, więc kiedy dziadek odkrył, gdzie podziewają się jego wnuczęta w porozumieniu z babcią pokazuje im dalsze jego losy. Po pierwsze autorowi należą się duże brawa za sam pomysł. Wciągające książki to dla każdego książkoholika byłby istny raj! A przy tym jest to dobry sposób na kontynuowanie tej serii. Ta książka w bardzo przystępny sposób pokazuje jak osoba, którą teraz uważamy za wielkiego poetę była zwykłym człowiekiem jak każdy z nas. Nasi bohaterowie podróżując przez kolejne rozdziały mają okazję dowiedzieć się, że Adam Mickiewicz był zarówno psocącym dzieckiem jak i biednym studentem, którego ledwo było stać na życie. Dzięki tej opowieści czytelnik razem z bohaterami przekonuje się, że w obecnych czasach ceniony artysta, zmagał się z takimi samymi problemami jak każdy człowiek i że przeszedł w swoim życiu naprawdę wiele. Głównie ta lektura jest skierowana do młodszych czytelników, ale myślę, że i nie jednemu starszemu czytelnikowi przypadnie do gustu. Ja miło spędziłam z nią czas, mimo, że nie jest to gatunek literacki, który zazwyczaj wybieram. Ważną zaletą tej pozycji jest to, że przede wszystkim zaciekawi młodszą osobę, która po jej skończeniu będzie bogatsza w wiedzę. Przyswoi ją dużo łatwiej niż na szkolnej lekcji, a dzięki temu może także będzie chciała samodzielnie potem pogłębić swój zasób informacji lub będzie mogła wykorzystać to podczas klasówki. Kolejną ważną rzeczą, o której muszę wspomnieć to sposób, w jaki ta książka została wydana. Jest przepiękna! Każda strona ozdobiona jest choćby jednym drobnym elementem, a inne z kolei całe są w malowniczych ilustracjach. Jest to niezwykle przyjemne dla oka i z tego powodu jeszcze milej mi się czytało tę pozycję. Polecam tę pozycję, szczególnie młodszym czytelnikom, bo w interesujący sposób dowiedzą się ważnych rzeczy o Adamie Mickiewiczu, które będą mogli wykorzystać w szkole. Uważam, że ta pozycja edukuje w mądry i ciekawy sposób, a przy tym jest dobrą rozrywką.

Przez cały październik męczyłam z klasą "Dziady" Adama Mickiewicza. Zakładam, że większość moich znajomych uważa teraz wieszcza za sadystę i marzy wieczorami o torturach, którym mogliby go poddać. Może dlatego bardzo żałuję, że pewnie nikt z tego grona nie przeczyta książki Jakuba Skworza. Oczywiście, książka jest przeznaczona dla dzieci. Wątki historyczne zostają wplecione w przygody rodzeństwa i ich dziadka, a realne zdarzenia mieszają się z fantastycznymi wydarzeniami. Choć nie wiem czy można je tak nazwać, bo przecież książki faktycznie wciągają. Mamy tutaj mnóstwo ilustracji i ozdób, które przyciągną dzieciaki. Uważam jednak, że po tę lekturę powinni sięgnąć przede wszystkim dorośli! Część humanistów wie, że Mickiewicz spóźnił się na własny ślub, a w dzieciństwie wypadł przez okno i o mało nie skonał, ale to bardzo mały odsetek społeczeństwa. Naprawdę warto sięgnąć po tę lekturę. Nieważne czy ma się lat pięć (wtedy potrzebne jest wsparcie rodziców), piętnaście czy pięćdziesiąt. Cała historia jest niezwykle ciekawa. Przygody gonią jedna za drugą i ciężko za nią nadążyć. Nie tylko łatwo czyta się tę książkę, ale równie łatwo przyswaja się zawarte w niej informacje często okraszone zabawnymi komentarzami. Oczywiście zdarzają się też przygnębiające momenty, ponieważ życie Mickiewicza nie było usłane wyłącznie różami (choć oczywiście troszkę ich jednak było). Skworz pięknie mówi też o czytelnictwie, czego bardzo potrzeba w obecnych czasach. Książki, które wciągają (dosłownie) czytelnika, a także życie, które wypełnione literaturą, goreje w nas bardzo długo i namiętnie. Mam ogromną nadzieję, że Jakub Skworz nie poprzestanie na tej jednej książce i będziemy mogli głębiej poznać losy innych wielkich Polaków. Wtedy z pewnością zainwestuję w te przeurocze wydania i odczekam kilka lat, by móc zacząć czytać je swoim dzieciom i cieszyć się tym, że zabawa naprawdę uczy.

Czy małe dziecko powstrzymają zakazy, które dał im dorosły? Oczywiście, że nie, co także było w przypadku dwójki młodego rodzeństwa, Oli i Eryka. Będąc u dziadków, mieli zakaz wstępu za pewne drzwi, jak możemy się domyślić, długo nie trzeba było czekać na efekt by kusicielska tajemnica, która ich pchała do drzwi, dała za wygraną. Otwierają więc zakazane wrecz wrota, odnajdując w pokoju zbiór wielu interesujących książek należących do ich dziadka. Który okazując swoją dobroć wobec wnuków, zabiera ich w niesamowitą historię dziejów samego Adama Mickiewicza, od dzieciństwa aż po samo napisanie „Pana Tadeusza”. Nowa forma przedstawienia historii wieszcza naszego państwa zachwyciła mnie swoją formą, sposobem, w jaki autor prezentuje nam wszystko, gdy chłonie się to z ciekawością, wręcz czystą przyjemnością, jaka z tego płynie. Daje nam dzięki temu to inny obraz naszego polskiego poety. Lecz to nie jedyny zachwyt tą książką, gdy sam jej wygląd już kusi oko potencjalnego czytelnika, jednak nie myślcie, że tylko na zewnątrz, jest tak ślicznie okraszona grafika, gdy sam środek prócz interesującej lektury jest równie tak pięknie stworzony. Dlatego z wielką przyjemnością ją wam polecam, gdy ja sama ją z wielką przyjemnością wręcz pochłonęłam!