Życie pszczół (okładka  twarda)

Gdy zobaczyłam najnowsze wydanie „Życia pszczół” Maurice’a Maeterlincka, od razu wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Kocham pięknie wydane książki, a poza tym lubię dowiadywać się nowych rzeczy. Pszczoły są dla człowieka bardzo ważne, więc chciałam trochę lepiej je poznać. Jeżeli chodzi o samo wydanie, to jest naprawdę piękne. Od samej wklejki, po cudowne rysunki i zdjęcia. Bardzo żałuję, że nie były opisane, bo często nie było wiadomo co dokładnie znajduje się na zdjęciu. I tu mamy pierwszy minus tej książki. Kolejnym minusem były zbyt szerokie marginesy na stronach. Na każdej z nich mieściło się naprawdę niewiele tekstu. Miejsce na półce każdego książkoholika jest na wagę złota, więc fajnie by było, gdyby miejsce na tekst było lepiej wykorzystane. Jeżeli chodzi o samą treść, to pojawia się tu kolejny i to dla mnie dość poważny problem. A mianowicie chodzi o sposób pisania Autora. Jest poetycki i to zdecydowanie zbyt poetycki. Tego po prostu nie dało się czytać. Ja naprawdę próbowałam przez długi czas dać tej książce szansę, bo nie lubię nie kończyć tego, co zaczęłam, ale po prostu nie mogłam tego zdzierżyć. Utknęłam na 310 stronie z 475 i po prostu musiałam przestać ją czytać. Męczyłam ją dobry tydzień i nawet nie miałam ochoty po nią sięgać. Miałam wrażenie, że Autor płynie po falach własnej wyobraźni i odpływa w siną dal. Snuje jakieś dziwne historie, które nie mają związku z głównym tematem. Czytałam naprawdę dużo różnorodnych książek i na palcach jednej ręki mogę policzyć te, których nie mogłam dokończyć. Tego było naprawdę niewiele i „Życie pszczół” należy do niechlubnej trójki książek, przez które nie przebrnęłam (pierwsza to „Krzyżacy”, a druga to „Ziemia nie do życia”). Wartościowa treść totalnie ginęła tu w wywodach Autora. Ubolewam nad tym bardzo, bo liczyłam na naprawdę fajną i piękną lekturę, a dostałam coś takiego. Nie lubię pisać takich opinii, zwłaszcza gdy sama wybieram lekturę, ale bądźmy szczerzy, że czasami oczekiwania swoje, a rzeczywistość swoje. Stawiam na szczerość i jest mi przykro, że ta pozycja nie była lepsza. Ja nawet nie potrafię jej ocenić, bo to było dla mnie tak kiepskie. Wiem, że „Życie pszczół” ma swoich zwolenników, więc najlepiej będzie, jeśli sami się przekonacie, czy pióro Autora do Was trafi. Do mnie nie trafiło i to kompletnie.