Znalazłam klucz do szczęścia (okładka  twarda, wyd. 05.2016)

Ilona pokazuje nam jak byc wewnętrznie sobą. Sobą spokojnym i w harmonii ze Światem. Pozycja, od której nie sposób oderwać wzroku. Przeze mnie pokreślana zakreślaczem :p - Tyle tam wspaniałych i mądrych słów, że chcę do nich wracać - podkreślam je zakreślaczem :)

Brawo Ilonka !

Istnieją książki, które muszą trafić na odpowiedniego czytelnika, żeby zostać docenione. Niestety książka Ilony Felicjańskiej trafiła chyba kiepsko. Nie jestem bowiem w stanie napisać pozytywnej recenzji tej książki. Nie wykluczam jednak tego, że są osoby, które mogą się książką zachwycić. Jest ona na tyle specyficzna, że będzie miała zarówno entuzjastów, jak i niezadowolonych czytelników.

Dlaczego?

Rzadko sięgam po książki tego typu, a jeśli już to tylko po te najlepsze pozycje. Skąd na mojej półce książka Felicjańskiej? Skojarzyłam autorkę głównie, stąd że widziałam ją na Warszawskich Targach Książki i pomyślałam czemu nie? Tylko, że to nie był dobry pomysł.

Tytuł:
Znalazłam klucz do szczęścia
Autor:
Ilona Felicjańska
Wydawnictwo:
Edipresse




O czym w ogóle jest ta książka?
Najlepiej odpowiedzieć słowami autorki:

W książce Znalazłam klucz do szczęścia dzielę się z wami obserwacjami, jak zmiany, które zachodzą w naszej świadomości, porządkują świat zewnętrzny. Zachęcam każdego z Was do wejścia na drogę tego, co w życiu najważniejsze.

Cóż...autorka faktycznie dzieli się swoimi obserwacjami, z nami czytelnikami, opowiada nam o swoim życiu, naszej świadomości i w ogóle o wszystkich co w życiu ważne. Problem w tym, że nie mówi o tym sama.

Co mam na myśli? Zaraz się dowiecie.

O autorce słów kilka

źródło

Ilona Felicjańska to polska modelka, II wicemiss Polonia 1993, bizneswoman, założycielka i prezes Fundacji Niezapominajka oraz pisarka. W jej dorobku literackim znajdziemy: "Cała prawda o...", "Jak być niezniszczalną", "Wszystkie odcienie czerni" oraz Znalazłam klucz do szczęścia. Jej książki mają motywować do lepszego życia. Autorka zaangażowana jest w działalność charytatywną, wspierającą osoby uzależnione i ofiary przemocy. Jest przykładem tego, że można odbić się od dna. Wystąpiła również w Tańcu z gwiazdami i Celebrity Splash.

Cel książki
Moim darem jest zdolność pomagania, najbardziej przez przykład i drogę, którą przeszłam, by znaleźć się w miejscu, w którym jestem. Nie mogłabym się tym darem dzielić, gdyby nie ciemności, w których tkwiłam przez blisko połowę życia. Dzięki nim jestem, kim jestem. Moim darem jest łączenie ludzi i dawanie im poczucia mocy. Szczególnie kobietom. Moim darem jest wrażliwość. A być może największym darem od losu jest możliwość przeżycia upadku.

No wszystko fajnie, z tym że w książce niekoniecznie to widać. Wierzę, że autorka po odbiciu się od dna ma mnóstwo pozytywnej energii i potrafi się nią dzielić, a opowiadanie o jej upadku morze pomóc wielu osobom, ale raczej w formie spotkań, niż w tej książkowej.

Po pierwsze - chaos. Naprawdę jestem pełna podziwu dla autorki, że z tego chaosu udało jej się wyjść obronną ręką i stworzyć jedną spójną całość. Po prostu ciężko jest na niewielkiej ilość stron połączyć takie tematy jak macierzyństwo, pewność siebie, zdrowie, seks, dzielenie się i pomaganie, miłość i akceptację, a jeszcze szczęście! Już jak to piszę nie jestem pewna, czy gdzieś się nie pomyliłam.

Po drugie - trzeba mieć co opowiedzieć. W powieści można wymyślać, w takiej książce trzeba pisać wprost i konkretnie, szczególnie, jeśli chcemy komuś coś przekazać. I to niestety niekoniecznie wyszło autorce.

Tak, Ilona Felicjańska ma swoją historię, ale jak widać to nie wystarcza, przynajmniej autorce. Myślę, że tak z połowa książki nie jest jej autorstwa, dlaczego?

Autorka mnóstwo cytuje, cytuje do bólu i do oporu, wszystko i wszystkich nawet całe teorie. Fakt fajnie było przeczytać sobie spory fragment Rafała Daniluka (trenera i coacha) o niskim poczuciu wartości; o totalnej biologii Piotra Kmiecia (trener rozwoju osobistego); listów czytelniczek, czy "Bajki o zasmuconym smutku" autora nieznanego. Niestety autorka tego nie wyważyła.

Czy ją ja w końcu książkę czytałam? A może to leksykon?

Po trzecie - styl. Muszę przyznać, że autorka pisze fajnie i to na pewno jest plus książki. Miło się to czyta. Wierzę więc, że podczas spotkań z autorką musi być bardzo fajnie, podobnie jej odpowiedzi na listy czytelniczek są bardzo wartościowe.

Po czwarte - przesłanie. Wierzę, że sporo osób znajdzie ukojenie w książce autorki, bo pisze o rzeczach ważnych. Rozumie i nie ocenia, a sama dzieli się z nami swoją historią.

Podsumowanie
To książka zdecydowanie nie dla mnie, więc nie mogę jej polecić z czystym sumieniem. Wiem jednak, że znajdzie się grupa osób, do których książka dotrze i stanie się lekarstwem, bądź wsparciem. Niestety nie dla mnie.

Czytam można powiedzieć nawet sporo o tematyce rozwojowej, jednak jestem tak nieznośnym czytelnikiem, że jeżeli książka nie spełni moich oczekiwań to ją po prostu odkładam na chwilę lub na zawsze;-) W przypadku tej książki - 100% . Powiem szczerze jestem tak mile zaskoczona i treścią i sposobem przekazania tych wszystkich mądrości. Zgadzam się, że to co jednego cieszy, innego irytuje(patrz inne recenzje). Rozumiem chęć Autorki do przekazania tak wielu punktów widzenia, wielu sposobów dochodzenia do pełni. Ogrom doświadczeń duchowych i emocjonalnych jest często zbyt trudny do streszczenia. Przeczytane dziesiątki i setki książek, z których każda jest warta uwagi. Dla mnie osobiście ta książka to niezwykle ważny głos w sprawie skuteczności wielu terapii tradycyjnych i alternatywnych. Proces zdrowienia psychiczno-emocjonalnego jest procesem rozłożonym w czasie, na swojej drodze napotykamy różnych towarzyszy - terapeutów, uzdrowicieli i to wszystko składa się na całość, to jest indywidualna droga dochodzenia do uzdrowienia duszy. Ja w tej książce zobaczyłam drogę dojrzewania duchowego kobiety, która chciała zrozumieć to wszystko co doprowadziło ją do punktu, w którym obecnie się znalazła. To pozycja godna polecenia każdemu kto dalej chce pracować nad sobą i dużo tej pracy do tej pory wykonał. Warto :-) Dziękuję Pani Ilono:-)