Złote enklawy. Scholomance. Lekcja trzecia (okładka  miękka, wyd. 03.2023)

live laugh love nienawidze el ale seria cudowna

Jakie mieliście plany do zrealizowania po ukończeniu szkoły? Udało się Wam je spełnić? Większość magicznie uzdolnionej młodzieży zamkniętej w Scholomance nie wybiega myślami zbyt daleko w przyszłość. Dopiero po opuszczeniu jej murów zaczynają zastanawiać się nad życiem. Choć tym razem wszyscy absolwenci przeżyli zakończenie roku, a przy okazji wyciągnęli ze sobą całą resztę dzieciaków, El nie ma powodów do radości. Orion poświęcił się, żeby ją uratować, a to cały czas napawa ją smutkiem. Księga z Sutrami, z której chciała zrobić użytek, niemo przypomina jej o postanowieniach. Informacje napływające ze świata zmuszą ją jednak do działania. El oparła się przepowiedni i nie stała się potwornie złą czarownicą. Ktoś postanowił zająć ten wakat i od razu daje o sobie znać w tajemniczy sposób niszcząc kolejne enklawy. Uratowani czarodzieje nagle znów stają się zagrożeni, a w powietrzu wisi totalna wojna. Młodą czarodziejkę czeka najważniejszy sprawdzian w życiu, do którego Scholomance nie dała rady jej przygotować. Czy mimo presji uda się jej uratować świat? "Scholomance. Złote enklawy" to kończący trylogię tom autorstwa Naomi Novik. Od razu przyznam się, że nie jestem w stanie wybrać, która część podobała mi się najbardziej, bo wszystkie były bardzo dobre 🤭 Akcja w tym tomie, mimo że nieco wolno się rozkręca, jest naprawdę ciekawa. Bohaterowie ciągle trzymają poziom, a ich relacje są trwałe, choć ulegają zmianom jak w prawdziwym życiu. Podoba mi się zmiana, jaka zaszła w relacji między El, a pewną dziewczyną, z którą do tej pory nie utrzymywała najlepszych stosunków. Dzięki temu ma się wrażenie, że główna bohaterka w pewien sposób dojrzewa, a kolejne jej czyny są tego ostatecznym dowodem. Macie ochotę na odrobinę magii? Zapraszam Was do świata Scholomance!

Książka naprawdę przyjemna, lecz trochę pozostawia do życzenia. Prosty język-co cenię przy szybkich do czytania odmóżdżaczach. Przez większość czasu tak naprawdę nie ma akcji, główna bohaterka rozmyśla nad swoim życiem oraz jak ocalić Oriona. Bez sensu przegadane pewne wątki. Jej kolejny "romans", jej pomóc enklawom wydają się trochę mocno naciągane oraz kilka nierozsądnych decyzji, w których popierałam perspektywę Liu. Galadriel niby wie, że nie powinna tak robić, ale ok, i tak zrobi w ten sposób. Lecz podobały mi się twisty fabularne dotyczące samej postaci Oriona oraz jego dziwnej rodzinki i budowie enklaw. Uważam, że to było najlepsze możliwe wyjaśnienie podwalin świata stworzonego przez Novik przez co same główne zamysły tego oraz ta intryga zasługują na czwórkę z plusem ;)

Niesamowita kontynuacja! Nie spodziewałam się, że 3 część będzie moją ulubioną. Wyjaśnia się tyle rzeczy, a również otwiera dużo nowych wątków. Kocham zakończenie i styl pisania. Książka jest porządna (choć mój egzemplarz jest trochę wadliwy) i kocham rysunki/plany miejsc w środku okładki. Pomimo iż powieść jest fantastyczna, to mogę znaleźć w niej coś co łączy mnie z główną bohaterką. Na pewno przeczytam tą serię jeszcze kilka razy! Osobiście nie żałuję zakupu

Zdecydowanie najlepsza część z całej trylogii zawierająca największą przygodę jaką przeszła bohaterka oraz najwięcej romantycznych chwil.

Seria super napisana. Połyka się tekst z prędkością komety.

Bardzo polecam

Super petarda!

Jaką magiczną umiejętność chcielibyście mieć? Osobiście zdecydowanie nie pogardziłabym taką, która umożliwiałaby przenoszenie się w czasie, tudzież wyczarowywanie aktualnie potrzebnych przedmiotów. Galadriel, główna bohaterka cyklu Scholomance, od zawsze miała tylko jeden cel: chciała uczynić wszystko, aby nie dopuścić do spełnienia się przepowiedni swojej babki, głoszącej, iż przeznaczeniem dziewczyny jest zniszczyć wszystkie magiczne enklawy, dające czarodziejom na całym świecie schronienie przed potworami. Jej plan już częściowo się powiódł. Wszakże dzięki mnóstwie wysiłków dopiero co udało jej się opuścić mury zaczarowanej szkoły Scholomance i nie dać się pożreć złowrogom. Co więcej, uratowała przy tym wszystkich jej uczniów i posłała sam budynek w otchłań – tak, by już nikt nigdy do niego nie trafił. W Scholomance został jednak jeden jedyny uczeń. Ten najważniejszy. Ten, który przez wszystkie lata nauki bronił innych uczniów przed potworami. Ten, który nie chciał za to niczego w zamian. Ten, którego El pokochała. Orion, który poświęcił się, aby inni mogli przeżyć… Galadriel nie ma jednak w planach trwać w stuporze i pozostawić samozwańczego bohatera na pastwę złowrogów i nicości. Nie wie jeszcze jak tego dokona, ale jest pewna, że zrobi absolutnie wszystko aby wyrwać Oriona z trzewi mroku. „Powiedziałaby mi, żebym ruszyła w świat i ufała, że on doprowadzi mnie tam, gdzie powinnam być. Jej zawsze to wychodzi, ale ja mam nieodparte wrażenie, że świat uważa za odpowiednie miejsce dla mnie jakąś mroczną fortecę na szczycie góry w środku pustkowia, smaganej burzami w trzasku piorunów zagłuszanym przez mój opętańczy śmiech, tak więc takie podejście się nie sprawdza.” El nie traci wiele czasu na rozmyślania czy regenerację pod okiem swojej mamy – ufnej, zjednoczonej z naturą, znanej na całym świecie uzdrowicielki. Niemalże natychmiast po rozprawieniu się z magiczną szkołą raz na zawsze, rozpoczyna misję ratunkową dla Oriona. Na drodze stają jej jednak druzgocące wiadomości od absolwentów magicznej szkoły – wszystkie magiczne enklawy są po kolei atakowane. Wygląda na to, że ktoś obrał sobie za cel ziszczenie przepowiedni przeznaczonej dla El i sam zadbał o to, by zniszczyć każdą z enklaw. Jedynie Galadriel posiada tak wielkie magiczne zdolności, aby temu zaradzić… i w międzyczasie zająć się ocaleniem Oriona. Oprócz ratowania magicznych krain dla osób o wyjątkowych zdolnościach z Londynu, Pekinu czy innego Nowego Jorku, dziewczyna postanawia także poznać tę, od której wszystko się zaczęło – matkę Oriona, która wydaje się mieć na syna bardzo dziwny wpływ, a może i odpowiadać za wszystko, co mu się przydarzyło. Rzeczywistość przechodzi jednak jej najśmielsze wyobrażenia, bowiem kobieta zdecydowanie para się nieczystą, czarną magią… Czy jednak przyszła domina Nowego Jorku mogłaby stać za niszczeniem innych enklaw? Jaki miałaby w tym cel? Choć Galadriel jest osobą, która nigdy nie prosi o pomoc i zawsze działa w pojedynkę, doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że tym razem gra toczy się o zbyt wielką stawkę i tym razem postanawia nie zbawiać świata na własną rękę. Z pomocą przychodzą jej przyjaciele, z którymi zawarła sojusz jeszcze w szkole – Liu, Adhya i… co najdziwniejsze, wcześniej wrogo do niej nastawiona Liesel, która przy okazji spotkania składa jej coraz to bardziej intrygujące propozycje. Do walki z zagrożeniem nie stają jednak jedynie młodzi czarodzieje. Czym o sukcesach El w walce z potworami i ocalaniem enklaw jest głośniej, tym więcej magików jest chętnych do pomocy. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że prawdziwe zagrożenie, czyhające na życie wszystkich, nie jest do końca znane. I jest o wiele większe i straszniejsze, niż mogłoby się to wydawać… Czy przeznaczeniem Galadriel faktycznie jest położenie kresu wszystkim magicznym enklawom, czy też przepowiednia raz mogła się pomylić i dziewczyna sama stworzy swój los, przy okazji ratując miłość? „Tej jego części, która mnie kochała, chciała być bohaterska i prosiła o pomoc, nie dało się oddzielić od reszty. (…) Odpowiedź nie miała znaczenia, ponieważ ostatecznie i tak wszystko wpadło w otchłań.” Lekcja Trzecia Scholomance, bardzo trafnie nazwana Złotymi Enklawami, wypadła moim zdaniem równie dobrze jak część pierwsza cyklu i znacznie lepiej, aniżeli druga. Po raz kolejny pochwalić muszę kreatywność autorki, której fantastyczna i finezyjna wyobraźnia zdecydowanie nie zna żadnych granic. Ta seria o magicznej szkole zdecydowanie przypadnie do gustu wszystkim zapalonym miłośnikom fantasy oraz osobom, które lubią dzięki lekturze przenieść się w zupełnie inne, znacznie bardziej magiczne miejsca. Przewracając kolejne strony powieści, wręcz nie mogłam się doczekać tego, co spotkam na końcu tej historii. Zakończenie zdecydowanie mnie nie rozczarowało. Podoba mi się również płynące z tej książki przesłanie, które jasno wskazuje, iż miłością oraz wspólnymi, naszpikowanymi dobrymi chęciami działaniami można zdziałać o wiele więcej. Może i zbawić świat.

Powinno było wyjść inaczej! El i uczniowie opuścili Scholomance i powrócili do domów. Jej przyjaciele przetrwali a ona sama nie zamieniła się w mroczną wiedźmę i nie zniszczyła enklawowócw, jednak coś nie poszło z godnie z planem. Świat i tak zaczyna się walić, ponieważ coś niszczy podwaliny enklaw, a jakby tego było mało w szkole pozostało coś, po co El musi wrócić. Gniew ma to do siebie, że wypala inne emocje, kiedy tylko udaje mu się przygasić smutek i ból, które unieruchomiły dziewczynę w łóżku, powolutku przejmuje wszystkie jej emocje i pozwala jej powrócić do normalności. Napędzana dobrze znaną złością Galadriel musi ratować Londyn, bo kto jeśli nie ona? Tylko ona jedna ma wystarczając ą moc, by niszczyć paszczory i jeśli odmówi, będzie miała na sumieniu setki czarodziejów. Tym razem niema planu, kolejne ruchy opracowuje na bieżąco, podróżując tam gdzie jest potrzebna. Najpierw uratuje świat, a potem spełni swoje marzenie i zacznie tworzyć Enklawy Złotego Kamienia, bezpieczne przystanie dla magów stworzone z czystej mocy nieskażonej czarną magią. Tylko najpierw jeszcze musi powrócić do Scholomance i dokończyć to, co tam zaczęła… Złote enklawy wcale nie niosą wytchnienia głównej bohaterce. Tym razem na równi z potworami będzie musiała mierzyć się z ludźmi. Ciągłe próby manipulacji i przymus wybierania „mniejszego zła” to nie wszystko z czym przyjdzie jej walczyć. El będzie musiała stawić czoła swojej mocy i temu kim jest, a jej nastoletni umysł pełen emocji i buzujących hormonów zdecydowanie jej tego nie ułatwi. Trzeci tom Scholomance pozwala nam spojrzeć na El w trochę innym świetle. Dziewczyna już nie jest uczennicą zależną od kaprysów szkoły. Jest dorosła i przyszłość stoi przed nią otworem. Przyszłość , która wygląda zupełnie inaczej, niż El sobie wyobrażała. Mroczne sekrety, które wreszcie zostały ujawnione, tajemnice, które zostały rozwikłane, odpowiedzi, których tak usilnie szukała wcale nie przyniosły wytchnienia i spokoju. Zamiast tego Galadriel ma w sobie tylko jeszcze więcej wątpliwość i strachu i jedno pragnienie, żeby rzucić to wszystko p… Szkoła nie przygotowała jej do tego, co będzie musiała zrobić, matka, którą do tej pory idealizowała okazała się mieć własne tajemnice, zaś jej przeznaczenie… Och przeznaczenia ma to do siebie, że lubi spełniać się w nieoczekiwany sposób. Ogromnie żałuję, że Złote enklawy to ostatni tom Scholomance. Ta seria bardzo przypadła mi do serca i pozwoliła bez reszty się zapomnieć i wsiąknąć w ten świat pełen magii. Ogromnie podobało mi się, że autorka tak dokładnie dopracowywała szczegóły. Potwory nie brały się z nikąd, emocje nie spadały z sufitu a na koniec wszystkie wątki zostały wyjaśnione i podopinane. Już dawno żadna seria nie pozostawiła mnie z takim kacem książkowym jak Scholomance i uważam, że to wspaniałe. Mimo, że ostatni tom zapewnił mi emocjonalny rollercoaster jestem pewna, że jeszcze do niej wrócę, bo ta trylogia zdecydowanie trafia na półkę ulubionych. Jeśli nie straszne wam potwory i podstępni magowie, jeśli chcecie wraz z bohaterami walczyć o przetrwanie i ratować świat przed złem to pozwólcie Scholomance czynić swoją magię. Pozwólcie by ta seria wciągnęła was i oczarowała tak jak mnie. Totalnie polecam! Za egzemplarz recenzencki dziękuję Domowi Wydawniczemu Rebis #współpracarecenzencka #współpracabarterowa