Wojna, którą w końcu wygrałam (okładka  twarda, wyd. 03.2019)

Jest to 2 cześć z serii , która kupiłam dla 11 letniego syna ! Przeczytał z zapartym tchem . Polecam

Niesamowita książka.

Fajna historia.

Polecam bardzo

„Wojna, którą w końcu wygrałam” to bezpośrednia kontynuacja losów Ady, jej brata Jamiego i ich opiekunki Susan. Wojna trwa nadal, Ada wreszcie przechodzi operację stopy. Ale pozbycie się kalectwa nie jest jednoznaczne z wyleczeniem ran na duszy dziewczynki. Bomby spadają, ludzie giną, traci się najbliższych. A do domu lady Thorton gdzie musi zamieszkać Adam, Jamie i Susan zostaje przywieziona Ruth, żydówka niemieckiego pochodzenia. O pierwszej części losów Ady pisałam już jakiś czas temu na blogu. Byłam zachwycona tą książką i ucieszyłam się, że powstała jej kontynuacja. Mimo, że to książka kierowana do młodego czytelnika (z założenia) to jednak bardzo dobrze sprawdza się – tak samo jak poprzedni tom – jako lektora dla osób dorosłych. Język jest prosty, ale bardzo przyjemny, więc książkę czytałam bardzo szybko. Naładowane jest sporą dawką emocji, potrafi wzruszyć i wywołać łzy. O czym jest ten tom? O stracie. I to chyba najważniejszy wątek, który porusza autorka. O stracie bliskich, o stracie swojego miejsca na ziemi, o stracie domu. Ale i o nadziei, trudnej, bolesnej i niepewnej. O ludzkich odruchach w nieludzkich czasach, o wsparciu rodziny i bliskich. I o tęsknocie. Za tym co było, ale i za tym czego pragną bohaterowie. Niełatwo jest odnaleźć sens życia w czasach tak przerażających i uporać się z własnymi demonami. A tym bardziej, gdy jest się dzieckiem, które wiele w swoim krótkim życiu wycierpiało, a wojna zrzuca kolejne nieszczęścia. Byłam ogromnie ciekawa jak potoczą się losy głównych bohaterów, ale i nowej postaci, która pojawia się w książce. Ruth to młoda dziewczyna, żydówka – ale niemieckiego pochodzenia. Autorka pokazuje jak musi się ona zmagać z piętnem narodu wśród którego się wychowała, a który zgotował jej i jej bliskim tak straszny los. Autorce udało się w obrazowy, ale nie epatujący brutalnością sposób pokazać, jak wiele zła sprowadziła na ludzkość II Wojna Światowa i ile milionów rodzin nieodwracalnie skrzywdziła, zadając im rany, które nigdy nie miały się już zagoić. Akcja jest wartka i naprawdę nie ma możliwości aby choć przez chwilę się nudzić. Autorka świetnie kreśli swoich bohaterów, a Adę pokazuje jako skrzywdzone dziecko, które całym sercem pragnie stabilizacji i rodziny, a jednocześnie bojąc się, że wszystko znów straci, nie potrafi przyjąć tego, co daje jej los. Skrzywdzona dziewczynka, która nie radzi sobie z tym co ją spotkało. Ale bez obaw, autorka nie odbiera Adzie nadziei i szansy na dobre życie. Mimo trudnej tematyki bohaterowie dostają szansę na pozytywną przyszłość. Więc jeśli spodobał się wam tom pierwszy opowieści o Adzie i jej bracie, to koniecznie sięgnijcie po tom drugi. Jest wzruszająco, przejmująco, bardzo emocjonalnie. Czytając o kolejnych wydarzeniach w życiu bohaterów czasem miałam wrażenie, że czytam o losach prawdziwych postaci i tym bardziej byłam ciekawa, jak autorka pokieruje ich życiem. To naprawdę dobra historia, która spodoba się tak samo młodszym jak i starszym czytelnikom. Nie da się nie wzruszyć losem Ady i jej brata. Ale nie tylko. Pozostali bohaterowie są tak samo ważni, nie są tylko statystami w opowieści o dziewczynce. Książka to pełna emocji opowieść o ludziach, których za sprawą wojny zetknął ze sobą los, których naznaczył cierpieniem, ale i dał szansę na wyleczenie ran. Szczerze polecam oba tomy, które tworzą jedną ciągłość i pełną historię. Poruszająca, piękna historia.

Pamiętacie rodzeństwo: Adę i Jamiego? Kilka miesięcy temu ukazała się wzruszająca książka „Wojna, która ocaliła mi życie”. Teraz przyszedł czas na ciąg dalszy. Wojna, która wybuchła między Niemcami i Anglią w 1940 roku, trwa nadal. Minęło zaledwie kilka dni od wydarzeń z pierwszej części. Susan, opiekunka rodzeństwa, stara się o to, by jedenastoletnia Ada zaczęła normalnie chodzić. Dziewczynkę czeka poważna operacja i wszyscy mają nadzieję, że stopa będzie wkrótce pracowała prawidłowo. Tymczasem okazuje się, że kwestia stopy nie jest jedynym problemem. Nawarstwiają się też inne, które związane są z nową sytuacją. To relacje dzieci między sobą, relacje Ady i jej brata do Susan. Codzienna rzeczywistość też nie jest łatwa. Susan straciła przecież dom, wprawdzie pomaga jej lady Thorton, ale i ona pewnego dnia ni stąd ni zowąd wprowadza się do tej trójki, ponieważ zmusza ją do tego wojenna rzeczywistość. A życie z tą osobą do łatwych nie należy. Wydaje mi się, że dużo miejsca w tej części zajmują wątpliwości, strach. Sytuacja gęstnieje, gdy lord Thorton przywozi 16-letnią Ruth, pochodząca z Drezna Żydówkę. Z początku każdy podchodzi do Niemki z rezerwą, ale wszyscy powoli nabierają przekonania, że to nie jest wróg. W tej części autorka koncentruje się nie tylko na losach Ady i Jamiego. Poza nimi jest też cała grupa postaci, którzy w tych wojennych czasach są poddawani próbie, są dotknięci różnymi problemami i nieszczęściami. Każdy z nich ma swoje troski, zmartwienia. Lady Thorton umiera ze strachu o syna, który walczy na wojnie. Ruth nie wie, co dzieje się z jej rodziną, a zwłaszcza babką. Jej, Żydówce, trudno odnaleźć się w kraju, który został zaatakowany przez Hitlera. Nie ma się co dziwić, że słowo „niemiecki” wywołuje u wielu z początku frustrację. Ada gubi się w domysłach, analizuje przeszłość i zachowanie matki, powraca myślami do tego, co już było, obawia się o przyszłość, czasami jest rozchwiana uczuciowo i emocjonalnie. Jednak akurat w tym przypadku nie ma się co dziwić – dziewczynka naprawdę dużo przeszła – wiedzą o tym czytelnicy pierwszej części, która niekiedy aż rozdzierała serducho. Ta część dużo poświęca zagadnieniom tolerancji, stosunku do innych. Warto być dobrym, bo dobro wraca. Ważna książka – podobnie jak i pierwsza część została dostrzeżona i doceniona przez krytyków. Jedna z ciekawszych powieści dla dzieci o wojnie. I co cenne – szczególnie dla nas – wyjątkowo okrutnie doświadczonych przez ostatnią wojnę, ciekawy opis wydarzeń z zupełnie innej, jakże odległej, jednak niemniej ciekawej, perspektywy. Pewnie dzieci tego tak nie odbiorą, ale ja tę książkę polecam również i rodzicom- dlatego tak zwracam tutaj uwagę na to.