Zimowe zaręczyny. Lustrzanna. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 10.2019)

Wciągająca :) Bardzo mi się podoba i nie mogę się doczekać kiedy kupię kolejną część!

Genialna historia, wspaniała główna bohaterka. Ten tom jest najlepszy ze wszystkich!

Świetna, wciągająca. Nie mogę się doczekać następnych części.

Bardzo ciekawy świat, dobrze zapowiadająca się fabuła.

Idk nie dla mnie to bylo ale mysle ze spoko

Superfajne

Polecam

„Zimowe zaręczyny” autorstwa Christelle Dabos to pierwszy tom serii Lustrzanna. To steampunkowy świat, który zabiera czytelnika do niesamowitych miejsc, ciekawych wydarzeń i wyjątkowych bohaterów. Główną bohaterką jest Ofelia, mieszkająca na arce Animie, która zostaje zaręczona z tajemniczym Thornem, mieszkającym na odległej arce zwanej Biegunem. Mimo, że dziewczyna nie chce wychodzić za mąż, nie ma wyjścia i wraz z narzeczonym udaje się na jego rodzinną arkę. A tam już nic nie jest takie jak się wydawało. Akcja powieści jest bardzo dynamiczna i wartka. Autorka nie daje czytelnikowi za dużo czasu na złapanie oddechu, bo tu wydarzenie goni wydarzenie. Mimo to, jest czas na przedstawienie czytelnikowi wykreowanego świata, choć ja miałam mocny niedosyt informacji na temat otaczającej bohaterów rzeczywistości i tego jakimi prawami rządzi się ich świat. Ciekawiło mnie wszystko co z tym związane, ale autorka dawkowała mi informacje małymi porcjami zaostrzając moją chęć dowiedzenia się więcej. Natomiast szybko dowiadujemy się najważniejszych rzeczy, że ludzie posiadają różne moce, np. Ofelia potrafi czytać przeszłość przedmiotów praktycznie do czasu ich powstania i przechodzić przez lustra, co jest dość wyjątkową umiejętnością, że każda arka ma swojego opiekuna, kogoś na kształt boskiej istoty, ale będącej całkiem materialnym mieszkańcem arki. Jest tego więcej, bo świat stworzony przez autorkę jest bogaty i ciekawy. Jeśli chodzi o bohaterów, to są bardzo fajnie nakreśleni, choć najwięcej dowiadujemy się o Ofelii. Narracja jest trzecioosobowa dzięki czemu śledzimy wydarzenia z szerszej perspektywy, choć wszystko co jest tajemnicą dla Ofelii, jest też tajemnicą dla czytelnika. Ofelia jako główna bohaterka posiada w sobie cechy, które mnie osobiście czasami irytowały, ale są one uzasadnione, wynikają z tego co dziewczynę spotkało w przeszłości. Jest to dla mnie zrozumiałe, więc zaakceptowałam bohaterkę taką jaka jest i czytanie o tym co ją spotyka szło mi bardzo dobrze i bez denerwowania się. Bohaterowie drugoplanowi również są dobrze wykreowani, każdy odgrywa w powieści ważną rolę, nie jest tylko statysta w fabule, ma swoje zadanie, ukryte cele, dążenia, które czytelnik odkrywa kawałek po kawałku razem z bohaterką. W tym tomie mało dowiadujemy się o drugim głównym bohaterze, czy Thornie, ale czuję, że to celowy zabieg i czekam na drugą część, aby odkryć tajemnice tego młodego mężczyzny. Oczywiście nie wszystko jest tym czym się na pierwszy rzut oka wydaje, Ofelia nie wie komu może ufać, czym kierował się jej narzeczony wybierając ją na żonę i do czego on dąży. Fabuła jest spójna, ale nie jest łatwo przewidzieć kto, co, jak i dlaczego. Gubi się w tym bohaterka, gubi się i czytelnik, a gdy już oboje odkrywają niektóre tajemnice, zaskoczenie jest niesamowite. Książka napisana jest pięknym językiem, pełnym, plastycznym, obrazowym. Czytanie Zimowych zaręczyn to czysta przyjemność, za co również ponosi odpowiedzialność tłumacz, pan Paweł Łapiński. I mimo, że to powieść młodzieżowa, a bohaterka ma siedemnaście lat w momencie, gdy ją poznajemy, to śmiało po powieść mogą sięgnąć również starsi czytelnicy. Dla mnie lektura tej powieści była czystą przyjemnością i mimo, że czasy gdy byłam nastolatką minęły bardzo dawno temu, fabuła mnie wciągnęła, bohaterowie ciekawili, a tajemnice otaczające Ofelię intrygowały. Dałam się pochłonąć temu ciekawie wykreowanemu światu i z chęcią dowiem się o nim więcej w kolejnych tomach serii. Jestem bardzo ciekawa jak potoczą się losy głównej bohaterki i jej niechcianego narzeczonego, co się wydarzy, gdy Ofelia odkryje cel Thorna i jak poukłada się ich wspólne życie (jeśli do niego dojdzie, bo ślubu jeszcze nie było). Autorka zabrała mnie w Zimowych zaręczynach w niesamowitą podróż i już nie mogę się doczekać jej kontynuacji. Co mnie zaskakuje to fakt, że o tej powieści jest tak cicho, mało opinii czy recenzji, na Instagramie nie ma zdjęć… Zaskakujące i niepojęte, bo książka jest świetna i zasługuje na to by o niej mówić, polecać, pokazywać.

Spotykacie takie książki, przy których z niepokojem sprawdzacie, ile stron zostało do końca i żałujecie, że lektura kiedyś się skończy? Ze mną tak było właśnie przy „Lustrzannie”. Znakomicie napisana powieść dla młodzieży i dla dorosłych. Autorce chciałoby się rzec: co za wyobraźnia! Tłumaczowi Pawłowi Łapińskiemu należą się brawa za tłumaczenie, za ogarnięcie krain: Niebiasto i Księżycowo, dwóch ark dryfujących gdzieś przestworzach. Choć przy lekturze olśniło mnie. Gdzieś już przecież spotkałam – jak nie taką, to na pewno podobną – organizację świata. Przypomniał mi się Wersal, w którym król Francji – Ludwik XIV, zebrał nawet kilka tysięcy przedstawicieli arystokracji – po to, by mieć wszystkich na oku. Król Słońce, jak zwykło się mówić o monarsze, zorganizował tysiącom ludzi życie według narzuconych reguł. Złota klatka – czyż nie tak zwykło się określać to miejsce? To samo określenie pasuje do Niebiasta i Księżycowa. Ale od początku. Niesforna Ofelia mieszka na Aninie. Dziewczyna niczym szczególnym się nie wyróżnia. Chudzinka, schowana za okularami. Ma nietypową pracę – pracuje jako czytaczka. Wystarczy, że dotknie jakiegoś przedmiotu – i już potrafi odczytać jego historię. Kiedy pewnego dnia dowiaduje się, że wkrótce poślubi nieznanego mężczyznę z innej arki i że musi opuścić swój dom – Ofelia nie jest oczywiście tym faktem zachwycona. Tym bardziej, że wybranek narzucony jej przez innych – nie wzbudza w niej zachwytu ani sympatii. Pretendent ów to człowiek o potężnych wpływach, wspaniałych możliwościach i błyskotliwej karierze. „Zimowe zaręczyny” to powieść, do której trzeba dosłownie „wejść”. Widzicie na okładce tę dziwną plątaninę kolumnad, korytarzy, zakątków? To swego rodzaju zapowiedź, że podczas lektury należy otworzyć się na ucztę dla wyobraźni, którą serwuje autorka. Trzeba wejść do tych pokoi, komnat, wind, piwnic, gdzie panuje … iluzja. Gdzie pod przykrywką pięknych i drogocennych mebli kryją się zmechacone dywany, podarte tapety i wyszczerbiona zastawa stołowa. Powieść pokazuje odwieczny pęd do władzy, manipulacje i knowania na dworze. To świetna przygoda, ciekawie przedstawione losy Ofelii, jej przemianę – na razie minimalną, ale już widoczną – z szarej myszki w kobietę, która potrafi się przeciwstawić niesprawiedliwości. A wierzcie mi – w tych przedstawionych w książce czasach i miejscach to niełatwe. Dlatego od samego początku trzymałam kciuki za każdy przejaw niesubordynacji i buntu u szarej „Ofelii” i jestem baaaaardzo ciekawa, jak będzie wyglądał ciąg dalszy. A ten zapowiada się apetycznie. W Polsce wydawnictwo przygotowuje kolejne 2 tomy, we Francji pojawiła się kolejna, czwarta już część serii. W tej książce jest tyle nieoczekiwanych niespodzianek, zwrotów akcji, dziwnych reakcji bohaterów – że można dostać głowopląsów, oczopląsów itd. I trochę szkoda, że o Lustrzannie tak jakoś cicho. Powinny o niej huczeć strzały armatnie, bo książka jest tego warta.

Zimowe Zaręczyny okazały się dla mnie całkowitą niespodzianką! Jak zwykle wiedziona intuicją, a później dobrymi opiniami Ali i Marysi zdecydowałam się przeczytać tę książkę i przepadłam. Przepadłam tak, że od razu musiałam sięgnąć po drugi tom "Zaginieni z Księżycowa", bo nie byłam w stanie opuścić tego dziwnego, ale i fascynującego świata, który stworzyła autorka. A stworzyła świat po Rozpadzie. Podzielony na arki, którymi przewodziły potężne duchy rodziny. Na jednej z nich, na Animie, żyła Ofelia wraz ze swoją rodziną. Introwertyczka, zamknięta w swoim muzeum, skupiająca się tylko na pracy. Dziewczyna, która potrafiła przechodzić przez lustra, dlatego nazywana była Lustarzanną. Jednak jej największym darem było czytanie przedmiotów, albowiem była również czytaczką. Każdy przedmiot, którego dotknęła otwierał przed nią całą swoją historię. Któregoś dnia Ofelii zostaje przeznaczone wyjście za mąż. Ku jej rozczarowaniu i rozpaczy jest zmuszona poślubić nieznanego mężczyznę z innej, obcej arki. Ku przerażeniu całej rodziny okazuje się, że jej narzeczony, Pan Thorn, jest gburowatym, milczącym i lekceważącym wszystko i wszystkich mężczyzną, któremu nie są w głowie romanse. Mimo iż ani ona, ani on nie są zadowoleni z tego rozwiązania, muszą spełnić wolę ich duchów rodziny i wziąć ślub. W związku z tym Ofelia trafia na Biegun, arkę swojego przyszłego męża, gdzie trwa wieczna zima. Zostaje wplątana w świat kłamstw, nienawiści i intryg, do którego całkowicie nie pasuje. Przed nią walka o przetrwanie w zupełnie obcym świecie. Książka ma swój cudowny klimat, w którym następuje pomieszanie czasów i przestrzeni. Klimat jak w romansie historycznym, ale z ogromną szczyptą intryg dworskich i całkiem współczesnych realiów, ale... bez romansu. Muszę śmiało powiedzieć, że sam świat opisany jest cudownie. Możemy wyobrazić sobie jak to wszystko dokładnie wygląda, poczuć wszystkie emocje związane z bohaterami. Każdy z nich na przestrzeni 1 tomu nabiera charakteru. Ofelia mimo swojej bierności w działaniach jej przyszłego męża okazuje się dość sprytna i silna, a Thorn w swojej obojętność okazuje się bardzo ciekawy. Każdy bohater w książce ma swoją historię oraz pozytywne i negatywne cechy charakteru. Nie ukrywam, że może to być seria, która okaże się jedną z moich ulubionych. 1 tom jest wstępem, w którym dużo się dzieje, 2 tom posiada jeszcze większą ilość intryg, więcej akcji i wywołuje jeszcze więcej emocji. Na szczęście na 3 tom nie musimy długo czekać. I wielkie dzięki, bo najchętniej to już teraz połknęłabym całą serię na raz!