Wilcza pieśń. Green Creek. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 08.2023)

CU -DO- WNA.jeszcze nigdy nie czytałam tak dobrej książki. Mieszanka hetero i lgbt, ludzi i wilkołaków, świat realny i fantasy.coś cudownego.taki ogrom emocji jak przy wybuchu wulkanu.kocham czytać o relacjach osób lgbt, czytajcie bo napewno nie pożałujecie. Miłość i oddanie Oxa i Joego to coś wspaniałego a zbliżenia między nimi takie fascynujące i intymne, takie tylko ich.czułam że wpuścili mnie do swojego prywatnego życia.po przeczytaniu poprostu siedziałam i wszystko w głowie odtważałam i przetważałam w takim byłam szoku i zachwycie.

Bardzo mi się podoba, cierpliwie czekam aż przetłumaczone zostaną pozostałe 3 tomy (jeśli to się wydarzy) ❤️❤️❤️

Jedna z najlepszych ksiazek jakie w zyciu czytalam. Mam tez wersje w oryginale i stwierdzam, ze tłumaczenie na polski jest świetne (co sie rzadko zdarza). Gdybym m9gła dać 10000 gwiazdek, to bym sała bez chwili wahania. Nie dla homofobów.

Jestem w trakcie czytania, ale jest bardzo dobra.

Po przeczytaniu "Pod Szepcącymi Drzwiami" i "Domu nad Błękitnym Morzem" byłam bardzo pozytywnie nastawiona, jednak z bólem serca muszę powiedzieć że się zawiodłam. Dotrwałam do 135 strony i nie ukrywam, męcząc się przy tym. Czułam jakbym czytała coś od zupełnie innego autora. Zmienił styl, są bezsensowne dialogi, w dodatku napisane w tak zły sposób, że naprawdę czytanie mnie męczy i w mojej ocenie jest gorsze niż powieści z wattpada z 2015 roku. Na początku taki styl był w porządku, bo myślałam, że to minie, ale z tego co widzę to cała książka tak jest napisana. Całość nie trzyma się kupy, wątki przeskakują z jednego na drugi, nie ma ciągłości wydarzeń. Bardzo się zawiodłam

Po prostu fenomen. Nie można tego porównać do jakiejkolwiek innej książki. Już tęsknie za bohaterami którzy sprawiał że śmiałem się, martwiłem i myślałem co może się zdarzyć!

Ładna narracja, ale niestety bardzo toksyczne podejście autora do kwestii groomingu.

Książka rewelacyjnie napisana, jak przepiękna symfonia, tyle że napisana nie nutami a słowami. Historia dokonywanych w życiu wyborów, może w pierwszej chwili nie do końca rozumianych przez obie strony. Historia tworzenia się więzi na całe życie. Joe i Ox: powolna, bardzo głęboka historia ich pierwszego spotkania, powolnego poznawania się, nawiązywania więzi. Historia miłości dwóch mężczyzn, dwóch samców Alfa, ale jeden nie dominuje nad drugim, lecz obaj podporządkowują się sobie nawzajem we wszystkim. Książka pokazuje jak powoli do tego dochodzi, a ostatecznym dopełnieniem tej tworzącej się więzi jest piękny opis ich zbliżenia intymnego. Do tej podstawowej historii dochodzą opowieści o innych osobach; wszystko splata się na podobieństwo muzycznej polifonii. *** Bardzo ciekawie poprowadzony jest w książce wątek ludzi i wilków (wilkołaków), wzajemnego poznawania się tych dwóch grup osób, odczuwania i coraz lepszego rozumienia swoich emocji, odczuwania tworzących się między poszczególnymi osobami więzi. Książka bardzo silnie podkreśla wagę emocji, poczucie bycia bezpiecznym, odczuwania emocji innych. „Czułem się bezpieczny i czułem ciepło. I coś jeszcze. Bo było coś jeszcze. Ciche, nakładające się na siebie dudniące dźwięki. Niektóre miały ten sam rytm. Inne nie. Lecz wszystkie były powolne i słodkie. Zajęło mi chwilę, nim się zorientowałem, czym były. Biciem serc. Słyszałem bijące serca. Zacząłem je rozróżniać, jedno po drugim”. *** „Wilcza pieśń” to bardzo artystyczne połączenie prozy z poezją. Te dialogi, które zdaniem niektórych recenzentek są niezbyt zrozumiałe czy chaotyczne, często przybierają postać białych wierszy, w których można używać powtórzeń, akceptów na pewne słowa, powtarzających się czynności („Powiedział: Posłuchaj mnie. Powiedział: Jesteś tutaj. Powiedział: Ze mną. Powiedział: A ja nigdy cię nie opuszczę”). Po wczytaniu się w takie fragmenty pojawia się wrażenie, że inaczej nie można było tego wyrazić, a dotyczy to głównie uczuć głównych bohaterów. *** Jest to książka, której nie należy czytać zbyt szybko (czym się chwalą niektóre osoby recenzujące), gdyż wówczas umyka wiele bardzo istotnych szczegółów i niuansów. Symfoniczna polifonia tej książki jest do uchwycenia dopiero wówczas, gdy czyta się ją powoli, z zastanowieniem, wtedy „wszystko wskoczyło na swoje miejsce” jak po swojej przemianie w wilka powiedział Ox). *** Niektóre recenzje trącą głęboko ukrytą homofobią, przy czym często recenzje te są napisane przez kobiety. Może to wynikać z elementarnego niezrozumienia istoty miłości, która może zaistnieć między dwoma mężczyznami. Ta ukryta homofobia może się uzewnętrznić poprzez krytykę stylu autora książki: że zbyt wulgarny, że zbyt dosłowny. Tak naprawdę nie ma tutaj nic wulgarnego, jeżeli bowiem w przestrzeni wielkiej literatury (a taką są książki T.J. Klune’a) funkcjonują szczegółowe opisy morderstw i różnych innych patologii, to niekwestionowaną rację bytu w tej literaturze muszą mieć także opisy miłości, w tym tej fizycznej między dwoma mężczyznami, a taka miłość w żaden sposób nie jest patologią. Aby jednak to zaakceptować, trzeba zrozumieć, że miłość to nie tylko coś między kobietą a mężczyzną, ale również coś głębokiego między dwoma mężczyznami, a może nawet bardziej: bo będąc tej samej płci, lepiej można rozumieć swoje odczucia i potrzeby. W tym kontekście: jeżeli pewnych spraw nie rozumiem czy nie akceptuję, to się na ich temat nie wypowiadam, bo czasem lepiej pewne kwestie przemilczeć. Nie na każdy temat należy się wypowiadać.

Szczerze spodziewałam się czegoś innego. Jakoś mnie nie urzekło. Fabuła nawet fajna, ale jednak czuję rozczarowanie. Momentami było dosyć chaotycznie pisane. Relacja między bohaterami to inny temat. Książka trochę wciąga, ale nie robi "wow" przynajmniej dla mnie. Czy bym przeczytała ponownie? Możliwe, że tak. Ale nieprędko.

To jedna z najpiękniejszych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałam <3 Nikt nie pisze o miłości tak, jak Klune w wilczej pieśni. Miłość wilków to coś pierwotnego, intensywnego, wszechogarniającego i poruszającego.