Waiting Game, płyta winylowa (Płyta Analogowa)

"Waiting Game” to szósty studyjny album kanadyjskiego duetu Junior Boys wydany sześć lat po ich ostatniej płycie "Big Black Coat”. Na "Waiting Game" producenci Jeremy Greenspan i Matt Didemus wprowadzają delikatny i kontemplacyjny nastrój, który jest odmianą od ich ostrych, tanecznych melodii inspirowanych R&B. Po wydaniu "Big Black Coat", Greenspan współprodukował i miksował dwa albumy dla Jessy Lanzy (2016 'Oh No' i 2020 'All The Time', oba dla Hyperdub), zbudował studio nagraniowe w swoim rodzinnym mieście Hamilton w Ontario. Na początku 2020 roku Didemus dołączył do Greenspana w Hamilton, jammując i nagrywając przez kilka tygodni zanim wrócił do domu. Niestety od marca pandemia Covid-19 zmusiła świat do zamknięcia.  

W tym niepewnym okresie, opierając się na współpracy i jammowaniu z Didemusem, Greenspan napisał i nagrał 'Waiting Game'. Dodatkowymi muzykami na płycie są również inni kanadyjczycy: współpracujący z Caribou Colin Fisher grający na saksofonie i Alanna Stuart z Bonjay, która śpiewa razem z Greenspanem w utworze "Yes 2".   Wiosną 2020 roku Greenspan przemierzał szlaki jezior i wodospadów w okolicach Hamilton słuchając muzyki starszych artystów, z których część niedawno odeszła: Florian Schneider, Jon Hassell i McCoy Tyner wraz z Johnem Martynem i Sly Stone'em. Te łagodne, budujące utwory skłoniły go do zastanowienia się nad tym, jak bardzo dynamiczny zakres współczesnej muzyki popularnej został nadużyty, przedkładając głośność nad głębię i szczegółowość.

"Dziwnym faktem percepcji dźwięku jest to, że słyszysz dokładniej przy niższych poziomach głośności” – mówi Greenspan. "W ten sposób można najintensywniej wejść w przestrzeń i zdałem sobie sprawę, że chcę nagrać płytę pop, która będzie żyła w tej przestrzeni”. Zainspirowany, pomyślał: "A gdybym stworzył wciągające środowisko dla tego, co nazwam "muzyką peryferyjną”, niejako nagrywając ogromne ilości materiału, ale układając go tak cicho, jak tylko mogę?".   Aby to osiągnąć, Greenspan wykonał kilka kluczowych ruchów. Zatrudnił poleconego mu przez jego wieloletniego inżyniera masteringu Boba Westona, amerykańskiego inżyniera Lou Clarka, który wybudował mu studio, w którym priorytetem był pokój dla syntezatorów i pokój do miksowania. "To najlepsza część twojego sprzętu jaką możesz mieć" - mówi o pomieszczeniu mikserskim. "Kiedy wchodzisz do niego sam ten rodzaj ciszy wprowadza cię w zupełnie inną przestrzeń".  

Do finalnego miksowania zastosował ćwierćcalowy magnetofon Studer A80 z systemem redukcji szumów Dolby Spectral Recording (SR). Zaprojektowany, aby zachować wysokie częstotliwości przy jednoczesnym wyeliminowaniu szumu taśmy, Dolby SR "jest w stanie wyprodukować zakres dynamiczny większy niż płyta kompaktowa", mówi Greenspan.   "To był szczyt techniki nagraniowej we wczesnych latach 90-tych, a potem, gdy ludzie zaczęli nagrywać muzykę na komputerach, stało się to mniej istotne. Odebrałem Dolby SR za 100 dolarów i wysłałem go do guru od audio, który go przekalibrował i zbudował zasilacz, aby zwiększyć zakres dynamiczny maszyny." W studio "dodatkowo wzmocnił" swoje syntezatory jak np. Yamaha DX7, podłączając je do wzmacniaczy gitarowych i nagrywając je przez mikrofony.

"Dzięki temu cyfrowe dźwięki były bardziej przestrzenne" - mówi.   Wszystko razem sprawiło, że Greenspan nabrał przekonania, że cicha dynamika to rozwiązanie dla 'Waiting Game'. "Ironia polega na tym, że przy współczesnej technologii zakres od najcichszych szumów sprzętu do najwyższego hałasu, jaki możesz zrobić, jest teraz tak ogromny, że mógłbyś nagrać najbardziej dynamiczną muzykę w historii, ale większość ludzi wykorzystuje ten zakres dynamiki do zwiększenia głośności" - ubolewa.   "Jeśli oglądasz stary czarno-biały film w telewizji i nagle włącza się reklama, myślisz: 'Jasna cholera, ta reklama jest szalenie głośna' - taka jest teraz duża część obecnej muzyki, ten poziom głośności. To nie jest problem technologii, to problem miksowania i masteringu".    Greenspan spędził większą część sześciu miesięcy ucząc się obsługi, czyszcząc i kalibrując swoje magnetofony, proces miksowania "Waiting Game" trwał jeszcze dłużej. Ale był to pouczający czas.

W podobny sposób, jak ręcznie robione noże podobają się szefom kuchni, nauka obsługi tych magnetofonów stała się dla Greenspana prywatnym, wartościowym rzemiosłem. "Trudno jest nauczyć się ich obsługi, ale jak już się nauczysz, to jest to wyjątkowe. Zmusza cię do pracy w sposób, który z kolei zmusza cię do zmiany podejścia, a nie do nadania efektowi twojej pracy jakichś szczególnych cech" - mówi Greenspan.   Tytuły i teksty "Waiting Game" krążą wokół jednego tematu: uczucia oczekiwania na coś, cokolwiek, co ma się wydarzyć. Podczas spacerów po niespotykanie cichym Hamilton Greenspan przyglądał się uważnie rozmowom innych ludzi. Gdy usłyszał interesujące zdanie, zapisywał je dosłownie, a gdy natknął się na coś pięknego lub dziwnego, zapisywał jego opis. W studiu łączył te słowa i "bawił się nimi, próbkując je, bawiąc się nimi, by pasowały do kontekstu piosenki".   

"Postrzegam publiczność Junior Boys jako własną, jako słuchającą dogłębnie” – mówi. "Teksty mogą być sklejone, ale nie są bez znaczenia - przynajmniej dla mnie. 'Waiting Game' ma na celu dać słuchaczowi trochę wytchnienia. Podoba mi się pomysł, że ludzie słuchając go w domu i oddychają z ulgą, nawet jeśli ta ulga jest zabarwiona pewnym smutkiem".   Junior Boys stworzyli album, który odzwierciedla ciche piękno świata, jeśli tylko jesteś gotowy naprawdę słuchać.  

Tracklista:

1. Must Be All the Wrong Things
2. Night Walk
3. It Never Occurred To Me
4. Thinking About You Calms Me Down
5. Yes II 6. Dum Audio
7. Fidget
8. Samba On Sama
9. Waiting Game