To nie jest kraj dla słabych magów (okładka  miękka)

Znakomita, świetnie napisana i zachwycająco świeża !!! Polecam !

„To nie jest kraj dla słabych magów” to moje kolejne spotkanie z Agatą, która wprawdzie nie ma magicznych zdolności, ma jednak niezwykły talent do pakowania się w kłopoty. Agata po wydarzeniach z poprzedniego tomu chciałaby odpocząć. I na początku nawet jej się to udaje. Całymi dniami wyleguje się w łóżku, nie wychodzi z domu, odcina się od świata. Co z tego, skoro świat tak uparcie się o nią upomina? Kto by pomyślał, że ta marna ludzka istota odegra aż tak dużą rolę w rozgrywkach Iskier (tak nazywa siebie społeczność magicznie uzdolnionych) z demonami. Agata tak naprawdę niczym się nie wyróżnia. Mało tego, potrafi mocno irytować swoimi pomysłami i często lekkomyślnością. Nie zliczę, ile razy wywracałam oczami na jej głupie zachowania i nieprzemyślane decyzje. Ale co z tego, skoro jest to postać, która tak bardzo przyciąga. Nie tylko czytelnika. Ta z pozoru szara myszka zwraca uwagę coraz większej liczby istot magicznych i niemagicznych również, co zwiastuje jeszcze większe kłopoty i dużo więcej pędzącej na złamanie karku akcji. W zwariowany świat Agaty, jej bliskich, wiszącej na włosku wojny między ludźmi a Iskrami i budzących grozę demonów wchodzimy z impetem. Z każdym kolejnym rozdziałem akcja jeszcze bardziej się rozpędza, żeby pod koniec powieść mogła zaskoczyć czytelnika totalnie niespodziewanym finałem. Sama nie wiem, czego się spodziewałam w kontynuacji, ale na pewno nie tego, co otrzymałam. Trup ściele się tu gęsto, może nawet trochę zbyt gęsto, biorąc pod uwagę fakt, że ofiarą nadnaturalnych istot i ich niespotykanych mocy są bohaterowie, których zdążyliśmy już trochę poznać, polubić, a nawet związać z nimi pewne nadzieje, co do kontynuacji. I nie tylko my, Agata również. Nie ma lekko ta bohaterka, trzeba przyznać. Jak na niemagiczną radzi sobie jednak zadziwiająco dobrze. Wychodzi obronną ręką z sytuacji, które dla normalnego człowieka z całą pewnością nie skończyłyby się dobrze. Co ma w sobie ta dziewczyna, że ocierając się co chwilę o śmierć, wytrwale jej unika? I dlaczego wciąż odgrywa tak dużą rolę w tym całym magiczno-niemagicznym zamęcie? Odpowiedzi znajdziecie w powieści, chociaż na pewno nie wszystkie, bo ta część, mimo że wyjaśnia dużo więcej niż poprzedniczka i daje dużo lepszy obraz świata wykreowanego w powieści, również pozostawia czytelnika z lekkim niedosytem. Byłam bardzo ciekawa przede wszystkim tego, jak potoczy się wątek Agaty i przystojnego półdemona Dawida, któremu dziewczyna zaprzysięgła zemstę. Nie miałam pojęcia, jak mogłaby tego dokonać, skoro jest tylko człowiekiem. W tym miejscu muszę przyznać, że nie doceniłam wyobraźni autorki i jestem pod ogromnym wrażeniem zastosowanych w tym tomie rozwiązań fabularnych. To było dość ryzykowne, odważne, ale opłacalne. Chociaż liczba trupów chyba mnie tym razem przerosła. Jedna rada dla każdego, kto jeszcze nie czytał – nie przywiązujcie się do bohaterów. Bo potem możecie cierpieć jak ja. Akcja powieści jest bardzo dynamiczna, dużo się dzieje, a mimo to nie ma szans na to, aby zagubić się w gąszczu wydarzeń. Struktura zasad rządzących światem magicznym staje się w tym tomie coraz bardziej jasna. Wszystkie zagubione kawałki puzzli, wszystkie wątpliwości, jakie mogliśmy mieć po lekturze pierwszego tomu wskakują na właściwe miejsca. I wszystko nam się pięknie składa do kupy. Sama Agata, tak bardzo zagubiona w poprzedniej części, wydaje się dużo lepiej ogarniać otaczającą ją rzeczywistość. Nie tak dawno w sumie jej życie wywróciło się do góry nogami, nie tak dawno przecież odkryła istnienie Iskier, demonów, wampirów i innych magicznych istot i przez pewien czas panował w jej głowie spory bałagan. W drugim tomie, mimo że nadal nieco zagubiona, dziewczyna dużo lepiej odnajduje się w tym świecie, chociaż autorka jej nie oszczędza i nie daje jej odetchnąć, rzucając jej ciągle nowe kłody pod nogi. Sprawy nie ułatwia fakt, że Agata jest stale połączona z Dawidem i czy tego chce, czy nie, zawsze jest w samym centrum toczących się wydarzeń. A chciałaby mieć tylko święty spokój. Duży plus za to, że akcja nie dzieje się znów w przedszkolu, bo chociaż dzieci to kochane bąbelki, potrafiły być prawdziwymi demonami. I za to, że Agata, chociaż coraz bardziej otwiera oczy na świat, który do tej pory pozostawał dla niej zamknięty i coraz więcej rozumie, pozostaje taka sama. Nadal odrobinę pogubiona, potykająca się nawet o własne nogi, obdarzona sarkastycznym poczuciem humoru, które na pewno trafi w gust wielu czytelników. Również za klimat, bardziej ponury, mroczny i cięższy niż w pierwszej części. I za nowych, barwnych bohaterów, a także za wątek sąsiada i Behemota, któremu zmiana, która w tej części zaszła, chyba też przypadła do gustu. „To nie jest kraj dla słabych magów” to świetna kontynuacja cyklu. Bardziej mroczna, bardziej krwawa, dojrzała i przemyślana. To kawał genialnej, nie tak lekkiej, jak się spodziewamy, polskiej fantastyki. Serdecznie polecam!

Ani ja ani Agata nie pracujemy już w przedszkolu, ale cóż – świat kręci się nadal. Można by rzec proza życia. Świat Agaty rozsypał się i poskładał na nowo, niechlujnie i pospiesznie, wciąż ziejąc dziurami po tym co straciła. Bo nie da się ukryć, śmierć zmienia, niezależnie od oblicza jakie przyjmuje. Depresja, która dzień po dniu pochłania dziewczynę zapewne już dawno wygrałaby gdyby nie troska o siostrę i chęć zemsty na Dawidzie. Czy jeśli przy życiu trzymają cię tylko dwie rzeczy, masz prawo przetrwać w nowym, obcym, pełnym okrucieństwa świecie? To nie jest kraj dla słabych magów to kontynuacja świetnego pierwszego tomu przygód Agaty Filipiak – Tajne przez magiczne. Głowna bohaterka mimo kłód, które los z uporem maniaka rzuca jej pod nogi nic się nie zmieniła. Wciąż pragnie tylko świętego spokoju i może jeszcze jednego piwa… Niestety w życiu tak już jest, że rzadko dostajemy to czego pragniemy. I oto ponownie dziewczyna, która zupełnie nie wpisuje się w kategorie wonderwomen i która zdecydowanie nie chce mieć nic wspólnego z ratowaniem świata pakuje się w tarapaty. Dobrze znane z pierwszego tomu poczucie obowiązku i odpowiedzialności popycha Agatę w coraz to większe kłopoty. Demony wydają się kroczyć jej śladem niezależnie od tego jak bardzo stara się pozostać niewidzialna. Wszystkie plany w które wikła ją życie wydają się obierać najczarniejszy scenariusz. Czy gdy wreszcie nastąpi wielkie BUM Agata zdoła ocalić siebie i najbliższych? To kolejna świetna książka wydana w tym roku, która nie dała się pokonać klątwie drugiego tomu. Katarzyna Wierzbicka zadbała o to, by czytelnik się nie nudził, przepuszczając jego umysł przez emocjonalny rollercoaster nie zapomniała o mrocznej atmosferze, która podkręcała cała akcję i nadaje jej tajemniczości. Jej postacie niezmiennie sprawiają wrażenie żywych i realnych, gotowych w każdej chwili zejść ze stron powieści by wyjeść nam zapasy z lodówki. Nie zabrakło też słowiańskich motywów, choć jest ich mniej niż w pierwszym tomie i przyznam, ze zostawiło mi to pewien niedosyt to jednak nie da się ich nie zauważyć. To nie jest kraj dla słabych magów jest książką, na którą bardzo czekałam i mając ją już w swoich łapkach nie żałuję tego oczekiwania. Autorka wręcza czytelnikowi soczysty kawał fantastyki. Mamy tu demony i potwory z najmroczniejszych koszmarów, pradawne bóstwa próbujące wyrwać dla siebie tyle władzy ile tylko zdołają i Iskry – a w szczególności ich radę, amoralną i pragnącą władzy niemniej niż odtrąceni bogowie. No i Agatkę… nieporadną i przerażoną, która wcale nie chce ratować wszechświata, samo jakoś tak wychodzi, że zawsze ląduje w centrum wydarzeń. Może Agatka ma pecha? A może zwyczajnie Rodzanice tkając jej los miały gorszy dzień? W zasadzie nie mam na co narzekać. Jak wspomniałam fajnie byłoby, gdyby tej słowiańskości było nieco więcej ale może tak właśnie będzie w kolejnym tomie? Bo na szczęście Kasia już nad nim pracuje :D Sercowe wybory Agaty pozostawiają sporo do życzenia, ale z drugiej strony czy można się dziwić komuś tak samotnemu? Relacja jej i Dawida zaczyna przypominać syndrom Sztokholmski ale tu niestety również nie potrafię się przyczepić. Dawid to chyba moja ulubiona postać w tej serii - a ja nieczęsto jestem #teamczarnycharakter - jest tak skomplikowany i chaotyczny, że budzi we mnie same ciepłe uczucia, choć przecież powinnam go jako czytelnik nie lubić, za to że wiecznie dąży do zagłady innych i siebie. W mojej ocenie To nie jest kraj dla słabych magów dostaje 9/10 a ja zacieram już łapki z myślą o trzecim tomie. Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Spisek Pisarzy i Autorce

[Uwaga, spojlery dla pierwszego tomu ("Tajne przez magiczne"!] "To nie jest kraj dla słabych magów" to kontynuacja losów Agaty, która w poprzedniej części zaczynała jako zwykła pracownica przedszkola, a teraz ma za sobą przeżycia dosłownie nie z tego świata. I przed sobą też. 😁 Zakończenie poprzedniego tomu chyba spokojnie można nazwać mocnym, nic więc dziwnego, że bohaterka przeżywa teraz swego rodzaju traumę. Po tym, jak Dawid zabił jej rękoma ojca Agaty, kobieta również nie żyje, a jedynie egzystuje, nie mogąc się pozbierać. Jedyne, o czym myśli, to zemsta na półdemonie, z którym w dodatku ponoć łączy ją jakaś dziwna więź. Po ujawnieniu Iskier, na całym świecie panuje chaos. Ci wyjątkowi ludzie postrzegani są zazwyczaj jako zagrożenie, którego eliminacja przebiega nieraz bardzo brutalnie. 😔 Angela popełnia błąd za błędem, a Agata nadal wplątana jest w to wszystko, mimo że przecież nie ma żadnych mocy. Ma jednak informacje, znajomości i coś, co stanie się niezwykle cenne- chęć zemsty. Czy stanie się marionetką w rękach Rady? Kto z nowych i starych bohaterów okaże się szczery, a kto będzie patrzył tylko na swoje korzyści? No cóż, do samego końca nie będzie to pewne! 😊 W tej części autorka zabiera nas do jeszcze mroczniejszego świata i jeszcze brutalniejszej rzeczywistości. Niektóre opisy sprawiały, że miałam ciarki, były bardzo realistyczne, wręcz plastyczne, co podkreśliło skalę tego, co działo się w fabule. Bardzo mi się to podobało, zdecydowanie wczułam się w klimat i byłam ogromnie ciekawa każdej kolejnej strony. Jeśli miałabym jakoś w skrócie opisac tę powieść, nazwałabym ją kontrolowanym chaosem. Akcja przenosiła się z miejsca na miejsce, z mieszkania do lasu, z korytarza do sypialni, z powietrza do wody i z jednej rzeczywistości do innej, co było wspaniałą podróżą od której trochę kręciło mi się w głowie, ale na pewno nie bardziej niż Agacie. 😁 Wręcz czułam na skórze jej frustrację i bezradność, dezorientację i poczucie niesprawiedliwości, a zarazem siłę i chęć działania, która pchała ją do przodu. Mimo że absolutnie nie wiedziała, komu może ufać, podejmowała zgodne ze swoją intuicją decyzje, nie zawsze rozsądne, nie zatracając przy tym człowieczeństwa i chęci niesienia dobra. Może wynikało to z tego, że nie miała nic do stracenia, a może właśnie miała zbyt wiele. 😉 Nie tylko Agata będzie tutaj miała coś do powiedzenia, bo inni bohaterowie też okażą się ciekawi, a zwłaszcza Marta czy Dawid, który pozostanie równie tajemniczy co wcześniej, ale może bardziej... współpracujący. 😄 Zakończenie oczywiście ponownie rozwaliło system i nie zamierzam zdradzać nic więcej na ten temat, ale było świetne! Cała książka bardzo mi się podobała i nie potrafię wymienić innej, podobnej, a więc jest wyjątkowa. Jeśli lubicie fantasy osadzone we współczesnym świecie, ciekawe stworzenia zahaczające o mitologię słowiańską, ale i inne źródła, to ta książka będzie dla Was idealna. Napisana lekkim językiem, mimo niemałej objętości, czyta się szybko i przyjemnie, a fabuła nie pozwala na odłożenie jej choćby na chwilę. Chcę więcej i mam nadzieję, że autorka pokusi się o napisanie kolejnych tomów szalonych przygód Agaty i reszty! 🥰 8/10❤️

Czas na recenzję „To nie jest kraj dla słabych magów”, czyli kontynuacji cyklu urban fantasy „Między światami”. Pierwszy tom pozostawił mnie z pewnym niedosytem, ale też ustawił wysoko poprzeczkę dla kolejnych części. W „Tajne przez magiczne” było wszystko to, co według mnie powinno znajdować się w dobrej książce fantasy — wartka akcja, realistyczne postacie i świat przesiąknięty magią. Do tego niesamowicie przypadł mi do gustu humor powieści, a także spodobało się niecodzienne miejsce akcji, czyli przedszkole. Podeszłam więc do drugiego tomu z wysokimi oczekiwaniami i nie zawiodłam się. Agata Filipiak jest jeszcze bardziej zagubiona, niż miało to miejsce w poprzednim tomie, jednak życie zrzuca na nią kolejne problemy, z którymi musi się jakoś uporać. W „To nie jest kraj dla słabych magów” króluje akcja, która ani na moment nie zwalnia, co chwilę serwując nam kolejne zwroty akcji. Katarzyna Wierzbicka i tym razem nie oszczędza swojej bohaterki, nawet jeśli ta nie pogodziła się jeszcze z wydarzeniami, które dotknęły ją w poprzednim tomie. Postać Agaty to dla mnie największy atut tej serii. Czekałam na kogoś takiego, kto nie radzi sobie ze wszystkim, nie odnajduje się w każdej sytuacji, nie mówi, że nie potrzebuje pomocy. Po poznaniu całego grona niezniszczalnych, nieskazitelnych superbohaterek, potrzebowałam kogoś takiego jak Agata. Podczas czytania pierwszego tomu parę razy miałam ochotę nią potrząsnąć, ale teraz moja sympatia do niej rosła wraz z każdym kolejnym rozdziałem. Do tego uwielbiam dynamikę jej znajomości z Dawidem. Jestem ciekawa, jak ta relacja będzie rozwijała się w kolejnych tomach. Sam półdemon jest strasznie nieoczywistą i skomplikowaną postacią, którą aż chce się dalej poznawać, mimo wszystkich złych rzeczy, które zrobił. W„To nie jest kraj dla słabych magów” pojawiło się paru nowych bohaterów. Część z nich jest tak samo dobrze wykreowana, jak wspomniana przeze mnie dwójka, reszta niestety wypada troszeczkę blado. Szczególnie Krzysiek i Bartek, którzy według mnie nie wyróżniali się niczym więcej, jak posiadanymi umiejętnościami. Panowie byli do siebie bardzo podobni i gdyby nie pewne wydarzenia, spokojnie mogłoby nie być jednego z nich. Do samej akcji nie jestem w stanie się przyczepić. I tym razem końcówka książki była dla mnie odrobinę lepsza niż pierwsza połowa, ale i tak podoba mi się rytm tej powieści. W tym tomie dzieje się naprawdę dużo, znacznie więcej niż w pierwszej części. Jest też mroczniej i bardziej krwawo. Tylko w jednym momencie zabrakło mi chwili oddechu, jednak późniejsza scena aż nadto mi to wynagrodziła. „Między światami” to po prostu taka fantastyka, przy której nie da się nudzić, ciągle się coś dzieje, co nie pozwala nam odłożyć tych książek na bok. Czytałam inne recenzje „To nie jest kraj dla słabych magów” i widziałam, że niektórym nie do końca podobało się, że Agata przestała pracować w przedszkolu. Zgadzam się, że dzięki miejscu akcji pierwszy tom zyskał na wyjątkowości, ale mi osobiście nie przeszkadzało, że przedszkole nie pojawiło się w kontynuacji. Myślę, że to dobrze pokazuje, jak zmienia się sama Agata i wpływ, jaki miały na nią pewne wydarzenia.

Agata powróciła do żywych i to dosłownie. Musi teraz stawić czoła nowej rzeczywistości, gdzie ludzi i Iskry żyją w jednym świecie. Jednak po wydarzeniach z pierwszej części ludzkość jest bliska wojny, a konflikty się nasilają. Chociaż kobiecie nie w głowie opowiadanie się za jedną ze stron i tak chcąc nie chcąc zostaje w to wciągnięta. Ma nadzieję, że dzięki temu będzie mogła dopaść jednego, wrednego półdemona, z który ma porachunki do wyrównania. Gdy czarownik proponuje jej, by wspólnie poszukali broni, dzięki której można skrzywdzić istoty nadprzyrodzone, nie waha się ani chwili. Tylko kto tak naprawdę jest po jej stronie? Komu ufać w świecie, który obrócił jej życie do góry nogami? W jakie kłopoty tym razie wpadnie Agata? Na ten tom długo musieliśmy czekać, niestety! Jednak dobra wiadomość jest taka, że jest o wiele grubszy od poprzedniego i dzieje się w nim, oj dzieje! Nie przypuszczałam kompletnie, że autorka rozwinie fabułę w takim kierunku i stanie się on bardziej poważny i drastyczny w środkach. Od samego początku jesteśmy rzuceni w wir wydarzeń i nie ma tutaj chwili na odpoczynek. Decyzje podjęte w poprzedniej części, teraz przynoszą swoje konsekwencje i trzeba stawić temu czoła. Jeśli chodzi o postacie to widać u nich rozwój. Agata przeżyła załamanie nerwowe i w sumie nie ma co jej się dziwić, w końcu nie każdy ma możliwość powrócić z martwych oraz dowiedzieć się wcześniej, że na świecie żyją osoby obdarzone różnorakimi magicznymi zdolnościami. Jednak potrafi się z tego podnieść, a nienawiść dodaje jej sił. Super, że główna bohaterka też nie jest kolejną, która po takich informacjach przechodzi z nimi normalnie do porządku dziennego, tylko pyta, niedowierza i też nie jest, nie wiadomo skąd, o wszystkim poinformowana. To wyszło autorce naprawdę świetnie. W tej książce także pojawia się dużo nowych postaci, które namieszają w fabule, ale ich lepiej poznać w trakcie historii. No i też taką wisienką na torcie jest matka Agaty. Nie wiem czy tylko mi ona przypomina Dolores Umbridge, ale po zachowaniu idealnie mi do niej pasuje! Charakterki mają dość podobne i coś czuje, że gdyby się spotkały, to szybko nawiązały by nić porozumienia. Książkę czytało się naprawdę świetnie. Jak w pierwszej części, na początku miałam trochę problemy, by się wgryźć, tak teraz przepadłam od samego początku. Od razu jesteśmy wciągnięci w fabułę i wydarzenia. Poznajemy kolejnych bogów i osoby na wysokich stanowiskach, które dużo spraw pokomplikują. Mamy mnóstwo akcji, poważnych niebezpiecznych zdarzeń i trochę wątków politycznych. To nie jest już kolejna powieść lekka, przyjemna do pośmiania się, ponieważ oprócz tego już zahacza o aktualne tematy, które dzieją się na świecie. Także jak dla mnie to wybaczam autorce dłuższy czas oczekiwania na kontynuację, ponieważ dostaliśmy za to kawał świetnej historii. Wypada ona bardziej poważniej i drastyczniej niż w poprzedniej, ale to dodaje jej tylko pazura! Będę zdecydowanie wyczekiwać na dalsze losy Agaty i Marty, bo te dwie mogą zwojować świat, a to nie zapowiada się dobrze dla ludzi!

"Ludzkość została gwałtownie uświadomiona, że od wieków żyje obok magicznych stworów, a większość legend, podań oraz baśni zawiera w sobie chociaż ziarnko prawdy." Wyobrażacie sobie taką rzeczywistość? Świat, w którym może Was spotkać naprawdę wszystko? Przyznam, że po lekturze "To nie jest kraj dla słabych magów" Katarzyny Wierzbickiej trochę bym się bała... Cóż to była za przygoda! Rewelacyjnie obserwowało się wszystkie mające miejsce na kartach książki wydarzenia z perspektywy fotela, bo w rzeczywistości, to ja chyba jednak wolę swoją szarą rzeczywistość, bez jakichkolwiek nadprzyrodzonych stworzeń. Pierwsza część serii ("Tajne przez magiczne") skończyła się dość burzliwie. Niestety, choć Agacie cudem udało się ujść z życiem, to wydarzenia z finału poprzedniego tomu mocno odcisnęły się na psychice bohaterki i musiało minąć trochę czasu zanim nabrała pełni sił. Sytuacji nie poprawiał fakt, że cała sprawa z ujawnieniem się Iskier (magicznych istot) chyba trochę wymknęła się spod kontroli. Czyżby świat nie był gotowy na poznanie długo skrywanej prawdy? Ziemia pogrążyła się w chaosie. Chcąc nie chcąc, Agata musiała się pozbierać i stanąć do walki z otaczającą ją rzeczywistością. Jeśli mieliście już okazję poznać pannę Filipiak, to pewnie wiecie jak to wszystko mogło wyglądać... Oj, tak... tym razem Agata też dała popalić. "Wampir prowadził, pogwizdując po cichu jakąś melodyjkę, którą dopiero po dłuższej chwili rozszyfrowałam jako bardzo fałszywą wersję Jingle bells." "To nie jest kraj dla słabych magów" to powieść, która od pierwszych słów dostarcza nam wielu wrażeń. Rzuca nas w wir rozgrywających się wydarzeń, których tempo nie słabnie aż do samego końca. Tu nie ma miejsca na odpoczynek i złapanie oddechu. Jedynym wytchnieniem jest wyraźna obecność komizmu, dzięki któremu wszystko traktuje się trochę z przymrużeniem oka. Przynajmniej ja tak robiłam. Niby było mroczno i strasznie, a za chwilę można było wybuchnąć niepohamowanym śmiechem, czytając coś, co ewidentnie nas rozluźniało. Jestem pod wrażeniem tego, jak rewelacyjnie autorka potrafiła połączyć mrożące krew w żyłach wydarzenia z komizmem! Gdyby nie to, wtedy dużo trudniej byłoby znieść ciężar rozgrywających się wydarzeń. Dzięki temu połączeniu książkę czyta się lekko i przyjemnie, mimo pewnej dozy brutalności. Warto rownież zaznaczyć, że w porównaniu z "Tajne przez magiczne", druga część cechuje się zdecydowanie większą dynamiką. Poza statycznym początkiem, bohaterowie powieści cały czas są w drodze i to takiej, gdzie na każdym kroku czyha na nich niebezpieczeństwo. Jeśli szukacie lektury, która zabierze Was do fantastycznego świata, w którym obok mrocznych postaci znajdziecie też bohaterkę wyjetą żywcem z komedii, to najnowsza powieść Katarzyny Wierzbickiej będzie świetnym wyborem. Jednak, pamiętajcie, to drugi tom, a swoją podróż najlepiej rozpocząć od lektury "Tajne przez magiczne". Moja ocena 8/10.

Pamiętacie książkę Katarzyny Wierzbickiej pod tytułem „Tajne przez magiczne”? Nie tak dawno miałam okazję ją dla Was recenzować, całe szczęście nie trzeba było tak długo czekać na jej drugi tom. Nie ma nic gorszego dla książkoholika niż oczekiwanie na kontynuacji historii, którą w pewien sposób polubiliście. „To nie jest kraj dla słabych magów” zachwyca swoją szatą graficzną, a także treścią. Bohaterka powieści nie ma lekko, los jakby się na nią uwziął, jakby miała pecha. Życie bywa nieprzewidywalne, sami zdołaliśmy się o tym przekonać na własnej skórze. Byłam ciekawa, co takiego przygotowała dla nas autorka i czy jej nowa książka spodoba mi się tak, jak poprzednia, dlatego też rozsiadłam się wygodnie i rozpoczęłam przygodę z lekturą. Główną bohaterką książki autorstwa Katarzyny Wierzbickiej pod tytułem „To nie jest kraj dla słabych magów” jest Agnieszka Filipiak to kobieta, która ma w swoim życiu pewne zawirowania. Teraz świat wydaje się na nią zawziąć, targają nią wyrzuty sumienia, przeżywa żałobę z powodu odejścia ojca. Wszystko się zmienia, wystarczyło jedno słowo, aby ludzie się podzielili. Przyznanie jej własnej matki do tego, że posługuje się magią nazywając jednocześnie królową Iskier. Agata wstała z martwych, nie poznaje świata, do którego powróciła. Chaos ogarnął wszystko, co znała. Zwykli ludzie boją się Iskier, uważają, że Ci nie posiadają duszy, ani człowieczeństwa, dlatego też określają ich mianem nie ludzi. Wojna wisi w powietrzu, tymczasem przed Agatą kolejne niebezpieczne zadanie, musi odnaleźć broń, która umożliwi zabójstwo istot nadprzyrodzonych. Czy jej się powiedzie? Czy Agata odnajdzie spokój? „To nie jest kraj dla słabych magów” to powieść z gatunku urban fantasy, jeśli myślicie, że ogarnęliście w jakikolwiek sposób wydarzenia to musicie wiedzieć, że za chwile zdarz się wiele komplikacji, które sprawią, że zaczniecie się czuć, jak główna bohaterka. Drugi tom zdecydowanie różni się od pierwszego, co nie znaczy, że wypada gorzej, bądź słabiej. Nie ma tutaj nic w tym dziwnego, na początku wszystko jest nowe i wprowadza nas i bohaterkę do zupełnie innego świata. Teraz wszystko zdaje się ruszać z większą pompą, znamy podstawy świata przedstawionego, a teraz także następstwa związane z ujawnieniem magicznej strony człowieka. „To nie jest kraj dla słabych magów” jest adekwatnym tytułem do tego, co się dzieje. Katarzyna Wierzbicka przeszła długą drogę, w swojej powieści ukazuje, że dojrzewa zarówno ona, jak i jej główna bohaterka. W powieści znajdziemy kilka mocnych scen, mniej humoru, ale trudno się jest do tego przyczepić, mnie to nie przeszkadzało, zwłaszcza, że książka weszła w fazę trudnej i poważniejszej akcji. Jestem zadowolona z książki i polecam Wam zaopatrzenie się w czekoladę do lektury.

Kiedy ostatnio jakaś książka porwała was bez reszty? Mi nie zdarza się to często – owszem są takie, które czytam z wypiekami na twarzy, i które wywołują we mnie mnóstwo różnych emocji. Ale żeby zaszyć się na kilka godzin w świecie wykreowanym przez wyobraźnię autora, totalnie ignorując świat rzeczywisty? No nie wiem. Bardzo rzadkie zjawisko. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ kiedy chwyciłam w dłonie druga część serii "Między światami", jakaś magiczna siła zawładnęła mną i moim mężem. Mną, bo zniknęłam dla rodziny na długie godziny; mężem, bo okazał morze wyrozumiałości i nawet się nie skrzywił na mój widok (a raczej: niewidok). Chyba, że skrzywił, tylko tego nie zarejestrowałam... "To nie jest kraj dla słabych magów" to kontynuacja losów Agaty, do bólu ludzkiej i naiwnej blondynki, której jedyną magiczną zdolnością jest chyba pakowanie się w kłopoty. Oczywiście powraca też Dawid, mój ulubiony półdemon, razem z tym swoim niedźwiedzim urokiem (śliczny, uroczy i inteligentny, ale tylko na obrazku; w realu szybki, silny, nieobliczalny i śmiertelnie niebezpieczny). Pojawia się kilka nowych postaci, które również można obdarzyć sympatią, ale to właśnie tamten duet zawładnął moim sercem. To jest trochę jak z Harrym Potterem: pierwsza część jest świetna, dzieje się dużo, są emocje i jest strasznie, ale to jest takie znośne-strasznie. Z kolei im dalej w las, tym natężenie straszności wzrasta i w zasadzie od piątej części co rusz trzeba zbierać szczękę z podłogi. U Kasi Wierzbickiej podobnie, z tym że u niej część piąta nadchodzi już w drugiej! Tu nie ma zmiłuj: jest krew, flaki, krew, chrupanie kości i duuużo krwi. Jest też humor, który jakimś cudem (albo znów: za sprawą magii) nadaje powieści równowagę, przez co nawet sceny nieodpowiednie do czytania z brzuszkiem pełnym smacznego obiadu, łyka się z zachłannością wyposzczonego wampira. Nie mam wątpliwości: Katarzyna Wierzbicka jest czarownicą! Oczarowuje czytelnika słowem pisanym. Jeśli raz wpadniecie w strony jej powieści, nie będzie wam łatwo się uwolnić. Proszę o rozsądny wybór książek, które chcecie przeczytać! Pani Katarzyna Wierzbicka jest Iskrą, która tak jak mała Marta, pięcioletnia bohaterka powieści, wywołuje w innych tlące się w nich moce. We mnie wywołała: moc znikania ze świata realnego! Ale absolutnie tego zniknięcia nie żałuję. Żałuję jedynie, że tak szybko dotarłam do ostatniej strony. Z całego serca dziękuję za możliwość przeczytania całej serii ❤️ Urban fantasy to nie jest gatunek, który darzę jakimiś szczególnymi względami, ale "Między światami" po prostu mną zawładnęło. Dziękuję za tę przygodę! P.S. Nikt mi nie zapłacił za tak pochlebną recenzję! To wyłącznie moja subiektywna ocena! P.P.S. Pani Kasiu: błagam o więcej! Ten towar jest jak narkotyk!

Katarzyna Wierzbicka @kasia_wierzbicka_autorka "To nie jest kraj dla słabych magów" tom 2 @wydawnictwospisekpisarzy * "Przez chwilę leżałam nieruchomo, usiłując opanować gonitwę myśli. A potem jedna z nich przebiła się przez mgle otulający mój rozdygotany, przypominający szarą breję wspomnień mózg." Agata Filipiak po turbulencjach z tomu pierwszego, teraz musi ogarnąć się w nowej rzeczywistości. Niestety jedynie co nią kieruję to zemsta. I to, że nie chcę być po żadnej ze stron. Fabuła jest jak niebo, niby piękne niebieskie, ale zaraz to pojawi się jakaś chmura, która go zasłoni, czasem na długo czasem na krótko, ale zawsze przybierze ona kształt, który intryguje i sprawia, że to niebo staje się bardziej ciekawsze, a czasem przerażające. Akcja jest niczym wiatr, który układa chmury, robi z nimi co chce, i kieruję ich tak jak jemu się podoba, a my podążamy za nim. Czasem staramy się go wyprzedzić, ale nie jest to łatwe, bo wtedy on zaczyna skręcać i wszystko się zmienia. Bohaterów poznamy jeszcze bliżej, jeszcze bardziej odkryjemy ich mroczne strony, bądź te, których nie potrafiliśmy zrozumieć w tomie pierwszym. Ale nadal stawali się mi jeszcze bliżsi niż byli w tomie pierwszym. Agata główna bohaterka to dziewczyna, która uwielbiam za jej roztrzepanie emocjonalne, bo ma tak jak ja. Chociaż zdarzało mi się, że miałam ochotę ją wziąć i kopnąć, poważnie nie rozumiałam jej czasem, ale luzik siebie też czasem nie ogarniam. No i Dawid ah on jest idealny, jakkolwiek to brzmi! Uwielbiam go jeszcze bardziej! Opisy są rewelacyjne, wyobraźnia sobie pracuje, czasem aż za bardzo, wierzcie mi lub nie, ale czuć ból kogoś innego jest przerażające. Aczkolwiek fascynujące i kocham to bardzo, kiedy potrafię to poczuć. Autorka potrafi w krwiste opisy, a ja tą krwistość pochłaniam! Do tego dochodzi warstwa psychologiczna bohaterów, dzięki czemu łatwiej, albo i trudniej jest nam ich zrozumieć. Zrozumieć to dlaczego postępują tak, a nie inaczej, i że czują to co czują do siebie i otaczającego ich świata. Emocje w tej części są bardziej prze ze mnie przeżywane, jest ich więcej, bardziej się mieszają, kumulują by w pewnym momencie wybuchnąć. Autorka już w pierwszym tomie skradła moje serce, za lekkość z jaką przyszło mi czytać książkę. Za delikatność w słowach, które opisują ból nie tylko ten fizyczny. Za wykreowanie postaci tak prawdziwych, że to aż przeraża. A w tym tomie dostałam tego więcej i bardziej. Podsumowując książka "To nie jest kraj dla słabych magów" to historia, która w tym tomie nabiera rozpędu! Także jeśli lubicie magię, wierzenia, drugie dno, to ta seria jest dla Was! Perun uważa, że ta część była zbyt emocjonalna, stwierdził nawet, że nie wiedziałam iż on potrafi tyle naraz poczuć! I dlatego uwielbia tą serię!