Through Water, płyta winylowa (Płyta Analogowa)

Låpsley - czyli Holly Lapsley Fletcher - miała tylko 17 lat, kiedy jej powściągliwe, własnej produkcji elektroniczne ballady rozpoczęły szturm na Soundcloudzie. Zmieniając głos w androgeniczną dwuznaczność i łamiąc tradycyjne struktury piosenek, skierowała swoją miłość do muzyki rave i takich ulubieńców jak Bengi i Joy Orbison, tworząc melancholijne, indywidualne brzmienie. Jej debiutancki album "Long Way Home" ukazał się nakładem XL Recordings, kiedy miała zaledwie 19 lat i zyskał uznanie i porównania na łamach The Guardian, Complex i The FADER, do Jamesa Blake'a i The XX. Album zaowocował jednym z największych klubowych przebojów ostatnich lat ("Operator" w wersji DJ"a Koze), a także zainspirował nową generację twórców elektronicznych, w tym Billie Eilish, która przyznaje się do wpływu Låpsley na jej brzmienie. Ale zanim skończyła tournée po świecie, wciąż jeszcze jako młoda dwudziestolatka, Holly poczuła się wypalona. 

Potrzebowałam roku wolnego, żeby odzyskać siły, odnaleźć się trochę i zakochać się w muzyce - wyjaśnia. Przeniosła się na rok do Manchesteru, gdzie połowę swojego czasu, na ochotnika pracowała z nastolatkami, jako osoba do pomocy, zakochała się, odkochała ponownie i dużo pływała. Kiedy w końcu przeprowadziła się z powrotem do Londynu, chcąc mieć nowe doświadczenia, dołączyła do chóru społecznościowego The Mixed Up Chorus. Zanurzenie się w tych zajęciach pomogło jej zregenerować siły, otwierając nowe horyzonty i perspektywy. Bycie muzykiem, mówi Holly jest bardzo skupione na sobie i izolujące. Musisz znaleźć sposoby na zrównoważenie swojego życia. Potrzebujesz dobrej dawki nie bycia w centrum uwagi, normalności. Ten wolny rok pozwolił mi żyć życiem, o którym mogłabym wtedy pisać. 

Ta rekalibracja nie tylko dała Holly trochę oddechu, ale głęboko zmieniła jej związek z procesem tworzenia muzyki. Uświadomiłam sobie, jak ważny był dla mnie proces twórczy. Pomyślałam, że mogę po prostu odejść i zrobić coś innego. Ale zdałam sobie sprawę, jak wiele mojego dobrego samopoczucia stanowi pisanie. To coś więcej niż pasja. To część mojej strategii radzenia sobie z życiem. Z dala od zgiełku przemysłu muzycznego Holly poczuła, że jest w stanie połączyć się z samotnym, intensywnym procesem tworzenia muzyki, który opracowała jako producent w sypialni. Na "Long Way Home" współpracowała z wieloma uznanymi twórcami piosenek i producentami, w tym Rodaidhem McDonaldem (The XX, Sampha), Paulem Stavely"em O'Duffy"m (Amy Winehouse) i Jimmy"m Napesem (Sam Smith, Clean Bandit). Wiele się nauczyła dzięki temu doświadczeniu, ale czasami czuła się skażona latami doświadczenia w sypialni i bardzo chciała przejąć kontrolę nad procesem produkcyjnym. 

Pamiętam, jak patrzyłam na producentów i myślałam: Chciałbym być na twoim poziomie. Tworząc pracowała samotnie (przy wsparciu wewnętrznego inżyniera XL, Theo Browna, który stał się niezbędnym współpracownikiem podczas całego procesu). Rezultatem było około 100 jej najbardziej osobistych piosenek w historii, które następnie skurczyły się, aby stworzyć z nich nowy album, "Through Water". Przejęłam całkowitą kontrolę na tej płycie - mówi z dumą. Aby uczcić początek swojej zmiany jako artystki, pod koniec 2019 roku Holly wydała EP "The Elements", dając przedsmak tego, co miało znaleźć się na długo oczekiwanym albumie. "The Elements" jest wydawnictwem odzwierciedlającym pewną siebie osobę, którą Holly stała się w świetle reflektorów, oraz trudność, przez którą musiała przejść, aby się tam dostać. Ciężki od żałobnych akordów fortepianu "Drowning", to piosenka, która - co nie dziwi - dotyczy poczucia tonięcia. 

Jak to ujęła Holly: Zawsze byłam bardzo kompetentnym dzieckiem; a piosenka mówi o tym, że mam około 20 lat i jestem bardzo niekompetentna. Czasami czuję się, jakbym żeglowała, a czasem tonę. Jako osoba dorosła, muszę lawirować pomiędzy tymi dwoma stanami. Album i EP są połączone ze sobą, jak ujście łączy rzekę z oceanem; oba badają historię dojrzewania Holly na tle wody. Holly - która przed podjęciem decyzji o kontynuowaniu tworzenia muzyki w pełnym wymiarze godzin, miała czas, by studiować geografię na Uniwersytecie Bristolskim - jest zagorzałym czytelnikiem na temat klimatu, pogody, a zwłaszcza wody. Jej tata jest wiodącym inżynierem wodnym, działającym na rzecz zrównoważonego globalnego rozwoju. Dorastałam nad morzem i pływam - mówi Holly. Więc to jest głęboka obsesja i jest dość emocjonalna. W tytule i utworze otwierającym album sampluje notatkę głosową, w której recytuje fragmenty jednego z wystąpień ojca, na temat tego, jak skutki zmian klimatu będą odczuwane przez wodę. Jak tłumaczy, teksty piosenek są moimi opiniami na temat klimatu i mojego miejsca na świecie. 

Chodzi o szerszy obraz. To tak, jakby woda była metaforą życia - mówi Holly, zastanawiając się nad tematem całego albumu. W okresie między pierwszym a drugim albumem Holly zagłębiła się w historię muzyki elektronicznej i miała obsesję na punkcie wydawnictw 4AD z lat 80. XX wieku, This Mortal Coil, Cocteau Twins, a także Kate Bush. Paleta dźwięków, którą opracowała na potrzeby tego albumu, rozpoczęła się od "Womxn", będącej pierwszą piosenką, którą Holly napisała po wyjściu z okresu izolacji w Manchesterze,była pierwszym singlem. To piosenka o tym, że nie wiem, co robić, ale wiem, że w pewnym momencie będę wiedziała - wyjaśnia. Śpiewa ponad syntezatorami do przyszłej wersji siebie, którą nazywa "dziwną dalekowzrocznością", obiecując, że pewnego dnia poczuje się zdolna. Jak wyjaśnia sama Låpsley: Miałam 20 lat i byłam w dość złym miejscu, gdy pisałam "Womxn". Jest hipotetycznie napisany w przyszłości, w miejscu które jest o wiele bardziej pozytywne.

Chodzi mi o zaufanie do upływu czasu; nie wiedząc, co zrobić w tej chwili, ale mając nadzieję, że w pewnym momencie będę to wiedzieć. I oto jesteśmy w przyszłości, a ja jestem silniejsza, bardziej pewna siebie. Odnosząc się do słowa Womxn, Holly mówi: termin częściej używany w świecie LGBTQ+ - świecie, którego jestem częścią - i rozumiem, że język jest ważny, szczególnie jeśli masz platformę, a zwłaszcza w odniesieniu do grup ludzi i płci. Tekstury albumu są bogatsze niż cokolwiek, co Holly zrobiła wcześniej. "Bonfire" to elektroniczna ballada, "Leeds Liverpool Canal" przenika słuchacza długimi, wolno kwitnącymi nutami syntezatora i dźwiękiem płynącej wody. W "My Love Was Like the Rain", skrzeczącej, ogrzanej syntezatorami piosence z niespokojnym rytmem, śpiewa z dumą o tym, jak trudno jej było kochać. 

To piosenka o radykalnej samoakceptacji. Holly mówi, że proces tworzenia tego albumu był pierwszym w życiu, gdy pomyślałam "Jestem artystką". W przeszłości myślała: "próżno tak się nazywać; tak pobłażliwie". Podczas gdy teraz myślę, że szacunek do samej siebie musi odnosić się do sposobu mówienia o sobie. Album kończy się wraz z "Speaking of the End", minimalistyczną balladą fortepianową, w stylu Ryuichiego Sakamoto. Mówi o końcu związku i rozpoczęciu kolejnego, ale także o rozpoczęciu kolejnego związku ze samej ze sobą. Nagrywanie tej płyty było procesem przywracania jej wiary w siebie po tym, jak straciła ją w chaosie stania się sławnym muzykiem będąc nastolatką. Nawiązuje do tego dorosłego związku ze sobą, który musi być milszy, bardziej wyrozumiały i dawać więcej - poczucie pełni nadziei. 

Tracklista: 

1. Through Water 
2. My Love Was Like The Rain 
3. First 
4. Ligne 3 
5. Our Love Is A Garden 
6. Leeds Liverpool Canal 
7. Sadness Is A Shade Of Blue 
8. Womxn 
9. Bonfire
10. Speaking Of The End