The Wall (CD)

W końcu się doczekałem. Od piątku 20 listopada jestem szczęśliwym posiadaczem nowej wersji "The Wall". Chociaż wersję studyjną płyty znam na pamięć od dziecka, chociaż byłem w Berlinie w 1990 roku, kiedy Roger pokazał całemu światu jak się burzy mur i chociaż kilka lat temu w Łodzi miałem okazję znów na żywo wziąć udział w spektakularnym przedstawieniu "Ściany", to dziś z przyjemnością wkładam do odtwarzacza płytę z nową odsłoną tego dzieła.
Ta płyta to zapis ścieżki dźwiękowej filmu. Filmu, którego niestety nie dane mi było zobaczyć w kinie, ale z niecierpliwością czekam na zapowiedzianą wersję na blu ray'u.
Na razie pozostaje mi tylko muzyka, a ta jest REWELACYJNA! Już na początku, w pierwszym utworze możemy się "nausznie" przekonać, że perfekcja brzmienia to dla Watersa priorytet. Przejście odgłosu nadlatującego samolotu do pierwszego taktu muzyki dosłownie wyrywa z butów. Dalej jest już tylko lepiej. Nie ma sensu opisywać wszystkich utworów z płyty po kolei, bo każdy fan twórczości Pink Floyd i Rogera Watersa z pewnością odkryje nowe smaczki w aranżach, instrumentarium i wokalach. Nowa "Ściana" to też kilka nowych utworów. Co prawda utwór "What Shall We Do Now?" był w latach osiemdziesiątych wykonywany przez Pink Floyd na koncertach, ale w solowym wykonaniu Watersa to jest premiera. Miłym dodatkiem jest również utwór "Last Few Bricks", który w 1979 został ostatecznie odrzucony i nie znalazł się na studyjnej wersji "The Wall".
Na uwagę zasługuje również fantastycznie wpleciony w setlistę koncertu utwór "The Ballad of Jean Charles de Menezes". Co prawda jest to przeróbka utworu.... nie, nie powiem, posłuchajcie sami.
Jeśli chodzi o muzyków towarzyszących Watersowi, to trzeba mu przyznać, że zebrał samą śmietankę. Do grona swoich stałych sceniczno - studyjnych współpracowników takich jak Snowy White, Graham Broad, Jon Carin czy Harry Waters (syn Rogera) zaprosił nowe twarze w osobach Dave'a Kilminstera, G.E. Smitha, Robbiego Wyckoff'a, Jon'a Joyce'a, oraz trzech Lennonów: Pat'a, Marka i Kipp'a. I chociaż Waters zawiesił poprzeczkę wysoko, to zarówno jedni jak i drudzy stanęli na wysokości zadania i od strony muzycznej płyta jest bez zastrzeżeń. Od strony realizacyjnej też wszystko jest na najwyższym poziomie. Czysto, selektywnie i potężnie.
Płytę polecam wszystkim. I tym, którzy już "The Wall" znają z innych wersji, i tym, którzy jeszcze nie wiedzą kto to jest Roger Waters. Na pewno po przesłuchaniu tego wydania usta zamkną ci, którzy oskarżają Watersa o "odgrzewanie starych kotletów" i sprzedawanie tego samego w nowym opakowaniu. Nie, nie w tym przypadku! Tę płytę musi mieć każdy, kto wie co to jest muzyka na najwyższym poziomie.

To już 37 lat, a ta muzyka wciąż brzmi rewelacyjnie. Kolejna odsłona legendarnego materiału i za każdym razem zaskakuje świeżością i pozwala odkryć coś nowego. Posiadam kilka wykonań The Wall począwszy od oryginału, poprzez spektakl z Berlina i wydania koncertowe, również bootlegi, więc nie mogłem oprzeć się kolejnej wersji i zakupu tego na pewno nie żałuję. Po prostu klasyka.

Tego albumu nie może pominąć żaden fan grupy Pink Floyd i jego byłego lidera, Rogera Watersa. Odkurzona przez niego "Ściana" brzmi świeżo i aktualnie. To rzeczywiście ponadczasowe osiągnięcie muzyki określanej mianem progresywnej.

Ścieżka dźwiękowa do filmu traktuje jako dodatek do DVD które trzeba mieć.Wielbicielom THE WALL nie trzeba zarekomendować.Pozycja z najwyższej półki.

Waters im starszy tym lepszy,można słuchać w nieskończoność i nigdy się nie znudzi.J.S.

Nijak się ma do "LIVE BERILN"

The Wall to muzyka w każdym calu mistrzowska, perfekcyjna, można jej słuchać w nieskończoność i za każdym razem wywołuje takie same ciarki i dreszcze. W takim brzmieniu kryje się prawdziwa głębia, trudno to nawet określić słowami, po prostu trzeba posłuchać, by na własnej skórze odczuć ten ogrom muzycznych emocji.