The Caretaker, płyta winylowa (Płyta Analogowa)

W „Ordinary Talk” wokalistka, autorka tekstów i producentka deklaruje swój brak lęków i niepewności: „Kochanie, nie martw się o mnie, ja nie martwię się o ciebie”. Rose rozważa o ciężarze zwykłych momentów, łez, obowiązków domowych, zwątpienia i zwykłych rozmów, w czym towarzyszą jej najbardziej filmowe, pulsujące aranżacje. To trafne wprowadzenie do albumu „The Caretaker”, na którym negocjuje przestrzeń między pracą samemu, a z innymi, między izolacją i połączeniem. Rezultatem jest jej najśmielsza płyta do tej pory. Nawet okładka albumu wydaje się być deklaracją intencji w wysokiej rozdzielczości, świadomym odejściem od przesłoniętej, wyciszonej tajemnicy poprzedniego dzieła. 

Ostry obraz wpatrującej się artystyki na tle burzowego nieba. Uznanie swojej własnej zwyczajności może być przygnębiające lub może przynieść ulgę - mówi o nowych piosenkach Rose. W „Ordinary Talk” chciałam celebrować moją zwyczajność jako niesamowite narzędzie, które sprawi, że poczuję się mniej samotna. Piosenka przynosi pewność, że złe - albo „chore” - uczucie, nie jest czymś, co należy skorygować. Wywodzi się z głębokości doświadczenia, pochodzi z poczucia skrajnych emocji i w rzeczywistości, to żywe, zróżnicowane niechlujstwo, sprawia że czujemy się ludzko i zwyczajnie. 

W teledysku, stworzonym we współpracy z reżyserem Kenną Hynes, śledzimy rozwój od izolacji do komunikacji. Choć jej poprzedni pełnometrażowy album został zaaranżowany i wyprodukowany z zespołem, „The Caretaker” jest owocem samotności. Rose sama napisała i zaaranżowała całość zanim w procesie pojawił się współproducent David Tolomei, aby dopracować te dźwięki, dogrywając kontrabas, skrzypce, flet, fortepian i klarnet basowy w The Clubhouse w Rhinebeck, wzbogacając całość analogowymi syntezatorami w The Synth Sanctuary w Nowym Jorku. Rezultatem jest najbardziej osobisty album Rose w ramach Half Waif. 

Pod koniec pracy nad płytą uznała jednak, że bardziej niż z własnej perspektywy, pisze z pozycji kogoś, kim powinna być. Stworzyłam bohatera. Ona jest kimś, komu zostało powierzone podjęcie opieki, biorąc pod uwagę ziemię, jednak nie robi zbyt dobrej roboty. Te chwasty rosną wszędzie i ona nie dba o siebie. Dla Rose bohaterka „The Caretaker” służy jako ostrzeżenie przed tym, kim sama mogłaby się stać, gdyby nie byłaby bardziej czujna, a album ukazuje jej zmagania z chęcią odnalezienia niezależności i zawiłej rzeczywistości, w której potrzebujemy siebie nawzajem. „The Caretaker” pojawia się po uznanym przez krytyków albumie Lavender, nazwanym od kwiatów lawendy, które kiedyś rosły w ogrodzie jej babci. 

Na albumie, Rose kontynuuje wątek rodzinnej historii i międzypokoleniowe historie przenikają do tych piosenek. Istnieje rodzinna spuścizna polegająca na utracie i poszukiwaniu domów, która podążyła za mną - zastanawia się, wskazując na podróż matki jako indyjskiego uchodźcy z Ugandy i przesiedlenie jej babki z Lahore po podziale Indii. Sama Rose została wychowana w otoczeniu gór Berkshire w Williamstown w stanie Massachusetts, a dziś znajduje inspirację w dolinie Hudson, w której obecnie mieszka. 

Tracklista:

1. Clouds Rest 
2. Siren 
3. Ordinary Talk 
4. My Best Self 
5. In August 
6. Lapsing 
7. Halogen 2 
8. Blinking Light 
9. Brace 
10. Generation