The Brown Beatnik Tomes (Live At Bric House) (CD)

„The Brown Beatnik Tomes (Live at BRIC House)”, wspólny projekt Rona Cartera i Danny Simmonsa dla wytwórni Blue Note. Na basie Ron Carter (właśnie skończył 82 lata), który nie tylko grał z Milese’m Davise’m, ale również wystąpił jako muzyk sesyjny na ponad 2200 nagraniach, co daje mu rekord Guinessa. Stroną słowną zajął się Danny Simmons – zdobywca nagrody Tony, współzałożyciel Def Poetry Jam, pisarz, poeta, mecenas sztuki i neo-afrykański ekspresjonista abstrakcyjny, którego obrazy pojawiły się w Instytucie Smithsona i siedzibie ONZ.

Pewnej jesiennej nocy BRIC House w Brooklynie Carter i Simmons połączyli surowe linie basu i poezję, tworząc coś ważnego i magicznego. To, co wtedy powstało nosi tytuł „The Brown Beatnik Tomes”. Z początku była to książka, która przerodziła się w wydarzenie, a następnie w album. Przede wszystkim jest to jednak fenomenalna koncepcja artystyczna.

„Starałem się wyobrazić sobie, że jestem poetą Beat Generation z lat 50.”, mówi Simmons, „jednakże zajmującym się inną tematyką niż Lawrence Ferlinghetti czy Allen Ginsberg. W pewnym sensie beatnicy romantyzowali czarnoskórych. Temat był na czasie, ale bez ukazywania trudnej sytuacji tej społeczności” - kontynuuje. Dlatego właśnie utwory na tym albumie stylistycznie czerpią z wizualnego języka, jazzowych rytmów i energii najlepszych beatników („Howl” Ginsberga to jedno z ulubionych dzieł Simmonsa) , jednakże punkt widzenia zmienił się o 180 stopni, z obserwatora na insidera. I kto lepiej mógłby wspomóc ten remiks historii, niż człowiek, który ją przeżył – Carter był wtedy dwudziestolatkiem pracującym w Nowym Jorku.

„Nie uczestniczyłem w ruchu beatników”, mówi artysta, który zagrał zarówno na albumach Gila Scotta, jak i A Tribe Called Quest. „ Ja działałem w czarnej społeczności, grając z takimi ludźmi, jak Leon Bibb. Tam też działy się podobne rzeczy i próbowałem to wspierać moją muzyką” - dodaje. Tutaj Carter kontynuuje tę tradycję, podkładając swoje linie basowe pod takie wersy, jak (z utworu tytułowego): „Śnił mi się Bob Dylan składający hołd podobiźnie LeRoi’a Jonesa na upalnych ulicach Newark, dzwoniąc naszyjnikiem harmonijek na ludzi, którzy przepływali obok statkami niewolniczymi po ulicach historii, tańcząc za drobniaki i sprzedając wiersze za marny grosz”.

Aimmona i Carter nie są sami na „The Brown Beatnik Tomes (Live at BRIC House)”. Trio Cartera, z pianistą Donaldem Vegą i gitarzystą Russellem Malone, pojawia się na dwóch utworach instrumentalnych, w tym na stylistycznie odbiegającym od reszty „Here’s to Oscar”, który jest dedykacją dla Oscara Pettiforda – basisty i pioniera bebopu. Z kolei Simmonsowi w pewnym sensie akompaniują jego obrazy, które tworzą pary z jego wierszami w książce „Brown Beatnik Tomes”. Dodatkowo, dramatopisarka, aktorka i poetka Liza Jessie Peterson („The 13th”, „The Peculiar Patriot”) wzbogaca swoim słowem mówionym zachwycający „Where Do I Begin”- utwór krytykujący system, który otwarcie przyjmuje i czerpie z czarnej kultury jednocześnie traktując twórców tej kultury jak osoby drugiej kategorii, lub gorzej – jak zagrożenie, które należy wyeliminować.

Muzyka na całym albumie jest za sprawą Rona Cartera idealnie dopasowana pod każdy wiersz. „Słyszę melodię i rytm gdy piszę”, mówi Simmons. „Wejście na scenę i wykonanie tego z kimś tak uznanym jak Ron było trochę… przerażające. Po prostu pozwoliłem mu działać po swojemu i poszedłem za nim”. Jednakże również Simmons zabiera słuchaczy w podróż. Na samym początku dostajemy utwór get „For a Pistol”, który jest dedykacją dla Amiri’ego Baraki (f.k.a. LeRoi Jones) - czarnoskórego poety działającego równolegle z ruchem beatników.

Sztuka przyszła spontanicznie, ale motywy i tematyka zakorzenione są w historycznej glebie, przeplatając się przez nasz współczesny krajobraz. Simmons i Carter dają słuchaczom szansę to wszystko przetrawić. Pewnej nocy w Brooklynie na scenie pojawiło się dwóch gigantów. Być może już nigdy nie wydarzy się taki wieczór, ale to, co stworzyli będzie odbijać się echem jeszcze długo.