Tamara, siostra wulkanu. Powieść o Tamarze Łempicka (okładka  twarda)

Świetna zbeletryzowana biografia! Polecam wszystkim , którzy lubią literaturę faktu, cenią twórczość Tamary Łempickiej. Po przeczytaniu cenię również osobowość i nietuzinkowość tej wspaniałej kobiety.

Pięknie wydana. interesująca opowieść o niezwykłej artystce.

Książka jest interesująca i wciąga od pierwszej strony

Piękne wydanie...udany prezent

Świetna

Świetna

Czy ona w ogóle była szczęśliwa? Czy artystka, która nie jest uznana w stopniu, w jakim chciałaby, może czuć się spełniona? Tamara Łempicka- kolorowy ptak, barwny motyl. Nie było jej łatwo w dzieciństwie, bo i czasy niełatwe były. Wiek dorosły przyniósł wiele niepotrzebnych i nietrafionych decyzji, które nie pozwoliły jej trwać w rozkwicie. Czy można o niej napisać, że przez większość życia była bezdomna? Nie odnalazła się w Europie, nie znalazła domu w Ameryce. Dopiero Meksyk pozwolił jej żyć. I właśnie o tym dorosłym już życiu pani Tamary jest ta książka. Bardzo nietypowa, bo jest zapisem rozmów jakie prowadziła/nagrywała dla swojego twórczego towarzysza- młodego rzeźbiarza z Meksyku Pablo. A rozmowy dotyczyły wszystkiego: od czasów, kiedy ucieka przed zbliżającą się wojną do Ameryki, poprzez próbę odnalezienia się w wielkim świecie, który ma już swoich idoli i wydaje się, że kolejnych już mu nie potrzeba, po decyzję o wyjeździe i zamieszkaniu w pobliżu meksykańskiego wulkanu El Popo. Nie ma w jej opowieści sztywnej chronologii, bo wraca do czasów młodości, problemów rodzinnych i wzniosłych momentów, w których mogła naprawdę zaistnieć w przepychu i bogatej biżuterii. Gdzie w tym wszystkim jej obrazy? Jej talent? Cały czas tworzy, poszukuje, łamie zasady. Twórczość wypełnia wszystko. Niedoceniona za życia, odkryta pięknie po śmierci. Jaką jawi się nam osobą po przeczytaniu tej bardzo objętościowej książki (700 stron)? Wielka indywidualistka, podchodząca luźno do norm, które jak gorset ograniczają. Testująca jak wiele może w stosunkach damsko- męskich i damsko- damskich. Przesuwająca granice według swego upodobania. Podróżniczka i barwny ptak. Z wyjątkowym życzeniem dotyczącym pochówku. Znająca najważniejszych twórców tamtych czasów, goszcząca w swych progach Coco Chanel, kupela Hemigwaya. Książka napisana pięknie. Nie powiem, że na jeden wieczór, bo nie sposób tak szybko przeczytać tyle treści, ale każda strona wprowadza nas w fascynujący świat pani Tamary i pozwala nam trochę podreptać sobie w nim nosząc jej buty. To druga część opisu jej życia, ale nie trzeba koniecznie czytać pierwszej, by zacząć drugą. Odnajdziemy się szybko, wiedząc niewiele o latach młodzieńczych. Polecam bardzo.

Tytuł do tej książki jest dobrany idealnie. Poznamy tu opowieść o Tamarze łącznie ze skrawkami jej życia od jej strony. Poznajemy ją jako kobietę tornado, prawdziwy wulkan energii i emocji, które ukazywała otoczeniu. Cokolwiek się nie działo, nawet elementy przestoju, to jej akty dramatyzmu bywały bardzo komiczne. Na zdjęciu okładki jest osobą młodą, lecz w książce obecnie ma ogrom zmarszczek, które autor przyrównywał do trzepotów skrzydłami motyla. Według niego jest krucha i wątła. Malowała obrazy i szczyciła się tym, że były doceniane. Podkreślała, że szukała wszędzie wyjątkowego piękna. Bez względu na to, jaka osoba jak zwykłej postury chciała być namalowana, a ona widziała w nich ten blask, to robiła to za darmo. Obecnie nie maluje, choć się do tego nie przyznaje. Bardzo męczy ją kaszel, często nie może złapać powietrza, a osoba towarzysząca przygląda jej się jak śpi. Widać, że nie tylko się o nią martwi. Tamara zdaje sobie sprawę, że umiera. Nawet nakazuje spalić swoje zwłoki i prochy wsypać do pobliskiego wulkanu. To kobieta wielkich marzeń i ogromnej wrażliwości. Byłaby idealna jako aktorka, to czuć przy opisach jej zachowań. Już jako dziecka szukała swojego miejsca na ziemi. Poszukiwała wyjątkowości, jakiejś nieuchwytnej dla niej weny. Czuła, że jest wyjątkowa, lecz ukrywała to za fasadą niezrozumienia przez społeczeństwo. Często porusza sprawy swojego dzieciństwa, które bardzo ją uwierało. Nie wspomina go dobrze. To co nam przedstawia nie ma określonego czasu. Rzuca wspomnieniami bez względu na to z którego roku pochodzą. Ja się tym delektowałam, było to niczym piórko rzucone na kartkę papieru. Pięknie opisane, takie balsamowanie ran, wygładzenie nóg za pomocą olejku, który tylko podkreśli ich delikatność. Książki się nie czyta, ją się smakuje. Wywoła prawdziwą rozkosz, jak i gorzki posmak. Jakby bohaterka wiedziała, że docenią ją dopiero po śmierci. Taki prawdziwy klejnot, który nie może się zdecydować gdzie i u kogo powinien być. Naprawdę oryginalna opowieść na faktach!

👉 Obszerna książka i historia wybitnej malarki Tamary Łempickiej... Czytałam tę książkę ponad miesiąc. Robiłam sobie od niej przerwy, ale gdy finalnie skończyłam to... naprawdę świetna książka. 👉Tamara, siostra wulkanu to oparta na faktach powieść o życiu wybitnej polskiej malarki Tamary Łempickiej. Podróż do zrujnowanej po wojnie Europy wpędza Tamarę w depresję. Europa przestała być jej domem, jednak takim domem nie stała się też nigdy Ameryka. Ostatecznie decyduje się porzucić USA i zamieszkać w Cuernavaca, pod wulkanem El Popo w Meksyku, gdzie przyjacielem jej ostatnich lat staje się młody rzeźbiarz meksykański, występujący w powieści pod imieniem Pablo. IG: Czytomanka 👉 Po skończeniu książki, aż poczułam smutek. Bardzo wartościowa książka, która zostawia sporo myśli w głowie. Zdecydowanie warto ją przeczytać i się nie spieszyć. Bardzo wciągająca, ale lepiej ją sobie dawkować.