Taka jak ty (okładka  miękka, wyd. 03.2017)

Moja przygoda z twórczością Gabrieli Gargaś rozpoczęła się w 2015 roku, kiedy to sięgnęłam po "Pośród żółtych płatków róż". Może i książka mnie nie zauroczyła, nie rozkochała, ale podobała mi się na tyle, by sięgać po kolejne powieści. Jakże się cieszę, że posłuchałam wtedy intuicji :) Późniejsze historie były bowiem coraz lepsze - "Tylko Ty", "A między nami wspomnienia", "W plątaninie uczuć" oraz "Wieczór taki jak ten". Chyba zatem nie dziwi Was fakt, że sięgnęłam również po powieść „Taka jak Ty”? :) A przecież nie czytałam jeszcze wszystkich książek pisarki. Przyjaźń Karoliny i Mariony rozpoczęła się już na porodówce – choć jeszcze wtedy nie były tego świadome, bowiem to one wtedy przychodziły na świat. Ich mamy połączyła bliska więź a że mieszkały blisko siebie to właściwie całe dzieciństwo spędziły razem – bawiąc się na trzepaku, grając w klasy czy skacząc w gumę oraz szabrując śliwki z całą osiedlową paczką. Rodzice urządzali wspólne imprezy, na których mamy tańczyły na stole, co na długie lata pozostało w pamięci przyjaciółek. „Miłość to wspólne teraz, to spoglądanie razem ku przyszłości. Lepszej lub gorszej, ale wspólnej.” * Życie Karoliny i Mariony mamy szansę obserwować przez kolejne lata… Woda z syfonu, gry na Atari, paczki ze Stanów, fascynacja Bravo Girl, pierwsze imprezy, szlabany, miłostki. Pierwsza w dorosłość wkracza Mariona – wychodzi za mąż, rodzi dwóch synów, jej codzienność to rodzina, praca w domu, ciągłe zmęczenie. Kobieta zapomniała już co to znaczy cisza i chwila dla siebie. Na czele jej listy znajdują się synowie a jako dobra matka chce zapewnić im szczęśliwe dzieciństwo – pełne śmiechu, zabawy, a i czasem piasku czy brudu. Generalnie cieszy się ze swojego życia, choć czasem zazdrości Karolinie… I to właśnie w takim kryzysowym momencie, gdy ma wrażenie że już zawsze będzie w dresie i bez makijażu szyła w domu firany poznaje Bartka – ojca koleżanki z klasy jej synka. Zaczyna się niewinnie – od rozmów, spojrzeń, wyjścia na kawę… Ale z daleka widać jak bardzo między nimi iskrzy… Czy to będzie romans? Czy Mariona porzuci rodzinę i wiele lat budowaną stabilizację? „(…) życie jest za krótkie na chowanie uraz. A wybaczając, można wiele zyskać.” ** Na szczęście nad zawirowaniami w życiu Mariony czuwa Karolina, która wciąż jest singielką. Jakoś nie potrafi znaleźć swojego miejsca na ziemi – ma problemy z pracą, o mężczyznach życia nie wspominając. Daje sobą pomiatać, źle lokuje uczucia a kolejne związki tylko ją otumaniają i powodują, że traci zdrowy rozsądek. Widząc jednak codzienność przyjaciółki docenia swoje białe ściany, ciszę i szansę na długi sen. Ale i na jej drodze los w odpowiednim momencie postawi mężczyznę godnego najlepszych uczuć. ‘Piorun’, który uderzy w Michała, nie wybierze żadnych szczególnych okoliczności… Uczucie znienacka spłynęło na Karolinę i Michała, a potem przyszedł ten dzień, który zmienił nieodwracalnie ich przyszłość… Nie takiej się spodziewali… Pragnęli radości, szczęścia, uśmiechu i pierwszych słów swojego dziecka… a otrzymali chorego synka i musieli stoczyć niejedną walkę o niego, siebie, swój związek i przeciwności losu. Dlaczego?? Jakże zwyczajne kobiety, zwykli mężczyźni, żadna tam landrynkowa codzienność, ot szaro i z problemami. Ale przecież tak wygląda prawdziwe życie… Moje, Twoje, Jej… Dlatego kiedy już nasze bohaterki miały dom, męża, dzieci wypowiedziały magiczne i prawdziwe zarazem słowa: „To już? To tyle? Nic mnie więcej nie spotka?” *** Powieść pokazuje dwie ogromnie ważne kwestie – miłość i przyjaźń, choć chyba większy nacisk został położony na bliskość bohaterek. Łącząca je relacja jest godna pozazdroszczenia – są dla siebie ważne, pojawiają się zawsze kiedy tylko są potrzebne – wspierają, pocieszają, ocierają łzy i stawiają do pionu. Jeśli zaś chodzi o miłość to Gabriela Gargaś skupiła się przede wszystkim na macierzyństwie, chociaż nie zapomniała o relacjach damsko-męskich. Jednak nie wszystkie nazwałabym miłością, czasem była to fascynacja, zauroczenie oraz romans… Zresztą jeden z nich, którego bohaterami są Stefania i Krzysztof można określić mianem ‘niszczycielskiego’. Dlaczego? O tym musicie przekonać się sami. Gwarantuję mocne przeżycia, złość, wściekłość, żal, współczucie i rozczarowanie. Mocno ściskam kciuki za Karolinę i jej rodzinę w dalszym ciągu historii, którą autorka opowiedziała w powieści „Zanim wstanie dla nas słońce”, licząc że chociaż w ułamku milimetra zrozumiem postępek Stefanii i Krzyśka – to oni będą jej głównymi bohaterami, ale liczę że Gargaś pokaże też główne bohaterki "Takiej jak Ty", które bardzo mocno polubiłam. Nie wiem czy potrafię wybaczyć ‘czarnym charakterom’… [Kurczę, przecież to książka! To tylko bohaterowie! Sami widzicie… tak właśnie wciągnęły mnie perypetie bohaterów, że całą sobą przeżywam i kibicuję] „Przyjaźń to nie targowanie, kto da więcej, a kto mniej.” **** Podsumowując - „Taka jak Ty” to piękna i poruszająca (płakałam ze smutku, ale i ze śmiechu) historia zwyczajnych kobiet, które bo

Karolina i Mariona to przyjaciółki, które swoje dzieciństwo spędziły wśród bloków z wielkiej płyty. Mariona to mama dwóch synów i mężatka. Jej poukładane dotąd życie zmienia się, gdy poznaje Bartka. Natomiast Karolina to singielka, która korzysta z życia. W końcu jednak i ona pragnie miłości, mężczyzny. Pewnego dnia spotyka Michała. Wszystko wskazuje na to, że to mężczyzna jej życia. Jednak los bywa złośliwy... Jak potoczą się losy obu kobiet? Czy wyjdą na prostą? "Każdego dnia zbieram okruchy swojego szczęścia. Moje życie, moje wybory, moje zakręty i wywrotki, moje emocje. Ziarenko do ziarenka. Miłość do miłości. Nadzieja do nadziei. Łza do łzy. Dużo już tego mam. Moje małe szczęście. I te rozczarowania też są moje…" Gabriela Gargaś dotyka spraw, które dotyczą każdej kobiety. Wszystko co opisuje jest realistyczne, prawdziwe, a dodatkowo autorka przemyca nam garść swojej życiowej mądrości. Pokazuje co jest tak naprawdę w życiu ważne. Podejmuje trudny temat nieuleczalnej choroby. Pokazuje tym samym związane z nią rozterki, zwątpienie, zmęczenie, wyrzeczenia, walkę, smutek, ból. Chwile szczęścia przeplatają się ze łzami. Ale z drugiej strony widzimy, że mimo tak ogromnej niesprawiedliwości, można być szczęśliwym, zobaczyć pomiędzy ciemnymi chmurami codzienności promyk słońca. Ważną rolę odgrywa tu również przyjaźń. Autorka stara się pokazać, gdzie przebiega granica pomiędzy przyjaźnią a miłością. Nawet pomiędzy miłością a zauroczeniem. Codzienność, obowiązki, pośpiech, sprawiają że zapominamy o wzajemnym zainteresowaniu, zabieganiu o siebie. A goniąc za nieosiągalnym, za pożądaniem, za wrażeniami, kierując się egoizmem i zaślepieniem, można bardzo łatwo zranić nie tylko drugą osobę, ale i siebie. A wystarczyłoby czasem po prostu być szczerym w związku, wobec naszego partnera, rozmawiać ze sobą. "Czasami trzeba się znaleźć na skraju przepaści, by zrozumieć, co jest rzeczywiście ważne, by zrozumieć, o co w tym życiu naprawdę chodzi. (..) Może chodzi o to, by być. Po prostu być." Dla mnie ta powieść ma wielką wartość, bo dzięki niej przypomniało mi się moje dzieciństwo. Powróciły wspomnienia, kiedy to kupowało się gumę balonową Donald, oranżadkę w proszku, grało w gumę czy robiło fikołki na trzepaku. To były czasy, ech... Z perspektywy upływu lat, jestem szczęśliwa, że nie wychowywałam się w otoczeniu tych wszystkich dzisiejszych gadżetów, smartfonów, laptopów itp. Gdy patrzę na dzisiejsze dzieci i młodzież wiem, że ile tracą. Oni sami zaś pewnie nigdy tego nie zrozumieją. Książka przepełniona jest ogromnymi emocjami. Bohaterowie również budzą skrajne emocje. Zarówno Witek, jak i Mariona - raz ich lubimy, a za chwilę ich postępowanie jest nie do końca w porządku. Wraz z nimi wszystko przeżywałam, kibicowałam im i trzymałam kciuki w dążeniu do szczęścia. Akcja powieści biegnie niespiesznie, miarowo, by pod koniec wywołać lawinę emocji, niedowierzania, szoku. Jestem bardzo ciekawa jak potoczą się dalsze losy bohaterów i czy prawda ujrzy światło dzienne? Autorka uwodzi prostym i trafnym w przekazie językiem. I choć od czasu do czasu pojawia się wulgarne słowo, to zupełnie mi to nie przeszkadzało, przeciwnie dzięki temu cała ta historia nabrała jeszcze większej realności. W jednym miejscu pomylono imiona głównych bohaterek, ale nie jest to coś, co by jakoś szczególnie raziło i przeszkodziło w zrozumieniu tekstu. "Taka jak ty" to poruszająca powieść o zwykłych kobietach, o sile przyjaźni i miłości, nie tylko tej do mężczyzny, ale i dziecka. O zwykłej codzienności, zwykłych problemach dnia codziennego, którym każda z nas musi stawić czoła. To powieść, która tchnie nadzieją i dodaje otuchy. Polecam każdej kobiecie bez wyjątku. Jestem pewna, że każda z Was znajdzie w niej cząstkę siebie.

Kolejny już raz miałam okazję przekonać się jak wyjątkowo i emocjonująco pisze Gabriela Gargaś. "Taka jak ty" najnowsza powieść autorki, po pierwsze przenosi nas w świat beztroskiego dzieciństwa. Przypomina zabawy i smaki, które pamiętamy z dziecięcych lat. Ptysia, vibovit, grę w gumę pamiętamy chyba wszyscy. Nie mieliśmy fb, telefonów a i tak świetnie potrafiliśmy się zgrać, zebrać i razem spędzać niezapomniane chwile. Czytając o dzieciństwie Karoliny i Mariony, dwóch dziewczyn, które połączyła wyjątkowa przyjaźń, które były dla siebie jak siostry, dwie bratnie dusze mogliśmy przenieść się w świat swojego dzieciństwa. Po drugie autorka w szczególny sposób przedstawiła uczucie przyjaźni, która przetrwała próbę czasu. W dzisiejszym świecie rzadko zdarzają się takie trwałe i nierozerwalne uczucia. Przyjaźń Karoliny i Mariony to wzór, z którego możemy czerpać przykład i uczyć się. Po trzecie i chyba najważniejsze w całej tej historii jest miłość matki do chorego dziecka. Gdy ciąża przebiega wzorowo, nic nie wskazuje na jakiekolwiek komplikacje informacja, że dziecko urodziło się poważnie chore to przerażająca wiadomość dla rodziców. W jednej chwili cały świat rozpada się na tysiąc kawałków. Gabriela Gargaś w niezwykle subtelny i piękny sposób porusza temat jakże trudnego macierzyństwa. Ile w stanie jest znieść matka, która każdego dnia musi walczyć o życie swojego dziecka. Jak ważne w takiej sytuacji jest wsparcie najbliższych osób. Karolina miała ogromne szczęście w nieszczęściu ponieważ miała kochającego męża, który wspierał ją każdego dnia. Choć nie raz wyła z rozpaczy i strachu o to co przyniesie jutro, walczyli razem. Miała też Marionę, która wiele Karolinie zawdzięczała. To Karolina otworzyła jej swego czasu oczy, pomogła podjąć właściwą decyzję. Bo po to są przyjaciele, ci prawdziwi, żeby cieszyć się z nami z każdego naszego sukcesu i płakać przy każdym niepowodzeniu. Żeby pomóc iść kiedy nie mamy już siły... Po czwarte zakończenie tej historii powaliło mnie na kolana, sprawiło, że opadła mi szczeka i miałam ochotę krzyczeć.... Gabriela Gargaś pisze super powieści 😊 Polecam gorąco 😊

instagram: kat.czyta Na początku myślałam, że to zwykła, lekka powieść obyczajowa o życiu dwóch przyjaciółek - Karoliny i Mariony. Cała książka zaczyna się od opisu kilku przygód z dzieciństwa naszych bohaterek, a potem, strona po stronie idziemy z nimi przez życie aż do momentu kiedy są dojrzałymi kobietami. Tu akcja zwalnia i możemy obserwować życie przyjaciółek, które nieustannie muszą pokonywać coraz to większe problemy. Dzieje się naprawdę dużo, ale urzekło mnie to, że one zawsze są razem. Jedna na drugą może liczyć o każdej porze, w każdej sytuacji. Piękna przyjaźń, którą niestety teraz trudno spotkać. Nie spodziewałam się, że ta książka tak mnie poruszy. Miałam nadzieję na lekką powieść, a dostałam potężną dawkę emocji. I o ile pierwsza połowa była dość zwyczajna, tak potem z każdą stroną działo się coraz więcej. Nie zrozumcie mnie źle - bardzo się z tego cieszę! Uwielbiam książki, które niszczą mnie wielością emocji i sprawiają, że wszystko to, co czuję spływa we łzach po moich policzkach. Taki ze mnie wrażliwiec :) W pozornie prostej akcję autorka wplata wiele ważnych problemów, o których warto wspomnieć, bo z pewnością wywierają wrażenie i zmuszają do refleksji. Widzimy, że pozornie ułożone życie, mąż i dzieci to niekoniecznie coś, co może dawać szczęście Czasem wręcz przytłacza. Mamy tu wątek wychowywania niepełnosprawnego dziecka i dużo myśli jego matki przelanych na papier. Poruszyło to moje serce niesamowicie i poleciały łzy.. Nie znajdziemy tu koloryzowania ani sztuczności, wszystkie opisy są po prostu życiowe. Książki tak dobrze napisane i pełne emocji zdecydowanie trafiają w mój gust. Podczas czytania wciągnęłam się tak, że nie byłam w stanie jej odłożyć. Targały mną przeróżne emocje, uśmiechałam się, ale też płakałam. To było coś świetnego i nie mogę się doczekać drugiej części! Przyjaźń. Emocje. Niepewność. Miłość. Niepełnosprawność. Strach. Wsparcie. Nie czytałam zbyt wielu książek Gabrieli Gargaś, ale jeśli pozostałe też takie są, to z pewnością muszę nadrobić zaległości. Niepozorna książka, a była niesamowita. Gorąco polecam! ❤

Na początku myślałam, że to zwykła, lekka powieść obyczajowa o życiu dwóch przyjaciółek - Karoliny i Mariony. Cała książka zaczyna się od opisu kilku przygód z dzieciństwa naszych bohaterek, a potem, strona po stronie idziemy z nimi przez życie aż do momentu kiedy są dojrzałymi kobietami. Tu akcja zwalnia i możemy obserwować życie przyjaciółek, które nieustannie muszą pokonywać coraz to większe problemy. Dzieje się naprawdę dużo, ale urzekło mnie to, że one zawsze są razem. Jedna na drugą może liczyć o każdej porze, w każdej sytuacji. Piękna przyjaźń, którą niestety teraz trudno spotkać. Nie spodziewałam się, że ta książka tak mnie poruszy. Miałam nadzieję na lekką powieść, a dostałam potężną dawkę emocji. I o ile pierwsza połowa była dość zwyczajna, tak potem z każdą stroną działo się coraz więcej. Nie zrozumcie mnie źle - bardzo się z tego cieszę! Uwielbiam książki, które niszczą mnie wielością emocji i sprawiają, że wszystko to, co czuję spływa we łzach po moich policzkach. Taki ze mnie wrażliwiec :) W pozornie prostej akcję autorka wplata wiele ważnych problemów, o których warto wspomnieć, bo z pewnością wywierają wrażenie i zmuszają do refleksji. Widzimy, że pozornie ułożone życie, mąż i dzieci to niekoniecznie coś, co może dawać szczęście Czasem wręcz przytłacza. Mamy tu wątek wychowywania niepełnosprawnego dziecka i dużo myśli jego matki przelanych na papier. Poruszyło to moje serce niesamowicie i poleciały łzy.. Nie znajdziemy tu koloryzowania ani sztuczności, wszystkie opisy są po prostu życiowe. Książki tak dobrze napisane i pełne emocji zdecydowanie trafiają w mój gust. Podczas czytania wciągnęłam się tak, że nie byłam w stanie jej odłożyć. Targały mną przeróżne emocje, uśmiechałam się, ale też płakałam. To było coś świetnego i nie mogę się doczekać drugiej części! Przyjaźń. Emocje. Niepewność. Miłość. Niepełnosprawność. Strach. Wsparcie. Nie czytałam zbyt wielu książek Gabrieli Gargaś, ale jeśli pozostałe też takie są, to z pewnością muszę nadrobić zaległości. Niepozorna książka, a była niesamowita. Gorąco polecam! ❤

W książkach bardzo lubię ten szczególny rodzaj realizmu i autentyczności w których to opisywane są losy oraz przeżycia bohaterów. Znalazłam to wszystko w Taka jak ty Gabrieli Gargaś. Jej opowieść cechuje bowiem duża życiowość, w pewien sposób niejedna z czytelniczek może znaleźć tu elementy zawarte w ich codziennym świecie. Po raz pierwszy mam do czynienia z twórczością pani Gabrieli, ale już wiem, że jej książka bardzo przypadła mi do gustu, zaciekawiła, zauroczyła mnie… Interesująco przedstawione bohaterki, ich przeżycia i różne emocje, problemy, jednym słowem, codzienne życie. Warto zagłębić się w ten świat..

Książka, która dodaje sił. Jak zawsze pełna emocji, do bólu prawdziwa. Pokazuje nam, że życie składa się z dobrych i złych momentów, lecz w tym wszystkim my kobiety nie możemy zapominać o sobie, musimy pamiętać, że od życia trzeba czegoś więcej. Książka opisuje przepiekna przyjaźń, która naprawda jest ważna w życiu. Jak zawsze styl autorki powalający. Polecam naprawde warto przeczytać.

Piękna opowieść, wzruszająca, czasami rozśmieszająca! :-) Przeczytałam w jeden dzień ! Polecam!