Tak naprawdę mam na imię Hanna (okładka  twarda, wyd. 11.2020)

„Tak naprawdę mam na imię Hanna” to książka dla każdego, nawet dla młodszego czytelnika. W prosty, ale dosadny sposób opisuje ciężkie losy Żydów podczas okupacji oraz pokazuje do czego prowadzi nienawiść do ludzi, którzy mają inny kolor skóry niż my, bądź wyznają inną wiarę niż nasza.

Jestem bardzo zadowolona z zakupu. Książka jest ciekawa. Historia przedstawiona oczami nastolatki. Polecsm

Bardzo ciekawa historia.

Rewelacja!

Piękna

Ta powieść jest z jednej strony bardzo delikatna, a z drugiej bardzo mocna w swoim przekazie. Moim zdaniem zasługuje na to, aby polecać ją zarówno młodzieży jak i dorosłym czytelnikom. Zresztą uważam, że świetnie nadaje się na lekturę szkolną, bo pokazuje wojnę zarówno pod kątem napaści niemieckiej, ale również sowieckiej. To książka piękna i okrutna zarazem, pokazująca wojenny świat widziany oczami dziecka. Wojna to nie tylko głód, zimno, brak szkół czy choroby, to przede wszystkim obraz strachu jaki był wszechobecny wszędzie. Wojna i prześladowania Żydów w jej okresie nigdy nie będą traktowane jak banalne wspomnienie. Nienawiść człowieka do człowieka, tylko za to, że należy do innej społeczności zawsze pozostaną dla mnie bolesną zagadką. W tej książce poznajemy życie rodziny i kulturę żydowską, zwyczaje, święta, przedmioty kultu i celebrację ważnych dni. Mamy możliwość poznania rodziny silnie związane ze sobą, i ludzi odpowiedzialnych za każdą osobę tak samo. Poznajemy rodzinę, w której wojna przedstawiona jest oczami nastolatki, dziewczynki, która zamiast ukrywać się przed złymi ludźmi, mogłaby w czasach spokojniejszych bawić się, uczyć, cieszyć życiem i poznawać pierwsze oznaki młodzieńczej miłości. Autorka pięknie ukazała przyjaźń, nie tylko ludzi ukrywających się razem w ciemnych, pozbawionych wszelkich dogodności życia jaskiniach, ale również ludzi, którzy nie wahali się pomóc prześladowanym Żydom. To ważne, ponieważ wojna w niejednym człowieku wyzwoliła wiele negatywnych zachowań, często, aby przeżyć samemu, ludzie wydawali w „paszczę lwa” jaką byli Niemcy, swoich najbliższych sąsiadów. Wielu ludzi chcąc zachować siebie i najbliższych nie wahało się przed zdradą i wydaniem innych. Autorka pokazała, ile potrafią zdziałać przyjaźń, odwaga i nadzieja. Jak silnymi nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie musieli być ludzie, zaczynając od najbardziej odpowiedzialnego za innych w rodzinie, po najmłodszego, który jeszcze nie rozumiał dokładnie tego, co się wokół dzieje. Jak wiele strachu, upokorzenia i bólu musieli przejść ludzie ukrywający się przed wrogiem? Często nieświadomi do końca tego, co może ich spotkać za najmniejszy błąd jaki nieświadomie popełnią. To książka, obok której nie powinno się przejść obojętnie, bo przecież ludzkie losy nie powinny nam być obojętne. To co mówiono nam o wojnie to tylko ułamek tego co działo się naprawdę, nie tylko w Polsce, ale i w innych krajach. Pamiętajmy o tym, nie traktujmy tej wiedzy bez emocji. Polecam tę książkę zarówno młodym czytelnikom w wieku od dwunastu lat, jak i tym dorosłym. Myślę, że fabuła nie zawiedzie nikogo.

„Dom jest tam, gdzie możesz czuć się bezpiecznie." Co roku w styczniu, przed kolejną rocznicą wyzwolenia obozu w Auschwitz, staram się przeczytać jedną książkę związaną z Holokaustem. To ważne, by nigdy nie zapomnieć o tej tragedii i nie pozwolić w przyszłości na powtórkę w jakiejkolwiek wersji. Rok temu był to „Chłopiec w pasiastej piżamie", zaś w tym „Tak naprawdę mam na imię Hanna". Obie należą do jednej serii, która skradła moje serce za sprawą fabuły, spojrzenia na wojnę oczami dziecka czy szaty graficznej. Tara Lynn Masih stworzyła przerażającą i wzruszającą opowieść inspirowaną prawdziwymi zdarzeniami. Bohaterką i narratorką jest 14 letnia Żydówka mieszkająca na Ukrainie okupowanej przez Rosjan. Początkowo jej dni przebiegają normalnie. Uczestniczy w życiu rodzinnym, religijnym i społecznym. Chodzi do szkoły, pomaga sąsiadce, podziwia rysunki przystojnego kolegi czy czeka na urodzinowe prezenty. Po wkroczeniu niemieckiej armii, a potem Gestapo jej codzienność zmienia się w coraz większy koszmar. Strach staje się najbardziej stałym elementem życia. Każdy dzień jest ucieczką przed szaloną żądzą Hitlera i wielkim sukcesem przetrwania. W jednej chwili Hania musi porzucić wszystko – dom, łóżko, ulubioną sukienkę, ładne buty i te wszystkie drobiazgi, na które czasem nie zwracamy nawet uwagi. Z bliskimi przenosi się do leśnego szałasu, a potem do jaskini i ponad rok żyje z nimi w ukryciu. Jej siłą jest determinacja i nadzieja, że może uda się przetrwać. Mimo głodu, nędzy, brudu, chorób, braku światła... Mimo wszystko. Jedyną bronią w zmaganiach z nieprzyjaznym światem jest rodzina. Czy to wystarczy? Prosta, poruszająca historia z mocnym przekazem dla każdego. Nie ma tu brutalnych opisów najkoszmarniejszych zdarzeń, więc także dla młodzieży. A może dla nich zwłaszcza? By mieć świadomość, do czego może prowadzić rasizm i nienawiść. By nigdy nic takiego się nie zdarzyło! Byśmy doceniali to, co mamy.

Książki o tematyce wojennej to literatura, po którą sięgam od czasu do czasu. Interesują mnie wydarzenia z tamtych czasów, mimo iż lektura zazwyczaj nie należy do łatwej. Jak było w tym przypadku? 'Jednak, chociaż życie wydaje się całkiem znośne, ciągle spoglądamy za siebie w obawie, że w każdej chwili coś może nas uderzyć.' Hanna skończyła czternaście lat. Jej urodziny nie są szczęśliwym wydarzeniem, bo zaraz po nich dowiaduje się, że Niemcy wkraczają na teren wsi, w której mieszka. Jest Żydówką. Nie pozostaje jej nic innego jak ucieczka wraz z rodziną i ukrycie się w miejscu, w którym przeczekają wojnę. Żywi. Czy im się to uda? Historia jest ciężka w odbiorze, szczególnie ze względu na to, że widziana jest oczami dorastającej dziewczynki. Nikt nie powinien w swoim krótkim życiu przejść tego, co Hanna i jej rodzeństwo. Zostali zmuszeni do opuszczenia domu. Musieli ukrywać się w lesie, a później w jaskini. Czy tak powinni zachowywać się ludzie względem siebie? Zmuszać drugiego człowieka do zachowań, które nie mają nic wspólnego z godnym człowieczeństwem? Podczas II wojny światowej działo się wiele złego. Każdorazowo kiedy czytam takie historie, nie potrafię zrozumieć ogromu zła i okrucieństwa. Najgorsze w tym wszystkim, że to nie jest fikcja literacka. To historie inspirowane prawdziwymi wydarzeniami. '(...) lepiej jest zginąć na własnych warunkach, będąc wolnym człowiekiem w lesie, niż stracić życie z ręki prześladowcy.' Warto poznać historię Hanny. Warto znać historię Żydów i ich los podczas II wojny światowej. Tematyka trudna, ale każdy powinien czytać i wiedzieć, co działo się w przeszłości. Zachęcam. 'Szkoda, że my nie mamy skóry, która kamuflowałaby nas przed Niemcami. Gdybyśmy mieli taką skórę, przechodziliby obok i nas nie dostrzegali.'

Hania to czternastoletnia Żydówka, która doświadcza wraz z rodziną przekroczenia granicy Ukrainy przez niemiecką armię. Kiedy ukrywanie się we własnym domu za prowizoryczną ścianą przestaje być wystarczające zostają zmuszeni do opuszczenia swojego gruntu. Pozostawiając za sobą dobytek zaczynają walkę o przetrwanie w leśnej altanie bez okien starając się prowadzić normalne życie pod osłoną nocy. Niestety po jakimś czasie schronienie przestaje być bezpiecznie i rozpoczynają poszukiwania kolejnego miejsca. Zatrzymują się w jaskini. Chyba nie będzie żadnym zaskoczeniem informacja o tym, że lektura ta poruszyła mnie do szpiku kości. Niesamowita historia żydowskiej rodziny widziana oczami czternastoletniej dziewczynki. Koszmar, przez który przeszło wiele rodzin podczas wojny jest niewyobrażalny ale w tej książce najważniejszy dla mnie był obraz niezłomnej rodziny, więzi silniejszych od wszelkiego napotkanego zła, miłości, odwagi. Obraz zachowania zimnej krwi, racjonalności oraz bezkresowego zaufania i oddania. Książka ta, jak zaznacza autorka, jest fikcją literacką opartą na opowieściach rodziny i osób, które przetrwały II wojnę światową, do których udało się jej dotrzeć. Postaci oprócz Hitlera oraz szefa Gestapo - Koelnera, zostały wymyślone. Jednakże pragnę podkreślić, że ta książka w moim odczuciu nie ma za zadanie uczyć nas dat i nazwisk. Ta książka traktuje o sile więzi rodziny i sile jaką ma w sobie człowiek w walce o przetrwanie. Bardzo zachęcam do przeczytania tej lektury nie tylko dorosłych czytelników, ale też nastoletnich osób (to głównie do tych młodszych czytelników skierowana jest ta książka.)

W piątek przyszła i zacząłem czytać (kupowana na przedsprzedaży na stronie Repliki), w niedzielę skończyłem. Czyta się równie dobrze jak Chłopiec w pasiastej piżamie i inne książki Boyne’a. Dla młodszych czytelników, dla nastolatków? Niekoniecznie, chociaż oni z pewnością łatwiej będą utożsamiać się z główną bohaterką, żydówką Hanną Śliwką, która, po inwazji niemieckiej na ZSRR, musi się wraz z rodziną ukrywać… Pod względem treści Tak naprawdę mam na imię Hanna Tary Lynn Masih przypomina Żydowską wojnę Henryka Grynberga, chociaż książki różnią się diametralnie pod względem stylu czy sposobu prowadzenia narracji. Przy porównywaniu trzeba mieć z tyłu głowy, że Grynberg opiera swoją książkę na własnych wspomnieniach, a książka Tary Lynn Masih, przy całym szacunku autorki dla prawdy historycznej, nadal jest w dużo większym stopniu wytworem wyobraźni. Na plus policzyłbym umiejętnie poprowadzoną w pierwszej osobie narrację, głos małej dziewczynki, której dziecięca wrażliwość zostaje nagle wrzucona w niezrozumiały świat wojny i realia ukrywania się. Hanna, podobnie jak inni Żydzi, jest stopniowo pozbawiana człowieczeństwa, traktowana w kategorii bydła przeznaczonego na ubój, aż w końcu, wraz ze swoją rodziną, żeby tylko się uratować, musi ukrywać się w ciemnych norach. Trochę w tej książce z Boyne’a, trochę z filmu Życie jest piękne, dużo z historycznej prawdy… Tę książkę czyta się dobrze, momentami jest wzruszająca, momentami smutna. Do wad policzyłbym chyba tylko to, że czyta się ją po prostu za szybko, zbyt zachłannie…