Tajemnica Jolanty T. (okładka  miękka, wyd. 09.2018)

Zaskoczył mnie fakt, że na dwustu dwudziestu stronach można zmieścić tyle okrucieństwa, zła i cierpienia. Na zewnątrz przykładny ojciec i mąż, za zamkniętymi drzwiami pokazuje swoją prawdziwą twarz. Przemoc psychiczna i fizyczna jest w domu Taskich na porządku dziennym. Tytułowa Jolanta całe życie z ojcem żyje w permanentnym strachu, przyglądając się, jak ojciec codziennie upokarza jej matkę, bijąc, sprowadzając kochankę i nie pozwalając poruszać się po domu. Gdy dziewczyna dorasta, jej sytuacja zaczyna się zmieniać, dołącza w tym piekle do matki. Gdy Cecylia (matka Jolanty) nie wytrzymuje i popełnia najgorszą zbrodnię, wydawałoby się, że wszystko się skończyło i życie znów nabierze barw. Niestety prawdziwe piekło dopiero się zaczyna... Kobiety nie zdają sobie sprawy jak bardzo są wzajemnie potrzebne. Opisywane wydarzenia na pierwszy rzut oka wydają się mało realne, ale niestety coraz częściej słychać w realu takie mrożące krew w żyłach historie. Przyznam, że zawsze zastanawiam się nad tym i szukam odpowiedzi na pytanie- dlaczego te kobiety/ mężczyźni pozwalają sobie na takie traktowanie szczególnie gdy w tym wszystkim są dzieci. Autorzy doskonale przedstawili schemat wyparcia, pokazując, do czego jest zdolna nasza świadomość, by nie dopuścić do siebie "niewygodnych" wspomnień. (Wyparcie jest jednym z mechanizmów obronnych, które polega na nieświadomym niedopuszczeniu do świadomości pewnych wspomnień, fantazji i pragnień, które mają bolesną konotację i groziłyby utratą spójności osobowości np. mogłyby wzbudzić poczucie winy, negatywne emocje czy dylematy moralne). Postacie, w moim odczuciu, pod względem psychologicznym zostały genialnie wykreowane. Łatwo się nimi utożsamić i zrozumieć ich motywacje. Czytając, nie ma się poczucia niesprawiedliwości, że los okazał się niełaskawy dla Leona. Uczucie współczucia, a nawet zrozumienia dla Jolanty i Cecylii wychodzi na pierwszy plan. Przedstawiona historia niesie w sobie całą paletę uczuć i emocji. Choć akcja dzieje się na przestrzeni kilkunastu lat, więź z bohaterami, którą wytworzyłam na początku trwała do końca. Powieść jest rewelacyjna, trzyma w napięciu niemal od początku, jest nieprzewidywalna i momentami bardzo zaskakująca. Czyta się ją dosłownie na raz. Mroczny, ciężki i momentami duszący klimat powieści podsyca tylko atmosferę niepewności i obawy co do dalszych losów bohaterów. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego duetu, ale z pewnością nie ostatnie. Z przyjemnością zapoznam się z innymi dziełami. Czy polecam? Zdecydowanie tak. To jeden z lepszych thrillerów psychologicznych, jakie dane mi było przeczytać. Nie zawiedziecie się! POLECAM...

Muszę przyznać, że thriller psychologiczny w moich oczach, to taki, który od pierwszych stron wzbudzi we mnie opad szczęki i niedowierzanie. Strach, obawę i niepokój. Na rynku mamy do wyboru do koloru takich historii, ale czy faktycznie są one thrillerami psychologicznymi? Czy tylko kryminałami, którym przypięto łatkę dla lepszej sprzedaży? Tego chyba nigdy się nie dowiem. Jako zagorzała fanka, po przeczytaniu opisu, nie mogłam się oprzeć tej powieści. Nie wiedzieć czemu, na myśl przyszła mi powieść „Za zamkniętymi drzwiami”, gdzie ofiarą była żona. Ciekawa byłam jak duet w moich dłoniach mógł zmieścić historię, ledwo w ponad 200 stronach. Wspomniany Leon Taski to zwykły zwyrodnialec i tyran. Ożenił się dla pozycji, pieniędzy i poszanowania. Osobiście uważam, że był mocno tknięty na rozumie. Po narodzinach córeczki – Joli, pokazał swoje prawdziwe ja, swojego prawdziwego potwora. Żoną gardził, dzieckiem gardził, ale udawał kim, to on nie jest. Wmówił sobie, jaki to nie jest cud natury, aż mi krew buzowała w żyłach. I wcale mi nie było go żal, przez to, jaki los go spotkał. Jego żona Cecylia, wymierzyła mu karę i aż miałam ochotę do niej wołać - „jeszcze mu popraw ze dwa razy, żeby na pewno nie wstał!”. Kobieta wraz z dzieckiem próbuje na nowo poskładać swoje życie, ale echo przeszłości prześladuje je na wskroś. To, czego doświadczyła Cecylia i Jola dla mnie jest wstrząsające i okropne. Przeżyły prawdziwe piekło na ziemi i mimo lekkiego pióra naszych Autorów, powieść jest ciężka i trudna. Ból i strach, jaki czułam czytając perypetie matki i córki, mocno mną targały. Przytłaczający klimat doskonale wprowadza nas w powieść i pozwala zżyć się z bohaterami, którzy są świetnie wykreowani. Tej powieści niczego nie brakuje, prócz (jak na moje oko) kilku rozdziałów. Nie pogardziłabym dłuższą fabułą, ale ta również spełnia moje oczekiwania. Podobało mi się też wyraźne rozdzielenie, o którym bohaterze mowa. Nie pogubimy się, dowiemy kto,jakie miał życie i problemy, a to dodaje głębi całej opowieści. Najbardziej wzruszające jednak są wątki związane z tytułową Jolantą. Dziecko, które nienawidzi całego świata, nie zna innego świata jako tylko zły obszar, z paskudnymi ludźmi i kłodami pod nogami. Całościowo, ta powieść w całej swej krasie zasługuje na miano thrillera psychologicznego. Miałam momenty, że nie wiem kiedy, zapierało mi oddech. Naprawdę ten tytuł zrobił na mnie ogromne wrażenie. Do tego stopnia, że poszukam innych powieści Autorów.

Leon Taski ma pomysł na bycie kimś, chce być bogatym i szanowanym biznesmenem. Jednak swoją wielkość postanowił wesprzeć na krzywdzie najbliższych, bo tylko siłowo można wymusić na nich poklask, posłuch oraz posłuszeństwo. Bo przecież wiadomo, jest panem sytuacji zarówno w życiu prywatnym jak i w oczach otoczenia. Pewnego dnia jednak przebiera się miarka i jego żona dopuszcza się morderstwa. Mąż umiera z ręki żony i na oczach córki Jolanty. To okazuje się początkiem lawiny wydarzeń… Odsłania to okrutne i mroczne losy bohaterek. Niestety ten wydawałoby się początek końca ich tragedii, generuje następną lawinę wydarzeń… Książka zaskakuje treściwością, tym jak historię prowadzą autorzy. Pokazują jak działa u człowieka wyparcie, że czasami jest to funkcja pozwalająca przetrwać jakąś traumę. Żyć po niej w miarę normalnie. Wskazują moc współuzależnienia, współtrwania w koszmarze. Bo jakoś trzeba było żyć…. Historia pozostawia czytelnika w zamyśleniu, w pełnym współczuciu dla krzywdzonych latami kobiet… Ale i z pytanie dlaczego dopiero teraz, dlaczego dla dobra dziecka nie wcześniej… Przeczytajcie i sami się nad tym zastanówcie, czy można było zrobić coś wcześniej!?