Szept syberyjskiego wiatru (okładka  miękka, wyd. 04.2019)

Szept syberyjskiego wiatru… Nie jestem recenzentką – to już wiecie 😉 Niemniej chciałabym się podzielić z Wami opinią na temat książki, którą właśnie skończyłam czytać, i która na długo pozostanie w moim sercu. Szept syberyjskiego wiatru to powieść Doroty Gąsiorowskiej, która urzeka już od pierwszych stron. Wiarygodne postaci, malownicze opisy krajobrazu, intrygujące, momentami wyjątkowo zaskakujące wątki i tajemnice, kryjące się w tekście sprawiają, że czytelnik ma ochotę dosłownie na raz pochłonąć zawartość tego „tłuściutkiego tomu”. „Nie ma przypadkowych spotkań. Właściwi ludzie pojawiają się obok nas po coś i zwykle są naszym odbiciem. Wszechświat daje nam dokładnie to, czego potrzebujemy. Trzeba tylko umieć to odczytać” – ten cytat daje do myślenia. Sprawia, że osobiście zaczynamy wczuwać się w sytuacje głównych bohaterów i zastanawiamy się, jak sami zachowalibyśmy się w podobnej sytuacji. Powoduje refleksję, skłania do głębszych przemyśleń… Szept syberyjskiego wiatru to oczywiście historia o miłości, a ja osobiście takie po prostu uwielbiam 😊. Już sama okładka zachęca czytelnika do sięgnięcia po książkę, choć oczywiście niepodważalnym atutem tej powieści jest sam tekst, który wciąga aż do ostatniej strony. Może się wydać banalne to, co w tejże chwili Wam zdradzę, ale choć osobiście nie cierpię wiatru, a Syberia do tej pory była prawdopodobnie ostatnim miejscem na ziemi, które chciałabym odwiedzić, to dziś, zaskakując nawet samą siebie, muszę przyznać, że chciałabym choć na chwilę móc znaleźć się na lądzie, po którym stąpali Kalina i Sergiusz. Chciałbym na własnej skórze poczuć ten dotąd budzący we mnie grozę ląd, móc pooddychać świeżą bryzą bijącą znad Bajkału, a także w magicznym zakątku syberyjskiej tajgi na jednym z zaczarowanych drzew móc osobiście pośród kolorowych tasiemek zawiesić własną szarfę dobrych życzeń. „Słuchaj swego serca. Słuchaj siebie, wtedy nigdy nie miniesz się ze szczęściem…” – Za te piękne słowa chciałabym z całego serca podziękować samej autorce.

Książka wzruszająca. Czytając ją masz wrażenie że przenoszą się do świata Syberii. Piękna lecz na początku zawiła miłość. Serdecznie polecam :)

Jak zawsze u tej autorki piękna opowieść o miłość i relacjach międzyludzkich przeplatana z poznaniem zwyczajów i ludzi współczesnej Syberii.

Cudowna książka, budzi niesamowite emocje, oderwać się nie można!

Mnie urzekła od samego początku , dobrze się ją czyta polecam

Świetna fabuła. Bardzo wciąga. Polecam.

Wspaniała urzekająca.

Rewelacja

Główna bohaterka powieści Doroty Gąsiorowskiej to młoda dziewczyna, która przyjeżdża do raczej obcego jej miejsca. Z tym zaś owszem – wiążą ją rodzinne relacje – ale raczej nie wiąże żadne głębsze uczucie. Uczynna, pracowita, cierpliwa i jak na styl autorki przystało, mająca w sobie to ciepło i klasę. To nie jest dziewczyna skłonna do przekleństw czy hulaszczego prowadzenia się. Ufna, raczej potrafiąca doszukać się w ludziach dobra. Stąd też jestem w stanie dojrzeć podobieństwo pomiędzy postaciami pani Doroty z bohaterami kreowanymi przez Katarzynę Michalak. Nie są identyczne, ale idą w podobnym kierunku. Jeśli chodzi o Sergiusza, mężczyzna zrobił na mnie wstępne złe wrażenie, którego potem długo nie mogłam się pozbyć. Wydawał mi się wręcz ordynarny, bardzo niewłaściwy… Przyszedł moment przełomu i przyjemnie było mi przyglądać się odkrywaniu źródła jego mrocznej osobowości. I choć po części go zrozumiałam i zaczęłam patrzeć na niego z innej perspektywy, do końca pozostała ze mną jakaś taka rezerwa kierowana do jego postaci. Autorka zadbała o bardzo bogaty drugi plan, stąd też jej powieść okazała się pełna ciekawych i zaskakujących zdarzeń. Jest Bartek, pomocny i gotowy do poświęceń i to z nim Kalina dość szybko łapie nić porozumienia. Jest oziębła babcia, właścicielka fabryki, do której można czuć rezerwę, do kontrastu jest także jej opiekunka, która zabija ciepłem, serdecznością i uczy czytelnika języka rosyjskiego. Dorota Gąsiorowska z pewnością postarała się o to, żeby nie było nudno, a różnorodna kreacja postaci wyszła jej naprawdę dobrze. Na deser pojawia się pewna czarna owca, dziewczyna mogąca posunąć się do bardzo nieczystych gierek, byleby tylko podłożyć Kalinie pod nogi kłody. Głównej bohaterce nie zabraknie więc wrażeń, tak jak i nie brakuje ich samemu czytelnikowi. W światłach reflektorów przewija się kilka równowartościowych motywów głównych. Jest zarys miłosnej relacji, która jednak rodzi się etapowo, powoli i niespiesznie. Bazując na zrozumieniu, odkrywaniu i niezbędnym zaufaniu. Bez sztucznych ochów i achów. Tuż obok rozwija się temat pewnej mocno rozsypanej układanki, po poskładaniu której wychodzą na wierzch różne tajemnice. Wyjazd do Petersburga, tajemnicza przesyłka, postać Leonii czy porażające sekrety skrywane przez samego Sergiusza. Zdecydowanie jest co odkrywać, historia – pomimo sporej liczby opisów – zachowuje dynamiczny wydźwięk. Niesie ze sobą opanowanie, ale i niepewność. Uwielbiam takie lektury, którym nieustannie towarzyszy mgiełka enigmy, bo wiem, że moja cierpliwość zawsze zostanie nagrodzona. Sentymentalna, przemyślana, wartościowa. Historia o niespodziewanej miłości i długo skrywanych sekretach, które wreszcie opuszczają swoje kryjówki, bo nie da się na wieki tłumić czegoś wewnątrz siebie. Trzeba tylko znaleźć tą właściwą osobę, z którą warto podzielić swój los. Autorka kolejny raz mnie zaskoczyła i uważam, że „Szept syberyjskiego wiatru” to jedna z lepszych jej powieści. Coś dla wielbicielek ciepłych, romantycznych, tajemniczych książek obyczajowych. To nie jest typowo życiowa historia, bo podobne scenariusze nie zdarzają się na co dzień, jest jednak zawarta w ramach pełnej wiarygodności. Polecam. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2019/04/szept-syberyjskiego-wiatru-dorota.html

Już za kilka dni swoją premierę mieć będzie najnowsza powieść autorstwa Doroty Gąsiorowskiej, dziś jednak chcę napisać Wam trochę o jej poprzedniej książce, która zatytułowana jest „Szept syberyjskiego wiatru”. Jedną z głównych bohaterek opowieści jest Kalina, która po latach przebywania za granicą na skutek pewnych zakrętów losu wraca do kraju, by rozpocząć pracę w fabryce porcelany, która to firma jest własnością jej (mało znanej przez kobietę) babki. Staruszka sprawia wrażenie apodyktycznej i chłodnej w obyciu. Kolejny główny bohater to Sergiusz, młody, tajemniczy mężczyzna, powiernik Leonii w zarządzaniu fabryką. Ma on wprowadzić Kalinę we wszystkie tajniki działania i pracy zakładu. Jak możemy się domyślić początkowo relacje tych dwojga są bardzo burzliwe zarówno w sferze zawodowej, jak i prywatnej, bo wspomnieć należy, że Sergiusz jest bardzo częstym gościem w domu babki Leonii, gdzie Kalina aktualnie mieszka. Jednak nie tylko wspomniana wyżej trójka, lecz również inni bohaterowie nakreśleni przez autorkę są wyraziści oraz uzewnętrzniają w sobie bardzo szeroką gamę przeżyć i emocji. Dla przykładu czytając o ciepłej i dobrodusznej Katii zapewne niejednokrotnie zagości na Waszych twarzach szeroki uśmiech. Natomiast śledząc perypetie Joanny lektura skłaniać Was będzie do różnorodnych refleksji nad codziennym życiem i jego ogromnym pędem oraz rodzinnym relacjom. „Szept syberyjskiego wiatru” to historia pełna tajemnic z przeszłości, które do chwili obecnej kładą się cieniem na życiu opisanych w niej osób. Autorka wysyłając je w podróż przybliżyła czytelnikom malowniczy Petersburg oraz równie surową, co zapierającą dech w piersiach Syberię i okolice jeziora Bajkał. Czy Kalina dowie się prawdy o przeszłości? Czy Leonia znajdzie u schyłku życia wewnętrzny spokój? Czy Sergiusz zrzuci w końcu kamienny pancerz, który, z tylko sobie znanych powodów, wytworzył wokół siebie przez wiele lat? Odpowiedzi na te i wiele innych pytań znajdziecie na kartach „Szeptu syberyjskiego wiatru”. Dajcie się porwać tej klimatycznej opowieści, nasyconej krajobrazami, smakami i zapachami, które czytając można niemal poczuć na własnej skórze. Zżyjcie się z wielowymiarowymi, a często pełnymi wewnętrznych sprzeczności postaciami, które dzięki bardzo zręcznemu pióru autorki jawią się czytelnikowi jako osoby z krwi i kości, z którymi w gruncie rzeczy bardzo łatwo jest nam się utożsamić. Dzieje się tak, dlatego, że los na różne sposoby nie oszczędza ich przed zmaganiem się z kłopotami dnia codziennego, ale podobnie, jak my przeżywają też oni małe i wielkie radości, chwile wzruszeń, czy zadumy etc. i przez taką właśnie egzystencjalną mieszankę czytelnik może ujrzeć w nich odbicie samego siebie. Gorąco polecam Wam tę powieść na długie jesienno-zimowe wieczory. * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2019/10/zamknieci-w-swiecie-rzeczywistosci.html