Syrena i Pani Hancock (okładka  twarda, wyd. 01.2019)

książka napisana bardziej dla nastolatków,niż dla osoby dorosłej.Mysle,że gdybym miała 14lat byłabym zachwycona. Książka napisana dosyć lekko,opowiada historię z dwóch perspektyw, pokazując życie w Londynie w XVII wieku z odrobiną motywu fantastycznego,jednak jest on jedynie dodatkiem.

Bardzo dobra. Przepięknie wydanie - świetnie nadaje się na prezent.

Kiedy pewnego wrześniowego wieczoru 1785 roku, kupiec Jonah Hancock z niecierpliwością oczekuje wieści na temat swojego zaginionego statku, nie wie jeszcze, że oto nadchodzi przełomowy moment. Szczęście się wreszcie do Pana Hancocka uśmiecha; nietypowe znalezisko, które skutkiem przeróżnych perturbacji wpada w jego ręce, przynosi mu zaskakującą sławę oraz bogactwo. Zainteresowanie wokół syreny - cennego artefaktu – rośnie; mieszkańcy Deptford tłumnie gromadzą się, aby doglądać ów stworzenia, a chęć zorganizowania szczególnej wystawy wyraża nawet Pani Chappell – właścicielka najznamienitszego domu uciech. Kupiec, choć początkowo sceptyczny, daje zgodę na podobne przedsięwzięcie. Podczas balu wyprawionego na cześć istoty, mężczyzna poznaje elektryzującą Angelicę Neal – kobietę, która w jeden wieczór przewraca cały jego świat do góry nogami.   ***   Powieść Imogen Hermes Gowar skutecznie umiliła mi kilka długich wieczorów. Ta pozycja, pomimo nieco rozrywkowego wydźwięku, okazała się jednocześnie szalenie angażującą i maksymalnie absorbującą. Osadzona na tle historycznym, podzielona na dwie odmienne perspektywy i narracje, które po czasie kształtują jedną spójną całość, uzupełniona o kilka pomniejszych wątków, wzbogacona w istotne elementy, realia epoki i czarujące wręcz opisy, stanowi gratkę dla wielbicieli wszelkich nastrojowych publikacji.   Losy tytułowej Pani Hancock, zagadkowej syreny oraz kupca z Deptford, śledzi się bowiem z rosnącym zainteresowaniem. Styl Gowar obfituje nie tyle lekkością, co nienachalną elegancją i wyważoną swadą. Swoboda w operowaniu językiem zdecydowanie stanowi tutaj niepomierny atut. Pozornie niefrasobliwe pióro, kreśli nadzwyczaj sugestywne wizje; plastyczne, malownicze obrazy doskonale pasują do ciężkiej, gęstej atmosfery unoszącej się nad tajemnicą pochodzenia morskiej istoty. Mnogość poruszanych kwestii, zaadaptowanie interesujących schematów, dalece rozwinięta charakterystyka postaci, ich motywacje, zależności, wewnętrzne przemyślenia, głębsze pobudki, trudne przemiany, wreszcie zaś – sposób konstruowania intryg i budowania z wolna narastającego napięcia, wszystko to – tworzy szczególną opowieść mitu i legendy, jaki narósł wokół pewnego stworzenia…  

Niestety nie jest to mój gatunek i pewnie dlatego jest to taka ocena, a nie inna. Jednak na pewno może się spodobać, tylko, że mi nie przypadła za bardzo do gustu.

Fajna

Super

Strata, ból i smutek mogą mieć różne skutki. Bohater powieści, który na codzień jest kupcem, po stracie najbliższych stara skupić się na zarabianiu pieniędzy. Pewnego dnia kapitan jego statku przybywa z fascynującą zdobyczą, która niestety kosztowała go wiele. Syrena, bo o niej mowa, staje się z czasem narzędziem do zarobienia gotówki. Jednak nasza “syrenka” nie wygląda jak typowa bajkowa piękność, wzbudza jednak przeogromne wrażenie. Kiedy wieści o syrenie roznoszą się wśród ludzi, tematem zaczyna interesować się właścicielka domu uciech. Chce wypożyczyć tę fascynującą istotę i zarobić na jej wyjątkowości. Wystawia syrenę na widok publiczny co staje się przyczynkiem do znajomości Hanckoca z pewną kurtyzaną. Ta znajomość rozpoczyna ciekawą historię. Klimat Londynu z lat siedemdziesiątych XVIII wieku – czytelnik czuje się jakby faktycznie czytał powieść która powstała w tamtych czasach. Autorka zadbała o szczegóły i odwzorowała je z pełną precyzją. To jedna z tych powieści którą czytając przenosimy się do przeszłości. Jest piękna, przepełniona bogatymi detalami z tamtej epoki. Zawiera wspaniałe i bogate opisy. Szczegóły tego jak funkcjonowało społeczeństwo i jak wyglądało miasto. Smaki, zapachy. Miejsca takie jak teatry, kawiarnie, domy uciech. Ale też nikczemność, niebezpieczeństwo i brud. Chodzimy tymi samymi uliczkami którymi chadza bohater, kosztujemy tych samych smaków i bywamy w tych samych miejscach. Właściwie autorka przenosi nas w tamte czasy i do tamtych miejsc starając się abyśmy uczestniczyli w biegu zdarzeń. Co ciekawe sama postać tytułowej syreny wcale nie dominuje w powieści. Co więcej, to co kryje ta historia jest dużo bardziej skomplikowane i rozbudowane niż początkowo może się wydawać. Sam opis fabuły powieści nie odzwierciedla tego jak może być dobra. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że autorka jest archeologiem i kapitalnie wykorzystała swoją wiedzę pisząc powieść. Jeśli lubicie fikcje historyczną, skrupulatnie połączoną z odwzorowanymi szczegółami z tamtych czasów, to jest to powieść dla was. Mam nadzieję że sięgając po książkę, spodoba się wam równie bardzo jak mi się spodobała.

Anglia, rok 1785. Czterdziestoletni kupiec Jonah Hancock traci jeden ze swoich najlepszych statków. Jego kapitan nie powraca jednak z pustymi rękami – przywozi mu towar, który swoją wartością wielokrotnie przewyższa zagubiony okręt… prawdziwą syrenę! Plotka bardzo szybko roznosi się po okolicznych kawiarniach i dokach, a chętnych na zobaczenie syreny nie brakuje. Pan Hancock pragnie wykorzystać swoją szansę i wzbogacić się na wyłowionym z morskich odmętów stworzeniu. Decyduje się więc na wypożyczenie syreny jednemu z najsławniejszych londyńskich domów rozpusty, przez który każdego dnia przewijają się dziesiątki osób. W tym luksusowym przybytku znajduje się jednak o wiele więcej stworzeń gotowych przywieść pana Hancocka do zguby… Nigdy nie czytałam książki z motywem syreny. Nigdy nie czytałam również książki, której akcja toczyłaby się w XVIII-wiecznej Anglii. Powoli zaczynam się przyzwyczajać do tego, że Wydawnictwo Albatros otwiera mnie na zupełnie nowe światy literatury, z którymi do tej pory nie miałam wiele wspólnego. Syrena i Pani Hancock jest bowiem powieścią niezwykłą, wyróżniającą się z grona innych książek literatury współczesnej. Wiele jej elementów może być jednak zwodniczych. Już sam tytuł i opis tworzą pewne sugestie, które nie są do końca zgodne z prawdą. A może się to skończyć większym lub mniejszym rozczarowaniem. Mam na myśli samą postać syreny, która jako niezwykłe fantastyczne stworzenie będzie przyciągać czytelników do powieści Imogen Hermes Gowar tak samo, jak przyciągała licznych gapiów na pokazy organizowane przez pana Hancocka. Jestem pewna, że duża część osób sięgnie po Syrenę i Panią Hancock zachęcona syrenim motywem, ale… prowadzi to do nieuchronnego zawodu. Dlaczego? Wprawdzie syrena jako postać pojawia się już w pierwszych rozdziałach książki, lecz jest ona… martwa. I w żaden sposób nie bierze osobiście udziału w akcji. Na przestrzeni ponad 500 stron jej ciało jest nieustannie przedmiotem utargu, obiektem handlu i źródłem problemów. Wpływa ona pośrednio na losy bohaterów, lecz nie są to działania spektakularne i obrazowe. Ktoś, kto zdecyduje się na lekturę Syreny i Pani Hancock, może poczuć się nieco oszukany, ponieważ nie znajdzie tam takiej syreny, jakiej się spodziewał. Abstrahując jednak od naszej fantastycznej bohaterki, powieść Imogen Hermes Gowar ma wiele zalet, które czynią ją unikalną. Przede wszystkim rzuca się w oczy wyjątkowy klimat Anglii XVIII wieku, który autorka tworzy za pomocą zmysłowych, pełnych szczegółów opisów, niesamowicie działających na wyobraźnię. Naprawdę nietrudno odtworzyć w głowie powozy przejeżdżające alejkami, służące wiążące damom gorsety i nakładające tony pudru na ich włosy oraz wytwornych dżentelmenów przesiadujących w eleganckich lokalach w oparach fajki. Imogen Hermes Gowar przykłada dużą wagę do elementów składających się na przestrzeń i kreuje je z doskonałym wyczuciem. Niesamowicie podobało mi się to, że Syrena i Pani Hancock jest powieścią wielowątkową. Już od pierwszych stron śledzimy losy Jonaha Hancocka, kupca, w którego ręce zupełnym przypadkiem trafia niezwykły okaz w postaci syreny, jednak równolegle jesteśmy świadkami rozwoju zdarzeń w… londyńskim domu rozpusty. Poznajemy panią Chappell, rajfurkę, oraz kurtyzany znajdujące się pod jej opieką. Spośród nich na pierwszy plan wysuwa się Angelica Neal, która po pewnym czasie staje się główną bohaterką książki, jednak aż do samego końca wieści o losach pozostałych dziewcząt przewijają się przez kolejne rozdziały. Ta początkowo prostolinijna historia po pewnym czasie zaczyna rozwijać się w wielu kierunkach, a poszczególne wątki łączą się ze sobą i rozplatają, tworząc razem coraz bardziej wciągającą opowieść. Moim jedynym zastrzeżeniem jest to, iż niektóre z bohaterek w jednym momencie znikały w tajemniczych okolicznościach i nie pojawiały się już ani razu, nie mogliśmy liczyć też na żadną wzmiankę o tym, co tak naprawdę się z nimi stało. Nie wiem, skąd się wzięło takie niedopatrzenie w tak skrupulatnie stworzonej historii. Syrena i Pani Hancock nie jest książką, która porwie Was zastraszającym tempem akcji i w którą wskoczycie za jednym razem jak w głębiny oceanu. Imogen Hermes Gowar niespiesznie odtwarza przed czytelnikiem pełen obraz swojej powieści, która ze strony na stronę staje się ciekawsza. Nawet nie zauważyłam, w którym momencie zaangażowałam się w losy bohaterów i zaczęłam śledzić je z rosnącym zainteresowaniem. Tak naprawdę nigdy nie czytałam książki, która przypominałaby tę Imogen Hermes Gowar, więc czułam, że odkrywam coś zupełnie dla mnie nowego. Choć nie możecie liczyć tu na multum zaskoczeń i zwrotów akcji, z pewnością dacie się porwać atmosferze i intrygującej fabule. Bohaterowie powieści wykreowani są podobnie jak stworzona przez autorkę przestrzeń – wyjątkowo szczegółowo. Choć na pięciuset stronach przewija się ich wielu, każdy jest na swój sposób szczególny i nie ma żadnego problemu z odróżnieniem ich od siebie. Ciąg dalszy: booksofsouls.blogspot.com

Przez mylący tytuł, w którym już pierwsze słowo to syrena, może się wydawać, że to o niej, jako postaci jest powieść. Co prawda występuje ona, lecz epizodycznie, a tak naprawdę metaforycznie i pełni najważniejszą rolę. Bowiem syrena tutaj, to ciągłe oczekiwanie czegoś, więcej i więcej, to też ambicja niemożliwa w całości do spełnienia. Akcja ,,Syreny i Pani Hancock” rozgrywa się w Anglii XVIII wieku. A występują, słynna kurtyzana Angelica Neal, podstarzały kupiec Jonah Hancock, jak również ich wszelakie towarzystwo, głównie Angeliki, są to stręczycielki prowadzące domy publiczne i bogacące się na młodych, bezbronnych dziewczynach, również kurtyzany, te już słynne i te dopiero początkujące. Autorka doskonale ujęła klimat XVIII wieku, na kartach tej powieści znalazły się imponujące i piękne opisy zwyczajów ludzi oraz ubrań tego okresu. Jednak wszystko jest napisane bez polotu, bez ikry. Może to wina tłumaczenia, a może stylu Imogen Hermes Gowar, „Syrena i Pani Hancock” to jej debiut.

Anglia, rok 1785. Czterdziestoletni kupiec Jonah Hancock traci jeden ze swoich najlepszych statków. Jego kapitan nie powraca jednak z pustymi rękami – przywozi mu towar, który swoją wartością wielokrotnie przewyższa zagubiony okręt… prawdziwą syrenę! Plotka bardzo szybko roznosi się po okolicznych kawiarniach i dokach, a chętnych na zobaczenie syreny nie brakuje. Pan Hancock pragnie wykorzystać swoją szansę i wzbogacić się na wyłowionym z morskich odmętów stworzeniu. Decyduje się więc na wypożyczenie syreny jednemu z najsławniejszych londyńskich domów rozpusty, przez który każdego dnia przewijają się dziesiątki osób. W tym luksusowym przybytku znajduje się jednak o wiele więcej stworzeń gotowych przywieść pana Hancocka do zguby… Nigdy nie czytałam książki z motywem syreny. Nigdy nie czytałam również książki, której akcja toczyłaby się w XVIII-wiecznej Anglii. Powoli zaczynam się przyzwyczajać do tego, że Wydawnictwo Albatros otwiera mnie na zupełnie nowe światy literatury, z którymi do tej pory nie miałam wiele wspólnego. Syrena i Pani Hancock jest bowiem powieścią niezwykłą, wyróżniającą się z grona innych książek literatury współczesnej. Wiele jej elementów może być jednak zwodniczych. Już sam tytuł i opis tworzą pewne sugestie, które nie są do końca zgodne z prawdą. A może się to skończyć większym lub mniejszym rozczarowaniem. Mam na myśli samą postać syreny, która jako niezwykłe fantastyczne stworzenie będzie przyciągać czytelników do powieści Imogen Hermes Gowar tak samo, jak przyciągała licznych gapiów na pokazy organizowane przez pana Hancocka. Jestem pewna, że duża część osób sięgnie po Syrenę i Panią Hancock zachęcona syrenim motywem, ale… prowadzi to do nieuchronnego zawodu. Dlaczego? Wprawdzie syrena jako postać pojawia się już w pierwszych rozdziałach książki, lecz jest ona… martwa. I w żaden sposób nie bierze osobiście udziału w akcji. Na przestrzeni ponad 500 stron jej ciało jest nieustannie przedmiotem utargu, obiektem handlu i źródłem problemów. Wpływa ona pośrednio na losy bohaterów, lecz nie są to działania spektakularne i obrazowe. Ktoś, kto zdecyduje się na lekturę Syreny i Pani Hancock, może poczuć się nieco oszukany, ponieważ nie znajdzie tam takiej syreny, jakiej się spodziewał. Abstrahując jednak od naszej fantastycznej bohaterki, powieść Imogen Hermes Gowar ma wiele zalet, które czynią ją unikalną. Przede wszystkim rzuca się w oczy wyjątkowy klimat Anglii XVIII wieku, który autorka tworzy za pomocą zmysłowych, pełnych szczegółów opisów, niesamowicie działających na wyobraźnię. Naprawdę nietrudno odtworzyć w głowie powozy przejeżdżające alejkami, służące wiążące damom gorsety i nakładające tony pudru na ich włosy oraz wytwornych dżentelmenów przesiadujących w eleganckich lokalach w oparach fajki. Imogen Hermes Gowar przykłada dużą wagę do elementów składających się na przestrzeń i kreuje je z doskonałym wyczuciem. Niesamowicie podobało mi się to, że Syrena i Pani Hancock jest powieścią wielowątkową. Już od pierwszych stron śledzimy losy Jonaha Hancocka, kupca, w którego ręce zupełnym przypadkiem trafia niezwykły okaz w postaci syreny, jednak równolegle jesteśmy świadkami rozwoju zdarzeń w… londyńskim domu rozpusty. Poznajemy panią Chappell, rajfurkę, oraz kurtyzany znajdujące się pod jej opieką. Spośród nich na pierwszy plan wysuwa się Angelica Neal, która po pewnym czasie staje się główną bohaterką książki, jednak aż do samego końca wieści o losach pozostałych dziewcząt przewijają się przez kolejne rozdziały. Ta początkowo prostolinijna historia po pewnym czasie zaczyna rozwijać się w wielu kierunkach, a poszczególne wątki łączą się ze sobą i rozplatają, tworząc razem coraz bardziej wciągającą opowieść. Moim jedynym zastrzeżeniem jest to, iż niektóre z bohaterek w jednym momencie znikały w tajemniczych okolicznościach i nie pojawiały się już ani razu, nie mogliśmy liczyć też na żadną wzmiankę o tym, co tak naprawdę się z nimi stało. Nie wiem, skąd się wzięło takie niedopatrzenie w tak skrupulatnie stworzonej historii. Syrena i Pani Hancock nie jest książką, która porwie Was zastraszającym tempem akcji i w którą wskoczycie za jednym razem jak w głębiny oceanu. Imogen Hermes Gowar niespiesznie odtwarza przed czytelnikiem pełen obraz swojej powieści, która ze strony na stronę staje się ciekawsza. Nawet nie zauważyłam, w którym momencie zaangażowałam się w losy bohaterów i zaczęłam śledzić je z rosnącym zainteresowaniem. Tak naprawdę nigdy nie czytałam książki, która przypominałaby tę Imogen Hermes Gowar, więc czułam, że odkrywam coś zupełnie dla mnie nowego. Choć nie możecie liczyć tu na multum zaskoczeń i zwrotów akcji, z pewnością dacie się porwać atmosferze i intrygującej fabule. Bohaterowie powieści wykreowani są podobnie jak stworzona przez autorkę przestrzeń – wyjątkowo szczegółowo. Choć na pięciuset stronach przewija się ich wielu, każdy jest na swój sposób szczególny i nie ma żadnego problemu z odróżnieniem ich od siebie. Ciąg dalszy: booksofsouls.blogspot.com